Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Gry i zabawy pomocne w nauczaniu i doskonaleniu podstawowych elementów techniki mini koszykówki oraz wskazówk przydatne w nauczaniu tej gry zespołowej

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 62332 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

W materiale tym znajdują się gry i zabawy pomocne w nauczaniu i doskonaleniu: poruszania się, podań, kozłowania, rzutów oraz wskazówki przydatne w nauczaniu tej gry zespołowej.

Gry i zabawy pomocne w nauczaniu i doskonaleniu podstawowych elementów techniki mini koszykówki oraz wskazówk przydatne w nauczaniu tej gry zespołowej.

1. Gry i zabawy pomocne w nauczaniu i doskonaleniu poruszania się w ataku i w obronie.

Start i zatrzymanie

„Czaty”
Dzieci ustawiają się w szeregu na jednym końcu boiska, czatujący zaś na drugim. Ćwiczący starają się przy pomocy biegu dostać się do czatującego, który stoi odwrócony tyłem do nich. Gdy czatujący odwraca głowę wszystkie dzieci powinny zatrzymać się w postawie koszykarskiej. Jeżeli czatujący dostrzeże, że któreś z dzieci nie przyjęło postawy koszykarskiej lub nie potrafi jej utrzymać, poleca mu cofnąć się do tyłu na miejsce rozpoczęcia zabawy. Wygrywa dziecko, króre pierwsze doszło do czatującego.
Powtarzając zabawę można stawiać różne zadania, np. zatrzymanie doskokiem, zatrzymanie przez kolejne ustawienie stóp na podłożu – w wykroku oraz inne dotyczące ustawienia stóp i ustawien

Obroty

„Chroń podudzie”
Zawodnicy po dobraniu się w pary rozstawiają się na boisku w odstępach 3 metrów. W każdej parze wyznacza się zawodnika broniącego podudzie i atakującego. Na sygnał prowadzącego (włączenie czasu), obrońca bez prawa odrywania nogi podstawnej, nogą wolną wykonuje obroty w lewo, w prawo – chroniąc w ten sposób podudzie nogi wolnej przez dotknięciem zawodnika atakującego, który stara się trafić otwartą dłonią. Za każde trafienie oraz oderwanie nogi postawnej od podłoża, zawodnik atakujący zdobywa 1 pkt. Po upływie określonego czasu (np. 30sek.) następuje zmiana ról. Wygrywa zawodnik, który uzyska więcej punktów.
Uwagi metodyczne: Zawodnicy powinni dobierać się w pary o jednakowym wzroście. Prowadzący ustala postawną nogę. Zawodnicy doskonalą technikę wykonania obrotu. Zabawa powtarza się 2-4 razy, zmieniając nogę podstawną.

Praca nóg

„Ogonki”
Dzieci dzielimy na dwa zespoły. Jeden zespół zakłada szarfy z tyłu za spodenki (ogonki). Na sygnał prowadzącego „ogonki” uciekają, a partnerzy starają się zdobyć ich szarfy. Po 2 -3 minutach następuje zmiana ról. Zwycięża zespół, który zdobędzie najwięcej szarf.

„Traf w piętę”
Zawodnicy dobierają się parami i ustawiają na boisku tak, aby odległości między poszczególnymi parami wynosiły 3-4 kroki. Na sygnał prowadzącego zawodnicy poruszając się w niskiej pozycji koszykarskiej, starają się nawzajem trafić otwartą dłonią w piętę przeciwnika. Wygrywa zawodnik, któremu uda się trafić przeciwnika trzy razy.
Uwagi metodyczne: W zabawie wymaga się od zawodnika dobrej pracy nóg, właściwego poruszania się oraz reagowania na poczynania przeciwnika. Nauczyciel powinien stosować częste przerwy, Wykorzystując je do korygowania zauważonych błędów. W zabawie zachodzi możliwość zderzenia się głowami, przed czym prowadzący powinien przestrzegać na początku zabawy i przypominać w czasie jej trwania.

Poruszanie się w obronie

„Lustro”
Grupa dzieci stoi w luźnej gromadce twarzą do prowadzącego. Prowadzący wykonuje określone ruchy charakterystyczne dla gry w mini koszykówkę (np. poruszanie się krokiem odstawno – dostawnym w bok, w przód, imituje krycie partnera itp.), a dzieci starają się prawidłowo naśladować ruchy prowadzącego.

Odmiana II
W parach jeden z ćwiczących wykonuje określone ruchy charakterystyczne dla gry w mini koszykówkę, zaś partner stara się prawidłowo naśladować jego ruchy.

Poruszanie się w ataku

„Atak zwinnych”.
Dzieci ustawione dwójkami. Atakujący (jedynki) stoją twarzą w kierunku kosza. Broniący (dwójki) ustawiają się przodem do atakujących w odległości ok. 1,5 metra. Na sygnał prowadzącego atakujący (zwinni) starają się przedostać pod kosz przy pomocy zwodów, biegu ze zmianą tempa i kierunku. Obrońcy starają się zachować pozycję między atakującymi a koszem, markując krycie.
W obronie dzieci przyjmują pozycję możliwie niską na ugiętych nogach.

2. Gry i zabawy stosowane w nauczaniu i doskonaleniu podań.

1." Piłka o ścianę ".
Zawodnicy z piłkami ustawiają się w szeregu na linii oddalonej o 1-3 m od ściany. Na sygnał prowadzącego w określony sposób wykonują podania o ścianę i chwytają odbitą od niej piłkę nie przekraczając linii. Wygrywa zawodnik, który szybciej wykona 20 podań i chwytów. W razie zgubienia piłki, przekroczenia linii - liczenie podań należy rozpocząć od początku.
Zabawę można również przeprowadzić na czas, np. kto w ciągu 15-30 s wykona więcej podań i chwytów.
Uwagi metodyczne. Zabawa przeznaczona jest dla młodych, początkujących zawodników. Jeżeli nie ma warunków do jednoczesnego wykonywania zadania przez wszystkich uczestników, to można stworzyć mniejsze grupy, które kolejno będą wykonywały zadanie. Odległość linii podania od ściany jest regulowana przez prowadzącego.

 2 "Dwadzieścia pięć podań".
Wzdłuż boiska wyznacza się dwie równoległe linie, za którymi w parach ustawiają się naprzeciwko siebie zawodnicy z piłką. Na sygnał prowadzącego zawodnicy podają sobie piłkę w ustalony z góry sposób, bez przekraczania linii. Zadanie polega na bezbłędnym podaniu piłki 25 razy między sobą.
W przypadku popełnienia błędu (zgubienie piłki, przekroczenie linii podań dwoma stopami) liczenie należy rozpocząć od początku. Wygrywa drużyna (para), która szybciej ukończy zadanie.
Uwagi metodyczne. Odległość między liniami podań oraz sposób wykonania podania ustala prowadzący. Grę powtarza się 2-3 razy zmieniając sposób podania piłki oraz odległość między zawodnikami.

3. "Do trzech trafień w kole"
Zawodnicy jednej drużyny (6-8 osób) wyznaczeni drogą losowania, ustawiają się na obwodzie koła, w odstępach co 2-4 kroki jeden od drugiego. Zawodnicy drugiej drużyny zajmują miejsce w kole. Na sygnał prowadzącego (włączenie czasu) zawodnicy na obwodzie koła podają między sobą piłkę sposobem oburącz sprzed klatki piersiowej i starają się w dogodnym momencie trafić w zawodników znajdujących się w kole. Nie wolno celować w głowę, przekraczać linii koła, zawodnikom w środku nie wolno chwycić piłki. Obroną przed zbiciem jest zwód, podskok, poruszanie się w kole. Po trzech trafieniach następuje zmiana drużyn. Wygrywa drużyna, która wykona zadanie w krótszym czasie. Grę powtarza się 2-4 razy zmieniając dla zaawansowanych sposób podania piłki.

4. " Piłka do kapitana ".
W grze uczestniczą dwie drużyny po 6-8 osób. Po obu końcach boiska od koszykówki dorysowuje się strefę w odległości 2 m od linii końcowej boiska. Zadaniem grających jest skierowanie piłki do strefy, w której znajduje się kapitan. Za podanie wykonane bezpośrednio sprzed linii do kapitana zalicza się dwa punkty, za podanie do kapitana przez całe boisko jeden punkt.

3. Gry i zabawy stosowane w nauczaniu i doskonaleniu kozłowania.

l. " Berek z kozłowaniem piłki ".
Na wyznaczonym boisku dzieci ustawione są parami. Każda para posiada jedną piłkę. Na sygnał prowadzącego jedynka ucieka, poruszając się skokami jednonóż lub obunóż, a dwójka kozłując piłkę stara się ją dogonić.

2. Odmiana.
Jak wyżej, lecz obaj ćwiczący poruszają się kozłując piłkę. Na sygnał prowadzącego jeden uczeń ucieka, drugi - w momencie dogonienia stara się wybić mu piłkę.

3. " Król dryblingu - kozłowania".
Na sygnał prowadzącego każdy zawodnik kozłuje piłkę na ograniczonym boisku. Zgodnie z przepisami gry stara się jak najdłużej kozłować piłkę, a jednocześnie wybić innemu zawodnikowi. Zawodnik - któremu została wybita piłka, przerwał kozłowanie lub popełnił błąd w grze piłką, odpada z zabawy. Zawodnik, który zostanie na boisku jest królem dryblingu.

4. "Powódź z kozłowaniem piłki".
Dzieci w luźnej gromadce kozłują piłkę, na sygnał "powódź", każde dziecko łapie piłkę i wchodzi na przyrządy znajdujące się na sali (ławeczki, drabinki, itp.).

5. "Komórki do wynajęcia" z kozłowaniem piłki.
Dzieci kozłują w swoich "komórkach". Jedno znajduje się poza kołami oznaczającymi komórki. Dziecko to podchodzi kozłując piłkę do jednego z kół i pyta czy są komórki do wynajęcia. W tym czasie inne starają się zmienić ze sobą miejsca. Jednocześnie pytający stara się zająć opuszczone chwilowo miejsce, jeżeli mu się to uda, wówczas w środku zostaje to dziecko, które pozostało bez komórki.
Dla ożywienia zabawy prowadzący wydaje co jakiś czas polecenia: "wszystkie komórki do wynajęcia", wtedy wszyscy zawodnicy muszą zmienić miejsce.

4. Gry i zabawy pomocne w nauczaniu rzutów.

4.1. Rzuty jednorącz z miejsca.

"Król strzelców".
Dookoła pola trzech sekund wyznacza się trzy-cztery punkty, z których każdy z grających wykonuje kolejno rzuty do kosza (3-8 graczy w jednym zespole). Warunkiem zmiany miejsca jest trafienie piłką do kosza. Jeżeli grający nie trafi, ustępuje miejsca następnemu graczowi i czeka na swoją kolejkę. Królem strzelców zostaje ten, kto pierwszy trafi ze wszystkich pozycji.
W pierwszym okresie szkolenia można pozwolić na wykonanie dwóch rzutów z każdego miejsca.

"Dwadzieścia jeden punktów".
Przy każdym koszu znajdują się dwie drużyny. Po obu stronach korytarza rzutów wolnych, w jednakowej odległości od tablicy, wyznacza się linie rzutów przed którymi ustawiają się zawodnicy obu drużyn w rzędach, pierwsi z piłkami. Na sygnał prowadzącego zawodnicy w kolejności wykonują rzuty z miejsca do kosza. Po rzucie zawodnik biegnie po piłkę. Jeżeli nie trafi piłką do kosza, stara się rzucić spod tablicy. Chwyta piłkę, podaje kolejnemu w drużynie, a sam przechodzi na koniec rzędu. Za celny rzut z dystansu drużynie przyznaje się dwa punkty, za "dobitkę" - jeden punkt. "Dobitkę" wykonuje się wtedy, gdy piłka po pierwszym rzucie nie dotknęła ziemi. Wygrywa drużyna, której zawodnicy szybciej zdobędą 21 punktów. Grę powtarza się zmieniając drużyny miejscami. Zmieniać należy również odległość i kąt rzutów.

4.2. Rzut z dwutaktu po kozłowaniu.

"Wyścig z liczeniem trafionych koszy".
Zespoły ustawiają się w rzędzie w odległości ok. l0 m od kosza, z prawej strony każde dziecko posiada piłkę. Na sygnał prowadzącego pierwsi z rzędu kozłują piłkę w kierunku koszy i starają się trafić do kosza z dwutaktu, wygrywa ten zespół, który zdobędzie szybciej określoną liczbę koszy.

"Wywoływanie numerów".
Drużyny ustawiają się na linii końcowej boiska, każdy gracz jest oznaczony numerem. Dwie piłki leżą na środku boiska. Gdy nauczyciel wywoła numer gracza, oznakowani tym numerem w obydwu drużynach biegną jak najszybciej po piłkę, kozłują w kierunku kosza i wykonują rzut z dwutaktu. Jeżeli nie trafią za pierwszym razem, dobijają piłkę do skutku i kozłują piłkę z powrotem na środek boiska. Punkt zdobywa ta drużyna, której gracz szybciej wykonał zadanie.

5. Kilka wskazówek dla nauczycieli z mini koszykówki

1. Mini koszykówka jest grą dla dzieci, która (poprzez dobór środków i form) ma dostarczyć im dużo przyjemności i tą drogą zapoznać je z koszykówką jako sposobem spędzania czasu.
2. Dziecko we wczesnym okresie nauczania posiada szczególne zdolności naśladowcze i to pozwala mu na opanowanie trudnych technicznie ćwiczeń.
Z tych względów dąży się do wykorzystania okresu młodszego wieku szkolnego do wykształcenia dużego zasobu nawyków ruchowych, które w przyszłości będą mogły stanowić podstawę do opanowania umiejętności taktycznych gry.
3. Nowych elementów gry powinno się uczyć w oparciu o bogaty zasób ćwiczeń przygotowawczych.
4. Wyrabianie nawyków ruchowych w zakresie techniki gry wymaga wielokrotnego powtarzania poszczególnych elementów oraz stosowanie ich w coraz to nowych sytuacjach.
5. W początkowym okresie nauczania mini koszykówki dominują formy: zabawowa i ścisła. Nie należy unikać wprowadzania formy ścisłej. Trzeba jednak pamiętać o tym żeby ćwiczenia w formie ścisłej nie trwały zbyt długo i nie doprowadzały do znużenia.
6. W początkowym etapie nauczania ważne jest by dziecko potrafiło się odnaleźć na boisku, wiedziało co ma zrobić w danej chwili, jak się zachować. Najlepszą formą nauki techniki jest forma ścisła. Przed wykonywaniem ćwiczeń przez uczniów należy pamiętać o tym, aby dokładnie pokazać wykonywany element i podczas ćwiczenia konsekwentnie egzekwować poprawność. Zapewni to prawidłowe nawyki ruchowe, które posiądą ćwiczący.
7. Zainteresowanie trudniejszymi ćwiczeniami techniki prowadzonymi w formie ścisłej można wywołać przez uświadomienie dzieciom trudności danego elementu. Na przykład sama zapowiedź, że będziemy się teraz uczyć "dwutaktu", który jest jednym z najtrudniejszych elementów gry w koszykówkę, mobilizuje uczniów. Chęć pokonania trudności nastawia ich pozytywnie do ćwiczenia, a opanowanie tego elementu daje dużą satysfakcję.
8. Motywację i zainteresowanie w ćwiczeniu można wzmocnić przez wprowadzenie sprawdzianów, dotyczących stopnia opanowania poszczególnych elementów i postępów w zakresie dokładności lub szybkości wykonania danych ćwiczeń (np. podań, rzutów, kozłowania). Te sprawdziany powinny nie tylko orientować nauczyciela w zakresie przerobionego materiału, ale uświadomić uczniom, czego się nauczyli i jakie poczynili postępy.
9. Każde ćwiczenie musi mieć konkretny cel i powinno ono być zaczerpnięte bezpośrednio z podstawowych zasad gry na boisku.
10. Podstawową zasadą nauki ruchu złożonego jest jego dzielenie na logiczne części, nauka każdego osobno i łączenie w całość, czyli od analizy do syntezy.
11. Każda lekcja powinna rozpoczynać się od ćwiczeń z piłką, nawet w grupach zaawansowanych technicznie, a nie od rzutów, jak to jest praktykowane.
12. Nauczyciel powinien posiadać szeroki zestaw gier i zabaw, którymi będzie starał się zajęcia uatrakcyjnić oraz ukazać przydatność opanowanych elementów techniki.
13. Podczas prowadzenia zajęć z mini koszykówki, należy wprowadzić elementy rywalizacji. Dzieci od samego początku muszą się nauczyć konkurowania między sobą.
14. Chociaż współzawodnictwo jest zawsze największą atrakcją dla grających, zwycięstwo za wszelką cenę nie może być celem gry. Właściwie dużo ważniejszą jest zasada doskonalenia umiejętności w środowisku przyjacielskim.
15. Część główna lekcji powinna być zakończona grą.
16. Dziecko w czasie gry zawsze chce wygrać, chce zrobić wszystko jak najlepiej potrafi. Surowe ocenianie, brak tolerancji dla nieistotnych błędów może spowodować to, że gra zamiast dostarczyć przyjemności będzie udręką, może wyzwalać agresję. Uśmiech, tolerancja i tłumaczenie (nie tylko przepisów gry, ale także "ducha" i intencji mini koszykówki) - to cechy, które powinny charakteryzować "surowego arbitra".
17. W mini koszykówce dopuszcza się, a nawet zaleca aby razem ćwiczyli i grali chłopcy i dziewczęta.
18. Mini koszykówka zachęca do stosowania przez każdego uczestnika zasad czystej gry, sportowego życia, przyjacielskiego stosunku do przeciwnika, respektowania zasad i przepisów gry - jest formą przygotowania dzieci do dorosłego życia.

Maria Teklak 
nauczyciel wychowania fizycznego


Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie