Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1868 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

W obecnych czasach z problemem nadpobudliwości u dzieci spotykamy się bardzo często, i można śmiało stwierdzić, ze szczególnie w ostatnich latach zjawisko to, ulega nasileniu.

NADPOBUDLIWOŚĆ PSYCHORUCHOWA U DZIECI
W obecnych czasach z problemem nadpobudliwości u dzieci spotykamy się bardzo często, i można śmiało stwierdzić, ze szczególnie w ostatnich latach zjawisko to, ulega nasileniu.

Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo, reagują w sposób gwałtowny na bodźce zewnętrzne, sprawiają otoczeniu wiele trudności wychowawczych.
Najprościej nadpobudliwość psychoruchową można zdefiniować, jako nadmierną ruchliwość dziecka i nerwowość, a co za tym idzie szybkie, gwałtowne reakcje na bodźce z otoczenia. Zaburzenia to określane jest jako ,,zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi” lub ,,zespół ADHDE”. Nie zawsze jednak nadmiar ruchu wiąże się z zespołem ADHD.

Dla nadpobudliwości charakterystyczne są trzy grupy objawów:
1. nasilone zaburzenia uwagi
2. nadmierna ruchliwość
3. nadmierna impulsywność

Zaburzenia uwagi manifestują się w słabszej zdolności do koncentrowania się na każdym zadaniu. Dotyczy to zarówno skierowania uwagi (np. zachęcenie słuchania), jak i jej utrzymania (np. ciągłego słuchania). Dzieci nadpobudliwe mają problemy z:
- zastosowaniem się do kolejnych instrukcji,
- skupieniem się na jednej czynności,
- wykonywaniem do końca rozpoczętych zadań zleconych przez dorosłego,
- odrabianiem lekcji lub czytaniem zadanego tekstu
- pamiętaniu o zabraniu wszystkich rzeczy niezbędnych do wykonania różnych czynności, takich jak przybory szkolne, książki, zabawki lub narzędzia,
- z zapamiętaniem tego, co było zadane, z zapisywaniem wszystkiego, co było na lekcjach, zajęciach.

Dzieci nadpobudliwe mogą dobrze koncentrować się na interesującej ich i pasjonującej czynności. Zwykle jest to komputer lub telewizor. Nie mają jednak zdolności ukierunkowywania uwagi, a więc skoncentrowania uwagi ,,siłą woli” na czymś mniej interesującym. Inny problem z uwagą polega na tym, że dzieci nadpobudliwe nie potrafią z dochodzących do nich bodźców wybrać najważniejszego. Dla nich śpiew ptaków, przejeżdżający samochód za oknem, pies leżący w kącie oraz zeszyt, książka są równorzędnymi bodźcami (nadmierny odruch orientacyjny).


Impulsywność dzieci nadpobudliwych prowadzi do tego, że działają one nie przewidując konsekwencji swojego działania, ,,najpierw zrobią, potem myślą”. Dzieci ADHD najczęściej wiedzą, co powinny zrobić, ale zazwyczaj tego nie robią. Znają reguły, ale mają kłopot z ich zastosowaniem. Rezultatem tego bywają trudne do zaakceptowania zachowania:
- częste wtrącanie się do rozmowy
- przypadkowe, nieumyślne niszczenie lub gubienie rzeczy,
- podejmowanie zachowań niebezpiecznych.

Impulsywność może ujawniać się także w sferze emocjonalnej. Są to nagłe zmiany nastroju, wybuchy złości oraz obniżona tolerancja na frustrację.
Impulsywność jest przyczyną wielu nieprzyjemnych sytuacji w życiu dziecka.
Okazało się, że dzieci nadpobudliwe wcale nie biją się częściej, niż inne dzieci.
Po prostu dzieci bez zaburzonej kontroli impulsów rozglądają się, czy w pobliżu nie ma nauczyciela, a potem zadają cios. Dzieci nadpobudliwe biją w momencie, kiedy taka myśl przychodzi im do głowy. I często za ich plecami stoi nauczyciel.
Dzieci nadpobudliwe mają kłopoty nie tylko z przewidzeniem następstw swojego postępowania, ale także z zaplanowaniem swojej pracy. Stąd też przez wiele godzin potrafią odrabiać lekcje. Nie potrafią czekać na nagrodę. Wymagają, aby ich praca została oceniona i pochwalona natychmiast.

O nadruchliwości mówimy, kiedy dziecko cechuje nadmierna, niczym nie uzasadniona aktywność ruchowa. Dziecko ciągle zmienia miejsce, skacze, biega w koło, chodzi po klasie, sali lub stale wierci się w ławce, jest gadatliwe, hałaśliwe, w domu wspina się na meble, biega bez wyraźnej potrzeby.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej może występować w trzech formach:
1. z przewagą zaburzeń koncentracji uwagi – trudności w skupieniu się,
zapominanie, podatność na bodźce rozpraszające. Takie dzieci są często
odbierane przez rodziców i nauczycieli jako mniej zdolne lub nie radzące sobie z nauką. Zwykle w miarę spokojnie siedzą w ławce, nie wzbudzając swoim zachowaniem niepokoju. Jednak po kilku minutach wpatrywania się w zeszyt, książkę zaczynają zajmować się czymś innym;
2. z przewagą nadpobudliwości psychoruchowej – dzieci tzw. „żywe srebra”, biegają w kółko bez obiektywnej przyczyny, odpowiednio zmotywowane potrafią się skupić na dłużej;
3. typ mieszany – nasilone objawy nadruchliwości i zaburzeń koncentracji uwagi.

Problem nadpobudliwości psychoruchowej jest dość powszechnym problemem. Częstość występowania ADHD wśród dzieci w młodszym wieku szkolnym jest oceniana na 3-10%.

Autorzy polskich podręczników podają nawet wartość 10-15%. Oznacza to, że do każdej klasy uczęszcza co najmniej jeden uczeń, który cierpi na ADHD, a może być ich troje.

Zespół hiperkinetyczny rozpoczyna się już we wczesnym dzieciństwie, ale pełno objawowe ADHD można rozpoznać w 6 roku życia dziecka, ponieważ w tym wieku, w sposób dość nagły i skokowy, zmienia się u dzieci zdolność do skupienia uwagi, wykonywania dość długich i nużących czynności, zajmowania czymś na polecenie. Cechy zespołu można już zauważyć u noworodka i niemowlęcia w postaci wzmożonej drażliwości, mniejszego zapotrzebowania na sen, zaburzeń łaknienia. Najmniejsza niewygoda, wilgotna pieluszka, ucisk koszulki lub śliniaka pobudza je do przeraźliwego krzyku, który trwa nieraz nawet kilka godzin. Niezmiernie łatwo wpada w gniew, często płacze, przestaje jeść, trudno znaleźć przyczynę tego ciągłego niezadowolenia. Gdy dziecko zaczyna chodzić rodzice mogą zauważyć nadmierną ruchliwość. W tym wieku trudno jest mówić o rozpoznaniu zespołu nadpobudliwości psychoruchowej, ponieważ u dzieci do lat 3, duża ruchliwość i zmienność uczuciowa jest cechą naturalną. W wieku przedszkolnym dzieci z zespołem hiperkinetycznym mogą przejawiać cechy nadruchliwości. W ich zabawach przeważa element ruchowy. Wolą gonitwy, siłowania, zawody niż zabawy ograniczające ruch . Często angażują się w niebezpieczne i ryzykowne przedsięwzięcia. Z powodu licznych skaleczeń, złamań, urazów są stałymi gośćmi pogotowia. Zwykłe codzienne czynności zdarza im się wykonywać kilkakrotnie dłużej niż ich rówieśnikom, a drobne niepowodzenia wzbudzają poważne wybuchy złości. W przedszkolu pojawiają się pierwsze problemy związane z rozwojem społecznym dziecka, które nie jest w stanie nauczyć się reguł panujących w instytucji czy grupie rówieśniczej. Dzieci z ADHD nie potrafią podporządkować się grupie, bywają bardzo agresywne w stosunku do innych dzieci. Łatwo je zezłościć lub sprowokować – mogą więc stać się kozłem ofiarnym. Wraz z pójściem do szkoły problemy narastają, ponieważ dzieci z ADHD nie potrafią przez 45 minut siedzieć spokojnie na jednym miejscu i uważnie słuchać nauczyciela. Dodatkowo u około 20-30% dzieci występują specyficzne trudności w uczeniu się pisania i czytania.

Dziecko nadpobudliwe psychoruchowo potrzebuje pomocy wielokierunkowej, która obejmuje oddziaływania psychospołeczne, psychoterapię i leczenie farmakologiczne. Oddziaływania psychospołeczne obejmują rodziców, najbliższych członków rodziny, dziecko oraz nauczycieli. Polegają na wyjaśnianiu dorosłym istoty objawów ADHD, udzielaniu porad w zakresie metod wychowawczych, wyjaśnianiu dziecku istoty zaburzenia, omawianiu z nim kłopotów jakie miało podczas badania, nakłanianiu do obserwowania swojego zachowania. Gdy problemy wykraczają poza ramy poradnictwa rodzinnego rodzina może skorzystać z terapii rodzinnej (jeśli rodzina jako całość ma trudności w funkcjonowaniu) lub indywidualnej czy grupowej dziecka. W przypadku gdy dziecko ma specyficzne problemy w uczeniu się czytania i pisania powinno być objęte reedukacją. Farmakoterapię może prowadzić neurolog lub psychiatra dziecięcy.


Zasady postępowania wobec dziecka nadpobudliwego w przedszkolu lub w szkole:
· Zaakceptować, że dziecko z ADHD jest odmienne i wymaga odmiennego traktowania. Krzyczenie na nie za to, że wierci się w ławce jest równie rozsądne, jak robienie awantury ślepcowi z białą laską, że potrącił nas na ulicy.
· Nawiązać ścisłą współpracę z rodzicami. Umówić się na cotygodniowy kontakt telefoniczny poświecony omawianiu bieżących spraw. Wprowadzić zeszyt, w którym nauczyciel będzie wpisywał co jest zadane, czego trzeba się nauczyć na następną lekcję i co przynieść do przedszkola lub szkoły.
· Posadzić dziecko w pierwszej ławce, z dala od okna, samego lub w towarzystwie dziecka aktywnego, ale odpornego psychicznie, zrównoważonego i zorganizowanego.
· Zwracać uwagę na dziecko w momencie, kiedy jest grzeczne i pracuje w skupieniu. Zauważać te rzadkie chwile i zachęcać do dalszego wysiłku, chwalić dziecko.
· Zwracając się do dziecka należy jasno określać, co ma w danej chwili wykonać, a nie o tym, czego mu nie wolno.
· Polecenia wydawane do dziecka powinny być krótkie. Przed wydaniem polecenia zawsze warto się upewnić, czy dziecko nas słyszy. ,,Wyrywanie” do odpowiedzi w przypadku, gdy dziecko jest czymś zajęte jest niewłaściwe, gdyż stwarza niepotrzebne napięcie. W takiej sytuacji należy dobrze poinformować dziecko, o czym była mowa i dopiero zadać pytanie.
· Gdy dziecko odpowiada pochopnie, należy dać szansę skorygowania odpowiedzi, zachęcić dziecko do zastanowienia się.
· Zachęcać dziecko do samokontroli i sprawdzania np. ,,Zobacz, czy zrobiłeś wszystkie zadania; przeczytaj jeszcze raz”.
· Należy konsekwentnie przyzwyczajać i wdrażać dziecko do finalizowania każdego przedsięwzięcia.
· Należy stosować zasadę stopniowania trudności, trudniejsze zadania rozkładać na etapy.
· Ustalić stałe i jednoznaczne zasady.
· Umożliwić rozładowanie potrzeby ruchu w akceptowanej formie (rozdawanie i zbieranie przyborów i pomocy dydaktycznych, ścieranie tablicy, przynoszenie kredy, zasłonięcie zasłony w oknie).
· W trakcie nauczania ważne jest wyróżnianie najważniejszych zagadnień i informacji (podkreślanie ich na tablicy, zaznaczanie podczas wypowiedzi sygnałem: uwaga, to ważne, stosowanie schematów, diagramów, tabelek). Dobrze jest używać modeli oraz pomocy wizualnych.
· Udzielać pomocy dziecku we włączeniu się w grupy koleżeńskie, w których nie spotyka się z kpinami i żartami na swój temat. Unikać gromadzenia kilkorga dzieci nadpobudliwych w jednej grupie wykonawczej, włączać do grup dzieci spokojne, bardziej zrównoważone.
· Rozmowy na temat problematycznych zachowań dziecka podejmować w momencie, kiedy dziecko jest spokojne, wyciszone pod względem emocjonalnym. Zachęcać dziecko do refleksji, do zrozumienia sytuacji i do krytycznej oceny postępowania bez wywołania poczucia winy, lęku czy niepewności.


Opracowała: mgr Iwona Warkiewicz

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie