Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Komunikacja interpersonalna w szkole

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 16452 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 


     Każda z osób komunikujących się w szkole występuje jako nadawca lub odbiorca przekazów werbalnych i niewerbalnych. Wszyscy uczestnicy komunikacji mają swoje zalety, ale i wady, swoje słabości, przyzwyczajenia, nawyki, bagaż doświadczeń i przeżyć, które w bardzo istotny sposób wpływają na komunikację. Nadawca nie zawsze jest świadomy, co naprawdę przekazuje swojemu odbiorcy i w wyniku tego może być rozczarowany sposobem reagowania odbiorcy na przekazywane mu komunikaty.

Komunikowania, tak jak wielu innych umiejętności można się nauczyć:
     „JESTEŚ DOBRYM SŁUCHACZEM, kiedy:
wyrażasz zainteresowanie poprzez utrzymywanie kontaktu wzrokowego, siedzisz blisko, kiwasz głową, wydajesz dźwięki potwierdzające rozumienie, zadajesz czasem pytania, kiedy niedokładnie rozumiesz; pochylasz się w stronę osoby mówiącej (nie zagrażając jednak jej poczucia prywatności), uśmiechasz się zachęcająco (nigdy ironicznie), mimiką i postawą ciała potwierdzasz chęć kontaktu; czasem parafrazujesz, czyli powtarzasz własnymi słowami to, co usłyszałeś w celu upewnienia się, że zrozumiałeś prawidłowo, jesteś akceptujący, nie oceniający, empatyczny (wczuwający się).

JESTEŚ DOBRYM ROZMÓWCĄ, kiedy:
     Pamiętasz, że rozmowa to proces dwustronny, rodzaj wymiany myśli, kiedy nie tylko potrafisz się wypowiadać, ale i słuchać; kiedy wiesz zawsze dokładnie, co chcesz powiedzieć i jak to zrobić; gdy rozumiesz reakcje partnera w rozmowie; gdy potrafisz używać języka odpowiedniego dla audytorium oraz wyraźnie i jasno formułować myśli; kiedy jesteś w stanie wywołać i utrzymać uwagę słuchacza; gdy nie tylko potrafisz zrozumieć, ale i podążać tropem czyjejś myśli – nawet, gdy jest to sprzeczne z twoimi poglądami (tzw. otwartość poznawcza); gdy zdajesz sobie sprawę, że często to, co mówią ludzie, jest mniej prawdziwe od ich zachowania się, np. łez w zestawieniu z treścią „nie obchodzi mnie to”; gdy rozumiesz, że większość procesu porozumiewania się przebiega bez słów.

JESTEŚ DOBRYM MÓWCĄ, kiedy:
     Koncentrujesz się na zadaniu, a nie na sobie, np. swoim drżącym głosie; kiedy struktura twojej wypowiedzi jest jasna (wstęp, rozwinięcie, zakończenie, wnioski); kiedy znasz i stosujesz różne techniki utrzymania uwagi, np. użycie przykładów, slajdów, projektora itp.; kiedy nie nudzisz, gdy zwracasz uwagę na reakcje audytorium pozwalając słuchaczom odetchnąć; kiedy jesteś na luzie i masz poczucie humoru, gdy się uśmiechasz; gdy pilnujesz czasu, gdy kontrolujesz siłę głosu i tempo wypowiadania się; gdy masz do siebie zaufanie. ”

     Bardzo często w szkołach występuje nadmierny dystans dzielący uczniów od nauczycieli oraz odwrotnie nauczycieli od uczniów. Nauczyciele mają skłonność do osądzania, wartościowania, chwalenia, upominania, karania. Częstym zjawiskiem jest również słaby kontakt między samymi nauczycielami i uczniami. Porozumiewanie się uczniów i nauczycieli stanowi nie tylko narzędzie mądrego rozwiązywania wielu konfliktów w klasie, lecz jest także niezbędnym warunkiem zaspokajania potrzeb psychospołecznych takich jak: potrzeba bezpieczeństwa, potrzeba łączności emocjonalnej z innymi, szacunku, uznania oraz potrzeba samorealizacji. Należy uczyć młodzież rozwiązywać problemy na drodze negocjacji, prezentacji własnego punktu widzenia, argumentowania i obrony własnego zdania oraz rozwijać umiejętność wysłuchania innych, uwzględniania poglądów odmiennych od naszych. Zaspokojenie tych potrzeb u uczniów jest tak samo ważne jak ich rozwój intelektualny, ponieważ właściwie przebiegająca komunikacja ma walory terapeutyczne, tworzy dobrą atmosferę w klasie, a nauczyciel staje się przewodnikiem i zarazem partnerem.
     „Indywidualny kontakt nauczyciela z uczniem bywa szczególnie pożądany w następujących sytuacjach:
  • nauczyciel obserwuje inne niż dotychczas zachowanie się ucznia, objawiające się na przykład w utrzymującym się zwiększonym napięciu emocjonalnym, przygnębieniu, braku możliwości skoncentrowania się na lekcjach, wycofaniu się z aktywności grupy lub w zwiększonej agresywności,
  • występuje gwałtowna zmiana stosunku ucznia do nauki, objawiająca się m.in. w utrzymującym się braku zainteresowania nauką, w lekceważącym stosunku do szkoły, sprawianiu wrażenia, jakoby na niczym owemu uczniowi nie zależało,
  • występuje gwałtowna zmiana w wynikach i ocenach uzyskiwanych w pracy szkolnej,
  • uczeń unika kontaktu ze szkołą(wagaruje, przychodzi nieregularnie), gdy wyraźnie widać, iż źle się czuje w środowisku szkolnym,
  • nauczyciel dostrzega rozmaite symptomy nieprzystosowania społecznego ucznia.”
     Podstawowe umiejętności komunikacyjne, jakie każdy nauczyciel powinien mieć opanowane to; odpowiednia do sytuacji postawa ciała, umiejętność słuchania, przekazywanie informacji zwrotnych, niesienie pomocy w sytuacjach trudnych dla ucznia. Nauczyciel powinien wobec tego charakteryzować się następującymi cechami; autentyczność, otwartość, życzliwość, akceptacja samego siebie, empatia. Szczególnie autentyczność i otwartość na drugiego człowieka stanowią o atmosferze wzajemnego zaufania nauczyciel uczeń, a to daje poczucie bezpieczeństwa psychicznego i wyzwala aktywność uczniów w kierunku prawidłowego rozwoju. Komunikaty formułowane przez nauczycieli nie powinny hamować rozwoju ani chęci komunikowania się uczniów.
    Nauczyciel w swojej praktyce szkolnej stosuje różne formy komunikowania, często jednocześnie komunikatom werbalnym towarzyszą zachowania niewerbalne, które zwykle znacząco wpływają na sposób przekazu lub odbioru werbalnego przekazywanych treści. Nauczyciel z każdą klasą kształtuje odrębne zasady komunikacji, zachęcając uczniów do określonych zachowań, wyrażając niezadowolenie, aprobatę, nagradzając i karząc, i wobec tego powinien być świadomy, jaki model komunikowania sam tworzy, za pomocą, jakich zachowań go osiąga, czy rzeczywiście ten model uważa za słuszny. Podczas nawiązywania bliskiego kontaktu z uczniem, dużą rolę odgrywa pokonanie dystansu dzielącego nauczyciela od ucznia, chęć zrozumienia i zbliżenia się do niego.
     Przy nawiązywaniu bliskiego kontaktu z uczniem pomocne są następujące zachowania nauczyciela:
  • zauważanie i dostrzeganie zmian, nauczyciel zwracając się po imieniu, z odpowiednią dozą życzliwości, komunikuje uczniowi, iż zauważył pewne zmiany w jego wyglądzie lub zachowaniu,
  • oferowanie swojej obecności, czasu, uwagi i troski, ważne jest to dla tych uczniów, którzy mają trudności w komunikowaniu się z innymi ludźmi,
  • akceptacja, czyli rozumienie myśli ucznia, prób porozumiewania się, przyzwolenie, zachęta do mówienia, co wyraża się uważnym słuchaniem, zwrotem głowy, pochyleniem ciała w kierunku ucznia, skinienia głowy,
  • werbalne poświadczenie zrozumienia, jest to powtórzenie przez nauczyciela sensu myśli wyrażonej przez ucznia, umożliwiające przeredagowanie wypowiedzi, jeśli została źle zrozumiana,
  • milczenie, które celowo użyte redukuje tempo rozmowy, daje czas na rozważenie alternatyw, podjęcie decyzji,
  • umożliwienie szerokiego porozumienia, które jest zachętą do podjęcia tematów interesujących samego ucznia, ucznia, który jest wahającym się i niepewnym do podjęcia inicjatywy,
  • zachęcanie do kontynuowana, to wtrącenia do wypowiedzi ucznia takich zwrotów, jak” no i…, rozumiem i co dalej”,
  • przekazywanie obserwacji i komunikowanie odczuć, co poprawia kontakt emocjonalny z uczniem, ośmiela go do mówienia o trudnościach,
  • poszukiwanie źródeł emocji, np. „co cię zdenerwowało?”, zachęca ucznia do poszukiwania związków miedzy zachowaniem własnym i jego otoczenia, a pojawiającymi się uczuciami,
  • proponowanie współpracy, polegające na proponowaniu uczniowi przeanalizowania takich relacji z innymi, w których może on rozpoznawać i próbować rozwiązywać swoje problemy, jest to praca nie dla ucznia, lecz z nim.
     Niemałą rolę w toku zajęć lekcyjnych, nawet podczas przekazywania informacji trudnych odgrywają sygnały niewerbalne. Uczniowie nie tylko koncentrują się na słowach nauczyciela, lecz również na wielu szczegółach jego ubioru, zachowaniu się nauczyciela (tonacja głosu, gestykulacja, mimika, ruchy ciała).
     Na istnienie lepszej komunikacji nauczyciela w szkole, nauczyciel może wpływać poprzez właściwie odbywającą się informację zwrotną. Informacja zwrotna w szkole występuje w kontaktach:
uczeń – nauczyciel,
uczeń – uczeń,
nauczyciel – rodzić,
nauczyciel nauczyciel.
     Informacje zwrotne pomagają w rozwiązywaniu sytuacji konfliktowych, w wyjaśnianiu nieporozumień między uczniami, a także miedzy uczniami i nauczycielami. Informacja zwrotna jest to potwierdzenie drugiej osobie tego, jak się ją spostrzega i jakie uczucia ona w nas wzbudza. Podczas przekazywania informacji zwrotnej należy przestrzegać następujących zasad:
  1. powiedzieć dokładnie, co takiego robi dana osoba, ze wywołuje w nas konkretne uczucia,
  2. mówić tylko o tych cechach i zachowaniach, które nasz rozmówca może zmienić,
  3. nie oceniać osoby, której przekazujemy informacje,
  4. nie udzielać jej rad.
    Wszelkie nieporozumienia, źle interpretowane komunikaty wynikają przede wszystkim z faktu, że zarówno nauczyciele jak i uczniowie, nie nauczyli się właściwie reagować na informację zwrotną. Należy wysłuchać jej spokojnie, a następnie zacząć rozmowę od pozytywnego stwierdzenia (np. podoba mi się twój plecak), dalej podkreślić to, co można zmienić, powstrzymać się od wypowiadania zbyt pochopnych ocen. Informacja zwrotna ma sens tylko wtedy, gdy odbiorca pragnie jej wysłuchać.
     Kolejną ważną umiejętnością w komunikacji interpersonalnej w szkole jest aktywne słuchanie, czyli umiejętność doradzania. Polega ona na:
  • okazaniu zainteresowania treścią informacji, wykorzystując mowę ciała,
  • utrzymywaniu kontaktu wzrokowego,
  • wypowiadaniu komentarzy podsumowujących część wypowiedzi,
  • zrozumieniu uczuć wypowiadającego informację,
  • zezwoleniu na wypowiadanie mówiącemu swoich negatywnych uczuć.
      Aby uczeń, czy rodzic wysłuchali tego, co nauczyciel chce im przekazać, nauczyciel musi wzbudzić w nich zainteresowanie, wyeliminować czynniki rozpraszające uwagę oraz wybrać odpowiedni sposób przekazania wiadomości dostosowany do poziomu i zainteresowań słuchaczy. Należy skupić się na konkretnym problemie, nie wracać do spraw zaległych, mówić o konkretach, podkreślać pozytywne strony ucznia, czyli stosować wzmacnianie pozytywnych zachowań i proponując, a nie narzucając rozwiązanie. Nauczyciel podczas słuchania nie powinien przerywać wypowiedzi, ponieważ przerywniki mogą spowodować zablokowanie spontanicznego przepływu informacji, uczeń może już nie nawiązać do przerwanego wątku. Nie powinien też wypytywać rozmówcy wprost i stosować zapewnień typu „przeżyłem to samo”. Przerwy, jakie pojawiają się podczas rozmowy nie powinno się zbyt szybko wypełniać, bowiem mówiący może potrzebować więcej czasu na zebranie myśli i nie będzie chciał, aby go rozpraszać. Istnienie ciszy podczas komunikacji jest niekiedy bardzo pożądane, również zawieszenie głosu, przerwanie wypowiedzi na moment daje otrzymującemu informację czas na zastanowienie się nad reakcją zwrotną, podkreślając jednocześnie znaczenie wypowiedzi.
     Umożliwienie uczniowi znalezienia własnego rozwiązania problemu, przyjmowania odpowiedzialności za rozwiązywanie własnych problemów, stanowi ważny krok w rozwoju, umacniający ich w poczucie odpowiedzialności i wiary w siebie. Jest to pierwsza faza procesu każdej interakcji, aktywne słuchanie sprawia, że uczeń czuje, iż jego poglądy i uczucia są szanowane, rozumiane i akceptowane. Sprzyja to rozwijaniu dalszej komunikacji interpersonalnej, rozładowuje napięcia i przynosi oczyszczenie, wyzwala aktywność, dobre samopoczucie, może być czynnikiem podnoszącym samoakceptację, dającym uczniowi poczucie szacunku i poszanowania jego godności. Dzięki aktywnemu słuchaniu, stosunek pomiędzy nauczycielem i uczniem opiera się na wzajemnym zrozumieniu i szacunku, sprawia, że wspólne spotkania stają się bardziej efektywne.
     Uczniowie i nauczyciele komunikują się w wielu sytuacjach i różnych tematycznie sprawach. Najczęściej jednak przeważają tematy związane ze szkołą, nauką i dyscypliną w klasie. To ogranicza zakres wzajemnego porozumiewania się, powinniśmy rozszerzać tematykę o problemy osobiste zarówno uczniów, jak i nauczycieli. Przyczyną unikania tych tematów i nawiązywania ścisłych kontaktów międzyludzkich jest przeświadczenie, że porozumiewanie z uczniami i ich rodzicami należy ograniczyć przede wszystkim do omawiania spraw, które pozostają w ścisłym związku z nauczaniem i zachowaniem się w szkole.
     Jako główne formy porozumiewania się w szkole występują dyskusja i rozmowa. Dotyczą one sytuacji podczas porozumiewania się dwojga lub więcej osób w konkretnej sprawie. Rozmowa może przybrać formę dyskusji i odwrotnie. Rozmowa może wpływać na stosunki międzyludzkie destruktywnie, jak i budująco, może również tym samym rozdzielić nauczyciela od uczniów lub ich połączyć. W środowisku szkolnym prowadzone są różnego typu rozmowy:
  • na temat ogólnej sytuacji ucznia,
  • na temat bliżej uszczegółowionego problemu (np. wagary ucznia, uzyskiwane oceny),
     Skutek rozmowy zależy od jej jakości i od wyboru przez nauczyciela sposobu jej prowadzenia. W rozmowie głównym celem jest wymiana informacji bez usiłowania dokonania zmian w opinii, przekonaniu lub postawie rozmówców, natomiast w dyskusji jej celem jest wypracowanie (wynegocjowanie) wspólnego stanowiska na dany temat. Zarówno w rozmowie jak i dyskusji, uczniowie i nauczyciele mają możliwość nie tylko dzielenia się wiedzą, spostrzeżeniami, wrażeniami, odczuciami, ale są oni w stanie wpływać na zmianę dotychczasowych opinii, przekonań i postaw. Możliwe jest to w procesie komunikacji, podczas przekazywania komunikatów, które są dla obu stron zrozumiałe, gdy brak jest szumów komunikacyjnych, a dekodowanie jest właściwe, wspólne dla wszystkich uczestników rozmowy, czy dyskusji.
     W rozmowie bardzo ważne jest to, co mówimy i jak to robimy, szczególnie, gdy to my prowadzimy rozmowę lub wykład, czy tez zebranie z rodzicami. Słuchacze znacznie lepiej zapamiętają nasz przekaz informacji, gdy będą zastosowujemy następujące zasady:
  • istotne wiadomości przekazujemy na początku lub na końcu rozmowy, występuje tu efekt zapamiętywania i efekt świeżości,
  • podajemy informacje w niezwykły oryginalny sposób,
  • często powtarzamy ważne treści,
  • informacje przekazujemy z entuzjazmem, jeśli ich tematyka na to pozwala.
     „Znaczenie sygnałów niewerbalnych podczas rozmowy jest następujące:
  • rozmówca wyprostowany, uśmiechnięty, ręce, dłonie i nogi rozluźnione, albo skrzyżowane w kierunku rozmówcy – to komunikat: „słucham Cię, kontynuuj”,
  • rozmówca odchylony do tyłu, twarz napięta, niezadowolona, ręce ściśnięte, dłonie splecione lub dotykające różnych przedmiotów, nogi skrzyżowane od rozmówcy – to komunikat: „uwaga złościsz mnie, zmień cos w sposobie mówienia do mnie, bo zaczynam mieć dość”,
  • rozmówca zdecydowanie odchylony, twarz gniewna, potrząsanie głową, ręce mocno skrzyżowane, gwałtowne ruchy, dłonie zaciśnięte w pięści, wskazywanie palcem, nogi bardzo mocno skrzyżowane i odsunięte jak najdalej w tył – to komunikat: „stop, mam dość, nie chcę z tobą dłużej rozmawiać, przestań, jesteś nie do zniesienia!”.”
     Powyższe zasady powinniśmy przekazać również uczniom, jeśli przygotowujemy ich do wystąpień publicznych, do przedstawiania referatów podczas lekcji.
Rozmowy i dyskusje pomagają przede wszystkim wtedy, gdy:
  • pogłębiamy wiedzę na dany temat, czy problem wykraczający poza wiedzę czysto szkolną,
  • zmieniamy prezentowane dotychczas stanowiska na dany temat,
  • rozwiązujemy osobiste kłopoty i trudności, odreagowujemy własne napięcia psychiczne, przełamujemy własna niepewność lub osamotnienie.
     W efekcie rozmów przeprowadzanych z uczniami, nauczyciel lepiej poznaje swoich uczniów, tworzy i pogłębia więzi emocjonalne z nimi. Bardzo pożądane i ciekawe są rozmowy i dyskusje na tematy związane z przeżyciami uczniów z odbytej wycieczki, przeczytanej książki, na tematy dotyczące aktualnych wydarzeń w kraju i na świecie, kwestie światopoglądowe. Okazją do podejmowania tych tematów jest każde spotkanie z uczniem, czy to podczas przerw, czy zajęć pozalekcyjnych i spotkań poza szkołą. Poprawne prowadzenie takich rozmów i dyskusji wymaga od nauczyciela pełnego zaangażowania, umiejętności uważnego i cierpliwego słuchania, unikania sytuacji, w których udzielamy uczniowi tylko dobrych rad i wskazówek w sposób bezpośredni, nauczyciel musi również zadbać o właściwy dobór pytań i nie nadużywać ich.
     Rozmowę nauczyciel może prowadzić w sposób bezpośredni (rozmowa kierowana) lub w sposób pośredni (rozmowa niekierowana). W praktyce pedagogicznej, podczas doraźnego nawiązania kontaktu z uczniami, a w szczególności w sytuacjach konfliktowych prowadzimy rozmowę kierowaną odbywającą się w tradycyjny sposób. Podejmowana ona jest przede wszystkim w celu udzielenia uczniom rad, wskazówek i niejednokrotnie karami wymuszamy zmianę zachowania uczniów. Rozmowa ta z punktu widzenia pedagogów nie jest zalecana, bo wyzwala nieufność i uprzedzenia, potrafi zniechęcić do nauki, jest przykładem tego jak nie należy komunikować się z uczniem. Natomiast rozmowa niekierowana jest szczególnie propagowana, kładzie się w niej nacisk na swobodne i szczere wypowiedzi uczniów, zadaniem nauczyciela jest uważne i cierpliwe słuchanie, wykazywanie zainteresowania i zrozumienia dla spraw osobistych uczniów. Odnoszenie nauczyciela jest tu taktowne, nie powinno naruszać się sfery intymnej ucznia, ograniczyć pytania do niezbędnego minimum i nie zdradzać zaufania swego rozmówcy. Większość rozmów, jakie prowadzą nauczyciele z uczniami to powinny być rozmowy niekierowane chyba, że sytuacja zmusza nauczyciela do prowadzenia rozmowy w sposób kontrolowany.
      Najbardziej właściwe komunikowanie z uczniami zachodzi, gdy nauczyciel jest przedstawicielem demokratycznego stylu kierowania, gdy okazuje swoim uczniom życzliwość, zrozumienie, pozyskuje ich zaufanie i przyjaźń, a w szczególności umożliwia im podawanie własnych pomysłów i propozycji rozwiązywania problemów, podejmowania decyzji.
Komunikacja pomiędzy uczniem i nauczycielem jest prawidłowa, gdy cechuje ją:
  • wzajemna zależność,
  • poszanowanie odrębności, pozwalające obu stronom na rozwój swoich twórczych zamierzeń i indywidualności,
  • wzajemne uwzględnianie potrzeb, tak by nic nie działo się kosztem którejś ze stron,
  • wzajemna troska, kiedy to każdy wie, że jest ceniony i dostrzegany przez drugą stronę,
  • otwartość i przejrzystość, pozwalająca na ryzyko bezpośredniości i uczciwości we wzajemnych kontaktach.
     Rolą nauczyciela jest stałe poprawianie relacji z uczniami i ich rodzicami, tak by stały się one bardziej otwarte, bardziej współzależne, uwzględniające odrębność innych. W komunikacji tej ważne jest jak nauczyciel traktuje rozmówców, przedmiotowo, czy podmiotowo. Jeśli traktuje ich jak rzecz, czyli przedmiotowo, to może zdarzyć się, że nastąpi manipulowanie. Dla prawdziwego i rzeczowego komunikowania się jest podmiotowe podejście do rozmówcy, do osoby, z którą komunikowanie następuje. Wiele przeszkód w komunikacji w szkole można przezwyciężyć stosując się do następujących zasad:
  • używać języka dostosowanego do rozmówcy,
  • mówić zawsze odpowiednim do sytuacji tonem głosu,
  • tłumić nieodpowiednie emocje,
  • dążyć do empatii z uczniem,
  • pozbywać się czynników odwracających uwagę,
  • zdawać sobie sprawę z własnych emocji i zachowań pozawerbalnych, zwracać uwagę na gesty, mimikę twarzy, pozycję ciała,
  • postępować zgodnie z przyjętymi normami zachowania.
     Ważną rzeczą po stronie nadawcy (nauczyciela) jest takie formułowanie komunikatu i takie wyjaśnianie go, aby był on zrozumiały przez uczniów. Po stronie odbiorcy (ucznia) można stosować takie techniki jak parafrazowanie, dopytywanie celem usunięcia wszystkich wątpliwości.
     Komunikacja nie zawsze jest skuteczna, często uczniowie i nauczyciele słuchają, by oceniać, osądzać i wydawać opinie. Nauczyciel porozumiewa się z uczniami w klasie na kilka sposobów: jednokierunkowo, dwukierunkowo, wielokierunkowo.
     Najbardziej korzystne z punktu widzenia dydaktycznego jest porozumiewanie się wielokierunkowe, kierujący jest psychologicznie bliżej grupy (klasy), nie tylko przekazuje informacje i opinie, ale zachęca do zadawania pytań oraz wyrażania własnych opinii przez uczestników.
Skutki wynikające z zaburzeń w komunikacji, zarówno dla nauczyciela i ucznia, są następujące:
  • znudzenie, zniecierpliwienie wzrost napięcia,
  • brak satysfakcji z kontaktu,
  • trudności w kontaktowaniu się, poczucie osamotnienia i izolacji,
  • nieporozumienia, niezgody,
  • wycofanie się z kontaktu, zerwanie związku.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie