Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Sposoby pracy na zajęciach korekcyjno-wyrównawczych z matematyki w klasach I-III

 

W okresie nauczania początkowego dziecko wchodząc w nowy krąg osób, nowych form działalności i zadań napotyka często na trudności i niepowodzenia, które nie zawsze wynikają z jego winy. Napotykanie zbyt wielkich trudności, których uczeń nie jest w stanie pokonać, może spowodować powstanie negatywnego nastawienia do danego przedmiotu. Jak najwcześniejsze poznanie i wykrycie ich przyczyn oraz przeciwdziałanie warunkuje osiągnięcie sukcesów w dalszych etapach nauki. Najczęściej stosowanymi ,,działaniami naprawczymi’’ w przypadku niepowodzeń w uczeniu się matematyki są zajęcia korekcyjno- wyrównawcze.


Według M. Tyszkowej ,, Praca reedukacyjno -wyrównawcza to nie tylko usunięcie bezpośrednich przyczyn trudności i wyrównanie braków w wiadomościach, ale świadome dążenie do odbudowania właściwych dla danego wieku motywów uczenia się i przywrócenia prawidłowego stosunku dziecka do nauki’’

Bardzo istotne w prowadzeniu zajęć korekcyjno – wyrównawczych jest wytworzenie dobrej atmosfery i pozytywnego nastawienia dziecka do zajęć. Najważniejszym czynnikiem tworzącym dobrą atmosferę jest życzliwy stosunek nauczyciela, jego opanowanie, spokojne działanie i pogodny nastrój.
E. Stucki pisze,, Musimy być zawsze przekonani o tym, że dziecko jest w stanie przezwyciężyć trudności. W toku pracy przekonanie to stawać się będzie również udziałem dziecka. Zacznie ono wierzyć we własne możliwości (...).Wszystkie polecenia, uwagi i instrukcje powinny zachęcać dziecko do działania’’

Polecenia wydawane dziecku powinny być w formie propozycji a nie kategorycznego nakazu. Bardzo dobrą formą jest wypowiadanie polecenia w pierwszej osobie liczby mnogiej np. ,,teraz będziemy dodawać’’ Brzmi to tak, jakbyśmy mieli wykonać zadanie wspólnie z dzieckiem. Ważne jest również kompleksowe pobudzenie opóźnionych funkcji. Po rozpoznaniu typów opóźnień u poszczególnych uczniów dobieramy optymalne ćwiczenia i środki dydaktyczne do danego rodzaju zaburzenia. Ćwiczenie zaburzonego procesu może odbywać się poprzez wykonywanie przez dziecko zadań wymagających uaktywnienia tego właśnie procesu.

Prowadzenie zajęć powinno mieć charakter zabawowy. Zabawy z dużą ilością gier i ćwiczeń pozwalają nauczycielowi na przywrócenie dziecku wiary w swoje możliwości, ośmielenie go, nawiązanie kontaktu. Zajęcia tego typu usprawniają percepcję i pamięć wzrokowa oraz słuchową, uwagę, spostrzegawczość oraz sprawność manualną. Prezentując ćwiczenia w formie zabawowej, uzyskujemy pozytywny stosunek dziecka do zadania i dostatecznie silne zaangażowanie emocjonalne. Jeśli nie jest ono za silne, to zwiększa wydolność dziecka i sprzyja lepszemu utrwalaniu przyswojonych wiadomości i umiejętności.
Stosując ćwiczenia w formie zabawowej można uatrakcyjnić je, podając np. zadania w formie zgadywanek, loteryjek, domina. Dodatkowym czynnikiem mobilizującym do działania może być wygrana jako cel. Zawsze jednak należy pamiętać, aby w czasie zabawy zapewnić każdemu dziecku możliwości wykonania poszczególnych czynności w pełnym skupieniu i w dowolnym czasie.

Następnym sposobem pracy jest wdrażanie uczniów do samodzielnego pokonywania trudności. Tutaj należy rozpoznać możliwości dzieci w zakresie tempa pracy, luk i trudności. Następnie należy przeanalizować program nauczania i dobrze rozplanować materiał, uwzględnić w nim właściwy dobór zadań, dostosowany do możliwości każdego dziecka.
Innym sposobem pracy jest systematyczna indywidualizacja ćwiczeń. E . Stucki uważa, że
,, każdy uczeń powinien mieć okazję do aktywnego udziału w procesach poznawczych (głównie myślowych) i praktycznym działaniu, w czasie których mógłby rozwiązywać problemy i wyprowadzać z nich wnioski. W czasie indywidualnej pracy nad wyrabianiem samodzielności usprawniamy wyodrębnianie związków i zależności między liczbami, czyli, wdrażamy do wykrywania zależności wzajemnie odwrotnych między działaniami, rodzajami porównywania i rodzajami mianowania liczb’’
Ważne jest również stawianie zadań dostosowanych do możliwości dziecka. Pierwsze zadanie musi być szczególnie łatwe i dość atrakcyjne, aby zaciekawiło dziecko. Gdy widzimy już wyraźne zainteresowanie, zmniejszamy swój udział, a w końcu proponujemy, by dziecko samo kończyło rozwiązanie zadania. Należy śledzić pracę dziecka przez cały czas trwania zajęć wyrównawczych, starając się uchwyć wszystkie trudniejsze problemy i zauważyć postępy.

Istotne jest również wykorzystanie czynnościowego nauczania matematyki. Na ten rodzaj nauczania składają się czynności konkretne, wyobrażeniowe i myślowe. Rozwój myślenia matematycznego, zaczyna się od czynności konkretnych, których interioryzacja prowadzi do drugiego etapu myślenia , czyli do czynności wyobrażeniowych. Dzieci wykonują je następnie w myśli, ale wiążą bezpośrednio z konkretną sytuacją lub jej reprezentacją obrazową.
Ostatnim sposobem pracy jest utrwalenie wiadomości i umiejętności matematycznych. Ponieważ pełne opanowanie ćwiczonych wiadomości i umiejętności występuje wtedy, gdy są one dostatecznie utrwalone, stąd dla ich utrwalenia konieczne jest powtarzanie danej czynności. By ćwiczenia utrwalające dane wiadomości, czy umiejętności przyniosły pożądany rezultat, należy do nich wracać od czasu do czasu, aby nie zostały zapomniane.

Prawidłowo przeprowadzone zajęcia z odpowiednio skonstruowanym programem, z zastosowaniem odpowiednich metod, form pracy, doborem środków dydaktycznych i dobrym przygotowaniem nauczyciela powinny ułatwić dziecku przezwyciężenie trudności i osiąganie sukcesów w dalszych etapach nauki.

Opracowała Anna Marcinek

Bibliografia:

Stucki E. :Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze z matematyki. W: ,,Życie Szkoły’’,1998,nr 1.
Gruszczczyk-Kolczyńska E : Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki. Warszawa 1994.
Tyszkowa M. : Terapia zaburzeń motywacji i osobowości dziecka jako zadanie pracy reedukacyjno-wyrównawczej. W :, ,Problemy Opiekuńczo –Wychowawcze’’1976,nr 2.
Więckowski R: Zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze w procesie edukacji wczesnoszkolnej. W: ,,Życie Szkoły’’,1993,nr 9.

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 21:37:08
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 21:37:08) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie