Treści wychowawcze są bardzo istotne w wychowaniu przedszkolnym. Potrzeba częstego stosowania zabaw i zajęć poruszających różnorodne problemy w relacjach międzyrówieśniczych skłoniła mnie do samodzielnego opracowywania tekstów dotyczących wielu aspektów opiekuńczo-wychowawczych...
Czasem dobrze jest mieć w zanadrzu jakieś opowiastki, których dzieci nigdy jeszcze nie słyszały i dlatego chętnie wymyślam różne ciekawe, zabawne historyjki z morałem. Mogę je wtedy zmieniać w miarę potrzeb, dostosować do indywidualnych możliwości dzieci czy do ich wieku. Z praktyki wiem, że takie opowiadania cieszą się dużym zainteresowaniem u dzieciaczków, bo są pisane specjalnie dla nich. Zdarza się,
że inspiracją do napisania jakiejś historyjki jest wydarzenie, którego uczestnikami
były moje dzieci i wtedy analogia do faktów zaskakuje dzieci. Zwykle tylko zmieniam okoliczności, miejsce i oczywiście imiona bohaterów, ale podobieństwo do zaistniałych sytuacji jest i dzieci to szybko zauważają. Mogę w ten sposób omawiać z dziećmi zaistniałe konflikty lub ważne wydarzenia z życia przedszkola.
To opowiadanie o kotkach powstało kiedyś na potrzeby otwartego zajęcia dla rodziców, ale właśnie ostatnio wykorzystałam je w grupie dzieci czteroletnich do omawiania terści związanych z przyjaźnią, wzajemną pomocą. Dzieciakom bardzo się spodobało, szczególnie, że mogły potem kolorować kotki według własnego pomysłu, bawiły się też w wymyślanie innych zwierząt, z którymi mogły się zaprzyjaźnić kotki,
a dodatkowo ćwiczyły aparat mowy przy zabawie naśladowczej i rozwijały inwencję twórczą podejmując próby naśladowania ruchu zwierzątek z opowiadania.
Zachęcam wszystkich do podejmowania prób tworzenia takich historyjek, bo
z doświadczenie wiem, że stają się one o wiele bliższe dzieciom, kiedy w pewnien sposób się identyfikują z ich treścią.
OPOWIADANIE O KOTKACH
(tekst A.B. Świergolik)
Było sobie pięć kotków: jeden biały, drugi czarny, trzeci rudy, czwarty szary, a piąty brązowy. Niestety kotki wcale się nie znały i okropnie się nudziły, bo każdy z nich mieszkał samotnie, w swoim domku.
Pewnego dnia, a była wtedy piękna pogoda, wszystkie kotki wybrały się na spacer, każdy ze swojego domku i każdy z nich myślał: Może spotkam dzisiaj kogoś, kto chciałby zostać moim przyjacielem?
Biały kotek spotkał pieska: - Może chciałbyś zostać moim przyjacielem, miauu? Ale piesek tylko zaszczekał: - Hau, hau! Nie mam czasu, muszę pilnować gospodarstwa. Poszedł więc biały kotek smutny dalej, przed siebie.
Czarny kotek spotkał kogucika: - Miauuu, czy nie chciałbyś zostać moim przyjacielem? A kogut na to: - Kukuryku! Niestety nie mogę. Muszę pilnować, aby gospodarz nie zaspał i na czas wstał nakarmić wszystkie zwierzęta. Kukuryku!!!
- Szkoda – powiedział czarny kotek i poszedł smutny dalej.
Rudy kotek z kolei spotkał wiewiórkę: - Miauuu, masz takie samo futerko jak moje, czy nie chciałabyś zostać moją przyjaciółką?
- Przykro mi, ale ja mieszkam w lesie, jadam orzeszki i suszone grzybki i właśnie muszę pozbierać sobie jakieś zapasy. Nie mam czasu – odpowiedziała wiewiórka i pobiegła szybko w las, a z daleka tylko jej rudą kitkę było widać.
- Cóż… ja tam wolę mleczko i ciepły piec. – zamruczał rudy kotek. – Trudno, będę szukał dalej – i poszedł ze zmartwioną miną przed siebie.
Kotek szary spotkał krówkę na łące. On też zapytał, czy krówka nie chciałaby zostać jego przyjaciółką, ale ona tylko zamuczała: - Muuuuszę dawać mleko, muuu! i nie ma czasu na zabawy z małymi kotkami… I kotek poszedł smutny dalej.
A piąty, brązowy kotek spotkał małą myszkę, lecz gdy tylko chciał ją zapytać, czy chciałaby zostać jego przyjaciółką, bo przecież on był dobrze wychowanym kotkiem, myszka szybciutko uciekła do norki.
Kotki wędrowały, wędrowały, aż zawędrowały do wielkiego miasta i wszystkie nagle znalazły się przed wielką szybą wystawy sklepowej. Przez chwile stały nieruchomo
i patrzyły z niedowierzaniem na swoje odbicia w szybie. Każdy z nich myślał sobie: To dziwne, dlaczego widać mnie aż pięć razy i za każdym razem w innym kolorze???
Dopiero wtedy kotki zaczęły się rozglądać na boki. Wyobrażacie sobie ich radość, gdy zorientowały się wreszcie, że każdy z nich może mieć aż czterech nowych przyjaciół?!
Kotki zaczęły podskakiwać wesoło. Postanowiły nigdy się nie rozstawać i zamieszkać wspólnie w jednym domku. Dlatego też wybrały się na wieś, w poszukiwaniu jakiegoś mieszkania. Zamieszkały w domu chłopca, który miał na imię Eryk i odtąd wszyscy żyli
w zgodzie i radości. Kotki wyrosły na duże, odważne i dobrze ułożone koty.
Ana Beatricz Świergolik
nauczyciel dyplomowany wychowania przedszkolnego
|
