Metoda Ruchu Rozwijającego została opracowana w Wielkiej Brytanii przez Weronikę Sherborne. Opiera się ona na teorii i praktyce szkoły R. Labana.
Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju.
Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:
1. świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. świadomości przestrzeni i działania w niej,
3. dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.
Udział w ćwiczeniach metodą w. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych.
Metoda Ruchu Rozwijającego jest wykorzystywana w terapii:
- dzieci autystycznych
- dzieci upośledzonych umysłowo
- dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym
- dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania
- dzieci z niekorzystnych środowisk wychowawczych (domów dziecka)
- dzieci głuchych i niewidomych.
Weronika Sherborne w swoim programie ćwiczeń ruchowych wyróżnia następujące grupy ćwiczeń, wspomagające rozwój dziecka:
1. Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała
- wyczuwanie własnego ciała (brzucha, pleców, pośladków, nóg i rąk, twarzy)
- nazywanie części ciała
Są to np. czołganie oraz wykonywanie różnorodnych ruchów podczas leżenia i siedzenia.
2. Ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu. Umożliwiają one poznanie otoczenia, dzięki czemu możemy czuć się swobodnie i nie obawiać się go. Charakterystyczną cechą dla tej grupy ćwiczeń jest ich wykonywanie na podłodze - w parach, w grupie. Ćwiczenia te pozwalają nauczyć się współpracy w grupie, współdziałania z innymi ("mostek", "tunel")
3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą.
Polegają one na zdobywaniu i wymianie wspólnych doświadczeń podczas ćwiczeń ruchowych.
Są to ćwiczenia, w których partner "bierny" jest pod opieką osoby aktywnej. Wymaga to wyczucia osoby będącej "pod opieką", jej potrzeb, przeżyć i tym samym umożliwia osiągnięcie pełnej harmonii i współpracy. Ćwiczenia te dają możliwość przeżycia wspólnego wysiłku fizycznego, np. podczas pchania i stawiania oporu. Rozwijają i uczą koncentracji, zwracanie uwagi na osobę, z którą współdziała się w czasie ćwiczeń. Są też dobrą zabawą.
- ćwiczenia "z" w parach (przeciąganie, kołysanie się z partnerem w różnorodny sposób)
- ćwiczenia "przeciwko" w parach ("szkoła", "worek", "paczka")
- ćwiczenia "razem" w parach (obaj partnerzy są aktywni).
4. Ćwiczenia twórcze.
Pozwalają nawiązać i pogłębić stosunki międzyludzkie, poznać sytuacje, których ćwiczący nie doświadczyłby ze względu na swoje fizyczne i psychiczne ułomności. Na szczególną uwagę zasługują ćwiczenia twórcze w formie tańca. Ćwiczenia "twórcze" i tańce - to działania, które dają możliwość uwolnienia się od wewnętrznych napięć, niepokojów.
Bożena Niezabitowska
Zespół Szkół Publicznych w Sosnowicy | 
