Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Trudne dziecko z ADHD

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1492 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej często pochopnie przypisywany jest wszystkim roztrzepanym dzieciom, które wymagają tylko stanowczości oraz konsekwencji w postępowaniu. Natomiast dzieci z ADHD potrzebują fachowej pomocy.
Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z deficytem uwagi jest zaburzeniem występującym częściej u chłopców niż dziewczynek. Jego etiologia dotychczas nie została w pełni wyjaśniona, choć wiadomo, że znaczącą rolę odgrywają w niej czynniki genetyczne. Trzeba przyznać, że coraz częściej do naszych szkół trafiają dzieci z zespołem ADHD.
ADHD - jest to skrót stosowany na całym świecie, a oznacza - Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi.
A - Attention,
D - Deficit,
H - Hyperactivity,
D - Disorder.

DIAGNOZA ADHD

Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi opisany został po raz pierwszy w USA. Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne określa bardzo dokładnie, jakie kryteria muszą być spełnione, aby rozpoznać to zaburzenie. Objawów dolegliwości jest bardzo wiele.

Najbardziej typowe objawy to:

• zaburzenia uwagi- dziecko rozprasza się przy każdym zadaniu, nie potrafi uważnie wysłuchać polecenia do końca, nie pamięta, co ma zrobić, sprawia wrażenie mało spostrzegawczego i bystrego,
• duża impulsywność- dziecko działa bardzo szybko, bez chwili zastanowienia, domaga się natychmiastowego zaspokojenia swych potrzeb; jeśli pyta, od razu musi dostać odpowiedź, a na stawiane mu pytania odpowiada szybko; gubi różne rzeczy i zapomina, gdzie je zostawiło, co z nimi zrobiło,
• nadmierna ruchliwość- dziecko nie jest w stanie usiedzieć spokojnie w miejscu, ręce ma wciąż czymś zajęte, np. bierze kolejne przedmioty, bawi się nimi, rozkręca, odkłada i bierze następne, porusza wciąż nogami, kopie, chrząka, wydaje dziwne dźwięki, robi coś, co staje się niebezpieczne dla niego bądź dla innych,
• zaburzone relacje z rówieśnikami-dziecko nie potrafi cierpliwie czekać na swoją kolej, choć reguły tego wymagają, przerywa innym, jest napastliwe i krzykliwe,
• brak kontroli nad emocjami- dziecko łatwo wpada w złość, często płacze bez powodu, głośno mówi o tym, co myśli, co robi, nawet wtedy, gdy sytuacja wymaga ciszy, spokoju i powstrzymania się od jakichkolwiek rozmów; często przerywa, gdy inni chcą mu coś powiedzieć, wtrąca się do rozmowy.

Jakie problemy są z dzieckiem w szkole?

• nie stosuje się do norm i zasad społecznych (karanie dziecka nadpobudliwego za niezależne od niego objawy, spowoduje, że zacznie się ono bać szkoły, jako miejsca, w którym spotykają go niezrozumiałe i nieprawidłowe przykrości),
• niska samoocena (grupa go nie akceptuje, izoluje; od dziecka jest etykietowany- nieznośny, leń, nieuk, nie baw się z nim),
• ma wysoką niechęć do szkoły,
• bardzo słabe wyniki w nauce,
• prawie nigdy nie uważa na lekcji,
• nie zaznacza zadań, nie pamięta co było zadane,
• zeszyty takiego ucznia są niestaranne, brakuje notatek,
• wetuje wszystko, po chwili przemyśleń akceptuje propozycje dorosłych,
• biega po klasie, wygłupia się, robi głupie miny,
• reakcja natychmiastowa - potem myślenie,
• nieszczęśliwe wypadki wynikające z nadmiernej impulsywności,
• dziecko sprawdza jak bardzo swobodnie może się zachowywać w stosunku do rodziców, nauczycieli,
• skuteczność psychoterapii i działań wychowawczych maleje wraz z wiekiem dziecka.
Nie ma takiego badania albo testu, które pozwolą stwierdzić, które dziecko jest nadpobudliwe, a które nie. Różne jest także nasilenie objawów w zależności od sytuacji. Są one silniej wyrażone w czasie podejmowania wysiłku umysłowego lub konieczności zachowywania ciągłej uwagi – słuchanie nauczyciela, czytanie szczegółowego materiału, monotonna praca – natomiast mogą być niewielkie lub zupełnie nieobecne, w nowej, interesującej sytuacji, a także w czasie indywidualnego kontaktu z dorosłym.
Aby można było mówi o zespole nadpobudliwości, dziecko musi mieć objawy stale lub niemal stale (choć o różnym nasileniu), a zatem i w szkole, i w domu, i na podwórku. Zwykle najbardziej nasilone są w szkole, ze względu na konieczność zachowania tak stałej uwagi i pozostawania w jednym miejscu. Ważne jest także stwierdzenie, że objawy te występują od wczesnego dzieciństwa. Nadpobudliwość jest cechą człowieka, która ujawnia się różnie silnie w rozmaitych sytuacjach, więc może się znacznie nasilić pod wpływem stresu, w dużej klasie, po zmianie nauczyciela, ale także przy problemach rodzinnych. Kiedy indziej może być mniej nasilona, jednak zwykle nie można powiedzieć, że objawy kiedyś, poza wczesnym dzieciństwem, nie występowały. Jeśli dziecko dość dobrze radziło sobie w domu i w szkole, nie miało zaburzeń uwagi, nie było nadruchliwe, a nagle zaczyna mieć kłopoty, oznacza to zwykle, ze zachorowało na jakąś chorobę, bądź coś dramatycznego wydarzyło się w jego życiu – w obu przypadkach nie możemy oczywiście mówić o nadpobudliwości.
Dziecko nadpobudliwe jest bardzo często karane za swoje objawy, odbiera nieustannie cały szereg negatywnych informacji o sobie: słyszy, ze jest niegrzeczne, leniwe, nie słucha i przeszkadza. Na podstawie tych informacji tworzy obraz siebie jako osoby gorszej od innych, złej, nieudanej. W zależności od warunków rodzinnych i temperamentu może zareagować na to agresją lub wycofaniem i rezygnacją z wszelkich usiłowań. U części nastolatków objawy zaburzeń uwagi są minimalne, a dominuje przekonanie "i tak mi się nie uda", nabyte w czasie lat niepowodzeń szkolnych.

PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA DO PRACY Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM

Pracę z dzieckiem nadpobudliwym zawsze zacząć trzeba od akceptacji jego odmienności i niemożności tego, ze być może nigdy nie będzie idealnym, wymarzonym dzieckiem lub uczniem, którego chciałoby się mieć w domu lub w klasie. Pomaga to dopasować wymagania do realnych możliwości i chroni wszystkich przed kolejnymi niepowodzeniami. Jeśli rodzice dziecka nadpobudliwego za cel pracy przyjmą, ze ma on sam siadać do lekcji i codziennie o nich pamiętać, poniosą klęskę. Jeśli zaś spróbują osiągnąć tyle, że ma on siąść do lekcji po trzecim przywołaniu, o umówionej porze i razem z mamą sprawdzić, co jest zadane, mają jakieś szanse na sukces. Jeśli nauczyciel tego dziecka przyjmie, że ma ono siedzieć nieruchomo przez całą lekcję, poniesie klęskę. Jeśli przyjmie, że sukcesem będzie, gdy dziecko nie będzie wychodziło z ławki lub wróci do niej po jednokrotnym upomnieniu, może mu się to udać.

Jak sobie radzić z dzieckiem z zespołem ADHD?

• konsekwentne postępowanie (reakcja zaraz po niewłaściwym zachowaniu - odpowiednia do skali przewinienia: wzmacnianie i wygaszanie),
• adekwatne nagradzanie i karanie,
• ustalone jasne normy i zasady postępowania w różnych sytuacjach szkolnych i domowych,
• na piśmie ustalić zasady, zobowiązania,
• nie wzmacniać niewłaściwych zachowań,
• nie karać za objawy,
• mieć dobry kontakt z rodzicami dziecka,
• mówić tak, aby usłyszało,
• stworzyć uporządkowany świat (konkretne wskazówki, jasne i proste polecenia),
• rozkładać trudniejsze zadania na etapy,
• przypominać, kontrolować,
• trzeba mu pomóc w regulowaniu procesów uwagi (wtedy lepiej przetwarza i wykorzystuje informację),
• materiał podany zwięźle i precyzyjnie - wyszczególnienie ważnych elementów np. inną czcionką,
• uczenie porządkowania i organizowania,
• szukanie możliwych do zaakceptowania form rozładowania nadruchliwości.

Jak rozmawiać z nadpobudliwym dzieckiem?

• należy upewnić się czy dziecko słucha (spojrzenie w oczy),
• nie należy atakować,
• używać jak najmniej słów,
• słowa na piśmie mają większą wagę,
• chwalenie - jest to jeden z najskuteczniejszych środków wychowawczych.

10 PRÓŚB NADPOBUDLIWEGO DZIECKA

1. Pomóż mi skupić się na jednej czynności.
Proszę ucz mnie także poprzez zmysł dotyku. Potrzebuję abyś poprowadził mnie za rękę.
2. Chcę wiedzieć, co się zdarzy za chwilę.
Proszę stwórz mi bardzo uporządkowane otoczenie, gdzie wszystko będzie podporządkowane stałym zasadom. Daj mi wyraźnie znać, gdyby miały nastąpić zmiany.
3. Poczekaj na mnie, pozwól mi się zastanowić.
Proszę, pozwól mi działać w moim własnym tempie. Jeśli zacznę się spieszyć, na pewno coś pomylę lub zrobię błąd.
4. Jestem w kropce, nie potrafię tego zrobić, pokaż mi wyjście z tej sytuacji.
Proszę, zaproponuj mi możliwości wyjścia z trudnej dla mnie sytuacji. Potrzebuje dowiedzieć się jak można iść dalej, jeśli droga jest zablokowana.
5. Chciałbym od razu wiedzieć, czy to, co robię, jest zrobione dobrze.
Zaraz po tym jak coś zrobię, szybko i szczegółowo pochwal to, co było dobrego w mojej pracy.
6. Dawaj mi tylko jedno polecenie naraz.
Nie zapomniałem, ja tylko za pierwszym razem nie usłyszałem Cię. Proszę, dawaj mi tylko jedno drobne polecenie naraz. Poproś mnie, abym powtórzył Ci, co usłyszałem przed chwilą.
7. Przypomnij mi, żebym zatrzymał się, pomyślał a dopiero potem działał.
8. Ja zawsze pracuję tylko w danej chwili.
Kiedy dajesz mi krótkie etapy pracy do wykonania, sam mogę ocenić, kiedy dojdę do końca. Kiedy cel jest daleko, gubię się.
9. Wiem – znowu wszystko zrobiłem źle?
Nagradzaj mnie choć za część dobrze wykonanego zadania, za poprawę, doskonalenie się, a nie za bycie doskonałym.
10. Dlaczego zawsze na mnie krzyczysz?
Proszę, doceń mnie, jeśli zrobię coś dobrze; pochwal, jeśli uda mi się odpowiednio zachować. Przypominaj mi (i sobie) o moich dobrych i mocnych stronach, kiedy mam zły dzień. Wiem, że potrafię być męczący, ale czuję, że rosnę, kiedy okazujesz mi swoją akceptację!

Dziecko nadpobudliwe wymaga specjalnego traktowania. Należy pamiętać, że dziecko z ADHD nie jest dzieckiem złym, nieznośnym, złośliwym i niewychowanym, jak niektórzy uważają. Ono nie jest też dzieckiem chorym i upośledzonym, o co czasem bywa podejrzewane. Ma jedynie duże problemy z kierowaniem swoim postępowaniem, z przystosowaniem się do wymagań rodziny, przedszkola oraz szkoły.


Opracowała: Małgorzata Bylińska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie