Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Mowa osób upośledzonych w stopniu lekkim

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 7623 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Artykuł ten napisałam na podstawie swojej pracy dyplomowej „Zaburzenia mowy u osób upośledzonych umysłowo - istota,objawy, przyczyny", napisanej pod kierunkiem dr G. Jastrzębowskiej. Pisząc go miałam na celu ukazanie wpływu defektuintelektualnego na mowę, oraz scharakteryzowanie mowy osó upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim. Wielu uczniów upośledzonych w stopniu lekkim uczęszcza do szkół masowych. Zrozumienie specyfiki ich myślenia oraz przyczyn trudności w komunikowaniu się z otoczeniem, ułatwi nauczycielom dobrać odpowiednie metody nauczania i stymulacji mowy .

Mowa osób upośledzonych umysłowo jest zjawiskiem bardzo złożonym. Dokonując jej charakterystyki można zauważyć, że trudno znaleźć cechy wspólne dla wszystkich stopni upośledzenia i błędem jest dokonywanie zbytnich uogólnień.
W literaturze przedmiotu podkreśla się jednak, że istotną cechą mowy, która pozostaje w ścisłym związku z niedorozwojem wyższych funkcji poznawczych jednostek upośledzonych umysłowo jest niedorozwój mowy. Według E. Minczakiewicz stopień niedorozwoju mowy zależy od stopnia upośledzenia umysłowego. Objawia się on przede wszystkim w opóźnianiu się poszczególnych etapów jej rozwoju.
Jako przyczynę opóźnionego rozwoju mowy osób upośledzonych umysłowo T.Gałkowski podaje słaby rozwój pojęć słownych, wynikający z upośledzenia umysłowego oraz zaburzenia w funkcjach niektórych ważnych dla mowy narządów, które nie mają tła neurologicznego (zaburzenia dotyczące zmysłów - najczęściej słuchu.)Stwierdzono, że przyczyny te mogą występować łącznie i w sumie powodować poważne opóźnienie, rozwoju mowy. ORM osób upośledzonych umysłowo dotyczy zasobu słownictwa, mowy biernej oraz czynnej i ma aspekt nie tylko ilościowy, ale także jakościowy.
Do opóźnienia dołączają się różne typy zaburzeń artykulacyjnych, nieprawidłowych pod względem semantycznym wypowiedzi oraz brak poprawnego rozumienia poleceń słownych.
Wraz z niedorozwojem procesów orientacyjno - poznawczych i intelektualnych, obok niedorozwoju mowy obserwuje się zaburzenia mowy o zróżnicowanych patomechanizmach, symptomatologii i etiologii.
Z pogłębianiem się stopnia upośledzenia umysłowego i malejącym wskaźnikiem ilorazu inteligencji nasila się charakter tych zaburzeń.
Mowa w upośledzeniu lekkim zazwyczaj bywa wiązana. Często pod względem formy i składni nie różni się od mowy człowieka w normie intelektualnej. Jest tylko uboga pojęcia abstrakcyjne, ze względu na trudności w przyswojeniu i rozumieniu ich sensu. Ogólnie jednak stwierdza się uboższy zasób słownictwa przy przewadze słownictwa biernego nad czynnym. Według A. Bochniarza mowa osób z lekkim upośledzeniem charakteryzuje się późniejszym rozwojem, (pojawia się około czwartego roku życia), znacznymi zaburzeniami dyslalicznymi (około 70 procent) i agramatyzmami. Charakterystyczne dla ich mowy są opuszczenia (elizje głosek), mieszanie głosek podobnych, nie dopowiadanie słów itp.
Upośledzeni umysłowo w stopniu lekkim swoje myśli wyrażają w sposób rozwlekły, używając często wyrażeń w niewłaściwy sposób, bez pełnego ich rozumienia. Słowa, Myślenie u tych osób pozostaje w stadium operacji konkretnych. Mogą występować trudności w rozumieniu, budowaniu zdań złożonych i posługiwaniu się nimi. Zauważyć też można, że w swoich wypowiedziach osoby lekko upośledzone nie trzymają się głównej myśli, lecz robią częste dygresje. W ich wypowiedziach spotyka się zdania będące zaprzeczeniem zdań uprzednio wypowiedzianych.
Wielu autorów rozważa wzajemny wpływ rozwoju mowy i poziomu inteligencji. Niska inteligencja jest powodem wielu przypadków opóźnienia mowy, lecz opóźnienie mowy jest także przyczyną niskiej inteligencji. Brak stymulacji rozwoju mowy w konsekwencji doprowadzić może do regresu intelektualnego.
Brak mowy może nie tylko ograniczyć porozumiewanie się i naukę, ale nawet rozwój procesów myślenia, a w następstwie tego i inteligencji.
Obecnie przyjmuje się, że głównym celem programów terapii mowy nie powinno być wyposażenie dziecka w nowe słowa i zdania, ale nauczenie go jak za ich pośrednictwem należy się komunikować. Praktyka pedagogiczna dowiodła, że tradycyjne programy terapii mowy, kładące główny nacisk na opanowanie umiejętności wypowiadania słów i poprawnych gramatycznie zdań okazały się nieskuteczne. Materiał językowy przyswojony przez dziecko na zajęciach nie był wykorzystyany w codziennych sytuacjach życiowych.
Warunkiem stworzenia skutecznego programu terapii mowy jest poznanie wszystkich umiejętności składających się na kompetencję komunikacyjną oraz określenie warunków ich nabywania. Zdaniem A. Twardowskiego są to:
1. Umiejętność nawiązywania rozmowy.
2. Umiejętność utrzymywania niezakłóconego (płynnego) toku rozmowy.
3. Umiejętność zapobiegania przerywaniu rozmowy i przezwyciężania zakłóceń.
4. Umiejętność współtworzenia treści rozmowy.
5. Umiejętność zakończenia rozmowy.
Należy pamiętać o istnieniu dużych różnic indywidualnych w rozwoju mowy oraz o tym, że funkcjonowanie językowe dzieci upośledzonych zależy w dużej mierze od stwarzanych sytuacji społecznych. Dziecko uczy się mówić w wyniku naturalnej potrzeby porozumiewania się, odbywającego się w kontekście społecznych interakcji.
Powinno się stwarzać sytuacje sprzyjające kształtowaniu się u dziecka gotowości do mówienia i własnej aktywności, w których mogą zaistnieć relacje dwupodmiotowe (partnerskie), zachęcające do nawiązywania kontaktów interpersonalnych.

Opracowała: Barbara Misterowicz

Literatura
  1. Z. Tarkowski „Rozwijanie mowy dziecka," program terapeutyczno - stymulacyjny, Lublin 19933.)
  2. Z. Tarkowski: Przegląd problematyki dotyczącej rozwoju mowy i języka u dzieci lekko upośledzonych umysłowo, (w:) „Wybrane zagadnienia kształcenia dzieci i młodzieży” pod red. S. Popka, Lublin 1989;
  3. B. Misterowicz „ Zaburzenia mowy u osób upośledzonych umysłowo - istota, objawy, przyczyny". Praca dyplomowa. Uniwersytet Opolski, Podyplomowe Studium Logopedii i Terapii Pedagogicznej, Opole 1997

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie