Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Ćwiczenia śródlekcyjne – czy to strata czasu?

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 7012 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Opracowala mgr Jola Stawarz

W ostatnich latach zaburzenia statyki ciała w naszej szkole (i w całym kraju) stanowią duży problem. Z każdym rokiem pojawia się wzrost przypadków wad postawy ciała u dzieci i młodzieży. Odpowiadając na pytanie – jakie są przyczyny wad postawy u dzieci należy stwierdzić, że źródła bywają różne. Oprócz przyczyn , na które nauczyciel nie ma wpływu, bądź ma go tylko w ograniczonym stopniu jak wrodzone wady postawy, zniekształcenia spowodowane przez przebyte choroby, a także, ogólnie złe warunki bytowe, istnieje duża grupa przyczyn, które powodują, że dziecko nabywa wadliwą postawę podczas pobytu w szkole. Jednym z największych niebezpieczeństw jest siedzący tryb życia i jednostajność pozycji, na które – znajdujący się w okresie intensywnego wzrostu organizm dziecka – nie jest dostatecznie uodporniony. Dziecko wtłoczone w ławkę szkolną, często nieodpowiadającą wymiarami wzrostu, nie zawsze dysponuje potrzebną mu ilością miejsca. W tej siedzącej, często niewygodnej pozycji, pozostaje przez kilka godzin, zajęte jednocześnie pracą umysłową. Powoduje to często znużenie i zmęczenie, obniża się sprawność układu nerwowego i mięśniowego. Dziecko zmęczone kręci się w ławce, przyjmuje niedbałą, wadliwą postawę, garbi się, co jest powodem powstawania wad postawy. Zmęczeniu ulegają także narządy zmysłów, głównie wzrok i słuch. Słabnie koncentracja, zaczynają boleć ręce obciążone pisaniem bądź rysowaniem. Praktyka wykazuje , że skutecznym przeciwdziałaniem negatywnym zjawiskom są ćwiczenia śródlekcyjne. Celem tych ćwiczeń jest głównie odprężenie fizyczne, psychiczne, ożywienie funkcji negatywnych oraz korekta postawy. Nauczyciel często dążąc do jak najpełniejszego zrealizowania programu uważa je za stratę czasu. Tymczasem należy traktować je jako integralną część programu nauczania i wychowania.
Ćwiczenia śródlekcyjne powinny spełniać następujące funkcje:
- korekcyjną (korygują wady postawy)
- relaksacyjną (przynoszą odprężenie nerwowe i psychiczne, związane z koncentracją uwagi)
- stymulującą (ożywią i pobudzą czynności układu krążenia i oddychania, odciążają analizatory: wzrokowy i słuchowy)
- wychowawczą (wyrabiają nawyk i potrzebę aktywnego wypoczynku)

· Sygnałem do rozpoczęcia przerwy śródlekcyjnej są objawy zmęczenia, znużenia, rozmowy, nadmierna ruchliwość dzieci siedzących w ławkach .
· Przy programowaniu zestawu ćwiczeń trzeba uwzględnić te, które uaktywniają narządy ruchu męczące się najbardziej wskutek jednakowej i często niewłaściwej postawy ucznia.
· Należy je tak przeprowadzić, aby wytworzyć atmosferę radości, pogody i swobody ruchu.
· Należy przeprowadzić ćwiczenia przy otwartych oknach nie dłużej niż 5 minut.
· Przy doborze ćwiczeń śródlekcyjnych należy pamiętać o usytuowaniu ławek, krzeseł i innych sprzętów znajdujących się w izbie lekcyjnej.
· W klasach nauczania początkowego zaleca się stosowanie metody opowieści ruchowej, a niezbędna jest metoda zabawowo- zadaniowa i naśladowcza (M. Demel, A. Skład 1970)
· Wskazane jest również stosowanie muzyki w czasie ćwiczeń jako elementu odprężającego.
· Ćwiczenia śródlekcyjne powinny być różnorodne, wciąż urozmaicane. Przy odpowiednim doborze ćwiczeń można wykorzystać treści zawarte w podstawie programowej wychowania zdrowotnego. Mogą one ściśle wiązać się z tematem omawianym na zajęciach (nauczanie zintegrowane)

Ćwiczenia śródlekcyjne należy traktować jako element wspomagający działanie nauczycieli i podnoszący efektywność nauczania. Systematyczne stosowanie pomoże korygować wady postawy. Zajęcia takie staną się dla dzieci nie tylko obowiązkiem, ale i przyjemnością.
Biorąc pod uwagę znaczenie ćwiczeń śródlekcyjnych z punktu widzenia fizjologicznego, psychologicznego, pedagogicznego i organizacyjnego, należy zwrócić baczną uwagę na ich dobór. Według K. Wlaźnik trzeba uwzględnić następujące grupy ćwiczeń (A. Liedke, K. Wlaźnik 1983, s. 171):

· szyi – skłony, skręty, krążenie,
· ramion – wymachy, skurcze, ugięcia, odrzuty, krążenie, wznosy, przenosy,
· tułowia – w płaszczyznach strzałkowej, czołowej, poprzecznej i kombinowanej,
· nóg – chody, biegi, podskoki, zeskoki, skoki, wspięcia,
· oddechowe – celem ich jest zwiększenie pojemności i wytrzymałości płuc.

PRZYKŁADOWE ZESTAWY ĆWICZEŃ ŚRÓDLEKCYJNYCH DLA KLAS I- III.

Zestaw I

1. Zabawa ruchowa z pokazywaniem
„Ręce w górę niby las,
teraz w bok jak drogowskaz
tak się drzewa w lesie chwiały, (uniesione ręce i skłony w bok)
a tak dzieci prosto stały. (postawa zasadnicza)
Ręce w górę, teraz w bok
niski przysiad w górę skok”
2. Rysowanie cyfr głową np. 1, 3, 6 itp.
3. Rozwieszanie bielizny. Stojąc w lekkim rozkroku z wyciągniętymi ramionami w górę – naśladowanie rozwieszania bielizny
4. Rozrywanie płótna. Ręce na wysokości głowy naśladują chwyt płótna- energicznym ruchem rozkładają się w bok do położenia poziomego na wysokości barków.
5. „Wiosłowanie”. Siad w ławce – skłon tułowia w przód i wyprostowanie ramion w przód (raz), wyprostowanie tułowia i ugięcie ramion (dwa).

Zestaw II

1. „Kwiatek zwiędły i kwiatek podlany”. Skłon głowy w przód z przyjęciem niedbałej postawy, skłon głowy w tył ze stopniowym wyprostowaniem kręgosłupa.
2. Co „mówi” ławka? Siad w ławkach – skłon tułowia i przykładanie na przemian ucha lewego i prawego do pulpitu.
3. „Drzewo na wietrze”. Stojąc w lekkim rozkroku ze wzniesionymi w górę, w bok ramionami. Skłony boczne z ruchem dłoni i palców, chwianie się gałęzi podczas wiatru.
4. „Ukłon japoński”. Ręce w górę– wdech nosem, ukłon- wydech ustami.
5. „Huśtawka”. Stojąc obok ławek swobodne wahadłowe ruchy ramion w przód i w tył, aż do zatoczenia całego koła w tył.

Zestaw III

1. „Małe i duże piłeczki”. Stopy zwarte na przemian niskie i wysokie podskoki w miejscu obunóż na palcach.
2. „Dmuchanie na gorącą herbatę”. Wdech nosem – wydłużony wydech ustami.
3. „Kto najwyżej klaśnie nad głową?”. Ramiona przenieść bokiem w górę, klasnąć. Opuścić ramiona bokiem. Ruch powinien być szybki i sprężysty.
4. Froterowanie podłogi . Wysunięcie nogi w przód i podskokiem zmiana nogi.
5. Malowanie ścian i sufitu. W staniu wznosy i opusty prawej, a następnie lewej ręki- ruchy naśladujące malowanie.

Zestaw IV

1. Gumowy materac. Głęboki wdech, wydech- napełnianie materaca powietrzem- dmuchanie w zaciśniętą dłoń.
2. Przeplatanie nogi przez splecione ręce. W staniu spleść ręce przed sobą i przełożyć nogę ponad rękoma, następnie wyjąć ją z powrotem. To samo z drugą nogą.
3. Mały wiatraczek. W postawie zasadniczej pionowy skurcz ramion- krążenie ramionami zgiętymi w łokciach- w przód i w tył.
4. Konik grzebie nóżką. W miejscu podskoki jednonóż, druga noga rytmicznie uderza o podłogę.
5. Kot wspina się po drabinie. Z przysiadu podpartego, marsz ramionami coraz wyżej aż do wspięcia się na palce.

Zestaw V

1. Ptaszek pije wodę. Skłony głowy w przód i w tył z cofnięciem brody (połykanie wody).
2. Ptaszek szuka ziarenek. Chodząc małymi krokami, skłony tułowia w przód ze zwrotem w prawo, w lewo i za siebie.
3. Podskakiwanie ptaszków. W staniu podskoki obunóż w miejscu.
4. Zanurzanie się do wody. Dwójkami do siebie zwrot, podanie rąk- jednocześnie przysiady ze skłonem głowy w przód, powrót do postawy.
5. Dmuchawiec. Głęboki wdech i naśladowanie zdmuchiwania nasion mniszka lekarskiego.

Zestaw VI

1. Podskoki pajaca. W staniu podskoki rozkroczno- zwarte z wymachem ramion w bok i w dół.
2. Pajacyk dmucha w balonik. Głęboki wdech nosem i wydech ustami.
3. Pajacyk jest wesoły. Klasnąć dwa razy przed sobą i przenieść ramiona w bok.
4. Pajacyk jest smutny. Siedząc w ławce dotknąć czołem pulpitu, wyprostować się i spojrzeć na sufit.
5. Pajac kiwa głową. Skłony głowy w przód i w tył.

Zestaw VII

1. Zegar. Skłony głowy w lewo, wyprost, w prawo, wyprost (tik, tak).
2. Marsz ze śpiewem.
3. Nawijanie liny. Rozkrok, poziomy skurcz ramion- okrężne ruchy przedramion z równoczesnym wolnym skłonem tułowia jak najniżej, następnie wyprost tułowia, ramion w bok.
4. Postawa zasadnicza. Powolne obroty wokół osi ciała z książką na głowie w lewo, w prawo, półprzysiad i powrót do postawy stojącej.
5. Dmuchanie na otwartą książkę – tak by obracały się książki.

Zestaw VIII

1. Poprawny siad w ławkach z rękoma splecionymi na plecach – skłon głowy w przód z dotknięciem czołem pulpitu ławki i powolny wyprost.
2. Dzwon bije. W staniu rozkrocznym- wahadłowe, obszerne skłony tułowia w bok (w lewo, w prawo) „bim bam”.
3. Marsz w wysokiej trawie. Marsz w miejscu z wysokim unoszeniem kolan.
4. W staniu z ramionami w bok - krążenie w nadgarstkach – „małe kółeczka”, krążenie ramion – „duże koła”.
5. Zdmuchiwanie płonącej świeczki. Głęboki wdech i szybki mocny wydech.

Zestaw IX

1. Stanie w rozkroku, ramiona na biodrach – skręt głowy w lewo z dwukrotnym dotknięciem brodą barku, wyprost, to samo w drugą stronę.
2. Rytmiczne wyprosty w przód i skurcze prawego, a następnie lewego ramienia – „przecinanie piłą grubego pnia”. (naśladowanie głosu piłowanego drzewa – rz, rz, rz).
3. Postawa: ramiona w górę na zewnątrz,
a) skłon tułowia w przód z dotknięciem dłońmi podłogi,
b) powrót do pozycji wyjściowej (wyprost),
c) skłon tułowia w przód,
d) wprost,
4. Marsz z lekkim uderzeniem stopą o kolano nogi przeciwnej, wspięcie na palce.
5. W siadzie w ławce – ręce na pulpicie, powolny wznos ramion przodem w górę – wdech, powolny opust ramion w dół – wydech.

Zestaw X

Ćwiczenia śródlekcyjne w formie opowieści ruchowej (A. Skład 1973)

1. Idziemy na wycieczkę: dzieci wychodzą z ławek i wykonują najpierw wolny, a później coraz szybszy bieg w miejscu ze swobodnymi, obszernymi wymachami ramion.
2. Łapiemy spadające liście z drzewa: podskok z odbicia jednonóż, klaszczemy w dłonie unosząc ręce na wysokość głowy lub wyżej.
3. Zbieramy grzyby – W przysiadzie dłonie uniesione do góry – ruchy naśladujące oddychanie gałęzi w gęstwinie.
4. Przeprawiamy się przez gęsty las – W staniu skłony, skręty i krążenia tułowia naśladujące przedzieranie się przez gęsty las.
5. Marsz w miejscu ze śpiewem znanej piosenki o lesie („Jesień chodzi po lesie”- Moja Szkoła, wydawnictwo MAC zeszyt 2)


Literatura

Andrzej Liedke, Kazimiera Wlaźnik „Kultura fizyczna w klasach I- III” – Przewodnik metodyczny WSiP 1983 r.
Maciej Deniel, Alicja Skład „Teoria wychowania fizycznego” PWN W- wa 1986
R. Demeter „Wesołe ćwiczenie” W- wa 1983 PZWS
M. Niewiadomski „Metoda gimnastyczna bezpośredniej celowości ruchu” W- wa 1987 PZWS
K. Wlaźnik „Wychowanie fizyczne w kl. I- III” – przewodnik metodyczny dla nauczyciela. Wydawnictwo JUKA 1994 r.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie