Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Duża szkoła małej Lenki

     
 

 

Wpływ pozycji zawodowej rodziców na zachowanie się dzieci w III fazie rozwoju według E.Eriksona
 

Każdy człowiek stawia sobie jakieś cele w życiu, do czegoś dąży, pragnie coś osiągnąć, do czegoś dojść. Często wśród tych pożądań znajduje się władza i związane z nią zaszczyty. Potrzeba dominacji tkwi w każdym z nas, ale najczęściej ogranicza się ona do najbliższego kręgu rodziny, przyjaciół bądź też nie ujawnia się wcale. Jeśli władza rozumiana jest jako droga do zaszczytów, jeśli zdobywana jest za wszelką cenę, a nawet siłą, wówczas dochodzi do nadużycia władzy. Natomiast z idealną sytuacją mielibyśmy do czynienia wówczas, gdyby władza była traktowana jako powołanie, zobowiązanie wobec tej grupy plemiennej, narodowej, czy społecznej na czele której dany władca stanął.

Termin „ władza ” w języku potocznym ma różne znaczenia, bywa, ze określa się nim pewien stosunek społeczny (podmiot A ma władzę nad podmiotem B), bądź określoną instytucję (dyrektor sprawuje władzę w zakładzie), czy też osobę – funkcjonariusza policji (panie władzo). Pojęcie władzy jako stosunku społecznego wprowadził jako pierwszy Arystoteles ( IV w p.n.e.), przedstawiając ewolucję państw greckich, gdzie jedni mogli narzucać swą wolę innym. Władza ma na ogół tendencję kumulatywną, tzn. posłuch okazywany przez podwładnego w jednym wypadku toruje drogę do jego uległości w innych przypadkach. Ponadto opiera się ona stwarzaniu sytuacji przymusowej, gdy władający w wypadku niewykonania przez poddanego nakazanego czynu może zagrozić realizację stanu rzeczy bardziej przykrego dla poddanego niż konieczność wykonania nakazanego czynu. Zatem przemoc i sytuacja przymusowa tworzą jej podstawy. Może ona być wreszcie szeroko legitymowana, jeśli wspiera się na autorytecie, gdy poddany podporządkowuje się władającemu dobrowolnie, uznając, że władający jest należycie upoważniony do wydawania nakazów (K. Krasowski, M. Krzymkowski, K. Sikorska – Dzięgielewska, J. Walachowicz: Historia ustroju państwa, Poznań 1993, s. 15 ) .

Dzieci bardzo często naśladując dorosłych czy to na podwórku czy w przedszkolu, wypróbowują różne role społeczne w zabawie. Lena, czteroletnia córka nauczycielki lubi bawić się ze swoimi koleżankami w szkołę. Zaprasza je do domu, ustawia krzesełka, tablicę, ma nawet dziennik – zeszyt, w którym zapisywane są oceny uczniów. Koleżanki Leny wiedzą, że gdy bawią się w szkołę, to najczęściej Lena ma prawo do pełnienia władzy w „szkole”. „Na lekcje” do Lenki, przychodzą dzieci w różnym wieku, są młodsze i starsze od niej. Podczas zajęć w szkole uczniowie uczą się malowania bez wychodzenia za linię, śpiewania, liczenia na patyczkach oraz „gimnastyki buzi i języka”. Lenka, tak jak jej mama pracująca w szkole podstawowej stawia swoim uczniom określone oceny za ich zachowanie na lekcjach: słonko – wspaniale; słonko za chmurką – dobrze; jasna chmurka – następnym razem będzie lepiej; ciemna chmurka – musisz się bardziej postarać. Gdy lekcje prowadzi „pani” Lena, zawsze jest wesoło, nikt się nie nudzi, każdy chce się czegoś nowego nauczyć i dostać „słonko”. Lenka swoim zachowaniem budzi zachwyt dzieci i rodziców. Chwalona za inicjatywę, pomysły i fantazję odważnie podejmuje kolejne, coraz dalsze kroki ku światu.

„Kolejną faza rozwoju jako odmienną od pozostałych, rodzi w tej propozycji „ekspansja języka i ruchu”. Jest to tak zwana faza inicjatywy, rozwijanej w przeciwieństwie do poczucia winy. Wśród kryteriów poczucia inicjatywy autor wskazuje na „radość rywalizacji, wytrwałość skupienia na celu, przyjemność osiągnięć”, podkreślając, iż rozwija przesłanki umożliwiające antycypacje ról i rywalizację” ( L. Witkowski, Rozwój i tożsamość w cyklu życia, Studium koncepcji Erika H. Eriksona, Kraków 2004, s.132).

„Rozwój umysłowy i fizyczny dziecka wraz z poczuciem autonomii oraz zaufaniem i twórczym stosunkiem rodziców rozwija inicjatywę, pozwalającą ujawnić się zdolnościom do ustalania celów oraz planowania i realizowania zadań” (E.Bilińska-Suchanek;Opór wobec szkoły Dorastanie w perspektywie paradygmatu oporu, Kraków 2003, s.110) .

Jak mówi Erikson, ”ludzkie agresywne ideały w znacznym stopniu sa zakotwiczone w tym etapie inicjatywy”. Szczególnie bowiem w tym okresie rozwija się wyobraźnia. Ona to sprawia, że najważniejszym ogniwem doświadczeń służącym rozwojowi tożsamości jest „osobisty przykład dorosłych”, którzy własnym zachowaniem i opowieściami „dostarczają dzieciom w tym wieku żywo przyswajany etos działania w formie idealnych technik wystarczająco pociągających, by zastąpić bohaterów z obrazków i bajek ” (L. Witkowski, Rozwój i tożsamość w cyklu życia, Studium koncepcji Erika H. Eriksona, Kraków 2004, s.132). Fazę tą wyraża formuła „jestem tym, kogo umiem sobie wyobrazić jako siebie ”(L. Witkowski, Rozwój i tożsamość w cyklu życia, Studium koncepcji Erika H. Eriksona, Kraków 2004, s.133).

W klasie Lenki jest uczennica, sześcioletnia Agnieszka, która choć najstarsza, jest najsłabszym uczniem. Agnieszka, zdaniem „pani” Leny, nie stara się być dobrą uczennicą, nie przychodzi na lekcje przygotowana (nie ma zatemperowanych kredek), nie lubi śpiewać, gimnastykuje się niedbale. Kilka razy Agnieszka dostała już ciemną chmurkę za zadanie domowe. Inni uczniowie nie chcą siedzieć w jednej ławce ze słabym uczniem.

„Postawa rzutkiego intruza jest charakterystyczna, zdaniem Eriksona, dla wielu zachowań podejmowanych w tej fazie. Na tym etapie porażki prowadzą do „poczucia winy i niepokoju” jako efekt tego, iż działanie wiąże się z elementami „samoobserwacji, kierowanie sobą i karania się, stanowiąc nowe i silne odepchnięcia” (L. Witkowski, Rozwój i tożsamość w cyklu życia, Studium koncepcji Erika H. Eriksona, Kraków 2004,s.132) .

Jeśli zachowanie dziecka jest oceniane jako niewłaściwe, pytania za niestosowne, bywa zawstydzane i krytykowane - zaczyna czuć się winne. Prowadzić może to do zahamowania aktywności poznawczej, kontaktów społecznych, kształtowania się osobowości o tendencji do samoobwiniania, a w konsekwencji samokarania.

„Eksperymentowanie w odgrywaniu ról, w którym dziecko uczestniczy, przyczynia się do ukształtowania aktywności w dalszym życiu dorosłym, a wcześniej w okresie dorastania" (E.Bilińska-Suchanek; Opór wobec szkoły.Dorastanie w perspektywie paradygmatu oporu,Kraków 2003, s.110).

Anna Krzewińska,
Stargard Szczeciński
Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Zuzanna Filipiak.
IP autora: 31.175.141.67
Data utworzenia: 2013-10-28 17:00:36
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Zuzanna Filipiak (31.175.141.67) - Prezentacja (2013-10-28 17:00:36) - Edytuj prezentację.
Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 21:30:42) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie