Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Możesz wyrażać swoje uczucia - spróbuj rozumieć innych

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 17294 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Prezentowany przeze mnie program ma pomóc dziecku w zrozumieniu jego własnych emocji i emocji innych. Ma wspierać je w rozwoju i kształtowaniu osobowości. Obejmuje 7 tematów zajęć przeznaczonych dla dzieci w młodszym wieku szkolnym. Realizacja jednego tematu zajmuje około 120 minut. Zajęcia można prowadzić zarówno grupowo, jak i indywidualnie. Powinny odbywać się w świetlicy, sali gimnastycznej lub na świeżym powietrzu. Zalecane jest tworzenie kręgu sprzyjające rozwijaniu umiejętności wyrażania uczuć.
Cele programu:
  • wyciszenie uczestników zajęć,
  • wywołanie chęci działania i podjęcie działania,
  • współdziałanie z innymi uczestnikami grupy,
  • przekazywanie dziecku wartości i norm postępowania,
  • wspieranie dziecka w rozwoju i kształtowaniu jego osobowości,
  • pomoc dziecku w zrozumieniu jego własnych emocji,
  • wskazywanie skutecznych sposobów łagodzenia napięć,
  • pomoc dziecku w zrozumieniu potrzeb i emocji innych, uczucie empatii,
  • uświadomienie dziecku, że oprócz praw ma również obowiązki.
Treść programu.

      Prezentowany przeze mnie program obejmuje 7 tematów zajęć przeznaczonych dla dzieci w młodszym wieku szkolnym. Realizacja jednego tematu zajmuje około 120 minut. Zajęcia można prowadzić zarówno grupowo, jak i indywidualnie. Powinny odbywać się w świetlicy, sali gimnastycznej lub na świeżym powietrzu. Zalecane jest tworzenie kręgu sprzyjające rozwijaniu umiejętności wyrażania uczuć.

Metody pracy.

     Realizację proponowanych zajęć umożliwią następujące metody:
  • praca z tekstem; głośne czytanie, słuchanie, dyskusja na temat głównych wątków, relacji między bohaterami,
  • drama angażująca jednocześnie ruch i gest, mowę, myśli i uczucia uczestnika,
  • techniki plastyczne (rysunek omówiony i wyeksponowany),
  • gry i zabawy ruchowe (propozycje można znaleźć w książce autorstwa Klausa W. Vopela pt. „Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży”. Cz 1-4. Kielce, 1999),
  • słuchanie muzyki, odtwarzanie nastroju muzyki ruchem całego ciała.
Do zajęć proponuję wykorzystać następujące opowiadania:
  • fragmenty książki Ireny Jurgielewiczowej pt. „Wszystko inaczej”,
  • „Bajka o Ciepłym i Puchatym”,
  • Bajka o Pajączku Ziutku”,
  • Opowiadanie „Nowy”,
  • wiersz D. Wawiłow „Pożałuj mnie”,
  • fragmenty książki „Oto jest Kasia”,
  • wiersz A. Fredry „Paweł i Gaweł”.
     W skutecznej realizacji proponowanego programu bardzo ważne są predyspozycje, cechy i umiejętności nauczyciela biblioterapeuty, które jak stwierdza Irena Borecka, pozwolą mu być liderem, animatorem i doradcą grupy terapeutycznej. Powinna to być osoba:
  1. obdarzona syntonią i empatią, charakteryzująca się łatwością nawiązywania kontaktów, umiejętnością wczuwania się w sytuacje osoby potrzebującej pomocy, prowadzenia taktownych rozmów i aktywnego słuchania, potrafiąca dyskretnie animować sytuację terapeutyczną,
  2. umiejąca dobrze diagnozować problemy i potrzeby uczestnika biblioterapii (w oparciu o wiedzę psychologiczno-pedagogiczną, doświadczenie i intuicję),
  3. bardzo dobrze znająca literaturę i możliwości jej oddziaływania na uczestnika biblioterapii w danej sytuacji terapeutycznej,
  4. posługująca się bogatym, zróżnicowanym warsztatem terapeutycznym (techniki wizualizacyjne, drama, techniki plastyczne),
  5. zachowująca się dyskretnie lub niedyrektywnie w zależności od nadrzędnych celów terapii,
  6. zdolna przeprowadzić komunikację wewnątrzgrupową przez kilka etapów:
    • wentylację, kiedy następuje ekspresja problemów uczestnika wobec zgromadzonych,
    • walidację, kiedy uczestnicy pomagają sobie wzajemnie, przełamując poczucie izolacji,
    • eksperymentowanie, kiedy w atmosferze emocjonalnego bezpieczeństwa, każdy może wypowiadać swoje myśli, precyzować własne postawy,
  7. akceptująca, a nie oceniająca grupę lub indywidualnego adresata działań terapeutycznych,
  8. wyrozumiała dla siebie i członków grupy, czyli rozumiejąca, że żadna metoda nie może być traktowana jako panaceum na wszelkie problemy i że nie wszyscy pacjenci chcą (lub mogą) współpracować z terapeutą lub innymi członkami grupy.” (Biblioterapia formą terapii pedagogicznej. Skrypt dla studentów. Wałbrzych, s. 17-18).
SCENARIUSZ I

Temat: Jestem tu i jest mi z tym dobrze.

Cele:
  • uświadomienie sobie miejsca pobytu,
  • uświadomienie uczestnikom zajęć kim są, jakie mają prawa,
  • integracja grupy,
  • nawiązanie współpracy między uczestnikami,
  • werbalizowanie emocji,
  • nauka czytania „języka ciała”.
Materiały:

arkusze szarego papieru, klej, nożyczki, piłeczki ping-pongowe z narysowanymi buźkami, markery, nagranie muzyki relaksacyjnej, książka „Wszystko inaczej” Ireny Jurgielewiczowej, kartki A-4, kolorowy papier, kredki, farby, ścinki materiałów.

Przebieg zajęć:
  1. Obrysowanie na białych kartkach papieru swoich stóp i dłoni. Wycięcie i przyklejenie ich na dużych arkuszach zatytułowanych: „Stopy do stóp”, „Dłonie do dłoni”.
  2. Zawarcie umowy między prowadzącym a uczestnikami zajęć. „Tu każdy ma prawo wypowiedzieć swoje zdanie. Każdy może być sobą. Tu i teraz nikt nie jest oceniany.” Uroczyste złożenie podpisów.
  3. Powieszenie arkusza stóp i arkusza dłoni oraz tekstu umowy na widocznym miejscu w sali zajęć.
  4. Prowadzący siada w kręgu uczestników. Trzyma pojemnik z piłeczkami, na których są namalowane radosne wyrazy twarzy. Rzuca piłeczki do kolejnych osób wypowiadając słowa: Witam cię. Jesteś jednym z nas. Opowiedz co miłego lub wesołego spotkało cię ostatnio?
  5. Praca indywidualna pozwalająca uczestnikom wyrazić własne uczucia poprzez narysowanie swojej twarzy na pozostałej części piłeczki. Następnie wyrażają je werbalnie kończąc rozpoczęte zdanie: „Wyraz mojej twarzy mówi, że ..............”
  6. Zabawa „Głaski”
    Każdemu uczestnikowi grupy przypinamy do pleców czyste kartki papieru, na których każdy każdemu pisze coś miłego na jego temat, co mu się w nim podoba. Na koniec uczestnik odczytuje i zachowuje dla siebie zebrane w ten sposób informacje.
  7. „To ja idę na spotkanie”- przedstawienie własnych emocji przez każdego uczestnika w formie pracy plastycznej wykonanej na dużym arkuszu papieru za pomocą różnych technik wyrazu plastycznego. W trakcie pracy uczestnicy słuchają muzyki relaksacyjnej.
  8. Zorganizowanie wystawy prac plastycznych. Rozmowy kierowane prowadzące do rozpoznawania i nazywania przedstawionych emocji.
  9. „Rzeźby”- dzieci najpierw w grupach, potem wspólnie budują z siebie pomnik przyjaźni.
  10. Prezentowanie książki I. Jurgielewiczowej „Wszystko inaczej”. Czytanie wybranych fragmentów (s. 26 i s. 50 ).
  11. Rozmowa na temat emocji towarzyszących uczestnikom podczas słuchania czytanych fragmentów opisujących marzenia Majki. Porównywanie marzeń Majki z marzeniami własnymi.
  12. „Złap i namaluj swoim ciałem wiatr”... Prowadzący włącza nagranie z różnymi odgłosami wiatru, prosi o naśladowanie muzyki własnym układem tanecznym.
  13. Zabawa „Ludzie do ludzi”. Uczestnicy w parach wykonują polecenia np. palec do palca, kolano do kolana, ramię do ramienia, ucho do ucha, nos do nosa. Na komendę LUDZIE DO LUDZI należy szybko zmienić parę. Osoba pozostająca bez pary prowadzi zabawę.
  14. Uczestnicy zajęć i prowadzący wypowiadają się na temat doznanych uczuć i tego, czego się nauczyli podczas zajęć.
  15. „Iskierka”: Iskrę przyjaźni puszczam w krąg, niechaj wróci do mych rąk.
SCENARIUSZ II Temat: Nie jestem doskonały – jestem sobą.

Cele:
  • uświadomienie uczestnikom ich reakcji w trudnych sytuacjach życiowych,
  • pomoc w określeniu swojego stosunku do siebie,
  • odnalezienie pozytywnych i twórczych możliwości własnego działania,
  • rozładowanie niekorzystnych dla siebie napięć emocjonalnych,
  • odnalezienie się w grupie,
  • dostrzeganie własnej indywidualności i niepowtarzalności.
Materiały:
arkusze szarego papieru, klej, nożyczki, markery, nagranie muzyki relaksacyjnej, kolorowy papier, kredki, farby, kolorowe gazety, bajka terapeutyczna o Pajączku Ziutku.

Przebieg zajęć:
  1. Zabawa „Moje lewe miejsce jest puste”. Uczestnicy zabawy siedzą w kręgu-jedno krzesło jest puste. Prowadzący rozpoczyna: Moje lewe miejsce jest puste... chciałabym, aby usiadła na nim osoba, która...(np. lubi słodycze, długo spać, śpiewać, mleko, itp.) Osoba obok której znajduje się teraz puste miejsce, zaprasza następną.
  2. Zabawa „Nasze imiona” Każde dziecko przedstawia się swoim imieniem. W następnej kolejności każde następne dziecko stara się wymienić imiona swoich poprzedników w kręgu. W ten sposób dzieci łatwiej pamiętają swoje imiona. Nawet jeśli wszyscy się już znają, zabawa stanie się okazją do integracji grupy.
  3. Czytanie „Bajki o Pajączku Ziutku”.
    Proponowany zestaw pytań do rozmowy:
    • Dlaczego Ziutek był samotny?
    • Co czuł, gdy nikt nie chciał się z nim bawić?
    • Czym zaimponował Ziutek innym zwierzątkom?
    • Jak zakończyła się historia zajączka i dlaczego?
    • A czy ty znasz kogoś, kto jest samotny i odrzucony?
    • Jak możesz mu pomóc?
  4. Jacy jesteśmy.
    Uczestnicy ilustrują gestem i mimiką podawane przez prowadzącego hasła:
    • czuję się niepewnie,
    • jest mi wesoło,
    • smutno mi,
    • zachowuję się niezdarnie,
    • witam serdecznie,
    • nastawiony wrogo,
    • jestem przyjazny,
    • lękam się,
    • dokucza mi nieśmiałość.
  5. Rozmowa kierowana: czym się różniły przedstawione uczucia? Które z uczuć było trudno wyrazić i dlaczego? Które trudniej odczytać? Które z uczuć bardziej ci odpowiadały, były ci bliższe?
  6. Zabawa terapeutyczna- manualna.
    Z kolorowych gazet wycinamy te obrazki i teksty, które przyklejone na kartkę papieru dadzą nasz wizerunek. Powstały w ten sposób obraz nosi tytuł: Taki jestem ( lub taki chciałbym być). Każdy uczestnik komentuje wykonaną pracę. W tle – muzyka relaksująca. Prace zawieszamy w sali, w której odbywają się zajęcia.
  7. Zabawa „Tratwa”
    Na podłodze rozkładamy dwa arkusze papieru. Dzieci po katastrofie statku znajdują się na morzu, w niebezpieczeństwie. Pojawia się tratwa. Ich zadaniem jest zająć miejsce na tratwie i pomóc kolegom wsiąść na nią. Musi być współpraca między dziećmi, bo inaczej wszyscy wpadną do wzburzonego morza. Połączenie tratwy (drugi arkusz)-nie może być w tratwie szczeliny. Jeżeli wszyscy zajęli już miejsce i są bezpieczni wesoło śpiewają „szantową” piosenkę.
  8. Iskierka.
SCENARIUSZ III

Temat: Chętnie się z tobą podzielę.

Cele:
  • dziecko rozumie, że należy dzielić się nie tylko dobrami materialnymi,
  • uświadomienie uczestnikom, które zachowania zasługują na pochwałę,
  • pomoc w zrozumieniu, jak wiele zależy od nas samych,
  • sprawianie radości innym,
  • radość dzielenia się.
Materiały:
nagranie muzyki relaksacyjnej, „Bajka o Ciepłym i Puchatym”, kłębek nici, piłeczka, kartki czyste, mandarynki.

Przebieg zajęć:
  1. „Krąg przyjaciół”. Wspólnie z dziećmi siadamy w kręgu i witamy się przekazując sobie uśmiech i iskierkę.
  2. „Nić wiadomości.”
    Uczestnicy podają sobie kłębek nici, wymieniając - każdy o sobie – trzy dobre cechy. Następnie kłębek wraca, a każdy uczestnik nawijając nić, mówi: „Wiem o tobie........., a chciałbym wiedzieć..” Ćwiczenie to ma na celu integrację dziecka z grupą oraz wzmocnienie jego samooceny.
  3. Siedzimy w kręgu i wypowiadamy się na temat przyczyn dobrego i złego samopoczucia. Rzucamy do siebie piłeczkę. Ten, kto ją złapie zabiera głos w dyskusji i mówi:
    • Mam dobre samopoczucie, gdy .................
    • Mam złe samopoczucie, gdy ......................
  4. „Gra w karty”
    Czytamy dzieciom zdania opisujące różne zdarzenia. Za pomocą kart z buziami, dzieci pokazują rodzaje uczuć jakie odczuwałyby w takich sytuacjach. Kartki z buziami dzieci rysują na przygotowanych wcześniej kartkach (radość, gniew, strach, smutek).
    Przykładowe zdarzenia:
    • Jadę na wycieczkę,
    • Dostałem piątkę,
    • Rodzice zostali wezwani do szkoły,
    • Zgubiłem pieniądze,
    • Koleżanka ma nowy rower,
    • Pokłóciłem się z kolegą,
    • Nie chcą się ze mną bawić itp.
    Uczucia dzieci w takiej samej sytuacji mogą być różne. Nie wolno oceniać wypowiedzi dzieci.
  5. „Chętnie się z tobą podzielę”.
    Na przykładzie mandarynki uświadamiamy dzieciom ideę dzielenia się. zastanawiamy się wspólnie, czym możemy się dzielić: kanapkami, słodyczami, kredkami, ale przede wszystkim uśmiechem, dobrym słowem, dobrą radą, przyjaźnią.
  6. Czytanie „Bajki o Ciepłym i Puchatym”.
    W tle słychać spokojną muzykę. Prosimy , aby dzieci wygodnie usiadły i uważnie słuchały. Swobodne wypowiedzi uczestników w związku z wysłuchaną bajką. Prosimy dzieci, aby w kilku zdaniach napisały zakończenie bajki. Dzieci rozdają sobie nawzajem Ciepłe i Puchate, które posiadają. Omawiamy uczucia, które towarzyszą dającym i obdarowywanym.
  7. Zabawa „Ciasto”
    Zabawa z grupy tańców integracyjnych. Odpowiednia choreografia do melodii z kasety „Tańce integracyjne” pozwala na zaktywizowanie dzieci, integrację grupy, rozluźnienie wewnętrznych napięć przez radość tańca. Po zrobieniu ciasta dzielimy się z uczestnikami (na niby).
  8. Zabawa ruchowa „Żegnamy się bez słów”. Dzieci spacerują i pozdrawiają się za pomocą gestów, mimiki.
SCENARIUSZ IV

Temat: Magiczne słowo PRZEPRASZAM.

Cele:
  • rozwijanie wyobraźni oraz plastyki ciała,
  • kształtowanie umiejętności godzenia się,
  • uświadomienie dzieciom znaczenia słowa przepraszam oraz zwrotów : nie gniewaj się, przykro mi itp.
Materiały:
wiersz D. Wawiłow „Pożałuj mnie”, markery, arkusze papieru, kartoniki, cukierki, kapelusz, pluszowa maskotka, Przebieg zajęć:
  1. Powitanie uczestników piosenką:
    Wszyscy są,
    Witam was,
    Zaczynamy, już czas,
    Jestem ja ,jesteś ty,
    Raz, dwa, trzy.
    Uczestnicy zwróceni twarzą do siebie tworzą dwa równoliczne kółeczka. Tworzący koło zewnętrzne przechodzą w prawo, a wewnętrzne w lewo. Śpiewając patrzą w oczy osobie stojącej naprzeciw i improwizują wzajemne powitanie słowami piosenki. Następnie przechodzą do osoby kolejnej zgodnie z wcześniej ustalonym kierunkiem. Gdy każdy z każdym przywita się, zabawę kończymy.
  2. Dzieci siadają w kręgu i podają sobie wzajemnie „pluszaka”. Każdy tymczasowy właściciel maskotki przedstawia się, mówi o swoim samopoczuciu i fantazyjnie kłania się.
  3. Przedstawienie mimiką, gestem, ciałem uczuć: radość, niepokój, gniew, złość, smutek.
  4. Rozmowa na temat:
    • Co czułeś, kiedy się gniewałeś?
    • Jak przedstawiłbyś gniew za pomocą za pomocą rysunku?
    Uczniowie podchodzą do trzech plansz zawieszonych w różnych częściach sali i rysują markerami symbol gniewu.
    • Jak określiłbyś inaczej gniew?
    • Z czym kojarzy ci się to słowo?
    • Uczniowie na karteczkach piszą samodzielnie. Potem wychodzą na środek i układają kartki. Każda kartka to promyk słoneczka. Jeśli określenie powtarza się, promień jest dłuższy.
  5. Zapoznanie z wierszem „Pożałuj mnie”.
    • O jakich uczuciach mówi wiersz?
    • Kto się rozgniewał i dlaczego?
    • Kto mówi w wierszu i do kogo?
    • Co mogło się wydarzyć?
    • Jak myślicie, czy udało się uzyskać przebaczenie?
  6. Ćwiczenia dramowe – scenki improwizowane.
    Podział zespołu na grupy 2- osobowe. Uczniowie przyjmują w parach role rodzica i dziecka, kolegów, nauczyciela i ucznia. Przedstawiają scenki, w których dochodzi do nieporozumień.
    Przedstawienie scenek przez chętne zespoły. Po wykonaniu ćwiczenia prowadzący pyta dzieci jak się czuły, co czuły.
  7. Ćwiczenia dramowe – improwizacje ruchowe.
    Uczniowie pozostają w swoich rolach.
    Polecenie: Wykorzystując ręce, twarz oraz ruchy całego ciała, pokaż, jak spróbujecie się pojednać, pogodzić. Na sygnał nauczyciela uczniowie improwizują.
  8. Wypisanie zwrotów używanych podczas przeprosin (uczestnicy pracują w grupach 4-osobowych, wypisują zwroty markerami na arkuszach papieru), np.
    • Bardzo mi przykro
    • Nie gniewaj się
    • Nie chciałem ci sprawić przykrości
    • Przepraszam, już nie będę ...........
  9. Zawieszenie arkuszy na tablicy.
    Przedstawiciel każdej grupy czyta zapisane zwroty, pozostali analizują.
  10. „Wrzuć swój gniew do kapelusza”.
    Rozdajemy dzieciom kartki, na których rysują buziaki wyrażające gniew i wrzucają je do kapelusza. Zaczarowany kapelusz zamienia je na smaczne cukierki.
  11. „Magiczna liczba 7”
    Taniec, w którym uczestnicy przybierają siedem różnych pozycji, kolejno je nazywając: „To jest 1, To jest 2” itd. Taniec kończy się słowami: „Już znam magiczną liczbę siedem”.
SCENARIUSZ V

Temat: Dobrze mieć przyjaciela.

Cele:
  • uświadomienie dzieciom znaczenia przyjaźni w życiu,
  • uświadomienie potrzeby bliskich kontaktów interpersonalnych,
  • rola serdecznej więzi emocjonalnej.
Materiały:
opowiadanie „Nowy”, papier rysunkowy, mazaki, kredki, żółte kartki, dziurkacz, tasiemka.

Przebieg zajęć:
  1. Stajemy w kręgu. Puszczamy iskierkę przyjaźni.
  2. Zabawa „Indiański krąg”
    Uczestnicy stoją w kręgu. Każdy obiera sobie jakieś imię, składające się z rzeczownika i przymiotnika. Następnie wszyscy kolejno pokazują swoje imię gestami wypowiadając jego brzmienie, po czym każdy wita inną osobę, pokazując swoje imię i imię osoby witanej. Ćwiczenie pobudza wyobraźnię, przyczynia się do poprawy sprawności manualnej.
  3. Zabawa „Hasła przyjaźni”
    Dzieci wymyślają hasła przyjaźni (indywidualnie lub w grupach). Wypisują je na dużych kartkach papieru, które następnie eksponują w wyznaczonym miejscu.

    Przykładowe hasła;

    SAM JESTEŚ SŁABY – W GRUPIE JEST SIŁA – PRZYŁĄCZ SIĘ DO NAS

    PRZYJAŹŃ SERDECZNA JEST JAK UŚMIECH CIEPŁA
  4. Czytanie opowiadania „Nowy”. Rozmowa:
    • Czy Kasia powinna zostawić przyjaciół dla Marka?
    • Czy mogła pogodzić wspólne rozmowy i zabawy z „bandą” ze spotkaniami z Markiem?
    Rozmowa z uczestnikami o tym, jak powstają przyjaźnie, co to jest przyjaźń.
    Dzieci opowiadają jaki powinien być przyjaciel, jakiego by chcieli mieć przyjaciela, jakim ja jestem przyjacielem.
  5. „Słoneczko”
    Rozdajemy dzieciom po trzy żółte karteczki (promyki słońca) i prosimy o wpisanie po jednym wyrazie na każdej karteczce związanym z przyjaźnią. Z karteczek, które się nie powtarzają tworzymy krąg, a powtarzające się utworzą promienie.
  6. Dzieci wykonują książeczkę pt. „Moi przyjaciele”.
    Każda strona książeczki przedstawia jakąś sytuację z przyjaciółmi.
    • Strona 1- na środku kartki dziecko rysuje swój portret, wokół portrety przyjaciół (obecnych lub dawnych).
    • Strona 2 - co najczęściej robię z moimi przyjaciółmi?
    • Strona 3 – coś, co zrobiłem dla mojego przyjaciela?
    • Strona 4 – coś co zrobił dla mnie mój przyjaciel?
  7. „Podajmy sobie ręce”
    Taniec w parach. Uczestnicy śpiewają piosenkę „Podajmy sobie ręce i zróbmy kółka dwa. I brzuszek do brzuszka, i buźka do buźki, i tak do białego dnia.” Ćwiczenie to przyczynia się do integracji grupy i ośmielenia dzieci przez kontakt fizyczny.
  8. Iskierka.
SCENARIUSZ VI

Temat: Nie czyń drugiemu, co tobie nie miłe.

Cele:
  • dziecko umie odróżnić dobre postępowanie od złego,
  • zrozumienie, że aby zgodnie żyć i pracować z innymi, trzeba się stosować do pewnych ustaleń, zasad i reguł,
  • pomoc w zrozumieniu, że przez swoje złe zachowanie robimy przykrość swoim bliskim,
  • uświadomienie dziecku jakie sytuacje źle wpływają na jego samopoczucie i na samopoczucie kolegów,
  • uświadomienie znaczenia stosunków dobrosąsiedzkich.
Materiały:
wiersz A. Fredry pt. „Paweł i Gaweł”, fragmenty książki „Oto jest Kasia” dotyczące zachowania Kasi w szkole i w domu, cegiełki, markery, kredki, karteczki w trzech kolorach, arkusze szarego papieru, kartki z rozpoczętymi zdaniami, muzyka relaksująca.

Przebieg zajęć:
  1. Zabawy integracyjne.
    • Zapamiętajmy swoje imiona Dzieci siedzą w kręgu. Śpiewają imiona poszczególnych uczniów na melodię „Panie Janie”, np. „Witaj Aniu, jak się masz, wszyscy cię witamy, wszyscy cię witamy, bądź wśród nas”.
    • Ludzie do ludzi.
    • Swobodna rozmowa na temat przebiegu zabawy-różnego zachowania uczestników. Prowadzący zmierza do wyłonienia problemu: „nie jesteśmy sami na świecie i swoim zachowaniem nie możemy krzywdzić innych”.
  2. Odczytanie fragmentów książki „Oto jest Kasia”.
  3. Dyskusja na temat zachowania bohaterki prowadząca do wniosku, że Kasia poprzez swoje złe zachowanie robiła przykrość swoim bliskim.
  4. Scenki dramowe
    • Zabawa ze skakanką (osoby: Ewa, Magdzia, Antolka, Kasia),
    • Jurek i Kasia,
    • Wizyta cioci i dziadka (osoby: ciocia, dziadzio Hilary, Kasia).
  5. Rozmowa o uczuciach towarzyszących tym ćwiczeniom.
    Prowadzący prosi, aby każde z dzieci zaproponowało jak zachowałoby się w podobnych sytuacjach, do tych, w których znalazła się Kasia.
    Propozycje mają dać przykłady dobrego zachowania.
  6. Zabawa „Jestem, potrafię, mam”.
    Przyklejamy dzieciom na plecach taśmą klejącą kartki, na których wypisane zostały jeden pod drugim trzy początki zdań:
    -Jestem ...............
    -Potrafię..............
    -Mam .................

         Wszyscy biorą długopisy i uzupełniają sobie nawzajem zdania pozytywnymi uwagami, które powinny pasować do danego uczestnika. Możemy włączyć muzykę relaksującą. Kiedy wszystkie zdania zostaną dokończone, zabawa zostaje przerwana. Teraz dzieci zdejmują kartki ze swoich pleców i czytają, co inni myślą na ich temat.
  7. Rozmowa na temat: Kiedy innym jest z nami dobrze. Omawianie praw i obowiązków ucznia.
  8. Zabawa „Tratwa”
  9. Odczytanie wiersz pt. „Paweł i Gaweł”. Wypowiedzi uczestników na temat stosunków dobrosąsiedzkich.
  10. Inscenizacja teatralna wiersza.
  11. Budowanie „szkoły ważnych praw”.
         Dzielimy uczestników na grupy. Każda grupa otrzymuje po kilkanaście cegiełek. Zadaniem dzieci jest wypisanie na cegiełkach praw, które powinny być przestrzegane w szkole przez wszystkich. Grupy pracują według własnego pomysłu. Kredkami dorysowują dach. Na zakończenie następuje odczytanie i porównanie praw stanowiących fundament szkoły.
    Wniosek: PRAWO JEST PRZYWILEJEM I OBOWIĄZKIEM.
  12. Zabawa „Komórki do wynajęcia”.
    Układamy na podłodze szarfy- o jedną mniej niż jest uczestników. Dzieci rozbiegają się po sali – na sygnał każdy szuka swojej komórki.
    Prowadzący obserwuje zachowanie uczestników- czy przestrzegają reguł zabawy.
  13. Jak się czujesz w tej chwili?
         Dzieci dostają trzy karteczki: czerwoną, niebieską i zieloną. W zależności od tego, jak się czują pokazują karteczki w odpowiednim kolorze:
    • czerwona - świetnie
    • niebieska – dobrze
    • zielona – jestem senny.
  14. Iskierka.
ZAŁĄCZNIKI

Do scenariusza nr II – „ Bajka o Pajączku Ziutku”

     W pewnym lesie mieszkało wiele zwierzątek, które się ze sobą bardzo przyjaźniły: biedronka kumplowała się z mrówką, żuczek z gąsieniczką, a konik polny z komarem. Tylko z jednym małym zwierzątkiem nikt nie chciał się zaprzyjaźnić. Był niezgrabny, chudziutki, malutki i poruszał się na długich nieco koślawych nóżkach. Nazywał się Ziutek.

     Pewnego dnia wybrał się na spacer. Idzie sobie, aż tu naraz pod liściem łopianu ujrzał rozbawioną gąsieniczkę Magdusię, która bawiła się w berka z żuczkiem Rafałkiem. Zabawa była wyśmienita. Ziutek podbiegł do nich, by się przyłączyć. Zwierzątka przerwały zabawę i powiedziały :
-Idź sobie stąd, jesteś brzydki, nie chcemy się z Tobą bawić!
A żuczek dodał:
-Możesz nas pogryźć, boimy się Ciebie!
I uciekły.
     Pajączek bardzo się zasmucił, łezki popłynęły mu z oczu. Było mu bardzo przykro, że znowu został sam. Zrezygnowany wrócił do domu. Wypił szklankę gorącego mleka i wyszedł do swojego ogródka. Tam było jego królestwo. Promienie słońca ogrzewały główki kwiatów, w oddali słychać było śpiew ptaków i las szumiący cichutko. „Jak mi tu dobrze”- pomyślał Ziutek i podszedł do gałązki, na której rozpościerało się jego dzieło...
     Następnego ranka, kiedy pajączek leżał jeszcze w łóżeczku usłyszał przedziwne głosy. Wyskoczył z łóżka i podbiegł do okna. Do jego ogrodu zawitali goście, którzy głośno dyskutowali;
-Patrz, jakie to piękne!- zachwycała się biedronka.
-Mieni się jak światełka na choince!- wykrzyknęła gąsieniczka.
-Nie, to świeci jak gwiazdy na niebie...- westchnął konik polny.
-Ach! To moje marzenie mieć suknię z takiego materiału... – powiedziała mrówka.
     Zgodnie uznały, że twórcą tego dzieła jest ktoś wyjątkowy i piękny . Zapragnęły go poznać. Wtedy zobaczyły w okienku domku pod liściem paproci jakąś tajemniczą postać. Zapukały do drzwi. Jakież było ich zdziwienie, kiedy stanął w nich Ziutek.
     Dłuższą chwilę patrzyli na siebie nie mogąc wydobyć ani słowa. Pierwszy odezwał się komar:
-Czy wie kto, jest twórcą tych cudowności w ogrodzie?
-Jakich? Czy myślicie o moich pajęczynkach, które snuję, kiedy jest mi smutno?
      Zwierzątka nie mogły uwierzyć, że nielubiany Pajączek Ziutek ma taki talent. Skorzystały z jego zaproszenia i zostały na pysznym śniadanku. Od tej pory często bawiły się wspólnie.

Do scenariusza III – „Bajka o Ciepłym i Puchatym”

      W pewnym mieście wszyscy byli zdrowi i szczęśliwi. Każdy z jego mieszkańców, kiedy się urodził, dostawał woreczek z Ciepłym i Puchatym, które miało to do siebie, że im więcej rozdawało się go innym, tym więcej przybywało. Dlatego wszyscy swobodnie obdarowywali się nawzajem Ciepłym i Puchatym wiedząc, że nigdy go nie zabraknie.
     Matki dawały Ciepłe i Puchate dzieciom, kiedy wracały do domu; żony i mężowie wręczali je sobie na powitanie, po powrocie z pracy, przed snem; nauczyciele rozdawali w szkole, sąsiedzi na ulicy i w sklepie, znajomi przy każdym spotkaniu, nawet groźny szef w pracy nierzadko sięgał do swojego woreczka z Ciepłym i Puchatym. Jak już mówiłam, nikt tam nie chorował i nie umierał, a szczęście i radość mieszkały we wszystkich rodzinach.
      Pewnego dnia do miasta sprowadziła się zła czarownica, która żyła ze sprzedawania ludziom leków i zaklęć przeciw różnym chorobom i nieszczęściom. Szybko zrozumiała, że nic tu nie zarobi, więc postanowiła działać. Poszła do jednej młodej kobiety i w najgłębszej tajemnicy powiedziała jej, żeby nie szafowała zbytnio swoim Ciepłym i Puchatym, bo się skończy, i żeby uprzedziła o tym swoich bliskich.
      Kobieta schowała swój woreczek głęboko na dno szuflady i do tego samego namówiła męża i dzieci. Stopniowo wiadomość rozeszła się po całym mieście, ludzie poukrywali Ciepłe i Puchate, gdzie kto mógł. Wkrótce zaczęły się tam szerzyć choroby i nieszczęścia, coraz więcej ludzi zaczęło umierać.
      Czarownica z początku cieszyła się bardzo: drzwi jej domu na dalekim przedmieściu nie zamykały się. lecz wkrótce wyszło na jaw, że jej specyfiki nie pomagają i ludzie przychodzili coraz rzadziej. Zaczęła więc sprzedawać Zimne i Kolczaste, co trochę pomagało, bo przecież był to – wprawdzie nie najlepszy- ale zawsze jakiś kontakt. Już nie umierali tak szybko, jednak ich życie toczyło się wśród chorób i nieszczęść.
      I byłoby tak może do dziś, gdyby do miasta nie przyjechała pewna kobieta, która nie znała argumentów czarownicy. Zgodnie ze swoimi zwyczajami zaczęła całymi garściami obdzielać Ciepłym i Puchatym dzieci i sąsiadów. Z początku ludzie dziwili się i nawet nie bardzo chcieli przyjmować – bali się, że będą musieli oddać. Ale kto by tam upilnował dzieci! Brały, cieszyły się i kiedyś jedno z drugim powyciągały ze schowków swoje woreczki i znów jak dawniej zaczęły rozdawać.
     Jeszcze nie wiemy, czym się skończy ta bajka. Jak będzie zależy od ciebie. Napisz w kilku zdaniach zakończenie bajki.

Do scenariusza IV – wiersz „Pożałuj mnie”

Jak się będziesz gniewać na mnie,
to ołówki ci połamię,
słonia ci nie narysuję
i pałacu nie zbuduję!
Z kuchni wezmę ci zapałki,
potnę obrus na kawałki.
Będę płakać coraz gorzej,
aż napłaczę wielkie morze
I ci wszystkie książki zmokną,
i wyrzucę cię za okno!
Albo zaraz mnie pożałuj...
Albo zaraz mnie pocałuj...

Do scenariusza V – opowiadanie pt. „Nowy”

     Pamiętacie, jak wam opowiadałem o Jolce, która przyszła do naszej klasy, ale na szczęście na krótko, bo była naprawdę okropna, chociaż ładna. Teraz znów mamy nowego. Ma na imię Marek, jest starszy od nas, bo powinien chodzić do piątej, ale był bardzo długo w szpitalu i stracił rok, tylko że nie tak jak spadochroniarz Jarek, który spadł do naszej klasy, to znaczy został na drugi rok. No więc ten Marek jest jakiś inny niż my. Nie wiem nawet na czym to polega. Nosi okulary, ale to nie to, bo w klasie kilka osób ma okulary. Nie wygłupia się na przerwie, nie goni dziewczyn, a przecież to bardzo fajna zabawa; gonimy dziewczyny i je łapiemy. One też to lubią, a Marek nic, tylko stoi i tak nam się przygląda, że czujemy się przy nim jak pierwszaki. Trudno mu cokolwiek zarzucić, jest nawet uprzejmy i koleżeński, nigdy nie przeklina, co w naszej klasie się zdarza, jest szarmancki wobec dziewczyn. Karolina nazywa go „małym lordem”. To z takiej książki, której nie czytałem. Bohaterem jest mały chłopiec, który wyraża się jak stary lord. Jak go tak zaczęliśmy nazywać, to się zezłościł i zdrowo przyłożył Maćkowi, który pierwszy tak do niego powiedział, bo oczywiście dziewczyny by nie uderzył. Okazało się, że umie się nieźle bić i nie taka z niego oferma, jak myśleliśmy.
     Pewnie wam już mówiłem, że siedzę w ławce z Kaśką? No więc ostatnio Kaśka zaczęła się bardzo dziwnie zachowywać. Zamyśla się w nieoczekiwanych momentach, spogląda w okno i wzdycha. Nie wygłupia się, nie bije, a kiedy przyszła do szkoły w sukience, to pomyślałem: „Koniec świata, zupełnie niedobrze. Kaśka jest chora.”
      Na ostatnie spotkanie Muszkieterów Kaśka nie przyszła, więc podzieliłem się swoimi obserwacjami z Magdą i Tomkiem. Tomek powiedział, że nie ma się czym przejmować, że to tylko babskie fochy, ale Magda orzekła, że z opisu wygląda na to, że Kaśka się zakochała. Ale w kim? Znamy się już czwarty rok i jak dotąd w nikim się nie kochała.
      I nagle olśnienie: Kaśka zakochała się w „nowym”. Magda obiecała, że wybada, czy to prawda, a później zastanowimy się, co robić. Kaśkę rzeczywiście coś odmieniło. Nie chciała się z nami bawić w „takie zabawy dla smarkaczy”. Zaczęła się interesować astronomią, a kiedy okazało się, że to konik Marka, wiedziałem już bez badań Magdy, że Kaśka się w nim kocha. Zrobiło mi się żal, bo to była taka fajna koleżanka, zupełnie jak chłopak, i tak musiała zgłupieć. Z tymi babami to same kłopoty.
     Jeszcze wam nie powiedziałem, że ten „nowy” został najlepszym uczniem, nie żeby był kujonem czy podlizuchem. Naprawdę jest niegłupi i może bym go nawet polubił, gdyby nie Kaśka, a tak to byłem na niego wściekły, że rozbił naszą paczkę. Często wracali razem do domu i gorąco dyskutowali. Kiedyś z Tomkiem szliśmy za nimi i ich przedrzeźnialiśmy, ale spojrzeli na nas z taką pogardą i wyższością, że zrobiło się nam głupio i zmyliśmy się jak niepyszni.
      Trwało to może z miesiąc, ale pewnego dnia do klasy weszła Kaśka w dżinsach, a włosy miała znowu krótko obcięte (bo już zaczęła zapuszczać). Szturchnęła mnie w bok i zapytała, kiedy spotkanie bandy. Powiedziała, że po lekcjach pójdziemy na rower i że w ogóle to musiała zgłupieć, żeby tak długo nie szaleć z nami, bo się ogromnie wynudziła.
     Na spotkaniu Magda powiedziała, że Kaśka postąpiła bardzo po świńsku, bo mogła się zakochać, w końcu to „ludzka rzecz”, ale nie powinna zapominać o starych i wypróbowanych przyjaciołach i dla jakiegoś przybłędy wszystkich porzucać. Kaśka ze skruchą przyznała jej rację i wszyscy orzekliśmy, że przyjaźń to rzecz święta, bo zakochać się można i sto razy (ja sam zakochuję się bardzo często, już wam chyba o tym wspominałem), a przyjaźń jest jedna.
     Teraz w Marku zakochała się Karolina, ta co nazwała go „małym lordem”. Razem wracają do domu, a Karolina zainteresowała się astronomią.

BIBLIOGRAFIA
  1. Andrychowska- Biegacz J. – „Gry i zabawy rozwijające dla dzieci młodszych”, FOSZE 2000
  2. Biblioterapia formą terapii pedagogicznej. Skrypt dla studentów. Wałbrzych 2001
  3. Borecka I. – „Biblioterapia w szkole”, Legnica WODN 1998
  4. Jaworczakowa M., Oto jest Kasia
  5. Jurgielewiczowa I., Wszystko inaczej, Warszawa 1993
  6. Grupa bawi się i pracuje: zbiór grupowych gier i ćwiczeń psychologicznych, Wałbrzych 2000
  7. Pankowska K., Edukacja przez dramę, Warszawa1997
  8. Stadnicki A. –„Terapia dzieci muzyką, ruchem i mową” WsiP 1998
  9. Vopel Klaus W., Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży, Kielce 1999
opracowała: Sworczuk Bożena

nauczycielka kształcenia zintegrowanego

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie