Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Współpraca z rodzicami uczniów niepełnosprawnych

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 13412 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

W terapii dziecka niepełnosprawnego bardzo ważnym elementem jest umiejętna współpraca z rodzicami. Terapia jest tym bardziej skuteczna im relacje między rodzicami a terapeutą są właściwe. Specjalista zajmujący się dziećmi specjalnej troski musi umieć radzić sobie w sytuacji, gdy rodzice nie chcą lub nie potrafią współpracować z terapeutą. Przyczyny tego mogą być różne:
- nie posiadają dostatecznej wiedzy,
- nie posiadają motywacji do pracy,
- nie posiadają odpowiednich predyspozycji,
- często nie posiadają odpowiednich środków.

Musimy nauczyć się pracować bez stawiania rodzicom wymagań i zaakceptować fakt, że rodzice nigdy nie będą naszymi równorzędnymi partnerami w procesie terapii swych dzieci. To my jesteśmy specjalistami w danej dziedzinie i to my mamy pomóc dziecku.

"Z dziećmi nie współpracujemy, ale im pomagamy. Rodzicom także, jak mi się wydaje powinniśmy pomagać bo oni proszą o pomoc a nie o współpracę." - pisze Jacek KIELIN.

W pracy z rodzicami ważnym elementem w części diagnostycznej jest odpowiednio przeprowadzony wywiad. W pracy ważne są trzy rodzaje informacji:

  • dane formalne,
  • informacje o typowym rozkładzie dnia rodziny,
  • dane pozwalające określić postawę rodziny wobec dziecka.

    W części terapeutycznej pracując z dziećmi niepełnosprawnymi możemy jednocześnie pracować z ich rodzicami wykorzystując następujące narzędzia terapeutyczne:
    1. Zawieranie kontraktu i dbanie o to by rodzice dotrzymywali określonych w nim warunków. Spisanie umowy i określenie zasad współpracy obliguje obie strony do wywiązywania się z zadań z korzyścią dla dziecka.
    2. Osiąganie w czasie spotkań z rodzicami celów w trzech sferach jednocześnie:

  • poznawczej (rodzice powinni wiedzieć czemu ta czynność służy),
  • motorycznej (umieć wykonać czynność, której ich uczymy)
  • emocjonalnej (muszą być przekonani, że ta czynność jest dla nich ważna, czyli muszą chcieć ją wykonać).
    3. Wykorzystywanie w czasie spotkań z rodzicami transferu (obejmującego sferę poznawczą, emocjonalną i motoryczną). Transfer to wpływ, jaki wywiera proces pewnej wiedzy lub umiejętności w danej chwili na uczenie się w przyszłości. Ten wpływ może mieć charakter pozytywny (transfer pozytywny) i wówczas uczenie się w przyszłości będzie przebiegało szybciej lub też negatywny (transfer negatywny) - wtedy to, czego nauczymy się obecnie, będzie przeszkadzało w uczeniu się innych zachowań w przyszłości. Przykładem transferu negatywnego jest sytuacja kiedy rodzice dobrze opanują jeden zestaw ćwiczeń do pracy z dzieckiem, a następnie mają trudności w przyswojeniu sobie nowego sposobu w pracy z dzieckiem przekazanego przez rehabilitanta i będą stosować ćwiczenia wcześniej opanowane.
    4. Proponowanie rodzicom nowych form zabawy lub pracy, tak aby jak najmniej ingerować w rozkład dnia rodziny.
    5. Wzmacnianie zachowań rodziców za pomocą słów, gestów, wpisów do dzienniczka lub rozmów telefonicznych.

    Rodzice prezentujący pozytywne postawy nie mają większych problemów w relacjach ze swoimi dziećmi. Interesują się poczynaniami dziecka, częściej je chwaląc niż ganiąc, spędzają z nim więcej czasu nie rezygnując z własnych aspiracji zawodowych i zainteresowań. Tacy rodzice wychowują dzieci pogodne, otwarte i pewne siebie, umiejące nawiązywać kontakty z innymi ludźmi, samodzielne i twórcze. Celem pracy terapeuty jest więc nauczenie rodziców takich zachowań wobec dziecka, które będą przez nich akceptowane i łatwo przyswojone.

    Maria ZIEMSKA wymienia cztery typy negatywnych postaw rodzicielskich:
    1. postawa unikająca (obok dziecka),
    2. postawa nadopiekuńcza (przy dziecku),
    3. postawa nadmiernie wymagająca (nad dzieckiem),
    4. postawa odtrącająca (przeciw dziecku).

    Rodzice prezentujący postawę unikającą cechują się dużym dystansem uczuciowym w stosunku do swoich dzieci. Nie mają poczucia odpowiedzialności za swoje dziecko, a zajmowanie się nim uważają za frustrujące, trudne, męczące. Rodzice tacy chętnie podpisują kontrakt zgadzając się na wszystkie jego warunki ale nie wywiązują się z niego. Celem naszej pracy jest wyegzekwowanie przestrzegania warunków umowy. W trakcie spotkania z rodzicami starajmy się realizować wszystkie trzy rodzaje celów ze szczególnym naciskiem na realizację celów emocjonalnych. Takim rodzicom należy ciągle powtarzać, przypominać zalecone ćwiczenia w taki sposób aby nie czuli się zmuszani do pracy ze swoim dzieckiem.

    Rodzice prezentujący postawę nadopiekuńczą bardzo się koncentrują na dziecku i nie stawiają mu żadnych wymagań. Wciąż odczuwają lęk przed niebezpieczeństwami, jakie mogą spotkać ich dziecko. Uczymy ich wszelkich form pracy, w których będą przyjmować pozycję dominującą czyli będą wymagać i egzekwować od dziecka, aby wykonywało ich polecenia.

    Rodzice prezentujący postawę nadmiernie wymagającą poświęcają swojemu dziecku bardzo dużo czasu stawiając przed nim zadania, których dziecko nie może wykonać. Podczas spotkania z takimi rodzicami niezbędne jest staranne przygotowanie teoretyczne. Sukces może odnieść ten terapeuta, który wykaże się silną osobowością i postawą dominującą. Powinniśmy nauczyć rodziców często chwalić swoje dzieci. Najlepiej tego dokonać realizując cele poznawcze. Uczmy ich, by dawali swym dzieciom czas wolny.

    Rodzice prezentujący postawę odtrącającą cechuje duży dystans uczuciowy między nimi a dzieckiem. Uważają, że dzieciom nie należy ulegać, spędzają z nimi bardzo mało wolnego czasu. Dziecko wyzwala w nich niechęć, złość poczucie krzywdy. Odczucia rodziców wobec dziecka są negatywne. Jeśli w pracy z rodzicami ocenimy, że reprezentują taką właśnie postawę to należy zrezygnować z udzielania im pomocy i skoncentrować się wyłącznie na pracy z dzieckiem. Starajmy się zawrzeć i utrzymać kontrakt z rodzicami i jeżeli będą go realizować możemy z nimi pracować bez względu na to jaką postawę przyjmują.

    Podsumowując terapeuta powinien umieć wybrać takie sposoby pracy, które są odpowiednie dla określonego typu postaw rodziców. Kontakt z rodzicami powinien być jak najbardziej naturalny lecz warsztat pracy terapeuty powinien znajdować się poza sferą obserwacji rodzica. Dobry terapeuta powinien potrafić oddzielić swoje problemy, negatywne odczucia i nie przenosić ich na relacje z rodzicami. Należy zachowywać się racjonalnie, wzmacniając prawidłowe zachowania matki czy ojca.

    Bibliografia:
    Jacek KIELIN - "Jak Pracować z rodzicami Dziecka upośledzonego" - Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne 2003
    Małgorzata BABIUCH - "Jak współpracować z rodzicami trudnych uczniów" - WSiP Warszawa 2002

    Beata Kardas
    Samorządowa Szkoła Podstawowa Nr 28 w Gdyni

  • Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

    X


    Zarejestruj się lub zaloguj,
    aby mieć pełny dostęp
    do serwisu edukacyjnego.




    www.szkolnictwo.pl

    e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
    - największy w Polsce katalog szkół
    - ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




    Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

    Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




    Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie