Z pochodzenia była Angielką. Z wykształcenia – nauczycielką wychowania fizycznego i fizjoterapeutką. Była uczennicą i kontynuatorką szkoły Rudolfa Labana. Wypracowała swój system ćwiczeń ruchowych - Ruch Rozwijający dla dzieci. W latach ( 1940 – 1943 ) studiowała w Kolegium Wychowania Fizycznego w Bedford. Kolejny rok spędziła w Studium Sztuki Ruchu w Manchester. Obecnie nosi on nazwę Centrum Ruchu i Tańca im. Rudolfa Labana. Znalazła się tam pod wpływem twórczości Labana, jego pracy i systemu nauczania. Znajomość Sherborne z Labanem przerodziła się w długoletnią przyjaźń.
WERONIKA SHERBORNE - ( 28.07.1922 – 18.09.1990 ).
Z pochodzenia była Angielką. Z wykształcenia – nauczycielką wychowania fizycznego i fizjoterapeutką. Była uczennicą i kontynuatorką szkoły Rudolfa Labana.
Wypracowała swój system ćwiczeń ruchowych - Ruch Rozwijający dla dzieci. W latach ( 1940 – 1943 ) studiowała w Kolegium Wychowania Fizycznego w Bedford. Kolejny rok spędziła w Studium Sztuki Ruchu w Manchester. Obecnie nosi on nazwę Centrum Ruchu i Tańca im. Rudolfa Labana. Znalazła się tam pod wpływem twórczości Labana, jego pracy i systemu nauczania. Znajomość Sherborne z Labanem przerodziła się w długoletnią przyjaźń. Miała ogromny wpływ na życie i pracę Sherborne. Zdecydowała, że będzie pracować jako nauczycielka wychowania fizycznego i tańca. Podczas nauczania na specjalistycznych kursach w Darington Hall zetknęła się z pracownikami Centrum Rehabilitacji Withymead. Podjęła wtedy pracę jako kinezyterapeutka, wykorzystując swoje zdolności i wiedzę w zakresie obserwowania ruchu i uczenia ruchu pacjentów z zaburzeniami nerwicowymi.
Przełomowym momentem w jej karierze był udział w kursie zorganizowanym w Brystolu ( w latach 50 – tych ) przez Krajowe Towarzystwo Higieny Psychicznej dla osób, które chciały podjąć pracę z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Zetknięcie się z tym problemem przez Sherborne sprawił, że zaczęła rozwijać własną metodę pracy z dziećmi z upośledzeniem umysłowym . Od lat 70 – tych aż do 1985 pracowała na Politechnice w Brystolu przygotowując nauczycieli do pracy z upośledzonymi umysłowo ( zarówno dziećmi jak i dorosłymi ).
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE.
Metoda Ruchu Rozwijającego to nic innego, jak posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłym. Genialność tej metody polega na jej prostocie i naturalności.
Podstawowe założenia tej metody to rozwijanie przez ruch:
- świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
- świadomości przestrzeni i działania w niej,
- dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Normalna aktywność człowieka, wykonywanie przez niego dowolnych czynności ruchowych jest uwarunkowana świadomością własnego ciała, własnej tożsamości. Musi on zatem znać i odczuwać własne ciało oraz mieć poczucie własnej odrębności, własnego ,, ja’’. Stojąc ,, mocno na ziemi’’ musi odczuwać to podłoże, własne stopy, własne ciało.
Dzieje się to około trzeciego roku życia. Dzieci upośledzone umysłowo oraz dzieci nerwicowe nie mają tej świadomości i poczucia ,, poczucia ugruntowania’’, a dzieci autystyczne i psychotyczne – poczucia tożsamości.
Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu poznanie własnego ciała, usprawnienie motoryki, poczucia swojej siły. Dziecko zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń poznaje swoje otoczenie, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę. Może się nawet okazać, że jest twórcze. W otaczającej go przestrzeni nie jest samo. Musi się nauczyć nawiązywać kontakty najpierw z jednym partnerem, potem z większą grupą. Nawiązanie bliskiego kontaktu daje dziecku możność poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia, czego nie doświadczyłoby w pojedynkę.
Metoda Ruchu Rozwijającego może być przydatna w pracy z dziećmi z zaburzeniami intelektualnymi, motorycznymi, emocjonalnymi i trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych.
STOSOWANIE METODY WERONIKI SHERBORNE W POLSCE.
W Polsce Metoda Ruchu Rozwijającego upowszechniona została dzięki samej W. Sherbone . Szkoleniem objęci zostali nauczyciele szkół specjalnych oraz ,,szkół życia’’, nauczyciele wychowania fizycznego i rehabilitanci jak również studenci psychologii i pedagogiki. W naszym kraju powyższa metoda jest wykorzystywana w placówkach oświatowych i służby zdrowia dla dzieci z różnymi zaburzeniami rozwoju.
Tą metodą pracuje się :
- z dziećmi upośledzonymi umysłowo,
- z dziećmi autystycznymi,
- z dziećmi z wczesnym mózgowym porażeniem dziecięcym,
- z dziećmi mającymi zaburzenia emocjonalne i zaburzenia zachowania,
- z dziećmi z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. domów dziecka,
- z dziećmi głuchymi i niewidomymi.
Rolę ,,osób dorosłych’’ podczas ćwiczeń mogą pełnić rodzice, nauczyciele, terapeuci. Ważne jest przygotowanie tych osób do prowadzenia tego rodzaju zajęć. Od roku 1987 przeprowadzono w Polsce kilkadziesiąt zajęć warsztatowych mających na celu rozpropagowanie Metody Ruchu Rozwijającego.
O CZYM NALEŻY PAMIĘTAĆ PLANUJĄC ZAJĘCIA METODĄ W. SHERBORNE?
Planując zajęcia metodą W. Sherborne warto pamiętać, że mają one na celu pomóc dziecku w poznaniu siebie, w zdobyciu do siebie zaufania, w poznaniu innych i nauczeniu się ufania im oraz nabrania pewności siebie i wiary we własne siły .Osoba prowadząca zajęcia powinna pamiętać o pewnych obowiązujących zasadach.
Oto one:
- uczestnictwo w zajęciach jest dobrowolne ( można dzieci zachęcać, ale nie wolno ich zmuszać ),
- bardzo ważny jest kontakt wzrokowy z dzieckiem podczas prowadzenia zajęć,
- zajęcia powinny być dla dziecka źródłem radości i zadowolenia,
- dziecko w trakcie zajęć ma mieć poczucie swobody oraz możliwość podejmowania decyzji ( ma prawo powiedzieć ,,tak’’ lub ,,nie’’ ),
- należy chwalić dziecko za jego starania i każde nowe osiągnięcie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia ),
- nie należy dziecka krytykować, należy natomiast unikać sytuacji rywalizacyjnych,
- zaczynać należy od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając,
- na uwadze trzeba mieć zawsze samopoczucie dziecka,
- powinno się zmniejszać własny udział w zajęciach na rzecz zwiększającej się aktywności dziecka.
Każdy terapeuta opracowuje swój własny scenariusz ćwiczeń. Nie oznacza to jednak, iż ma on być dokładnie realizowany. Może on być modyfikowany w ciągu sesji terapeutycznej w zależności od aktualnych potrzeb dzieci oraz ich własnej inicjatywy.
Zajęcia Metodą Ruchu Rozwijającego mogą być prowadzone indywidualnie lub grupowo. Podejmując w tej sprawie decyzję należy uwzględnić potrzeby i możliwości każdego dziecka. Ważnym i pomocnym elementem w pracy terapeuty elementem jest prowadzona systematycznie dokumentacja. Dzięki niej może prowadzić efektywną pracę z dziećmi wymagającymi specjalnej opieki.
KORZYŚCI WYNIKAJĄCE ZE STOSOWANIA METODY WERONIKI SHERBORNE.
- Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem.
- Wyzwala swobodę zachowań i naturalność.
- Daje okazję do rozładowania energii.
- Daje radość.
- Pozwala przezwyciężyć własne zahamowania i trudności.
- Daje poczucie pewności siebie radość z działania w grupie.
- Daje poczucie bezpieczeństwa, partnerstwa, harmonii z innymi.
- Przyczynia się do dawania radości innym, do bliskiego kontaktu z nimi.
- Uczestniczyć w niej mogą nie tylko dzieci, ale również ludzie dorośli.
Metoda Ruchu Rozwijającego opracowana i wdrożona w życie przez Weronikę Sherborne to wspaniała metoda, którą moim zdaniem powinno się stosować w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka w zależności od jego indywidualnych potrzeb. Pozwala ona lepiej zrozumieć i dotrzeć do dzieci z różnego rodzaju upośledzeniami. I chociażby dlatego jest ona godna uwagi i zainteresowania ze strony zainteresowanych nią osób.
Literatura:
M. Bogdanowicz, B. Kisiel, M. Przasnycka - ,, Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka’’. Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne. Warszawa 1996.
Opracowała: Ilona Pukowiec - nauczycielka z Przedszkola nr 10
im. Juliana Tuwima w Czerwionce - Leszczynach |
