Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Postawy rodziców a zachowanie ich dzieci

 

 


     Rodzina to mała grupa społeczna, składająca się z rodziców, ich dzieci i krewnych; rodziców łączy więź małżeńska, rodziców z dziećmi więź rodzicielska, stanowiąca podstawę w wychowaniu rodzinnym, jak również więź formalna określająca obowiązki rodziców i dzieci względem siebie.
     Każda rodzina ma swoją indywidualną, niepowtarzalną wewnętrzną organizację i układ stosunków rodzinnych. Rodzice są dla dziecka pierwszymi dawcami wszelkich uczuć. Sposób w jaki przejawiają miłość względem siebie oraz względem dzieci jest bardzo ważny w kształtowaniu emocjonalnej atmosfery w rodzinie. W rodzinie istnieją różne systemy uczuciowych powiązań i systemy wzajemnego społecznego oddziaływania utworzone przez osobowości poszczególnych jej członków, z których każdy ma pewien wpływ na rozwój osobowości i zachowanie się pozostałych.
     Postawy rodzicielskie warunkują styl wychowania w rodzinie. Wpływają na kształtowanie się więzi uczuciowej między jej członkami, od której zależy ogólna atmosfera życia rodzinnego. Atmosfera ta jest zjawiskiem niewymiernym, trudnym do zdefiniowania, składa się bowiem na nią wiele czynników, przy czy czynniki wewnętrzne takie jak: osobowość matki i ojca, ich wzajemne współżycie, układ stosunków miedzy członkami rodziny, odgrywają prawdopodobnie ważniejszą rolę niż składniki strukturalne jak: wielkość rodziny, jest status społeczno-ekonomiczny czy też kolejność urodzeń dzieci, jakkolwiek i tych uwarunkowań oraz powiązań rodziny ze środowiskiem i z innymi grupami społecznymi nie można pomijać. O całokształcie układu stosunków między rodzicami a dzieckiem decydują oprócz już wymienionych inne jeszcze czynniki. Tak więc nie tylko osobowość rodziców i wzorce wychowawcze realizowane przez nich w postępowaniu z dzieckiem lecz także sposób w jaki dziecko odbiera ich postawy i zachowanie w sytuacjach wychowawczych jak też w różnorodnych sytuacjach życia codziennego decydująco wpływa na postępowanie dziecka. Wzajemnie układy w rodzinie są zresztą dynamiczne i ulegają zmianie w miarę jak dziecko wzrasta.
     Każdy okres rozwój wymaga innych form oddziaływania rodziców na dziecko i przekształcania pełnionych przez nich ról rodzicielskich.
     Stosunki łączące rodziców z dzieckiem stanowią czynniki o podstawowym znaczeniu dla jego rozwoju. O efektach wychowania dziecka w rodzinie nie decydują specjalne metody lub wyszukane techniki wychowawcze, lecz charakter i formy stosunków rodziców z dziećmi. Dopiero na podłożu określonego stosunku można mówić o wartości i efektywności konkretnej metody lub techniki.
     Jeżeli stosunek wiążący rodziców z dziećmi jest prawidłowy i zdrowy, jeżeli dziecko jest przez rodziców akceptowane, to nawet prymitywne, a niekiedy niewłaściwe środki rodzaju krytyki czy sporadycznych kar fizycznych nie przyniosą ujemnych efektów i mogą w pewnym stopniu zdawać egzamin. I przeciwnie, nawet najbardziej subiektywne i skomplikowane metody zawiodą wówczas, gdy stosunki miedzy rodzicami, a dziećmi są wrogie, bądź obojętne.
     W każdym okresie życia rodzice stanowią dla dziecka wzory osobowe. Dzięki temu może ono swe zachowanie wzorować na zachowaniu osób darzących je uczuciem. Ma to ogromne znaczenie.
     Okazuje się bowiem, że proces identyfikacji, przyjmowanie sposobów zachowań i postaw od rodziców czy innej osoby, jest pobudzony i ożywiony przez to, ze osoba darzy dziecko uczuciem i nie przejawia wobec niego dystansu emocjonalnego, nie ignoruje czy odtrąca.
     Decydujące dla kształtowania się obrazu własnego "ja? dziecka są postawy rodziców. Mając rodziców o właściwych postawach, dziecko nabiera o sobie dobrego mniemania, przy postawie surowej i odtrącającej dziecko odczuwa lęk i ocenia siebie negatywnie.
     Istotnym zadaniem rodziców jest zaspokojenie podstawowych potrzeb psychicznych dziecka. Właściwe postawy rodziców oraz dobre stosunki pomiędzy rodzicami i dziećmi rodzą w dziecku emocjonalną pewność, poczucie bezpieczeństwa i spokój emocjonalny. Taki stan jest m.in. efektem zaspakajania podstawowych potrzeb psychicznych dziecka.
     Pierwsza z nich to potrzeba miłości, życzliwości i ciepła uczuć. By móc osiągnąć stan dobrego samopoczucia, który jest katalizatorem rozwoju psychicznego i społecznego, dziecko musi czuć, że osoby wychowujące cieszą się nim, akceptują je.
     Dziecku ponadto potrzebny jest częsty kontakt z rodzicami. Dziecko musi czuć, że rodzice są nim zainteresowani, a także zainteresowani tym co robi.
     Następną potrzebą jest potrzeba somourzeczywistnienia. Rodzice umożliwiają dziecku jej zaspokojenie, dając mu swobodę działania. Swoboda ta w różnym wieku będzie różna i różnie kontrolowana.
     Ostatnia z głównych potrzeb to potrzeba szacunku, wynikająca z poczucia godności. Dziecko źle się czuje jeśli jest stale lekceważone, poniżane, krytykowane, korygowane, musztrowane. Dziecko wyrabia w sobie wiarę w siebie oraz zdolność zdrowej samooceny opierając się na dotyczących jego samego sądach innych ludzi, przede wszystkim zaś rodziców.
     "Niezaspokojenie którejś z tych potrzeb znajduje wyraz w pojawieniu się zrazu zaburzeń w zachowaniu dziecka, a po jakimś czasie trwałych, ujemnych rysów osobowości??.
     Postawa rodziców akceptująca dziecko takie jakie jest sprzyja kształtowaniu się u dziecka zdolności do nawiązywania trwałej więzi emocjonalnej do przywiązywania oraz zdolności do wyrażania uczuć.
Dziecko bywa wtedy wesołe, łatwo nawiązuje kontakt z rówieśnikami, jest miłe, usłużne, współczujące, a także dzięki poczuciu bezpieczeństwa ? odważne.
     Inna pozytywna postawa rodziców wobec dziecka to postawa współdziałania. Powoduje ona ,że dziecko staje się ufne wobec rodziców, zwraca się do nich po rady i pomoc, jest wytrwałe, zadowolone z pracy, z rezultatów własnego wysiłku, zdolne do współdziałania, do podejmowania zobowiązań, potrafi troszczyć się o własność swoją i innych.
     Przy postawie rodziców uznającej prawa dziecka w rodzinie może wyrobić ono w sobie lojalność i solidarność w stosunku do innych.
     Gdy rodzice darzą dzieci zaufaniem i swobodą może być ono zdolne do współdziałania z rówieśnikami, uspołecznione, pomysłowe, bystre, trzeźwe, w miarę pewne siebie, łatwo przystosowuje się do różnych sytuacji społecznych.
     Gdy rodzice wykazują postawę unikająca kontaktu z dzieckiem, może być ono niezdolne do nawiązywania trwałych więzi uczuciowych, nastawione antagonistycznie także do społeczeństwa i jego instytucji, zmienne w swych planach, niezdolne do obiektywnych ocen, skłonne do przechwałek. Może też się czuć prześladowane i rozżalać się nad sobą, samo się pocieszać. Bywa też niezdolne do wytrwałości i koncentracji w nauce, nieufne, bojaźliwe lub wchodzące w konflikt z rodzicami i ze szkołą.
     Postawa odtrącająca sprzyja kształtowaniu się u dziecka cech takich jak: agresywność, nieposłuszeństwo, kłótliwość, kłamliwość oraz popełnianie kradzieży, zahamowanie rozwoju uczuć wyższych, zachowanie się aspołeczne a nawet antyspołeczne.
     Cechująca rodziców postawa nadmiernego wymagania, korygowania, krytyki sprzyja kształtowaniu się u dziecka takich cech jak brak wiary we własne siły, niepewność, lękliwość, obsesje, przewrażliwienie i uległość, brak zdolności do koncentracji.
Rodzicielska postawa nadmiernie chroniąca może powodować u dziecka opóźnienie dojrzałości społecznej, brak inicjatywy, ustępliwość lub nadmierną pewność siebie, poczucie większej wartości, zarozumiałość, awanturowanie się, nastawienie egoistyczne. Ogólnie można stwierdzić, że nadmierna koncentracja rodziców na dziecku może powodować u dzieci reakcje nerwicowe, nadmierny dystans uczuciowy w stosunkach " rodzice- dziecko??, sprzyja powstawaniu u dzieci cech psychopatycznych.
Zaniedbywanie czy odtrącanie dziecka przez rodziców wywołuje u niego zachowania agresywne.
     Z kolei dystans uczuciowy w skrajnych postaciach prowadzi do u dzieci do zachowania aspołecznego.
     Zaburzenia uczuciowe powstałe u dziecka w związku z przeżyciami rodzinnymi rzutują ujemnie na jego zachowanie, a jednocześnie na naukę i stosunek do innych.

Edyta Łysakowska

Literatura Ziemska M : "Rodzina i dziecko??
Ziemska M:" Postawy rodzicielskie??
Zborowski Z:"O rodzinie, rodzina jako grupa społeczna??
Spionek H:" Zaburzenia rozwoju uczniów a niepowodzenia szkolne"

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 23:08:47
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 23:08:47) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie