Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
O wychowaniu raz jeszcze

 

 RODZICU, CZY TWOJE DZIECKO JEST SZCZĘSLIWE ? o wychowaniu raz jeszcze

Rodzice z uwagą i niepokojem śledzą przyrost wagi i wzrost swojego dziecka , ale czy również z równą troską dbają o ich prawidłowy rozwój psychiczny. Czy zdają sobie sprawę jak wiele muszą wiedzieć by ukształtować osobowość dziecka, jego życie uczuciowe, umiejętność współżycia i współdziałania z innymi.Wpływ rodziców na życie dziecka jest ogromny i niezmiernie ważny. Dziecko w tym okresie posiada zbyt skromny zasób doświadczeń i wiedzy o świecie i życiu by mogło samodzielnie działać w najbliższym otoczeniu. Z czasem rodzice usuwają się z pozycji kierujących rozwojem i wychowaniem swych pociech i przyjmują postawę życzliwych, czujnych, doświadczonych i gotowych służyć pomocą partnerów.Obok troskliwej opieki, pielęgnacji i higienicznego trybu życia w tym środowisku najważniejsza jest miłość rodziców, zrozumienie potrzeb dziecka, atmosfera ciepła, stabilizacji i spokoju. Obdarowane uczuciem dziecko odwzajemni się wtedy, gdy ci sami rodzice będą potrzebować opieki i miłości. Znany jest szczególny rodzaj schorzenia u dzieci określonego jako choroba sieroca, a spowodowanego brakiem opieki macierzyńskiej. Odłączenie od matki, która usunęła się z życia dziecka , choroba, śmierć, oddanie do domu małego dziecka , ma zawsze negatywne, poważne konsekwencje dla jego rozwoju umysłowego. Dziecko, które nie czuje się bezpieczne, jest osierocone , osamotnione nie potrafi się do nikogo przywiązać, kogokolwiek pokochać a co gorsze może wykazywać nieprawidłowy rozwój intelektualny. Psychika dziecka w pierwszych latach życia stanowi jedność, w której poszczególne sfery: umysłowa, uczuciowa i ruchowa są ze sobą powiązane. Niezaspokojenie potrzeb w jednej sferze oddziałuje negatywnie na pozostałe. Potrzeba bezpieczeństwa wiąże się z potrzebą więzi społecznej, która decyduje o tym, że człowiek jest nie tylko istotą biologiczną, ale i społeczną żyjącą w określonych warunkach. W momencie urodzenia dziecko staje się członkiem rodziny, która poświęca mu swój czas, uwagę, stara się zapewniać rozrywki, wzajemne kontakty. Wszelkie uczucia nie pojawiają się samoistnie. Ulęgają one stopniowo przekształceniom pod wpływem rodziców i wychowawców. Dziecko w pierwszym rzędzie bierze przykład z własnej rodziny. Są dzieci, u których nie ukształtowane są pojęcia dobra i zła oraz norm moralnych, tak ważnych w postępowaniu każdego człowieka . Dzieci tych nigdy nie zachęcano by były dobre i grzeczne. Nie dostarczono im wzorów właściwego zachowania. Dziecko obserwuje swych rodziców, naśladuje i utrwala ich postępowanie, niezależnie od tego czy jest ono dobre czy złe. Stawiając dziecku wymaganie, by było ono prawdomówne, sami często dopuszczają się kłamstw. Dziecku trzeba zawsze mówić prawdę, traktować je z całą powagą. Musimy sobie zdawać sprawę, że wychowujemy nie wymyślony ideał, lecz istotę żywą z całym zespołem cech, które nie zawsze budzą w nas zachwyt i uznanie.Nieprawidłowe dojrzewanie uczuć społecznych wynika z błędów wychowawczych, popełnianych przez najbliższe otoczenie - najczęściej rodziców i dziadków. Wyręczanie dzieci we wszystkich zajęciach, odsuwanie od przykrych sytuacji i trudności powoduje, że staje się ono bierne, niechętne do działania. Dziecko utwierdza się w fałszywym przekonaniu, że jest inne i wyjątkowe. Od najmłodszych lat dziecko powinno być wdrażane do współpracy i współżycia z innymi, a najpóźniej w wieku 5-6 lat zapewnić trzeba mu stałe kontakty rówieśnicze. Wśród rówieśników nauczy się wytrwałego wysiłku uwieńczonego sukcesem. Poza tym nauczy się cieszyć i radować z udanych zadań w taki sposób by nie sprawiło to przykrości tym, którym się akurat cos nie udało.Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo, czyli trudne do kochania nazywa się je tak , bo są niespokojne, nadmiernie ruchliwe, dokuczliwe, impulsywne w działaniu, uparte, chętne do bójek, słowem nieznośne. Ich wzmożona ruchliwość powoduje nie tylko szkody w domu, lecz także naraża je na niebezpieczeństwo wypadków czy okaleczeń, którym ulegają częściej niż inne dzieci. Na ogół trudno im się zżyć z rówieśnikami. Łatwo popadają w konflikty, są dokuczliwe, skłonne do bijatyk, niewytrwałe w wysiłku umysłowym. Szybko się męczą pracą umysłową i zniechęcają do wszelkich działań i zajęć. Najczęściej takie dzieci spotyka się w rodzinach, w których brak jednolitej, konsekwentnej linii postępowania. Traktowanie tych dzieci przez rodziców ma cechy skrajności. Od wielkiej miłości i gwałtownych pieszczot do odtrącania i okazywania dziecku wstrętu czy pogardy za niewielkie nawet wykroczenie. Dziecko tego nie rozumie i podobnie jak rodzice zachowuje się w zmienny sposób , tz. albo szaleje z radości, że jest kochane, albo odpłaca nienawiścią za nienawiść. Gniewa to rodziców i denerwuje, a przecież właśnie ono ich naśladuje.Potrzebę wzmożonego ruchu należy zaspakajać przez częstsze organizowanie zabaw ruchowych odpowiednich do wieku. Nasilonych objawów nadpobudliwości psychoruchowej nie należy bagatelizować, lecz poddać dziecko leczeniu w poradni, do której skieruje lekarz szkolny.Reakcje lękowe u dzieci -często rodzice zastanawiają się , jakie mogą być przyczyny lęku zaobserwowanego u ich dzieci. Dorośli straszą dzieci często zupełnie niewinnymi pozornie przedmiotami, osobami lub sytuacjami. Wątpliwej wartości środki wychowawcze, jak grożenie i straszenie bywają powodem nerwowości dziecka, nieśmiałości, chorobliwych lęków a nawet zrywania się w nocy, co więcej mogą spowodować, że dziecko żyje w ustawicznym strachu, popada w stan trwożnego oczekiwania na niejasną i przykrą sytuację. Owe niepokoje są bazą tak zwanego pogotowia lękowego, które jest pierwszy krokiem do ciężkiego schorzenia - nerwicy. Dzieci te ciągle boją się, są płaczliwe, niezrównoważone, gorzej się uczą. Wspomniane sposoby straszenia i grożenia mogą wywołać nie tylko reakcje nerwicowe, ale również formę agresywnego zachowania, które stanowi mechanizm obronny. Dzieci stają się niegrzeczne, wybuchowe, niepewne w działaniu i nerwowe.Istnieje pewien procent dzieci wrażliwych, nadmiernie uczuciowych, przeżywających głęboko sytuacje zagrażające innym ludziom czy zwierzętom, bohaterom bajek, opowiadań. Dziecko od urodzenia należy chronić przed bodźcami wywołującymi strach, lęk czy uczucie niepokoju. Powinno być wychowywane w atmosferze spokoju, wzajemnego zaufania i życzliwości, bez napięć uczuciowych i konfliktów, w warunkach uregulowanego trybu życia.Pojawienie się kłamstwa jest sygnałem, że proces wychowawczy nie przebiega pomyślnie. Rodzice przeważnie są bezradni wobec kłamstwa dziecka i często reagują na nie w niewłaściwy sposób, grożąc biciem i karami. Tam gdzie pojawia się kłamstwo, zazwyczaj ulęgają zachwianiu stosunki uczuciowe, jakie panują między wychowującymi a wychowanymi, zaś dalsze postępowanie wychowawcze staje się coraz trudniejsze.Obok niewinnych, pozornych kłamstw wynikających z bujnej wyobraźni lub niedostatecznego poczucia realizmu, może pojawić się kłamstwo prawdziwe, celowe, obmyślane niekiedy z wielką pomysłowością i sprytem. Dziecko przeważnie kłamie po to, by zaspokoić swoje pragnienia. Cel ten łatwo osiągnie, gdy otoczenie jest łatwowierne i pobłażliwe. Kłamstwo pojawia się także wtedy, gdy dziecko odczuwa lęk, czegoś bardzo się boi. Dziecko ukrywa swoje wykroczenia za pomocą kłamstwa. Opowiada niestworzone historie, by ukryć prawdę , byleby nie zasłużyć na karę.Rodziców także obowiązuje szczerość i prawdomówność. Nie uciekanie się do kłamstwa jest jednym z najlepszych wzorów do naśladowania. Ponadto nieodzownym warunkiem nie wystąpienia kłamstwa są dobre stosunki między dziećmi a rodzicami oparte na zrozumieniu, życzliwości i wzajemnym zaufaniu. Dziecko stosuje kłamstwo prawie zawsze wobec tych osób, które budzą w nim uczucie żalu i lęku. Kłamstwo bywa też swoistym rodzajem samoobrony wobec przemocy i bezwzględności dorosłych. Wszystkie dzieci przeżywają w rożnych sytuacjach uczucie gniewu, złości, chęci dokuczenia innym. Agresywne stają się te, wobec których popełniono wiele błędów wychowawczych ? dzieci, które w swej działalności spotykają się z wieloma ograniczeniami, bezwzględnymi zakazami i nakazami nie liczącymi się z ich psychofizycznymi możliwościami. To co udaje się w środowisku rodzicielskim, przy braku interwencji pedagogicznej, może przenieść się na środowisko rówieśnicze. Akty przemocy, bicie kolegów i łamanie umów umożliwiają osiąganie celów. Dzieci przyswajają sobie formy zachowania agresywnego drogą naśladownictwa. Wzorem najczęściej stają się rodzice , brutalnie odnoszący się do dziecka. Przeniesienie takiego zachowania na grupę rówieśniczą wyraża się w represyjnym sprawowaniu funkcji przywódczych. Fakt nie bicia się dzieci z kręgu rówieśniczego, rozzuchwala takich małych, agresywnych przywódców. Często wybierają sobie jedną ofiarę , która upokarzają, biją z przyzwyczajenia. Gorzej gdy naśladują ich inne dzieci. Agresja nie tylko przejawia się w biciu, lecz także w szyderstwie, drwinie i ośmieszaniu.Agresja, upór i przekora najczęściej są odpowiedzią na coś, czego żądamy od kogoś w codziennych sytuacjach, nie tylko wychowawczych. "Nie wolno" - gdy dziecko słyszy te niemiłe słowa, musi dokonać wyboru: albo posłuchać, albo ujawnić tkwiące w nim zasoby przekory czy uporu i postawić na swoim. Najczęściej jest mało czasu na wybór i dziecko czyni to drugie. Polecenia czy zakazy zawsze są zrozumiałe dla niego, a w dodatku wydawane zazwyczaj podniesionym głosem, ostrym tonem, który nie tylko rani małe serduszko, lecz wyzwala także przekorę , zawziętość i upór. Często rodzice nie zdają sobie sprawy z tego, że dziecko nie rozumie sensu nakazu czy polecenia, które nie zawsze ma zabarwienie pozytywne dla niego, częstokroć jest wręcz nieprzyjemne.Wychowawcy usiłują narzucić swoje poglądy, posługują się systemem zakazów, nakazów i kar. Postępowanie to wyzwala w dziecku bunt, przekorę a nawet reakcje nerwicowe. Jeśli chcemy temu zapobiec musimy dziecku pomóc w kształtowaniu jego osobowości.Wychowanie jest przygotowaniem już od wieku niemowlęcego poprzez wiek przedszkolny, szkolny i dorastania do pełnej samodzielności życiowej, odpowiedzialności wobec innego człowieka, spełnienia określonych norm społecznych.Jednym z zadań wychowania jest wiec ukształtowanie silnej osobowości oraz wytworzenie pełnej samodzielności dziecka. Dorośli powinni dostarczać mu na ten temat wiedzy. W każdej sytuacji należy liczyć się z dzieckiem, ale postępować rozumnie z pozycji jego dobra i dla jego dobra.Jedną z potrzeb najsilniej odczuwanych w okresie przedszkolnym jest potrzeba kontaktu z rodzicami. Rodzice są dla dziecka nie tylko wzorem do naśladowania, ale także najważniejszymi informatorami o świeci, o związkach miedzy ludźmi, o wartościach ludzkiego życia, do których należą: dobro, piękno, prawda, tradycje własnej rodziny i narodu.Rodzice zatem musza pamiętać, że ich dziecko jest wyjątkowym człowiekiem a sposobem okazywania dzieciom miłości i troski jest zaakceptowanie dziecka takim jakie jest:
-Okazywanie mu szacunku i miłości,
-Poświęcanie mu swojego czasu i uwagi,
-Stwarzanie możliwości wyboru,
-Bycie szczerym w wyrażaniu własnych uczuć,
-Świętowanie razem z dzieckiem jego sukcesu,
-Uważne wsłuchanie się w to, co przeżywa, łącznie z bólem i złością,
-Dostrzeganie gdy robi coś dobrze,
-Nagradzanie za wysiłek zmierzający do osiągnięcia jakiegoś celu, a nie tylko za same osiągnięcia.
Wykorzystana literatura:
Danuta Siemek "Problemy wychowawcze wieku przedszkolnego"
Komitet Ochrony Praw Dziecka "Moje prawa"
Stanisław Gerstmann"Rozwój uczuć"
Zofia Skórzyńska "Przyczyny trudności wychowawczych"
opracowała: mgr Iwona Trzybińska - Lendzion
mgr Anna Olszewska

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 23:09:52
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 23:09:52) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie