Niepowtarzalny montaż słowno-muzyczny na Dzień Babci i Dziadka z wykorzystaniem wierszy, piosenek oraz krótkiej formy teatralnej.
Sala udekorowana. Na środku duże drzewo, z jednej strony postać dziadka, a z drugiej babci. Wyżej na konarach postać mamy i taty, a na gałęziach postacie dzieci. Obok duży napis: BABCI DZIADZIU – KOCHAMY WAS
Przywitanie gości.
Wychodzą uczniowie, siadają przy nakrytym stole i recytują wiersze. Wszystko ma wyglądać jakby ze sobą rozmawiali.
Uczeń:
Twoje rodzinne drzewo
Wyrasta z ziemi zielonej.
Twoje rodzinne drzewo
Wyrasta z ziemi polskiej.
Twoje rodzinne drzewo
Ma tyle lat,
Że trudno zliczyć.
Ty jesteś małą gałązką,
na której listków osiem.
A twoja młodsza siostra
Dopiero listki dwa.
Ojciec, mama,
A wcześniej dziadkowie
Tworzą mocne gałęzie.
Uczennica:
Nie ma jak babcia,
Jak babcię kocham –
Bez babci byłby kiepski los.
Jak macie babcię,
To się nie trapcie,
Bo wam nie spadnie z głowy włos!
Uczeń: Dlaczego kochamy Babcię?
U.- bo często przyjeżdża do nas
U.- bo bierze nas na kolana albo na …ptysie
U. - i nigdy nie dręczy nas pytaniami
U.- dlaczego bazgrzemy w zeszycie,
U.- dlaczego drzemy spodnie,
U.- czemu jesteśmy tacy nieznośni,
U.- albo zanadto spokojni,
U.- dlaczego gubimy guziki
Uczeń: Babcia nie pyta nas o to.
I za to, że taka jest właśnie,
Razem: Uśmiechamy się do niej-
Najweselej, najjaśniej.
Uczeń: A dziadek? Dlaczego kochamy Dziadziusia?
U. - bo zna różne tajemnice,
U. - bo jest dobry,
U. - wszystko naprawia, gdy się zepsuje światło albo dzwonek przy drzwiach,
U. - a jak coś spsocisz, jak coś naknocisz, jak trzeba spytać o radę- to kto za uszy wyciągnie z biedy?
Razem: Wiadomo, zawsze – dziadek!
Wszystkie dzieci wstają i recytują razem:
Więc wnuki proszą,
Kochane Babcie, Drodzy Dziadkowie
Żyjcie nam jak najdłużej,
Serca Twe niech dla nas biją.
Wszystko jest milsze, lepsze, ciekawsze,
Gdy w domu ma się na zawsze,
Taką dobrą Babunię!
I takiego superdziadzia!
Schodzą ze sceny. Zostaje jeden uczeń, który zaprasza wszystkich na przedstawienie „Król Midas”
PRZEDSTAWIENIE „MIDAS – ZŁOTY KRÓL”
Występują:
Midas
Złotorzęsa
Nieznajomy
Kwiaty - dzieci
Na środku sali stoi tron, na którym siedzi Midas. Obok stoją dzieci przebrane za kwiaty, w rękach trzymają róże. Król liczy skarby, rozkoszuje się swoim bogactwem.
M.- Jakiż ja jestem szczęśliwy! Tyle pieniędzy…gdybym jednak miał ich kilkakrotnie więcej (wzdycha), tyle, ile ludzie zdołali zebrać od stworzenia świata, uczyniłbym córkę swoją najbogatszą dziewczyną na ziemi.
( Złotorzęsa wbiega roześmiana z wianuszkiem na głowie, trzymając za ręce ozdobione kwiatami postacie).
Z. – Zobacz, ojcze, jakie cudowne kwiaty!
M. – Ho, ho, dziecino, gdyby te kwiaty były ze złota, warte by były zbierania,
Z. – Ależ one są piękniejsze od złota!
( Wybiega. Król liczy monety, wchodzi Nieznajomy. Na głowie ma błyszczącą , złotą koronę, zagląda do naczynia z monetami).
N. – Jesteś bogatym człowiekiem, drogi Midasie. Wątpię, czy ktokolwiek posiada aż tyle złota w jednej komnacie.
M. – (niezadowolony) powiodło mi się dość dobrze, ale ostatecznie to drobiazg, jeżeli zważyć, że dobra te gromadziłem przez całe życie.
N. – (zdziwiony) jak to! Więc nie jesteś zadowolony? Cóż więc mogłoby cię zadowolić?
M. – tylko jedno! Znużony jestem zbieraniem skarbów w tak wielkim trudzie. Pragnę, by wszystko, czego się dotknę, zmieniało się w złoto.
N. _ ( zastanowił się) złototwórcza moc?! Wspaniały pomysł! Zasługujesz na uznanie. Ale czy jesteś pewien, że moc tworzenia złota, przyniesie ci zadowolenie?
M.- Jakżeby mogła mnie zawieść?
N. (z tajemniczym uśmiechem)- i nigdy nie będziesz żałował, że ją posiadasz?
M. – Nie pragnę niczego więcej do pełnego szczęścia!
N. – Niech się tak stanie. Jutro o wschodzie słońca zostaniesz obdarzony złototwórczą mocą. (wychodzi)
Midas zamiera w oczekiwaniu. Wzrok przysłania ręką. Po chwili podnosi się zadowolony.
M. – Słońce wschodzi. Pójdę do ogrodu, aby przed wstaniem Złotorzęsej zamienić kwiaty w złoto. (podchodzi do dzieci i zamienia bukiety w jednostajne, żółte, a kolrowe wyrzuca. Zadowolony wraca do komnaty).
( Złotorzęsa tymczasem podchodzi do kwiatów i staje bardzo zdziwiona).
Z. – Co wam się stało moje kochane kwiatuszki?(idzie z płaczem do ojca)
M. – Ej, moja panieneczko, cóż to się z tobą dzieje? Taki piękny ranek, a ty płaczesz? Masz przecież w rączkach takie cudowne złote róże.
Z. – Ach, kochany tatusiu, (potrząsając kwiatami), to wcale nie są cudowne róże! To najbrzydsze ze wszystkich kwiatów, jakie kiedykolwiek rosły na świecie! Stało się nieszczęście! Wszystkie kwiaty w naszym ogrodzie zrobiły się zupełnie żółte i nie mają żadnego zapachu!
M.- (zmieszany) Ależ kochane dziecko! Proszę cię, nie płacz! Za każdą złotą różę możesz
dostać dużo najpiękniejszych, zwykłych róż!
Z. – Na nic mi takie róże! Nie mają zapach, a ich twarde płatki kłują mnie w nos!
M. - Nie smuć się, chodź zjemy śniadanko.
(Złotorzęsa siada u stóp króla, który z kubła ze złotem wyciąga żółty kubek, zagląda do niego przerażony)
Z.- Co się stało, tatusiu?
M. – Nic, dziecko, nic. Nie będziemy pili mleczka, ale zjemy po jabłuszku. (sięga do naczynia po jabłko i wyciąga złotą kulę. Opuścił ręce zrezygnowany ).
-jabłuszka też nie zjemy, idź pobaw się na dworze, albo najlepiej będzie jeżeli swoimi rączkami zerwiesz sobie jabłuszko i zjesz.
- takie świetne śniadanie i nic, co by można zjeść.
(dziewczynka odchodzi, za chwilę wbiega z jabłkiem i woła )
Z.- Masz, tatusiu, zjedz czerwone jabłuszko.
(Midas łapczywie wyciągnął rękę i dotknął wraz z jabłkiem ręki Złotorzęsej, która natychmiast znieruchomiała. Jabłko wypada)
M.- Moja cudowna, cudowna Złotorzęsa! Cóżem uczynił!
(siada na swoim fotelu i zakrywa twarz rękami, wchodzi Nieznajomy)
N. – Jakże przyjacielu, Midasie? Jak ci się wiedzie ze złototwórczą mocą?
M. - Jestem bardzo nieszczęśliwy!
N.- Bardzo nieszczęśliwy!? Nie do wiary! Czy nie masz wszystkiego, czego pragnęło twoje serce?
M.- Złoto to nie wszystko, a ja straciłem wszystko ( wskazuje na córkę), co było drogie memu sercu.
N.- Ach, więc od wczoraj dokonałeś pewnego odkrycia . Zaraz zobaczymy…Która z tych rzeczy jest więcej warta: złototwórcza moc czy szklanka czyste, zimnej wody?( pokazuje szklankę z wodą ).
M. – Błogosławiona woda! Już nigdy nie zwilży mego wyschniętego gardła!
N. – Złototwórcza moc czy kromka chleba? ( pokazuje kromkę chleba ).
M.- Kawałek chleba wart jest tyle, co całe złoto ziemi!
N.- Złototwórcza moc czy twoja córka? ( wskazuje na córkę króla).
M.- O, moje dziecko, moje drogie dziecko!
N.- Królu Midasie, jesteś mądrzejszy niż przedtem. Twoje serce, jak widzę, nie zmieniło się jeszcze całkowicie w złoto. A teraz, powiedz mi szczerze czy pragniesz się uwolnić od złototwórczej mocy?
M.- Nienawidzę jej!!!
N. Idź więc do twojego ogrodu, weź dzban z wodą, który tam stoi i spryskaj nią wszystko, co dotychczas zamieniłeś w złoto. Może uda ci się naprawić zło, które uczyniła twoja chciwość.
(Król wybiega, za chwilę wbiega z dzbanem wody. Kropi najpierw kwiaty, które wstają, odrzucają żółte bukiety, sięgają po kolorowe, zaczynają tańczyć. Król podchodzi do Złotorzęsej i skrapla ją wodą, dziewczynka ożywia i zasłania twarz rękami)
Z.- Proszę cię, tatusiu, przestań! Popatrz, jak zmoczyłeś moją śliczną sukienkę!
M.- Wybacz mi, drogie dziecko, ale musiałem obudzić cię z okropnego snu.
Z. – Dziwne, ale mnie się nic nie śniło. Wcale nie pamiętam, żebym spała. A czy stało się coś nadzwyczajnego? (odwraca się ) Och, jakie piękne kwiaty! Są jeszcze piękniejsze niż były wczoraj! I jakie zroszone wodą, pewnie padał dobry deszcz i przyczynił się do ich cudownego zabarwienia.
(Dziewczynka chwyta kwiaty i tańczy )
M. ( do publiczności) Prawdę mówiąc, kochane dzieci, nienawidzę widoku złotych rzeczy. I taki jestem znowu szczęśliwy! ( Król dołącza do tańczących dzieci, chwilkę razem tańczą przy dźwiękach melodii, następnie wszyscy się kłaniają i schodzą ze sceny).
Wchodzi prowadzący i mówi:
A teraz dla Kochane Babcie i Kochani Dziadkowie posłuchajcie piosenki, która jest jednocześnie wyrazem wdzięczności za to, że zawsze macie dla nas czas, że potraficie pocieszyć, gdy mama nas ofuknie, albo tata basem huknie.
Chór śpiewa piosenkę na znaną melodię „Szła dzieweczka”
Droga Babciu, drogi Dziadku
My kochamy Was 3x
Niech Wam słonko stale świeci
W niepogodę też 3x
Wnuczęta, składają i życzą tu,
Najszczerszych, najsłodszych pozdrowień stu.
Radości, spokoju i zdrowia kosz,
Słoneczka jasnego na co dzień moc.
Uczeń: Droga babciu, Drogi Dziadku,
Jak najdłużej bądźcie z nami
Przewodnikiem w drodze świata,
Byśmy mogli iść tym torem
Od dzieciństwa w późne lata.
Nowy Rok – pora życzeń
A więc z życzeniami,
Wszystkie Wasze wnuki
Stoją tuż przed Wami.
Wszystkim Babciom i Dziadkom
Niech ten Nowy Rok
Pogodne dni przyniesie
Z całego serca, z duszy całej
Za wszystko dziś dziękujemy.
Wszyscy śpiewają „Sto lat”, po czym dochodzą do swoich babć i dziadków i wręczają własnoręcznie wykonane laurki.
Opracowała : Maria Król
|
