Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Ruchliwe, niegrzeczne, a może...?

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 5304 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Jeżeli dziecko jest impulsywne i niespokojne, działa szybciej niż myśli, nie potrafi usiedzieć w miejscu, jest agresywne, jego uwagę rozprasza nawet najmniejszy bodziec, zraża do siebie innych, jest odtrącane przez grupę należly zastanowić się czy dziecko nie cierpi na ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej.

   Mimo rosnącego zainteresowania zespołem nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci, czyli potocznie ADHD, nadal społeczeństwo ma znikomą wiedzę na temat tej jednostki chorobowej. Chciałabym przybliżyć tę chorobę, jakie problemy niesie za sobą nie tylko dla dziecka, ale również jego rodziców, przedszkola, szkoły oraz jego najbliższego otoczenia.
     Nadpobudliwość psychoruchowa, rozumiana medycznie, oznacza zespół nadpobudliwości psychoruchowej, czyli zespół hiperkinetyczny, będący schorzeniem, mającym charakterystyczne objawy i wymagającym odpowiedniego leczenia.
     Wyróżnia się trzy grupy objawów charakterystycznych dla ADHD:
  • zaburzenia koncentracji uwagi
  • nadmierna ruchliwość
  • nadmierna impulsywność.

Zadurzenia koncentracji uwagi
     Jest to słabsza zdolność do koncentrowania się na każdym zadaniu. Dotyczy ona zarówno skierowania uwagi jak i jej utrzymania. Objaw musi utrzymywać się 6 lub więcej miesięcy w stopniu utrudniającym adaptację (funkcjonowanie dziecka) bądź w stopniu niewspółmiernym do jego rozwoju.
     Dziecko - nie jest w stanie skoncentrować się na szczegółach podczas zajęć szkolnych, pracy lub w czasie wykonywania innych czynności, łatwo rozprasza się pod wpływem bodźców zewnętrznych, popełnia błędy wynikające z niedbałości, ma trudności z utrzymaniem uwagi na zadaniach i grach, zorganizowaniem sobie pracy lub innych zajęć, nie stosuje się do podawanych instrukcji i ma kłopoty z dokończeniem całej notatki w zeszycie, zadań szkolnych i wypełnianiem codziennych obowiązków, nie lubi, ociąga się lub unika zajęć wymagających dłuższego wysiłku, często wydaje się, że nie słucha tego, co się do niego mówi, zapomina o różnych codziennych sprawach.
     Dzieci nadpobudliwe mogą dobrze koncentrować się na interesującej ich i pasjonującej czynności, mogą godzinami siedzieć przed telewizorem lub komputerem. Nie mają jednak zdolności ukierunkowania uwagi, a więc skoncentrowania się siłą woli na czymś interesującym.

Nadruchliwość
     O nadruchliwości mówimy wtedy, kiedy dziecko cechuje nadmierna, niczym nie uzasadniona aktywność ruchowa, w porównaniu z innymi dziećmi w jego wieku lub dziećmi na tym samym poziomie.
     Dziecko – ma często nerwowe ruchy rąk lub stóp bądź nie jest w stanie usiedzieć w miejscu, wstaje z miejsca w czasie lekcji lub w innych sytuacjach wymagających spokojnego siedzenia, chodzi po pomieszczeniach, gdy jest to zachowanie niewłaściwe, często jest w ruchu, biega „jak nakręcone”, ma trudności ze spokojnym bawieniem się lub odpoczynkiem, jest nadmiernie gadatliwe.
     Nie można powstrzymać ruchliwości dziecka. Można jedynie sprawić, aby jak najmniej przeszkadzało wszystkim w życiu.

Impulsywność
     Dziecko z ADHD wie, co powinno robić, ale nie potrafi w sposób rutynowy robić tego, co wie, że powinno (ma pomysł i natychmiast go realizuje bez zastanowienia)
     Dziecko – wyrywa się do odpowiedzi zanim sformułowane zostanie pytanie, ma kłopoty z zaczekaniem na swoją kolej, często przerywa lub przeszkadza innym (np. wtrąca się do rozmowy lub zabawy), łatwo jest je namówić, podpuścić by zrobiły coś „głupiego” – szybko staje się kozłem ofiarnym.
     Dzieci z ADHD są niewolnikami „już” i „zaraz”, nie potrafią czekać na nagrodę. Wymagają, aby ich praca została oceniona i pochwalona natychmiast.

Inne typowe objawy i zachowania dzieci z ADHD
  1. Dzieci z ADHD z powodu dużej impulsywności potrafią reagować dużo bardziej emocjonalnie na różne wydarzenia niż ich rówieśnicy. Potrafią bardzo szybko bez „stanów przejściowych” przejść ze świetnego nastroju w złość czy gniew lub na odwrót.
  2. Niedojrzałość emocjonalna i społeczna. Część dzieci zachowuje się tak, jak by była młodsza niż w rzeczywistości, zarówno w kontaktach z innymi dziećmi, jak i w czasie nauki szkolnej, wyborze rodzaju zabawy czy też sposobie odbierania i rozumienia świata.
  3. Mistrzowie dyskusji. Dziecko z ADHD, a zwłaszcza nastolatek potrafi godzinami dyskutować na temat sensowności wykonywania jakiegoś zadania czy pracy.
  4. Słabe rozumienie pojęcia czasu – dzieci, a często nastolatki mają problemy z praktycznym zrozumieniem i zaplanowaniem sobie czasu na różne działania.
  5. Zaburzenia mowy i posługiwania się językiem, w tym zaburzenia organizacji wypowiedzi, trudności w posługiwaniu się przyimkami, błędy w czytaniu wynikające z zaburzeń uwagi, zadurzenia planowania wypowiedzi.
     Objawy zespołu nadpobudliwości zmieniają się z wiekiem. Najczęściej ustępuje nadruchliwość dziecka, które w klasie „0”czy I biegało po klasie, w III już tylko się wierci. Wolniej poprawia się zdolność skupienia uwagi. W okresie dojrzewania utrzymują się u ponad 2/3 chorych. Dorastający i dorośli mają sporo problemów związanych z nauką, funkcjonują poniżej swoich możliwości intelektualnych, pojawia się u nich niska samoocena, popadają w konflikt z prawem, uzależnienia od alkoholu i narkotyków, wpadają w depresję, częściej się rozwodzą, popełniają samobójstwa.
     Jest to związane nie tylko z nadpobudliwością, ale raczej z jej konsekwencjami. Dziecko nadpobudliwe jest bardzo często karane za swoje objawy, odbiera nieustannie cały szereg negatywnych informacji o sobie, na podstawie których tworzy obraz siebie jako osoby gorszej od innych, złej, nieudanej.

Przyczyny powstania ADHD
     Zespół nadpobudliwości psychoruchowej jest zaburzeniem przekazywanym z pokolenia na pokolenie, czyli uwarunkowanym genetycznie. Osoby cierpiące z powodu ADHD mogą mieć specyficzne wzorce pracy mózgu. Dotyczy to zwłaszcza pracy kory podczołowej obu półkul mózgowych, struktur głębokich, spoidła wielkiego oraz móżdżku. Wzorce te wydają się odpowiedzialne za powstawanie objawów u dzieci nadpobudliwych.
      U osób z ADHD istnieje prawdopodobnie zaburzona równowaga pomiędzy dwoma podstawowymi przekaźnikami – noradrenaliną i dopaminą.
     Zespół ADHD stwierdzić może lekarz: neurolog dziecięcy lub psychiatra dziecięcy na podstawie klasyfikacji chorób – DSM-IV, klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz ICD-10, czyli Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych. Gdy lekarz rozpozna u dziecka zespół hiperkinetyczny, w karcie dziecka wpisuje kod z klasyfikacji ICD 10 – F90.

Praca z dzieckiem nadpobudliwym
     Pracę z dzieckiem nadpobudliwym zawsze zacząć trzeba od akceptacji jego odmienności, tego, że być może nigdy nie będzie idealnym, wymarzonym dzieckiem lub uczniem, którego chciało by się mieć w domu lub w klasie. Pomaga to dopasować wymagania do realnych możliwości i chroni wszystkich przed kolejnymi niepowodzeniami.
     Leczenie dziecka z zespołem hiperkinetycznym powinno być wielokierunkowe i obejmować: poradnictwo rodzinne i trening umiejętności rodzicielskich oraz zmiany modelu pracy placówek oświatowych i nauczycieli, prowadzenie rozmów z rodzicami w zakresie metod wychowawczych w celu ustalenia wspólnego kierunku działań.
     W leczeniu trzeba zawsze pamiętać o określonej kolejności działań:
  • stworzenie uporządkowanego środowiska (stały plan dnia, stałe reguły)
  • zapewnienie metod wychowania i nauczania dopasowanych do możliwości i potrzeb dziecka (mało liczna klasa, dwoje nauczycieli)
  • terapia rodziny
  • leczenie farmakologiczne
  • terapia indywidualna dziecka ukierunkowana na poprawę obrazu samego siebie.
Dziecko z zespołem ADHD wymaga specyficznego prowadzenia edukacyjnego i wychowawczego. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 7 września 2004r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych (DZ.U.2004r., nr 199, poz. 2046; 2005r., nr 74, poz. 649) paragraf 6 ust. 2 określa, że nauczyciel jest zobowiązany – na podstawie opinii publicznej, jak i niepublicznej poradni specjalistycznej – dostosować wymagania edukacyjne do indywidualnych potrzeb psychofizycznych i edukacyjnych ucznia, u którego stwierdzono specyficzne trudności w uczeniu się, umożliwiające sprostanie tym wymaganiom.
      W świetle tego rozporządzenia: dzieci z zespołem ADHD wymagają odmiennego, indywidualnego prowadzenia edukacyjnego w placówkach szkolnych, a nauczyciel tak powinien pokierować przebiegiem lekcji, aby umożliwić dziecku jak najlepsze i efektywne przyswajanie wiedzy. Zajęcia lekcyjne powinny być zorganizowane tak, aby uczeń z ADHD mógł opanować materiał w czasie odpowiadającym jego zdolności skoncentrowania uwagi, wychodził z klasy z zapisaną notatką i informacją o pracy domowej, zarówno ustnej jak i pisemnej, zapisaną informacją, kiedy jest sprawdzian i z jakiego zakresu materiału oraz o wszelkich nietypowych sytuacjach (wycieczka, przybory, itp.).
     Ponadto warto pamiętać, aby: ławka dziecka nadpobudliwego była usytuowana: - w pobliżu nauczyciela (blisko jego biurka lub tablicy), plecami do reszty kolegów, w towarzystwie dobrych, spokojnych uczniów (ale nie najlepszych przyjaciół), z daleka od łatwo rozpraszających elementów środowiska ( okno, drzwi, ruchome elementy), należy jasno określić granice przestrzeni należącej do ucznia, w przedszkolu podczas zajęć na podłodze powinno mieć jasno wyznaczony swój kącik.
      Program pracy nauczyciela z dzieckiem z ADHD powinien uwzględniać również stymulację działania ruchowego, czyli po każdym wykonaniu czynności wymagających dużego skupienia, powinno ono rozładować swój nadmiar energii poprzez kontrolowany rodzaj ruchu (np. starcie tablicy, podlanie kwiatków).
      Dzieci te wymagają systematycznej terapii specjalistycznej. W każdej placówce szkolnej, w której znajduje się uczeń z ADHD powinien być zatrudniony pedagog szkolny, a w placówce przedszkolnej dodatkowy nauczyciel, który miałby codziennie kontakt z dzieckiem.
      Objawy ADHD nie są winą dziecka. Nie są też winą rodziców i nauczycieli. Objawy trwają latami. Żadnymi metodami terapeutycznymi, nie można doprowadzić do całkowitego ich zniknięcia, a jedynie do lepszego funkcjonowania dziecka.
     Wychowanie dziecka z ADHD jest m.in. dlatego takie trudne, że nie słyszy ono ok. 50% tego co się do niego mówi i zapamiętuje ok. 50% tego co usłyszało.
     Praca z dzieckiem nadpobudliwym jest czasochłonna i obciążająca – ponieważ codziennie trzeba zaczynać ją od nowa.
     Pracuje się bezpośrednio z dzieckiem tu i teraz (rodzice mają niewielki wpływ na objawy pojawiające się w szkole, a nauczyciele na problemy w domu).
Pracując z dzieckiem nadpobudliwym warto:
  • poświęcać mu dużo uwagi
  • wzmacniać wszystkie przejawy pożądanego zachowania
  • stosować zrozumiałe dla niego reguły
  • być konsekwentnym
  • przekazane treści powinny być jasne, proste, krótkie
  • pomóc dziecku zorganizować świat wokół siebie
  • stosować zrozumiały dla dziecka system pochwał i kar.
Największą z możliwych nagród dla dziecka jest poczucie: jestem ważny. Nauczyciel zwrócił na mnie uwagę, pochwalił mnie! (chwal często 5-10 razy na godzinę)

Działania mające na celu pomoc dziecku z ADHD
  1. Podnosić systematycznie wiedzę na temat ADHD w polskim społeczeństwie. Im pewniej będziemy się czuli, tym łatwiej będziemy mogli pomóc naszym dzieciom.
  2. Rodzice i opiekunowie dzieci powinni skontaktować się zFundacjami działającymi na rzecz dzieci z ADHD, które są instytucjami pozarządowymi, prowadzącymi grupy wsparcia dla dzieci i ich rodzin.
  3. Godnym polecenia wszystkim zainteresowanym dobrem dziecka jest odwiedzenie strony internetowej poświęconej ADHD – www.adhd.org.pl
  4. Ścisła współpraca z rodzicami dziecka, częsta wymiana doświadczeń, obserwacji, bieżące uzgadnianie metod postępowania, korygowanie zachowań dziecka i własnych.
     I chociaż „Nie możemy zagwarantować naszym dzieciom szczęścia, ale możemy nauczyć je po nie sięgać. Nauczyć nasze dzieci, że nawet nadruchliwe mogą sięgać w gwiazdy”.(Kołakowski, Piskula, Skotnicka, Wolańczyk)

Literatura:
  1. B. Biegajczyk, Można pracować z dzieckiem z ADHD!, w: Nowa Szkoła ,2005/7
  2. M. Miłkowska, Dziecko z zespołem ADHD – dylematy zreformowanej szkoły i rodziców, w: Nowa Szkoła ,2005/9
  3. B. Połeć, Jak pracowałam z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo, w: Życie Szkoły, 2006/1
  4. G. Sarfontein, Twoje nadpobudliwe dziecko, Pruszyński i S-ka, Warszawa 1999
  5. H. Siemieniuk, Dziecko nadpobudliwe czy z ADHD?, w: Nowa Szkoła ,2005/5
  6. T. Wolańczyk, A. Kołakowski, M. Skotnicka, Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci, Bifolium, Lublin 1999
Opracowała:
mgr Elżbieta Ciszewska
nauczyciel Publicznego
Przedszkola w Siewierzu

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie