Większość rodziców marzy o jak najlepszym wychowaniu swojego potomstwa, a czas ku temu sprzyja, kiedy to już nie wystarcza dziecku sama miłość, troska i czułość rodzicielska. Rodzice powinni interesować się sposobem postępowania z dzieckiem tak, aby po jego zastosowaniu uzyskać oczekiwane, pozytywne rezultaty.
Nie ma recepty na najlepszy system wychowawczy, ponieważ każde dziecko jest inne, a więc, w każdym przypadku inne też powinno być postępowanie rodziców. Jedno tylko pozostaje niezmienne - zasada od której nie powinni rodzice odstępować, iż mądra miłość, znajomość własnego dziecka i prawideł jego rozwoju powinny cechować każde zachowanie rodziców wobec dziecka. Bez przykładu i miłości niemożliwe jest prawidłowe wymarzone, pozytywne wychowanie.
Wśród rodziców zauważa się różne typy błędnego systemu wychowawczego np. system zbyt surowy, rygorystyczny, nadmiernie pobłażliwy, wychowanie niekonsekwentne przy czym konsekwencją jest wpływ na niekorzystny rozwój dziecka. Jeśli dziecko nie otrzymuje informacji od rodziców o tym, czy jego zachowanie jest poprawne, czy nie, uczy się wówczas manipulować ludźmi dorosłymi. Powstają u niego cechy, których rodzice nie negują i nie zamierzają rozwijać co jest konsekwencją nieprzemyślanego błędnego postępowania. Często się zdarza, iż rozczarowani rodzice rozwojem dziecka nie przypisują winy sobie, wręcz odwrotnie, obarczają własne dziecko mianem ,,dziecka trudnego”.
Podejmując krok w kierunku wychowania rodzice powinni zastanowić się na czym im najbardziej zależy, jakimi zasadami kierują się w swojej rodzinie i czy chcą przełożyć je na reguły postępowania dziecka. Należy również zastanowić się ile chcą dać swobody dziecku i w jakich dziedzinach, czego swoboda ta ma dotyczyć czy np. wyboru jedzenia, ubierania się, wystroju pokoju itp. Ponieważ każda rodzina jest inna powinna ustalić sobie własne reguły. Bardzo ważną sprawą jest tu, aby były one jasne i oczywiste dla każdego członka danej rodziny. Nie chodzi tu o to, by dziecko było kierowane i chodziło wg przysłowiowego powiedzenia ,,jak zegarek”, ale dobrze byłoby, gdyby wyrastało pod opiekuńczymi ,,skrzydłami” na mądrych, logicznie myślących ludzi kierujących się wewnętrznymi zasadami we własnym przyszłym życiu.
Wychowanie powinno opierać się na wzorcach osobowych, czyli na postawie rodzicielskiej, ich zachowaniu, postępowaniu, przyjaznej i zrozumiałej rozmowie tzn. takiej, aby dziecko w przyszłości umiało bronić swojej niezależności czyli mówić ,,nie” wtedy, kiedy zachodzi ku temu potrzeba, a przy tym było troskliwe i wrażliwe i aby potrafiło odróżnić dobro od zła, umiało uświadomić sobie, że to co dobre nie zawsze się opłaca, żeby przestrzegało pewnych norm postępowania, rozumiało, że niektórych rzeczy nie powinno się robić, a niektóre są nawet niedopuszczalne do wykonania. Jak wcześniej powiedziałam, nie ma recepty na wychowanie, ale warto próbować dobrych rad, przede wszystkim wprowadzać dziecko w świat zasad i reguł postępowania. Jeśli rodzice nie dają dziecku dobrego przykładu swoim życiem to karą, groźbą czy krzykiem niczego nie nauczą. Chyba tylko tego, że silniejszy zwycięża i może bić słabszego.
Karanie nie skłania do refleksji, nie rozwija umiejętności panowania nad sobą, a ich stosowanie, to ślepa uliczka w wychowaniu. Kara pomaga jedynie rozładować rodzicielską frustrację i bezsilność. Czasem jest celowym zabiegiem ludzi dorosłych, który ma sprawić, że dziecku zrobi się przykro, że się przestraszy, że będzie czuło się winne, że będzie je bolało, że poczuje się samotne i opuszczone.
Niektórzy rodzice pomimo, iż kochają swoje dziecko, w procesie wychowawczym popełniają niejednokrotnie błędy. O błędach często nieuświadomionych, nie zamierzonych warto wiedzieć, aby w przyszłości ich unikać. Gdyż dziecko wychowywane w spokoju, miłej i dobrej atmosferze rodzinnej nie znającej kar, krzyku i gróźb na pewno nie będzie wnosiło tych cech w przyszłym dorosłym swoim życiu. Jeśli chcemy, aby dziecko przestrzegało reguły ludzkiego świata musi zrozumieć ich sens.
Opracowała: Wiesława Kowalczyk |
