Scenariusz zajęcia zorganizowanego z dziecmi 6 letnimi w Publicznym Przedszkolu nr 10 w Zduńskiej Woli.
SCENARIUSZ ZAJĘCIADLA DZIECI PRZEDSZKOLNYCH
Temat zajęcia: „Zabawy z czarownicą”.
Cele ogólne:
- kształtowanie wrażliwości społeczno – moralnej,
- pobudzanie dzieci do aktywnego działania,
- przyjazne współdziałanie w grupie.
Cele operacyjne: (dziecko ...)
- potrafi przywitać się,
- umie przeczytać zdania pytające,
- potrafi określić cechy osobowościowe swoje i innych,
- umie naśladować ruchy, gesty i mimikę partnera,
- umie naśladować ruchy i zachowanie niektórych zwierząt,
- potrafi współdziałać w grupie,
- chce pomóc koledze,
- potrafi zaufać koledze, czuje się bezpiecznie.
Metody:
- drama,
- pedagogika zabawy,
- aktywnego słuchania muzyki według Batii Strauss.
Forma: praca z całą grupą.
Środki dydaktyczne: koperty, w nich kartoniki z napisanymi pytaniami, kartoniki do zapisywania cech osobowościowych czarownicy Tekli, marker, tablica, pinezki, pałeczka, duże obręcze, napisy: „Jestem dobry”, „Jestem miły”, „Jestem wesoły”, „Jestem zapominalski”, „Jestem leniwy”, gazety, duży karton, opaski na oczy, nagranie z płyty i opis zabawy „Czarowanie” – materiały z CENTRUM SZKOLENIOWEGO KLANZA.
Przebieg zajęcia:
1. Powitanie.
Dzieci dobierają się parami. Zaproszenie do powitania: paluszków, pięści, całych dłoni (lekkie uderzenie dłoni o siebie i głośne klaśnięcie we własne ręce).
2. Przypomnienie treści opowiadania J. Jordan pt. „Roztargniona czarownica”.
Dzieci tworzą 7 zespołów. Odczytują umieszczone w kopertach zdania pytające:
– Kim jest Tekla?
– Jak wygląda Tekla?
– Jaki dom ma Tekla?
– Opowiedz, co stało się z dachem Tekli? (dzieci zdolne)
– Komu pomagała Tekla?
– Jak przyjaciele pomogli Tekli?
– Kto pomagał Tekli?
Dzieci wybierają kolegów lub koleżanki z innych zespołów, którzy
odpowiadają na przeczytane pytania.
3. Określanie cech osobowościowych czarownicy Tekli.
Dzieci określają cechy osobowościowe czarownicy Tekli (roztargniona, zapominalska, dobra, przyjazna, pomocna, miła, wesoła ...), starając się je uzasadnić. Nauczycielka zapisuje cechy osobowościowe czarownicy Tekli na kartonikach, a chętne dzieci przypinają je do tablicy.
4. Zabawa dramowa – „Czarownica przegląda się w lustrze”.
Dzieci w parach naśladują swoje ruchy, gesty, mimikę.
5. Zabawa ruchowa – „Czarodziejska różdżka”.
Nauczycielka trzyma pałeczkę i wypowiada zaklęcie, które zamienia wszystkie dzieci w np. koty. Dzieci naśladują zachowanie i poruszanie się kotów aż do momentu, gdy nauczycielka wypowiadając kolejne zaklęcie odczaruje wszystkie dzieci. Następnie chętne dziecko przejmuje rolę nauczycielki.
6. „Jaki jestem” – ocena własnych cech osobowościowych.
Dzieci ugniatają kule z gazet, dla każdego po 3. Nauczycielka rozkłada 5 dużych obręczy. Przy każdej z nich znajduje się napis: 1 – „Jestem dobry”, 2 – „Jestem miły”, 3 – „Jestem wesoły”, 4 – „Jestem zapominalski”, 5 – „Jestem leniwy”. Wspólne odczytywanie nazw określających cechy osobowościowe. Dzieci ustawiają się na wyznaczonej linii rzutu i celują w wybrane obręcze kulkami. Na koniec następuje wspólne ustalenie, których cech posiada najwięcej dzieci.
7. Zabawa – „Tratwa ratunkowa”.
Nauczycielka kładzie duży karton na podłodze i wyjaśnia, że przedstawia on tratwę ratunkową. Dzieci muszą zmieścić się na niej, stojąc przynajmniej jedną nogą na tratwie przez kilka sekund. Mogą trzymać się wzajemnie, aby na tratwie zmieściło się więcej osób.
8. Zabawa – „Pomagamy innym”.
Dzieci dobierają się parami. Jedno dziecko w każdej parze ma zasłonięte opaską oczy. Drugie dziecko prowadzi je pomiędzy przeszkodami (stoliki, krzesełka, zabawki) za pomocą słów i dotyku, tak aby dziecko z zasłoniętymi oczami nie potknęło się o przeszkodę.
9. Zabawa – „Czarowanie”.
Dzieci ustawiają się w kole, śpiewają i wykonują gesty zgodne z treścią zabawy.
ROZTARGNIONA CZAROWNICA
Jennifer Jordan
Czarownica Tekla od dłuższego czasu była bardzo zdenerwowana. Dach jej domu był dziurawy i kiedy padał deszcz – dniem i nocą słychać było monotonne „kap, kap, kap” kropli, rozbijających się o pdłogę i sprzęty...
- To nie do wytrzymania! - narzekała Tekla – ciągle jestem mokra, co sprawia,
że stale mam zły humor.
By choć trochę osłonić się przed deszczem, nie zdejmowała z głowy swego wielkiego kapelusza. Nie zdejmowała go nawet w czasie kąpieli i w łóżku...
- Dosyć mam tego moknięcia! - powiedziała sobie pewnego dnia.
- Muszę odnaleźć czarodziejską księgę i wyczarować sobie nowy dach!
I rozpoczęła poszukiwania owej księgi. Zaglądała w każdy kąt, szukała pod łóżkiem, w garnku i w butach... Zdjęła nawet z nóg swoje ciepłe skarpety i zajrzała do nich na wszelki wypadek... Niestety, czarodziejskiej księgi nigdzie nie było. Zrezygnowana czarownica wspięła się na dach i obejrzała dziurę.
- Jest jeszcze większa niż myślałam! Nie potrafię jej naprawić.
Usiadła przy kominie i zamyśliła się.
- Skoro nie znalazłam czarodziejskiej księgi i nie potrafię naprawić dachu,
muszę wymyślić jakieś zaklęcie ...
Wymyślała i wymyślała, aż wymyśliła: „Pstrokata skacząca żabo, niebiesko nakrapiana myszo – proszę was, przynieście czarodziejski dach dla mojego domku!”
Następnie cierpliwie czekała, aż zaklęcie zacznie działać. Nagle dach zakołysał się w jedną stronę, w drugą, zaczął podskakiwać, po czym uniósł się wysoko i leciał coraz szybciej i wyżej. Czarownica Tekla trzymała się kurczowo komina.
- Jestem pewna, że nie było to dobre zaklęcie – powiedziała zmartwiona.
- Ach, czemuż jestem taka roztargniona!
Nad dachem pojawiła się mewa Kiki i kilka jej przyjaciółek. Leciały do swoich gniazd nad morzem.
- Och, jak bardzo bolą nas skrzydełka! Tak długo już lecimy – narzekała Kiki.
- Jesteśmy strasznie zmęczone – zakwiliły jej przyjaciółki.
- Odpocznijcie sobie na moim dachu. Proszę siadajcie – zaprosiła je Tekla.
Mewy radośnie obsiadły dach, który bez trudu leciał dalej.
Wiewiórka Hopcio i Fruzia wbiegły szybko na szczyt wysokiego pagórka. Kiedy dach przelatywał nad nimi zamachały łapkami i zawołały:
- Biegamy i skaczemy od rana i nasze nóżki są już bardzo zmęczone!
Na zaproszenie Tekli wskoczyły na dach, by zrobić sobie małą przerwę w bieganiu.
Tylko trzymajcie się mocno! – ostrzegła je Tekla.
Dach poszybował wysoko, w podniebne przestworza...
Następnie spotkali panią rudzikową i jej pięcioro dzieci. Dzieci były jeszcze małe i z trudem leciały obok dachu.
- Mamy takie małe skrzydełka i nie umiemy jeszcze dobrze latać – skarżyły się
ptaszki.
- Wobec tego przyłączcie się do towarzystwa – zaprosiła je Tekla.
- My możemy szybko się poruszać.
Kiedy rudziki usiadły na dachu, nie zostało na nim ani skrawka wolnego miejsca.
Kot Gucio siedział na samym szczycie kościelnej wieży. Kiedy dostrzegł przelatujący dach, zamiauczał rozpaczliwie:
- Ratunku! Kręci mi się w głowie! Nie potrafię stąd zejść!
Czarownica Tekla schwyciła w locie kota i chciała go posadzić na dachu, ale nie było już wolnego miejsca.
- Och, przecież Gucio zmieści się w mojej kieszeni! - stwierdziła, pakując tam
kota.
Wtem zegar na wieży zaczął głośno wybijać godziny: „bim! bam! bom! bom!
- Już czwarta godzina! - zawołała Tekla – Muszę natychmiast wracać, bo mój dom pozostał bez dachu!
- Przecież jesteś czarownicą! Możesz sobie wyczarować nowy dach – zauważyła wiewiórka Fruzia.
- Oczywiście, mogłabym to zrobić, ale zgubiłam czarodziejską księgę z zaklęciami – odrzekła czarownica.
Nagle dach zwolnił lot i zaczął się chwiać...
- Czarodziejskie zaklęcie przestało działać! - zawołała Tekla – Zaraz zaczniemy spadać...
I rzeczywiście, po chwili dach z trzaskiem wylądował w wielkiej kopie siana. Siano było miękkie i nikomu nic się nie stało. Nagle dach znowu uniósł się do góry i odleciał w dal.
- Och, jakie nieszczęście! Teraz nie mam już żadnego dachu – zmartwiła się czarownica.
- Nie martw się! My ci pomożemy! - powiedziała pani rudzikowa.
Wszyscy przyjaciele Tekli zabrali się do pracy. Większe zwierzęta przynosiły do domu grube wiązki słomy, a ptaszki zaczęły ją przeplatać dzióbkami.
- W ten sposób budujemy swoje gniazda – powiedziały – Znamy się dobrze na tej pracy!
Wkrótce dom czarownicy Tekli otrzymał nowy, piękny dach. A wewnątrz zrobiło się ciepło i sucho.
- Jesteście kochani! Dziękuję wam – powiedziała wzruszona czarownica.
Tekla zaprosiła przyjaciół na herbatę. Było już ciemno, kiedy ostatni goście opuścili jej domek. Ponieważ była bardzo zmęczona, postanowiła natychmiast położyć się do łóżka. Nowy dach nie miał dziur, nie musiała więc już teraz obawiać się deszczu.
- Jak tu przyjemnie – ciepło i sucho! Nareszcie mogę zdjąć z głowy ten wielki, ciężki kapelusz – pomyślała z ulgą.
Powiesiła kapelusz na drzwiach i zaczęła czesać włosy. Nagle wybuchnęła śmiechem. Czarodziejska księga z zaklęciami leżała, jakby nigdy nic, na jej głowie.
- Cały czas była pod kapeluszem! - chichotała Tekla – Kto by pomyślał!
Położyła księgę pod poduszkę, ziewnęła i szybko zasnęła...
Opracowała:
Małgorzata Kędziora
|
