Scenariusz został wykorzystany z okazji pierwszej rocznicy śmierci Papieza Jana Pawła II. Po małych zmianach mozna wykorzystać na wieczorach poetyckich poświęconych naszemu Wielkiemu Rodakowi.
Opracowała Barbara Rój
SCENARIUSZ AKADEMII Z OKAZJI PIERWSZEJ ROCZNICY ŚMIERCI PAPIEŻA JANA PAWŁA II
„PRZECIEŻ NIE CAŁY UMIERAM. TO, CO WE MNIE NIEZNISZALNE, TRWA”
18.05.1920-2.04.2005r.
NARRATOR I
Karol Józef Wojtyła urodził się w Wadowicach, w małym podbeskidzkim miasteczku,
50 kilometrów na zachód od Krakowa. Lolek, jak wszyscy na niego wołali w dzieciństwie, był bardzo dobrym uczniem, sumiennym ministrantem, lubił grać w piłkę nożną. Już jako uczeń przejawiał zdolności aktorskie. Odwiedzając po latach, rodzinne Wadowice tak wspominał młodość tutaj spędzoną.
(nagranie wypowiedzi Papieża „Wadowice”)
NARRATOR II
Kiedy Karol skończył 9 lat, zmarła nagle na serce jego matka- Emilia. Strata matki musiała być bardzo bolesnym przeżyciem dla tak wrażliwego chłopca. Gdy dorósł, już jako student Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, wspominał ją w prostym, przejmującym liryku.
Podkład zdumienie
RECYTATOR I
Nad Twoją białą mogiłą
Kwitną białe życia kwiaty-
O, ileż lat to już było
Bez Ciebie – przed iluż to laty?
Nad Twoją białą mogiłą
Od lat już tylu zamkniętą
- jakby w górę coś się wznosiło –
Coś, tak jak śmierć nie pojęte.
Nad Twoją białą mogiłą,
O Matko, zgasło Kochanie-
Za całą synowską miłość
Modlitwa:
Daj wieczne odpoczywanie-
(podkład „Wadowice moje miasto”)
NARRATOR I
Karol uwielbiał piłkę nożną. Zwykle grywał w bramce, a nazwano go „Martyna” od nazwiska słynnego w owych czasach bramkarza. NARRATOR II
Był aktywny i ruchliwy. Jedynie czego unikał, to bójki. Nigdy nie widziano, by bił się z innymi chłopcami. Zjednywał sobie kolegów umiejętnościami sportowymi, znajomością łaciny i poezji.
NARRATOR I
Przyjaźnił się z Jurkiem Klugerem –synem prezesa gminy żydowskiej. Kiedyś Jurek pobiegł do kościoła, by wyciągnąć Karola na mecz. Jakaś kobieta widząc dziecko żydowskie, wchodzące do kościoła, wyraziła głośne zdziwienie. Wojtyła zareagował „Czyż nie jesteśmy wszyscy dziećmi Bożymi”.
NARRATOR II
Jedynym problemem było to, że nie pozwalał nikomu ściągać od siebie. Chciał pomagać innym, ale był głęboko przeciwny oszukiwaniu profesorów.
NARRATOR I
W każdy pierwszy piątek miesiąca spowiadał się i przystępował do komunii św. Było to jego zwyczajem od czasu, kiedy rozpoczął naukę w gimnazjum. Nigdy o tym dobrowolnym obowiązku nie zapominał.
NARRATOR II
Każdego dnia rano, przed nauką szedł do Kościoła i kiedy nie służył do Mszy, modlił się. Zachodził do kościoła także po lekcjach. Modlił się po każdym posiłku, w trakcie odrabiania zadań domowych i przed udaniem się na spoczynek.
NARRTOR I
Modlitwa Karola nie polegała na „odklepaniu” pacierza. Była to forma wyciszenia, całkowitego oddania się Boga z dala od zgiełku i codzienności. Niczego nie robił na pokaz.
NARRTOR II
Los nie szczędził Karolowi smutnych doświadczeń. Trzy lata po śmierci matki umiera starszy brat-Edmund. Był lekarzem miał 26 lat. Karol zostaje sam z ojcem. Po ukończeniu przez niego gimnazjum w 1938 roku, przenoszą się wraz z ojcem do Krakowa. Tu rozpoczyna studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Polonistyka krakowska rzuciła go w rwące literatury. Młodego studenta zagarnęła poezja.
Podkład „Tak bowiem Bóg”
RECYTATOR
Uwielbiaj dusza moja,
Chwałę Pana Twego, ojca Wielkiej Poezji-
Tak bardzo dobrego.
On młodość moją rytmem
Cudnym obwarował,
On pieśń mą na dębowym
Kowadle ukował.
Rozbrzmij duszo moja
Chwałę Pana Twego
Sprawcy wiedzy anielskiej
-Sprawcy Łaskawego.
NARRATOR I
Wybuchła II wojna światowa i zamiast na uczelnię Karol, jak wszyscy musiał iść do przymusowej pracy. Od października 1940 roku do sierpnia 1944, pracował jako robotnik w krakowskich zakładach chemicznych, początkowo w kamieniołomach a potem na innych stanowiskach.
Podkład Internezzo II płyta (Dues Petrus)
RECYTATOR
Słuchaj, kiedy stukot młotów
Miarowy i tak bardzo swój-
Przenoszę wewnątrz ludzi,
By badać siłę uderzeń-
Słuchaj, prąd elektryczny
Kamienistą rozcina rzekę –
A we mnie narasta myśl,
Narasta dzień po dniu
Że cała wielkość tej pracy
Znajduje się wewnątrz człowieka.
NARATOR II
Pomimo ciężkiej pracy w fabryce, Karol pisał dużo, w przypływie wysokiej fali twórczej. W wielkim Poście 1940 roku powstały dwa teksty sceniczne: ”Hiob” i „Jeremiasz”.
Podkład „Medytacje”
RECYTATOR
Wy, którzyście w doświadczeniu,
Wy, którzyście w pognębieniu,
Że nie zdolą barki wasze,
Że się barki wasze gną,
Że słabiej ramion moc,
Że ręce ochyną w mdłości-
- Baczcie – czasu doświadczenia
- Baczcie – czasu hiobowego-
Wy coście stopą deptani,
W katordze coście – Wy
Hijoby – Hijoby –
- Baczcie – ofiarny krąg zamkniony - kiedy się Słowo Pańskie działo,
Kędy się Testamentu dzieje
W kształt oblekły, w żywe ciało-
Kędy przypowieść, kędy dzieje-
I-jak w cierpieniu dni dzisiejszych
Lepsze się jutro gotowało.
Podkład „Strumień”
NARRATOR I
18 lutego 1941 roku umiera ojciec Karola. Śmierć zaskoczyła go w samotności . kiedy syn wrócił z pracy, okazało się, że emerytowany oficer, człowiek jeszcze niezbyt stary, bo sześćdziesięciodwuletni, nie żyje. Śmierć ojca i późniejsze rozważania skłoniły Karola do podjęcia zasadniczej, ostatecznej decyzji o poświęceniu się stanowi duchownemu. W październiku 1942 roku Karol Wojtyła został klerykiem Metropolitalnego Seminarium Duchownego i rozpoczął studia teologiczne. Po latach napisał niezmiernie ciekawy utwór „Profile Cyrenejczyka” , w którym znajdziemy portret autora.
Podkład „Medytacje”
RECYTATOR
Tylu ludzi wyrastało koło mnie
I przez mnie, i że mnie poniekąd.
Stałem się jakby łożyskiem,
Którym przetacza się żywioł
- na imię mu człowiek.
Ale skoro ja także
Jestem człowiekiem,
Czyż natłok tych innych ludzi mnie
Samego jakoś nie wykrzywił?
Jeśli każdym z nich byłem
Niedoskonale wciąż
Za bardzo zostając sobą –
Czyż ten, który ze mnie ocalał,
Może patrzeć na siebie bez trwogi?
NARATTOR II
W 1944 roku napisał poemat „Pieśń o Bogu ukrytym” i właśnie ten utwór stał się jego debiutem literackim.
Podkład „Medytacje”
RECYTATOR
Dalekie wybrzeża ciszy zaczynają
Się tuż za progiem.
Nie przefruniesz tamtędy jak ptak.
Musisz stanąć i patrzeć
Coraz głębiej i głębiej,
Aż nie zdołasz już odchylić
Duszy do dna. Tam już spojrzeń
Żadna siła nie nasyci ,
Nie powrócą oczy uwięzione.
Myślałeś, że cię życie
Ukryje przed tamtym Życiem
W głębiny przechylonym.
Podkład „Medytacje”
NARRATOR I
1 listopada 1946 roku Karol Wojtyła przyjmuje święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. W tym czasie zaczęły się ukazywać w druku jego pierwsze utwory poetyckie, podpisywane pseudonimem Andrzej Jawień. Pisał, że w wierszach można sugestywnie przekazać cząstkę prawd boskich. I można osobiście przekazać ludziom słowa otuchy, przestrogi, czy bólu.
RECYTATOR
- Nie chodzicie samotni.
Nigdy ani przez chwilę,
Nie odłącza się od was mój profil,
Który w was staje się prawdą,
Ciągle staje się prawdą
I waszej żywej fali rozdarciem
Niezmiernie głębokim.
Podkład Golec orkiestra „Leć muzyczko do niebiańskiej krainy”
NARRATOR II
Ksiądz Wojtyła umiłował w młodość i młodzież. Mówił:” Młodość to nie tylko pewien okres życia ludzkiego, odpowiadający określonej liczbie lat, ale jest to zarazem czas dany każdemu człowiekowi i równocześnie zadany mu przez Opatrzność. Każdy wychowawca musi umiłować to , co jest istotne dla młodości.
NARRATOR I
Wycieczki w towarzystwie studentów i studentek przyszły papież traktował zawsze jako okazję do pracy wychowawczej. Celem tych wędrówek po górach i spływów kajakowych nie były jedynie wypoczynek i zdrowie. Pobyt na łonie natury zbliżał do Boga, sprzyjał medytacji, łączył ludzi i ułatwiał wymianę myśli.
NARRATOR II
Chłopcy i dziewczęta, jak zawsze określał towarzyszącą mu młodzież, czuli emanujące od niego ciepło i przyjaźń. Był bardzo ojcowski i cierpliwy.
NARRATOR I
Każdy dzień wędrówki zaczynano od mszy świętej odprawianej przy przenośnym polowym ołtarzu.
NARRATOR II
Wikary- przewodnik miał na sobie zazwyczaj koszulkę gimnastyczną i szorty, co sprawiało, że milicja nie rozpoznawała w nim księdza- w owym czasie duchownym nie wolno było zajmować się młodzieżą. Młodzi uczestnicy wędrówki nazywali go zazwyczaj „wujkiem”, częściowo z sympatii, częściowo dla zachowania konspiracji.
NARRATOR I
Ksiądz prowadził z chłopcami i dziewczętami wielogodzinne rozmowy. Młodzi na ogół bardzo szczerze mówili o swoich sprawach osobistych. Zdarzało się, że w wycieczkach brali udział narzeczeni, ale wszystkie pary nie połączone węzłem małżeńskim zawsze sypiały w oddzielnych namiotach.
NARRATOR II
Wycieczki i wędrówki przeobraziły się w szkoły małżeństwa. Mówił, że kobieta i mężczyzna powinni uczyć się być razem, uczyć się jak dzielić się z kimś innym, jak być cierpliwym, godzić się ze sobą, rozumieć nawzajem. By małżeństwo było trwałe, partnerzy muszą się poznać i nawzajem nauczyć się akceptować, tolerować swoje wady.
NARRATOR I
Nawet gdy został papieżem, nadal utrzymywał kontakty ze swoimi wychowankami. Młodzież też zajęła szczególne miejsce w pontyfikacie Jana Pawła II. Już pierwszego dnia służby na Stolicy Piotrowej powie: „Młodzież jest nadzieją Kościoła”
NARRATOT II
W 1985 roku zapoczątkował tradycję Światowych Dni młodzieży.
Podkład piosenki „Niech mówią, że to nie jest miłość”
NARRATOR I
Młody ksiądz Karol Wojtyła wyjeżdża na studia do Rzymu, a po powrocie szybko awansuje w hierarchii kościelnej i już w lipcu 1958 roku otrzymuje nominację na biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej. Nadchodzi wielki okres Soboru Watykańskiego II. Łączy się on bardzo wyraźnie z osoba Karola Wojtyły. Był on bowiem Ojcem Soboru, uczestniczącym bardzo aktywnie we wszystkich sesjach Vaticanum II. W Rzymie biskup Wojtyła napisał cykl wierszy „Kościół”, opatrzony równie wymownym podtytułem „ Pasterze u źródła’
RECYTATOR
Pragnę opisać Kościół-
Mój Kościół, który rodzi się
Wraz ze mną,
Lecz ze mną nie umiera
- ja też nie umieram z nim,
Który mnie stale przerasta –
Kościół: dno bytu mojego i szczyt,
Kościół - korzeń , który
Zapuszczam w przeszłość
I przyszłość zarazem,
Sakrament mojego istnienia
W Bogu który jest Ojcem.
Pragnę opisać Kościół-
Mój Kościół, który związał się
Z moja ziemią.
NARRATOR II
W maju 1967 roku papież Paweł VI nadaje Karolowi Wojtyle godność kardynalską. Po jego śmierci w sierpniu 1978 roku, kardynał Karol Wojtyła jedzie do Rzymu na konklawe, które wybiera papieża Jana Pawła I. Pontyfikat jego trwa tylko 33 dni. Jan Paweł i nagle umiera i znowu konklawe musi wybrać nowego Papieża. Nadchodzi dzień wielki, historyczny dzień 16 października 1978 roku, kiedy cały świat usłyszał , że 262 papieżem został wybrany Polak – Kardynał Karol Wojtyła czyli Jan Paweł II.
Fragment płyty przemówienia Jana Pawła II „Habemus Papam”
NARRATOR I
Jan Paweł II jeszcze jako kardynał wykazywał wielką troskę o sprawy rodzinny, a tym samym dzieci. Ojciec święty swą pogodną i towarzyską naturą wypracował cały niezmiernie wzruszający arsenał środków kontaktowania się z dziećmi. Ojcowskie uściski, żarty uwzględniające psychikę dziecka, wspólny śpiew, atmosfera lekcji religii, świętego Mikołaja i małego Disneyland. Postępowanie z dziećmi to jeden z niekonwencjonalnych rysów jego pontyfikatu. W jednym z tomików poezji znajdujemy wiersz zatytułowany „Dzieci”.
RECYTATOR
Dorastają znienacka przez miłość,
I potem tak nagle dorośli
Trzymając się za ręce wędrują
W wielkim tłumie –
Serce schwytane jak ptaki, profile wzrastają w półmrok
Wiem, że w ich sercach bije tętno całej ludzkości.
NARRATOR II
Jana Pawła II nazwano „Papieżem Maryjnym”, bo całkowicie zawierzył się Matce Boskiej, co podkreśla także motto jego pontyfikatu „TOTUS TUUS –CAŁY TWÓJ”. W jego herbie biskupim, który stał się papieskim, pod lewym ramieniem krzyża znajdowała się litera „M” symbolizująca Maryje.
Karol Wojtyła wzrastał w atmosferze kultu Maryi. W Roku Świętym 1950 roku ogłoszenia dogmatu o Wniebowzięciu Maryi Panny, powstał poemat „Matka”
Podkład „Medytacje”
RECYTATOR
W przestrzeń Twojego Syna,
Pierwszego Syna Twojego,
Powracam często.
Wówczas myśli biorą Jego kształt,
Ale oczy zostają puste-
Na wargi słowa wracają te same,
Którymi On się ukrył,
Gdy z nami pozostać chciał.
Gdy więc te same słowa przestrzeń
Jego ogarną bardziej niż wzrok,
Niż pamięć i serce – o Matko
Znowu Go możesz mieć-
Pochyl się ze mną – i przyjmij
Smak chleba ma Twój Syn –
A oprócz tego smaku
Ma ciągle niewysłowioną treść. |
