Nie jest łatwo uczyć historii w jej naukowym pojęciu, kierować procesem poznawczym ucznia, gdy przedmiot jego poznania jest wieloraki i skomplikowany.
Tempo rozwoju nauki, form życia społecznego zmusza do postawienia nowych zadań, także szkole; wyrwania się z kręgu tradycyjnych form organizacji pracy, tradycyjnych metod postępowania dydaktyczno-wychowawczych.
Ma to duże znaczenie, zwłaszcza wtedy, gdy wprowadzamy w świat historii uczniów szkoły specjalnej, dla których historia starożytna jest w dużej mierze niezrozumiała.
Aby ożywić lekcje historii, rozbudzić nią zainteresowanie uczniów, uczynić uczenie się historii przyjemną zabawą zastosowałam na jednej z lekcji inscenizację, omawiając z uczniami mity, np. „O Dedalu i Ikarze”. Przygotowałam tekst rozpisany na role, które przydzieliłam poszczególnym uczniom. Nie obarczałam ich opanowaniem pamięciowym tekstu, lecz zaleciłam poprawne czytanie przydzielonej roli z kartki, oczywiście ze zwróceniem uwagi na odpowiednią dykcję i w miarę możliwości gestykulację.
Dzieci przygotowały proste stroje z białego płótna, odpowiednio upiętego, imitującego tuniki lub togi. Dekorację stanowiły plansze przedstawiające bramę pałacową, drzewo, parę skrzydeł, wyspy, tron, kamienie, Minotaura imitował plastikowy byk.
Inscenizatorzy wywiązali się z zadania bardzo dobrze. Pozostali uczniowie oglądali scenkę z zainteresowaniem, podziwiali kolegów i wyrazili chęć do wzięcia udziału w takiej inscenizacji. Okazało się, że dobrze zapamiętali mit, zrozumieli jego przesłanie, a o historii przestali mówić, że jest nudna.
Scenariusz.
Scena I
W pracowni Dedala.
(dzbanki, rzeźby, kamienie)
Syzyf
- Witaj przesławny mistrzu Dedalu. Niech ręka twa zawsze pewnie prowadzi dłuto.
Dedal
- O, witaj potężny władco szczęśliwego Koryntu – Syzyfie.
Syzyf
- Przychodzę z prośbą.
Dedal
- Chętnie jej wysłucham i zrobię, co będzie w mojej mocy.
Syzyf
- Zrób rzeźbę przedstawiającą mojego rumaka.
Dedal
- Z chęcią. Cała przyjemność po mojej stronie.
(Syzyf znika. Dedal zabiera się do pracy).
Bajarz
- Za parę dni...
Syzyf
- Czy rzeźba już gotowa?
Dedal
- Owszem o panie.
(w rękach trzyma konia, daje go Syzyfowi).
Syzyf
- Za to dostaniesz w nagrodę ambrozję – pokarm boski.
Dedal
- Nieśmiertelni bogowie mają do niej prawo, ale nie ja – prosty człowiek.
Syzyf
- Ach tak! Odmawiasz mi. Zapamiętam to sobie.
(znika).
Dedal
- Dlaczego złe losy zagnały mnie w te strony...
(pojawia się Ikar).
Ikar
- Ojcze, udaj się do króla, może on pozwoli nam na powrót do Aten.
Scena II
U króla Minosa
(widać bramę, tron; Dedal puka).
Dedal
- Czy można?
Minos
- Proszę.
Dedal
- Witaj o władco.
(klęka przed królem).
Król
- Witaj Dedalu. Co cię do mnie sprowadza?
Dedal
- Panie mój i władco, sławi cię lud cały i ja cię sławię.
- Wszyscy znają twe dobre serce. Przychodzę z prośbą.
Król
- Mów proszę!
Dedal
(błagalnym tonem, klęka).
- Królu Minosie, pozwól mi na powrót do ojczyzny.
Król
(surowo)
- O, nie mój drogi. Znasz dużo tajemnic państwowych.
- Za granicą mógłbyś stać się niebezpieczny.
Dedal
(ze smutkiem w głosie).
- Żegnaj więc królu.
Scena III
Pod labiryntem.
Byk
- Muuuu!
Przekupka I
- Wie paniusia co?!
Przekupka II
- Co moja miła, co?!
Przekupka I
- Ateńczyk Dedal chce odejść do Aten.
Przekupka II
- Co?!
Przekupka I
- A, tak.
(znika; pojawia się inna przekupka).
Przekupka II
- Wie pani co?
Przekupka III
- Mów luba.
Przekupka II
- Ateńczyk Dedal – twórca tego labiryntu odszedł do Aten.
(znika; pojawia się przekupka IV).
Przekupka IV
- Kto by się spodziewał!
Przekupka III
- Wie pani co?
Przekupka IV
- Co? co?
Przekupka III
- Dedal już tydzień temu odszedł do Aten.
Przekupka IV
- Ale heca!
Scena IV
Lot
(widać Dedala i Ikara; obok leżą skrzydła).
Dedal
- Synu, Minos nie pozwolił nam odejść, ale nie martw się, mam pewien plan.
- Wkrótce ujrzysz Ateny.
Ikar
- O, jakże się cieszę!
Dedal
(siedzi i lepi coś).
- Zobacz synu, oto mój wynalazek. Niedługo będziemy wolni.
- To są skrzydła zlepione z wosku i ptasich piór. Polecimy na nich.
- Załóż je, ale pamiętaj – nie wzbijaj się za wysoko, gdyż żar słoneczny roztopi wosk i runiesz na ziemię.
Ikar
- Będę pamiętał ojcze.
(zakładają skrzydła).
Ikar
(leci wyżej).
- Jak dobrze czuje się w powietrzu. Polecę wyżej i wyżej!
- Do słońca, do nieba, do gwiazd!
Dedal.
- Ikarze nie leć tam, bo skrzydła ci się roztopią!
Ikar
- Jak dobrze. Polecę wyżej i wyżej!
- Do słońca, do nieba, do gwiazd!
Dedal
- Ikarze, nie leć, bo będzie źle!
(po chwili Ikar znika).
Dedal
- Och, Ikarze, synu mój. Po co mi wracać do Aten, jak ciebie nie ma?!
Zakończenie.
Bajarz
- Zrozpaczony Dedal długo wędrował po świecie. W końcu osiadł na stałe na wyspie Sycylii. W kilka lat później, Minos z wielką flotą ruszył na Sycylię, aby upomnieć się o Dedala. Lecz zginął podczas wojny, która się wywiązała, a Dedal dożył głębokiej starości powszechnie szanowany.
Opracowała: Aleksandra Szymczak |
