Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Trudnosci dziecka w nauce i w zachowaniu spowodowane nadpobudliwoscia psychoruchową

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 3382 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Obecnie wychowanie dzieci jest trudniejsze niż w przeszłości. Ogólny dostęp do komputerów, telewizji, mało miejsc placów zabaw dla dzieci, targane różnymi zajęciami pozalekcyjnymi ( taniec, zajęcia muzyczne itp.) sprawia, że dzieci te nie mogą wyładowywać swoją energię w racjonalny sposób. Brakuje miejsca na normalną zabawę w ich wieku, niektóre stają się zestresowane.
Dzieci w przedszkolu, szkole różnią się swoim zachowaniem. Jedne są grzeczne, siedzą grzecznie, słuchają nauczyciela. Inne ustawicznie kręcą się, biegają, wychodzą z ławki w klasie, towarzyszy im nadmierny pośpiech, a gdy dziecko znajduje się w chwilowej bezczynności towarzyszą im ruchy drobne w obrębie własnego ciała np.: manipulują przedmiotami, ogryzanie paznokci, poprawianie garderoby, szarpanie włosów. ruchy mimowolne, triki. Dzieci te wolą gonitwy, zawody, siłowanie się, odgrywanie scen z filmów pełnych ruchów.
Te dzieci w literaturze psychologicznej i pedagogicznej określane są jako dzieci nadpobudliwe psychoruchowo.
Według psychologów, neurologów u tych dzieci występują zaburzenia funkcji ośrodkowego układu nerwowego, czyli zaburzenia równowagi pobudzania i hamowania w obrębie kory mózgowej . U dzieci nadpobudliwych procesy pobudzania występują i nasilają się, przy słabym hamowaniu. Najczęściej zaburzenia równowagi procesów nerwowych występują ( wg. Włodarskiego)
· niekorzystne warunki rozwoju płodu ( przebycie przez matkę w czasie ciąży chorób wirusowych jak : świnka, różyczka, żółtaczka, zatrucia spowodowane piciem alkoholu, paleniem papierosów, przyjmowaniem leków nasennych, uspakajających, czy leków ,których celem jest usunięcie ciąży) , niewłaściwe odżywianie itp. choroby i urazy dziecka, urazy mechaniczne , niedotlenienie płodu.
· po urodzeniu dziecka: wyniku zapalenia opon mózgowych lub mózgu, i urazy mechaniczne tj. upadki, wypadki drogowe)
· wpływ środowiska dziecka nerwowość i niezrównoważeni rodziców, awantury w domu, napięta atmosfera burzą równowagę psychiczną dziecka. W napiętej i niespokojnej rodzinie, dziecko czuje się niespokojnie i jest wyczulone na każdy objaw zwiastującej burzy. Najczęściej nie rozumie przyczyn nieporozumień, angażuje się emocjonalnie to po jednej stronie , to po drugiej. Gdy awanturom towarzyszą brutalne zachowania – poczucie zagrożenia przeradza się w lęk. To stałe negatywne pobudzanie emocjonalne z biegiem czasu narasta i znajduje swój wyraz w nadpobudliwości bądź w objawach nerwicowych. Szkoła , przedszkole może być w takiej sytuacji dla dziecka azylem, ochroną.

Nadpobudliwość u dzieci objawia się 3 sferach:
1. ruchowej
2. emocjonalnej
3. poznawczej

Ad.1 Towarzyszy im wzmożony ruch.( wyżej opisany)
Ad. 2 U dzieci młodszych występują objawy wybuchów złości, płaczu, impulsywnego działania, łatwego obrażania się. Występuje zmienność nastrojów przechodzących od radosnego podniecenia do smutku i gniewu. Dzieci te są mało odporne na sytuacje trudne; łatwo się zniechęcają, trąca zapał do działania, porzucają rozpoczęte zadanie. Każdy przedmiot w zasięgu wzroku, odgłos za oknem wywołuje zmianę uwagi. Często popadają w konflikty z rówieśnikami.

Charakterystyka dzieci intygo.

Gdy u tych dzieci istnieją podejrzenia braku koncentracji uwagi albo zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi mówimy o dzieciach intygo.
Dzieci intygo wśród innych dzieci odróżniają się zachowaniem. Często stwierdza się u nich ADD lub ADHD
Osoby z ADD nie potrafią się przez dłuższy czas skoncentrować na jednym zadaniu. Czas koncentracji jest bardzo krótki. Często mówi się o takim dziecku, ze śni na jawie lub jest zamknięte w sobie. Natomiast u osób z ADHD występuje zespół nadpobudliwości psychoruchowej i zaburzenie koncentracji uwagi. W literaturze dzieci te określa się mianem „ dzieci hiperaktywne” Dzieci
te nie potrafią spokojnie usiedzieć, biegają , są głośne, reagują impulsywnie.
Nazwa ADHD powstała w 1987r. Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne nadało temu zaburzeniu nazwę : Attetion Deficit Disorder Syndrom („ zespół deficytu koncentracji uwagi” ) Prawdziwy boom na ADHD rozpoczął się 1990 r., a do Europy przywędrował ze Stanów Zjednoczonych.
ADHD częściej spotykany jest u chłopców niż dziewcząt. Zespół ten nie traktuje się jako choroby.

Teorie przyczyn powstawania ADHD.
- jest uwarunkowana neurobiologicznie ( Barkley,1990). Uważa on, że obszar odpowiedzialny za skupienie uwagi, zachowanie, impulsywność jest mniej aktywny.
- Wielu naukowców twierdzi, że u dzieci z ADHD występuje zaburzenie przemiany materii w obrębie mózgu.
- Inni podejrzewają, że w niektórych obszarach mózgu nie funkcjonuje prawidłowo przekazywanie bodźców nerwowych – informacji wysyłanych z jednego obszaru do drugiego. Neuroprzekaźnikami jest dopamina, noradrenalina, serotonina . Podejrzewa się, że co najmniej jeden z tych trzech neuroprzekaźników nie funkcjonuje prawidłowo.

Kolejna teoria mówi, że wpływ na rozwój ADHD ma stosunek rodziców do dziecka. Niektórzy naukowcy twierdzą, że ADHD rozwinie się u dziecka, z którym matka nie nawiązała bliskiego kontaktu emocjonalnego od razu po jego przyjściu na świat – twierdzenie to nie zostało potwierdzone badaniami naukowymi.


Objawy osoby ( Sary) z ADHD:
· Jako dziecko często „ odpływałam”
· Mam mnóstwo pomysłów, ale bardzo trudno mi tak zorganizować czas, żeby doprowadzić je do końca.
· Mam zagracone biurko
· Zawsze czuję się tak, jakbym myślała inaczej niż większość ludzi.
· Jestem zapominalska
· Niezależnie od tego, jak bardzo staram się być zorganizowana, zawsze tkwię w chaosie.
· Wiadomości bardzo łatwo ulatują mi z głowy.
· Trudno mi się trzymać wyznaczonego toru – mam skłonności do zmian kierunku pod wpływem różnych zdarzeń lub osób.
· Często się spóźniam. Nawet wtedy kiedy mam mnóstwo czasu, zapełniam go, czekam do ostatniej chwili.
· Podczas wykonywania zajęć domowych pracuję w sposób spontaniczny – przeskakuję od jednego do drugiego, bez wyraźnej logiki czy planu.
· Mam problemy z rozpraszaniem się i brakiem organizacji.
· Łatwo mnie zranić, boję się odrzucenia
· Najbardziej uspakajam się, kiedy mogę robić coś rękami, na przykład pracować w ogródku, lepić garnki.
· Drzwi i szuflady – od razu nigdy ich za sobą nie zamykam, wracam , zauważam, że są otwarte, i dopiero wtedy je zamykam.
· Organizuje swoje życie wokół pewnych zadań, celów. Dzięki temu mam o czym myśleć.

Charakterystyka dzieci z ADHD

W okresie niemowlęcym trudno te dzieci zadowolić. 60% dzieci z ADHD cechuje w tym okresie silny niepokój, mniej śpią w ciągu dnia i nocy niż inne dzieci. Reagują często krzykiem na nadmiar bodźców zewnętrznych. Jedne niechętnie dają się wziąć na ręce, odwracają się gdy matka je tuli. Inne każą się nosić przez cały czas. Gdy się je położy , natychmiast reagują krzykiem.
W żłobku czy przedszkolu nieustannie biegają, są hałaśliwe i impulsywne. Dzieci indygo nie potrafią się bawić dłużej inną zabawką niż inne dzieci. Złoszczą się, jeżeli natychmiast nie dostana innej zabawki. Dzieci te w niektórych sytuacjach reagują złością, agresją wobec drugiego dziecka z zabawką, albo zaczynają głośno płakać. Przeszkadzają innym dzieciom w zabawie, drą rysunki itp. Często otrzymują przydomek „aspołeczny” Dzieci te więcej mówią niż ich rówieśnicy.
Kiedy dziecko idzie do szkoły zaczyna się dla niego prawdziwa tortura. Nagle trzeba spokojnie usiedzieć w ławce. Słuchać co mówi nauczyciel, należy podporządkować się regułom obowiązującym w klasie i okazywać działania pro społeczne.
Większość dzieci jest bezpośrednia. Ich otwartość często odbierana jest jako oznaka złego wychowania. Maja bardzo duże poczucie sprawiedliwości, często się wtrącają. Dzieci te są bardzo inteligentne, trudno jednak to zauważyć w szkole.
Dzieci te ze nie potrafią usiedzieć w ławce. Chodzą po klasie ,nie kończą nawet najprostszego zadania, błaznują. Skarcone za swoje zachowania – najczęściej reagują płaczem, a po 10 minutach robią to samo. Skaczą, dają odpowiedź zanim nauczyciel je wywoła, ze względu na krótką koncentrację, nie wszystkie informacje potrafią zapamiętać. Są ciekawe wszystkiego co się dzieje za oknem. Pojawiają się problemy w nauce szkolnej i w zachowaniu. Z czasem przestaje odrabiać prace domowe, zapomina o zeszytach. Dzieci indygo częściej złoszczą się, nie chcą się podporządkować grupie, dlatego często są samotnikami. Nie potrafią pozyskać akceptacji otoczenia, dlatego są najczęściej nieszczęśliwe. Dzieci nie chcą się z nim bawić, śmieją się – staje się klasowym błaznem. Zaczyna nienawidzić szkoły, nie chce do niej chodzić. W okresie dojrzewania dzieci z ADHD czując się odrzucane, popadają w depresję w tak głęboka, że powstaje ryzyko samobójstwa. Naukowcy uważali, że po osiągnięciu dojrzałości wyrasta się z ADHD, jednak istnieje inny pogląd.
U dorosłych nadal pozostaje krótki czas koncentracji, brak skupienia nad zadaniem, i łatwość dekoncentracji. Osoby dorosłe są impulsywne, cechuje ich duża nerwowość, skłonni są do apatii, huśtawka nastroju, robią coś czego później żałują.
Dzieci z ADHD otrzymują w szkole etykietę „dziecka nieznośnego”.
W konsekwencji osoby te mają :
· Niską samoocenę
· Osiągają niższe wyniki w nauce szkolnej
· Próbują różnych używek
· Cierpią na depresję
· Buntują się przeciwko normom społecznym

Dzieci z ADHD są często źródłem rodzinnych kłótni między małżonkami. Rodzice obwiniają się wzajemnie o złe wychowanie swojego dziecka. Rodzice odczuwają złość i frustrację. Atakują dziecko i siebie nawzajem. Wkrótce wybucha wojna na dużą skalę , a dziecko staje się kozłem ofiarnym wszystkiego co najgorsze.

Objawy nadpobudliwości dotyczą 3 sfer:
· ruchowe
· poznawczej
· emocjonalnej

Ruchowa; nadmierna aktywność dziecka nie jest wyrazem jego złej woli , jedynie zaspokojenia potrzeby ruchu. ( nawyki to dłubanie w nosie, pociąganie za włosy)
Poznawcza; trudność koncentracji uwagi powoduje, że nie potrafi wybrać bodźców najistotniejszych. Wszystko go rozprasza. ( zadania trudne wykonują dobrze, proste – uwaga się rozprasza). Szybko działa niż myśli: najpierw zgłosi się do odpowiedzi, potem zastanawia się czy ma coś do powiedzenia).
Emocjonalna: obniżony próg niedojrzałości emocjonalnej, drażliwość nieopanowanie, nadmierna impulsywność.

Co może zrobić nauczyciel w klasie pracując z dzieckiem nadpobudliwym?
Sfera ruchowa – nadmierna ruchliwość:

· pochwalić za każdy etap pracy na lekcji – wielu nauczycielom nie przychodzi to łatwo. Jednak pochwala i nagroda rozwijają te dzieci, odrzucenie sprawia, że staja się jeszcze bardziej uparte.
· poprosić ucznia o zbieranie zeszytów, przyniesienie kredy, podlanie kwiatów, stosować gimnastykę śródlekcyjną,
· za każdym razem chwalić, pokazywać co robi dobrze
· gdy biegnie na przerwie, utrzymać kontakt wzrokowy, odciągnąć uwagę i poprosić go o pomoc np.: „ pomóż mi w dekoracji sali na .........”
· zorganizować kącik ruchowy dla ucznia

Sfera poznawcza ( trudności z koncentracja uwagi)

· dawać krótkie, jasne polecenia np.: otwórz zeszyt, wykonaj ćwiczenie 1- dając im duże zadania do wykonania często się gubią. Aby im pomóc można jedno zadanie dzielić na mniejsze, bardziej przejrzyste. Radząc sobie z zadaniami doznają sukcesu, co je zachęci, a to wzmocni ich samoocenę
· zapisać polecenie w zeszycie i na tablicy
· sprawdzać, czy uczeń wykonał polecenie
· utrzymywać kontakt wzrokowy np.: spójrz na mnie, „zobacz” i utrzymywać wzrok na dziecku
· bliższy kontakt z dzieckiem ( ławka powinna być ustawiona jak najbliżej nauczyciela), stanąć przy dziecku, pogłaskać go po głowie ,poklepać go ramieniu , poprosić o powtórzenie jego słów i utrzymywać kontakt wzrokowy
· częste podchodzenie do ławki dziecka i mobilizowanie do dalszej pracy
· właściwe formowanie poleceń
· opracowanie i stosowanie sygnałów niewerbalnych
· odpowiednia prezentacja materiału ( metody wizualne, konkretne doświadczenia, mówienie z entuzjazmem, trzymanie w napięciu, przelatywanie nudnego materiału z ciekawostkami

Sfera emocjonalna

· dzień po dniu przypominać o zasadach
· proponować: weź ołówek i pokaż jaki jesteś zły, narysuj to
· odwrócić uwagę dziecka: chodź pomóż mi przy....
· wprowadzić jasne zasady
· częste przypominanie zasad
· zaproponować, żeby poskakało, porzucało piłką
· posądzić między dwoma flegmatycznymi prymusami

Niektóre wskazówki pracy dziecka intygo na lekcji

Nauczyciel u którego w klasie znajduje się dziecko intygo nie ma łatwego zadania. Oto wskazówki pracy nauczyciela z uczniami:
1. Nauczyciel w rozmowie z dzieckiem powinien poznać jaki sposób uczenia się jest dla niego najlepszy. Powinien wziąć pod uwagę sugestie dziecka.
2. Nauczyciel powinien ustanowić zasady postępowania dla całej klasy. Zasady te powinny obejmować możliwość chwilowego opuszczenia klasy przez dziecko intygo ( np.: pójście po kredę, podlanie kwiatów itp.). Dzieci te będą mniej przeszkadzać, i po takim „zabiegu” będą znacznie spokojniejsze.
3. Dzielić duże zadania na mniejsze, bardziej przejrzyste. Dzieci te często się gubią. Przy przejrzystych zadaniach odniosą sukces co zachęci ich do dalszej pracy.
4. Nauczyciel powinien chwalić każdy, nawet najmniejszy sukces dziecka. Nagrody rozwijają je, a kary dają poczucie odrzucenia.
5. Nauczyciel powinien prowadzić lekcję w sposób urozmaicony, aby lekcja nie była nudna
6. Nie należy dostarczać dziecku zbyt dużo bodźców naraz, gdyż nie poradzą sobie z ich przetwarzaniem.
7. Materiał należy pokazywać formie wizualnej ( plansze, obrazy z rzutnika itp.), ponieważ dzieci materiał lepiej przyswajają.
8. Dzieciom tym należy przypominać, aby uważał na lekcji. Należy wcześniej umówić się za pomocą jakich to ma odbywać się znaków – tak, żeby inne dzieci tego nie zauważyły.
9. Ze względu na krótką koncentrację uwagi, nauczyciel powinien zadbać o zadania domowe. Nie należy zadawać zbyt obszernych prac, ale krótkie i treściwe.

Rola nauczyciela , gdy podejrzewa się , że uczeń może mieć ADHD.

Nauczyciel może być jedyną osobą, która zauważy u dziecka brak koncentracji uwagi, jego nadaktywność , impulsywność. Objawy są bardziej widoczne w szkole niż w domu. Należy zgromadzić informacje o uczniu, które okażą się pożyteczne dla rodzica i pedagoga szkolnego. Należy się za pośrednictwem pedagoga szkolnego skontaktować z poradnią , która jest upoważniona do badań. Poradnia może cię porosić o szczegółowy opis zachowania i postępów dziecka w nauce. Twój wkład w diagnozę jest bardzo istotny. Szkoła jest tym miejscem, gdzie dzieci maja największe problemy. Ty jesteś najlepszym źródłem informacji na temat zachowania dziecka w szkole.


Literatura:
Hanna Nortowska „ Wychowanie dziecka nadpobudliwego”.
„ Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo”.
Linda J. Piffner „ Wszystko o ADHA”
Edward M. Hallowell, J. Ratej “ W świecie ADHD Nadpobudliwość psychoruchowa z zaburzeniami uwagi u dzieci i dorosłych”.




Opracowała :
mgr I. Dettlaff

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie