www.szkolnictwo.pl

Emisja głosu to proces wydobywania go i wysyłania w przestrzeń. Z punktu widzenia praktyki kultury żywego słowa bardzo istotne jest tu zachowanie odpowiedniej postawy w trakcie mówienia, czyli przyjęcie właściwej postawy ciała.
Chodzi o to, aby w pełni wykorzystać anatomiczne i fizjologiczne możliwości mówienia, bez zmęczenia i uciskania przepony.
Najwłaściwsza pozycja przy mówieniu to pozycja stojąca. Jednak nie zawsze jest to możliwe. Należy wówczas zwrócić uwagę na sposób siedzenia - pozycję ciała podczas mówienia. Linia pleców mówiącego powinna być wyprostowana, dopuszczalne jest jedynie lekkie przechylenie do przodu. Natomiast w żadnym wypadku nie można pozwolić na opieranie górnej części pleców (łopatki, barki) o krzesło lub ławkę z jednoczesnym wysunięciem bioder do przodu. Pozycja kręgosłupa ma bowiem wyraźny wpływ na emisje głosu. Stopy maja być przy tym lekko rozsunięte, w celu lepszego osadzenia miednicy.
Płuca, krtań oraz znajdujące się powyżej krtani jamy: ustna, gardłowa i nosowa stanowią swoisty, naturalny instrument muzyczny. Wypływające z płuc powietrze wprawia w drgania wiązadła głosowe mieszczące się w krtani.
Przy pierwszej fazie aktu oddechowego – wdechu – klatka piersiowa wydłuża się na skutek obniżenia się przepony oraz rozszerza się przez uniesienia żeber. Zwiększa się wtedy pojemność klatki piersiowej i jednocześnie zmniejsza się ciśnienie zawartego w niej powietrza, co powoduje wessanie powietrza z zewnątrz.
Podczas drugiej fazy – wdechu – przepona unosi się a żebra opadają. Zmniejsza się wtedy pojemność klatki piersiowej i powietrze w niej zawarte zostaje wypchnięte na zewnątrz. Pomiędzy poszczególnymi oddechami występuje krótka przerwa, zwana bezdechem. Jeśli w momencie wdechu przeważa ruch przepony to oddychanie przebiega torem brzusznym. Jeśli zaś ruch przepony jest mniej wyraźny, a przeważa uniesienie się ku górze klatki piersiowej, to oddychanie przebiega torem piersiowym.
Przy dużym wysiłku fizycznym tor oddychania miesza się i staje się brzuszno-przeponowo-piersiowy. Oddychając w ten sposób, osiąga się największe wypełnienie płuc (ale bez widocznego wznoszenia ramion), a jednocześnie silny mięsień przepony z dużą sprawnością wypycha powietrze do góry i dolne żebra rozchodzą się na boki.
Przy takim oddychaniu dostarczamy organizmowi największej ilości powietrza, a tym samym tlenu. Lepiej wówczas pracuje nasz mózg, mniej się wtedy męczymy.

Opracowała:
Dorota Jarzębska