Wrona
-Drogi panie! Czy pan słyszał, mój bocianie, co za kilka lat się stanie?
Bocian
- Nie, niestety droga pani, nie dotarły te nowiny do mego pięknego gniazda, gdzie od dobrych trzech tygodni wspólnie z żoną się troszczymy o prześliczne cztery jaja.
Wrona
- Kraczą o tym wszystkie wrony, szumią o tym drzew korony. Już zwierzęta wieść tę znają, że sam człowiek nierozważny chce wyniszczyć ziemię całą.
Bocian
- Co ja słyszę? Czy on nie wie, że bez tlenu i bez wody i bez ziemi-swej matuli-będzie czuł się jak niewolnik?
Wrona
- Tak, niestety! Zapomina całkowicie: czysta woda, znaczy życie.
Bocian
- Wiem co zrobię. Mam już pomysł! Co roku szkolne dzieciaki przychodzą wiosną oglądać jak budują gniazda ptaki.
Wrona
- I co dalej? To ciekawe, co planujesz mój bocianie. Nastroszyły się me piórka, gdy pomyślę co się stanie.
Bocian
- Gdy podniosą głowy w górę by zobaczyć me pisklaki, to ja z góry zaklekoczę:
Ratujcie Ziemię dzieciaki!
Ja widziałem, jak jesienią sadziliście młode drzewa. Dbajcie o to, by w ich liściach każdy ptak chciał wam zaśpiewać. By rzeki w których pływacie zaroiły się rybami, a lasy i polne łąki zieleniły się latami.
Bo widziałem, jak na lekcjach pani im opowiadała co to jest matka natura, jak wygląda ziemia cała.
Znam ja Kasię oraz Jasia. Oni mowę ptaków znają, całą mroźną zimą wszystkie ptaszki dokarmiają. Widziałem je na spacerze i patrzyłem jak te dzieci maleńkimi rączętami zbierały z trawnika śmieci.
Wrona
- Coraz cieplej mi na sercu od twych słów mi się zrobiło, bo gdy dzieci posprzątają wszystkim będzie bardzo miło.
Razem
- Gdy dorośnie Jasie z Kasią to nauczą swoje dzieci, że przyroda to ich matka, która płacze, gdy ktoś śmieci.
Opracowała Elżbieta Makowska |
