Do klasy pierwszej, którą uczyłam trafił chłopiec imieniem Daniel. Pochodził z niezamożnej rodziny. Miał młodsze rodzeństwo. Ojciec dziecka pracował, matka wychowywała młodsze dzieci. Uczeń sprawiał wrażenie bardzo zastraszonego, cichego dziecka. Nie miał podręczników i tylko jeden zeszyt. Nie potrafił się wysławiać. Posiadał sporą wadę wymowy
Opis i analiza przypadku ucznia klasy I f dotycząca rozwiązywania problemu dotyczącego trudności w opanowaniu wiedzy i umiejętności.
I. Określenie problemu.
Do klasy pierwszej, którą uczyłam trafił chłopiec imieniem Daniel. Pochodził z niezamożnej rodziny. Miał młodsze rodzeństwo. Ojciec dziecka pracował, matka wychowywała młodsze dzieci. Uczeń sprawiał wrażenie bardzo zastraszonego, cichego dziecka. Nie miał podręczników i tylko jeden zeszyt. Nie potrafił się wysławiać. Posiadał sporą wadę wymowy. Daniel bał się odezwać na zajęciach. Siedział cicho i nigdy nie zgłaszał się do odpowiedzi, nawet na proste pytania.
Wiedziałam już, że to dziecko wymagać będzie intensywnej pracy.
Z relacji poprzedniej wychowawczyni wynikało, że Daniel był w klasie „0’’słabym uczniem. Był kierowany do Porani Psychologiczno- Pedagogicznej.
II. Podanie motywacji wyboru przypadku.
Dziecku brakowało pewności siebie i wiary we własne możliwości. Chłopiec czuł się gorszy, bo miał kłopoty z nauką. Wstydził się odzywać, bo posiadał bardzo ubogi zasób słów. Bardzo brzydko, nieestetycznie pisał. Czytał, głoskując. Trudności zaczęły się już w pierwszym tygodniu nauki.
Na początek porozmawiałam z matką dziecka. Odwiedziłam dom Daniela. Stwierdziłam, że chłopiec nie ma własnego biurka, nie mówiąc o pokoju, a prace domowe odrabia na stole kuchennym. Postarałam się o podręczniki dla ucznia.
Wstępna obserwacja dziecka wykazała, że ma spore braki w wiadomościach i umiejętnościach. Braki dotyczyły analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej, której chłopiec nie potrafił dokonać. Daniel znał litery, ale miał kłopoty z ułożeniem z nich sylab i wyrazów, wobec czego miał też problemy z czytaniem. Wypowiadał się niechętnie, w bardzo schematyczny sposób.
Dziecko w klasie „0’’ było kierowane na badania do PPP. Ćwiczenia graficzne wykazały obniżoną sprawność manualną. Daniel nie przywiązywał wagi do estetyki prac. Litery pisał krzywo i brzydko. Prace plastyczno- techniczne też były nieestetyczne i brudne. W czasie trwania zajęć z edukacji matematycznej, chłopiec wykazywał nieznaczną aktywność. Potrafił liczyć i widać było, że z matematyką będzie szło Mu lepiej.
Z opinii poradni wynikało, że uczeń wykazuje brak pewności siebie i wiary we własne możliwości. Należałoby motywować Go do działań i utwierdzać w przekonaniu, że nie jest gorszy od innych.
Uznałam, że temu dziecku należy pomóc i za cel postawiłam sobie wyrównanie braków w edukacji ucznia i umożliwienie Mu osiągania sukcesów na miarę Jego możliwości.
III. Oczekiwane efekty działania.
Pozostawienie dziecka bez pomocy sprawi, że jeszcze trudniej będzie mu zaakceptować się wśród nowych dzieci. Daniel może zacząć szukać zrozumienia w grupach nieformalnych. Brak pomocy uniemożliwi promocję do klasy wyższej. Chłopiec stanie się agresywny i będzie starał się zwrócić na siebie uwagę złym zachowaniem. Takie mogłyby być skutki w przyszłości.
Po wdrożeniu pozytywnych oddziaływań, chłopiec stanie się odważny i uwierzy w siebie, co przyczyni się do Jego sukcesów w szkole. Nabędzie umiejętności i zdobędzie wiadomości umożliwiające przyswajanie wiedzy i uzyskiwanie promocji do następnej klasy. Uczeń stanie się aktywny i chętnie będzie nawiązywał przyjaźnie z innymi dziećmi.
IV. Plan działania.
Przyjęłam następujące propozycje rozwiązań:
- uczeń będzie uczęszczał na zajęcia zespołu wyrównawczego
- w miarę potrzeb będę zostawała z dzieckiem po zajęciach, aby pomóc Mu w odrabianiu prac domowych
- po kilku miesiącach nauki zostanie skierowany na badania kontrolne do Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej
- nawiążę ścisły kontakt z matką dziecka i będę Ją informować o postępach syna
- będę motywować ucznia do nauki poprzez docenianie każdego, nawet małego Jego osiągnięcia, co podniesie Jego wiarę we własne możliwości
- będę aktywować dziecko i zachęcać do wypowiadania się poprzez udział w imprezach klasowych.
Zamierzałam zastosować różnorodne techniki i narzędzia. Przede wszystkim zamierzałam przygotować dla ucznia zakres różnorodnych ćwiczeń do analizy i syntezy słuchowo- wzrokowej, a także ćwiczenia kształtujące umiejętność czytania i kształtnego pisania.
V. Osiągnięte efekty działania.
Od klasy pierwszej aż do klasy trzeciej Daniel uczęszczał na zespół wyrównawczy. Zastosowałam u chłopca ćwiczenia usprawniające funkcje wzrokowe i słuchowe, ćwiczenia kształtujące umiejętność czytania i pisania. Daniel powoli zaczął uzupełniać braki. Na zajęciach coraz częściej zgłaszał się do odpowiedzi. Poprawiałam Jego wypowiedzi, a z czasem sam potrafił poprawić swoje błędy. Był szczególnie aktywny podczas edukacji matematycznej, gdyż liczenie nie sprawiało Mu większych problemów. Pismo chłopca znacznie się poprawiło, gdy założył specjalny zeszyt do kaligrafii. Codziennie zadawałam Mu do napisania nowe literki, potem sylaby, wyrazy i zdania. Tę metodę stosowałam przez całą klasę pierwszą.
Byłam w stałym kontakcie z matką dziecka. Udzielałam wskazówek, jak ma pracować z chłopcem w domu. Zazwyczaj stosowała się do zaleceń. Aby zachęcić do czytania stosowałam metodę „małych kroków” zadając Danielowi fragment tekstu- na początku było to jedno, dwa zdania, potem kilka. Dzięki temu uczeń nie odczuwał niechęci do czytania.
Daniel poprzez aktywny udział w zajęciach został zauważony przez rówieśników. Każdy Jego sukces był komentowany przeze mnie i akceptowany przez dzieci. Uczeń zyskał spore grono przyjaciół. Poczuł się potrzebny. Wiedział, że potrafi sobie dać radę. Brał udział w uroczystościach i imprezach klasowych .Myślę, że moje starania przyniosły efekty.
Dziś chłopiec chodzi już do klasy V. Wiem z relacji nauczycieli, że nie ma z Nim większych problemów. Jest aktywny, chętny do nauki. Należy do grona przeciętnych uczniów. Stał się aktywny, bierze udział w pracach samorządu i udziela się w klasie. Uwierzył we własne możliwości.
Opracowała Marzena Dworczak
