Holistyczne nauczanie zakłada, że nie encyklopedyczna wiedza jest potrzebna, lecz rozumienie siebie w świecie, który nie poddaje się do końca poznawczym technologiom ani zabiegom racjonalnego umysłu, a w którym musimy nauczyć się w zgodzie z sobą funkcjonować. Holizm zmienia naszą postawę wobec ważnych zadań szkoły. Głównym cele staje się przedstawienie uczniom spójnego obrazu świta i przygotowanie ich do dorosłego życia. Nakazuje ciągłą refleksję nad tym, w jakim kontekście osadzamy przekazywaną wiedzę tak, żeby była ona dla uczniów zrozumiała, możliwa do zintegrowania z ich codziennym doświadczeniem. Wymaga to modernizacji używanych środków i zabiegów dydaktycznych oraz przejścia od wąskiej specjalizacji nauczycieli do ich szerszego przygotowania, jak również współpracy między nauczycielami, co prowadzi do spójności programów nauczania i wychowania. W konsekwencji uczniowie są lepiej przygotowani do życia, gdyż główny nacisk kładzie się na osiąganiu przez nich pewnych kompetencji, a nie, jak dotychczas, głównie wiedzy.
W dobie reformy systemu edukacyjnego, holistyczne pojmowanie wiedzy i w takiej formie przekazywanie jej uczniom jest szczególnie pożądane w II etapie edukacyjnym. Takie całościowe ujęcie problemów daje możliwość lepszego zrozumienia otaczającego świata, a tym samym lepszego w nim funkcjonowania.
Dziecko w szkole podstawowej powinno znajdować jak najwięcej odniesień do rzeczywistości. Treści z różnych przedmiotów skorelowane ze sobą stają się lepiej przyswajalne, często znajdują swoje praktyczne zastosowanie, a opanowanie ich jawi się uczniom jako bardziej przydatne i celowe. Wzbudzenie właściwej motywacji uczenia się jest bardzo ważnym i jednocześnie bodaj najtrudniejszym zadaniem dla nauczyciela. To właśnie motywacja leży u podstaw sukcesu pedagogicznego nauczyciela i sukcesu szkolnego dziecka.
Lekcje holistyczne pozwalają ma stworzenie w umyśle dziecka spójnego obrazu poznawanego świata. Wzajemne przenikanie się elementów należących do wielu dyscyplin naukowych jest czymś oczywistym w otaczającej nas rzeczywistości. Dziecko w swoim środowisku nie dzieli napotkanych zjawisk na chemiczne, matematyczne, biologiczne czy fizyczne. Patrząc na piękny zabytek lub drzewo nie rozdziela tych przeżyć estetycznych na architektoniczne i przyrodnicze. Dla niego są to zdarzenia, które można podzielić na piękne i brzydkie, niebezpieczne lub bezpieczne, przydatne i nieprzydatne, oczywiste bądź dziwne.
mgr inż. Anna Kurzok
Szkoła Podstawowa w Miedarach |
