Twórczynią tej metody była Weronika Sherborne - wspaniały pedagog i fizjoterapeutka. Jej metoda nawiązuje do najbardziej pierwotnego sposobu porozumiewania się, jakim jest "język ciała". Jest to język, którym mogą się porozumiewać ze sobą wszyscy, niezależnie od mowy ojczystego kraju, w jakim mieszkają, wieku i poziomu intelektualnego. Podstawowym celem tej metody jest pogłębianie kontaktu emocjonalnego, fizycznego i społecznego z drugim człowiekiem oraz rozszerzenie świadomości samego siebie. Doświadczenie ruchu według autorki nie dotyczy tylko aktywności fizycznej, ujmuje je również w kategoriach psychologiczno- filozoficznych. Ze względu na naturalność i prostotę tej metody określa się ją jako metodę uniwersalną, którą można stosować zarówno w pracy z dziećmi, jak i dorosłymi, z osobami o różnych zaburzeniach rozwojowych a także z osobami o prawidłowym rozwoju.
Metodę opracowano w latach 50 i 60-tych. W Polsce jest znana od 70-ych. Pierwszymi osobami, które zaczęły stosować tę metodę w Polsce były: Maria Przasnyska i Izabela Korsak. Wykorzystywały tę metodę do pracy z dziećmi upośledzonymi i autystycznymi.
Natomiast szkolenia w zakresie Ruchu Rozwijającego zapoczątkowały: Bożena Kisiel i Alicja Wilkołazka w opracowanej przez siebie formie.
W 2000 roku uczestniczyłam w kursie: "Metoda Ruchu Rozwijającego bazującego na pracy Weroniki Sherborne", prowadzonych przez panią Bożenę i panią Alicję. Był to kurs, który oprócz nowych doświadczeń dostarczał wiele radości, kończyliśmy zajęcia trochę zmęczeni fizycznie, ale w doskonałych nastrojach. Wtedy też pomyślałam o wykorzystaniu tej metody w pracy z moimi "szkolnymi" dziećmi i ich rodzicami.
Mija już czwarty rok, odkąd prowadzę zajęcia z dziećmi upośledzonymi w stopniu umiarkowanym i znacznym oraz z dziećmi autentycznymi, wykorzystując metodę Ruchu Rozwijającego. Zanim zaczęłam prowadzić zajęcia wspólnie z rodzicami moich dzieci dokładnie zapoznałam ich z celem tego ruchu, założeniami, korzyściami płynącymi zarówno dla dzieci jak i rodziców, a także dla mnie jako nauczyciela.
Muszę przyznać, że nie od razu w pełni zaakceptowano mój pomysł. Po pierwsze - mamy (niestety tatusiowie nie uczestniczyli i w dalszym ciągu nie uczestniczą w zajęciach- szkoda!) musiały wygospodarować sobie trochę wolnego czasu, a po drugie trzeba było założyć wygodny stój np. dres. Kiedy udało się nam rozwiązać :problemy techniczne" rozpoczęły się zajęcia, rozpoczęła się prawdziwa zabawa. Każde zajęcia rozpoczynamy od wesołej rozgrzewki całego ciała- śpiewając i poruszając kolejno każda wymienioną częścią ciała. Zazwyczaj już sama rozgrzewka wprawia wszystkich uczestników w dobry nastrój, na twarzach pojawia się uśmiech.
Pierwszy etap spotkań to zabawy relacyjne, kiedy to rodzic kieruje ruchem dziecka, decyduje o tym jakie czynności trzeba wykonać. jest to bardzo ważny etap, bowiem od sposobu zachowania rodzica (sposobu wykonywania poszczególnych ćwiczeń) zależy budowanie u dziecka -w relacjach z ludźmi- zaufania i poczucia bezpieczeństwa. Ćwiczenia na tym etapie to grupa relacji opiekuńczych "z" ( kołysanie, turlanie, przewroty, ciąganie). Kiedy dziecko doświadczy już przeżyć ruchowych płynących od rodzica w sytuacjach opiekuńczych, czyli "z" i zaczyna wykazywać inicjatywę i samo prowokuje zabawę przechodzimy do następnej grupy ćwiczeń tzn. relacji- "przeciwko". Przy takich ćwiczeniach dzieci mają możliwość wypróbowania swoich sił przeciwko sile rodzica, a co ważniejsze ćwiczenia te pozwalają na odkrycie w dzieciach ich własnej siły i uczą jej kontrolowania.
Rodzice muszą kontrolować sytuację i tworzyć odpowiednie warunki pozwalające odnosić dzieciom sukcesy w czasie ćwiczeń, aby to dzieci mogły się czuć sprawcami. Doświadczenia relacji "przeciwko", które łączą w sobie siłę i stabilność są bardzo lubiane przez dzieci.
Kolejną grupą zabaw relacyjnych są ćwiczenia nazywane relacją "razem". Doświadczenia relacji "razem" wywołują w dzieciach poczucie oparcia, pozwalają na okazanie zaufania do rodzica jak samego siebie, mobilizują do aktywnego udziału we współczesnym działaniu. Dziecko nabywa świadomości innych wokół siebie. Patrząc z perspektywy czterech lat pracy mogę śmiało stwierdzić, że metoda Ruchu Rozwijającego jest naturalną metodą wzbogacającą warsztat pracy każdego nauczyciela pracującego z dziećmi niepełnosprawnymi. Dzięki tej metodzie w zakresie rozwoju fizycznego dzieci doświadczają, co to znaczy czuć własne ciało, uczą się używać ciała i kontrolować je na wiele różnych sposobów, nabywają umiejętności, związane z opanowaniem różnych elementów ruchu, które mogą być zastosowane w wielu zadaniach fizycznych. Natomiast w sferze rozwoju osobowości dzieci nabierają większego poczucia samego siebie, stają się bardziej pewne swoich możliwości, wykorzystują własną inwencję, uczą się wrażliwości na potrzeby i uczucia innych. Uczą się komunikować z innymi, stosując "język ciała" i "język ruchu", co w przypadku dzieci z zaburzoną mową jest bardzo istotne.
Ponadto charakter tej metody pozwala na realizowanie zamierzonych celów w sposób najbardziej lubiany przez dzieci- przez zabawę i ruch. Po każdych zajęciach zarówno dzieci jak i ich mamy są zmęczone ale i zadowolone. A ja się cieszę, że udało mi się zrobić coś- może małego- ale dobrego i ważnego!
Katarzyna Pacewicz |
