WSTĘP
Proste zasady gry w unihokeja i możliwość uprawiania tej dyscypliny w każdych warunkach i przez wszystkich bez względu na umiejętności sprawia, że coraz więcej nauczycieli w szkołach podstawowych wprowadza unihokej do swoich programów wychowania fizycznego na zajęciach lekcyjnych i pozalekcyjnych.
Jest to gra bezpieczna, wyzwalająca wiele emocji i dająca graczom dużo przyjemności. Jej uniwersalność wyraża się w możliwościach dokonywania zmian dotyczących zasad gry, tak, aby były odpowiednie nie tylko do umiejętności i możliwości grających, ale także do warunków lokalowych w szkole.
Sprzęt unihokeja można wykorzystać do prowadzenia atrakcyjnych zabaw i gier ruchowych, ćwiczeń gimnastycznych oraz w zaspokojeniu innych potrzeb ruchowych dzieci na lekcjach wychowania fizycznego w klasach młodszych.
Już w szkole podstawowej na zajęciach pozalekcyjnych unihokej można potraktować jako dyscypliny sportowe lub grę uzupełniającą w indywidualnych lub zespołowych sportach.
Unihokej spełnia wymagania, jakie powinno się stawiać sportom dla najmłodszych. Jest sportem – zabawą, nacechowaną dużą dynamiką, Walorami wychowawczymi zaspokaja potrzebę aktywności ruchowej i walki sportowej oraz daje satysfakcję z gry jej uczestnikom poprzez możliwość zdobywania punktów przez wszystkich grających. Systematyczne uprawianie unihokeja wzmacnia organizm dziecka wpływa na poprawę ogólnego rozwoju fizycznego, rozwija motorykę oraz pozwala opanować specjalne umiejętności i nawyki ruchowe. Istotną cechą tej gry jest szybkość działania swoboda operowania piłeczką, konieczność podejmowania własnych decyzji. Jest to gra, której zasady dostosowujemy do potrzeb i umiejętności grających.
I CHARAKTERYSTYKA DYSCYPLINY, RYS HISTORYCZNY, UPROSZCZONE PRZEPISY GRY
Unihokej to jedna z najmłodszych dyscyplin sportowych, a jej zasady są bardzo proste. Nazwa tej dyscypliny jest skrótem od uniwersalnego hokeja. Jest to gra zespołowa, w której uczestniczą bezpośrednio dwie drużyny składające się z 5 lub 4 osób (liczba zawodników zależy od wielkości boiska). Celem gry jest zdobycie jak największej ilości. Grę prowadzi się przy użyciu specjalnej konstrukcji kijów z tworzywa sztucznego oraz lekkiej perforowanej plastikowej piłeczki. Wielkość bramek metalowych składanych lub stałych również zależna jest od wielkości boiska. Boisko to prostokąt, w którym wyznaczona jest linia środkowa, pola bramkowe, punkty rzutów karnych i sędziowskich. W czasie gry należy przestrzegać podstawowych zasad: nie wolno grać kijem uniesionym powyżej kolan, nie wolno też grać głową, nogą oraz przebywać i bronić w polu bramkowym. Mecze sędziowane są przez dwóch równorzędnych sędziów. Jest to dyscyplina o charakterze rywalizacji bezpośredniej z ograniczonym prawem kontaktu fizycznego z przeciwnikiem. Wykorzystanie przewagi, wynikającej z warunków fizycznych zawodnika, ograniczone jest przepisami gry.
Zawodnik uczestniczący w grze może być zmieniany wielokrotnie w różnych jej momentach, zawsze jednak z określonego miejsca zmian. Ze względu na charakter pracy mięśniowej oraz czynności ruchowych wykonywanych przez zawodników unihokej jest grą niezwykle dynamiczną, pod względem rozwoju cech motorycznych zaliczyć go można do dyscyplin o charakterze szybkościowo – wytrzymałościowym.
Unihokej, jak i inne gry drużynowe, wymaga od zawodników przede wszystkim umiejętności działań zespołowych a niezbędnym warunkiem do zwycięstwa jest współpraca poszczególnych jednostek, formacji i całego zespołu. Gra kształtuje zdyscyplinowanie, umiejętność opanowania przeżyć i stanów emocjonalnych, rozwija inwencję zawodnika oraz możliwość improwizacji. Uczy również szlachetnej i nieustępliwej walki, podejmowania szybkich decyzji i odpowiedzialności.
Początkowo unihokej był tylko grą rekreacyjną, rodzinną, stanowił uzupełnienie zajęć innych dyscyplin, obecnie podbija świat, wchodzi na duże areny sportowe.
Rozwija się niezwykle dynamicznie i ma coraz więcej zwolenników na całym świecie. Ta atrakcyjna i widowiskowa gra stanowi również znakomite uzupełnienie specjalistycznych treningów innych dyscyplin sporu. Można ją także uprawiać w szkole w ramach zajęć z wychowania fizycznego. Podstawową zaletą unihokeja jest to, że mogą w niego grać wszyscy, także osoby o mniejszej sprawności fizycznej, a nawet niepełnosprawni. Wymaga to jednak odpowiednich modyfikacji. Gra jest bezpieczna, wyzwala wiele emocji i daje grającym dużo przyjemności.
UPROSZCZONE PRZEPISY GRY
WARUNKI GRY
Unihokej rozgrywany jest w formie meczu między dwoma drużynami i polega na zdobyciu większej liczby bramek niż drużyna przeciwna. Gra powinna być prowadzona w sali o otwartej i równej nawierzchni, na boisku określonym przez niniejsze przepisy POLSKIEJ FEDERACJI UNIHOKEJA – FLOORBALL.
1. SPRZĘT I BOISKO
1.1 Kije
Kij wykonany jest z plastiku, zakończony korkiem. Dolna część kija (łopatka, blenda) nie może posiadać żadnych umocnień, powinna być w takim stanie technicznym, aby nie zagrażała bezpieczeństwu zawodników. Dla dzieci zalecana jest gra kijem o prostej łopatce.
1.2 Bramki
Wymiary bramek: 45 x 60 cm, 60 x 90 cm, 105 x 140 cm.
1.3 Piłka
Biła plastikowa o średnicy 72 mm (kształcie kuli) posiada 26 otworków o średnicy 10 mm. Jej ciężar nie może przekroczyć 23 g. Musi posiadać atest Międzynarodowej Federacji Unihokeja
1.4 Boisko
Powinno mieć wymiary 40 x 20 m i być ograniczone bandą o wysokości 50 cm z zaokrąglonymi narożnikami. Najmniejsze dozwolone wymiary wynoszą 16 x 8 m (dla trzech zawodników) największe 44 x 22 m. Oznakowanie boiska powinno wykonane być liniami o szerokości 4 – 5 cm w dobrze widocznym kolorze. Pole bramkowe wyznacza prostokąt 3 x 1,5 m i oddalone jest od linii końcowej w odległości 1,5 m.
1.5 Strefa wymiany
Jest to miejsce, gdzie można dokonywać zmiany zawodników i gdzie znajdują się ławki drużyn. Zaznacza się ją na bandzie, na dłuższych bokach boiska w odległości 5m od linii środkowej boiska. Długość strefy wymiany powinna wynosić 10 m.
2. ZAWODNICY
2.1 Skład zespołu
W meczu biorą udział dwie drużyny, każda składa się z 5, 4 lub 3 zawodników (w zależności od wielkości boiska) i 2 – 4 zawodników rezerwowych. Drużyny mogą być jednorodne lub mieszane. W drużynie mieszanej 5 – osobowych występuje 3 chłopców i 2 dziewczynki.
2.2 Ubiór zawodników
Każda drużyna posiada strój sportowy (koszulka, spodenki, obuwie sportowe). Koszulki są numerowane, cyfry na plecach powinny mieć minimum 200 mm, a na piersiach 70 mm. Można używać wszystkich numerów do 99 włącznie. Buty powinny być typu sportowego i przeznaczone do użytku na sali.
2.3 Wymiana zawodników
Wymiany zawodników można dokonywać w dowolnej chwili i nieograniczoną liczbę razy podczas meczu. Wszystkie wymiany muszą się odbywać we właściwej strefie wymiany. Zawodnik opuszczający boisko powinien przekraczać bandę, zanim jego zmiennik wejdzie na boisko.
2.4 Szczególne postanowienia dotyczące kapitanów drużyn
Każda drużyna ma jednego kapitana, którego zaznacza się w protokole meczu. Zmiany kapitana można dokonać jedynie w przypadku kontuzji, choroby lub kary meczowej. Jedynie kapitanowie mają prawo w trakcie meczu zwracać się do sędziów.
3 SĘDZIOWIE
Mecz jest prowadzony przez dwóch sędziów równouprawnionych Sędziowie używają określonych przepisami sygnałów i znaków. Mają prawo przerwać mecz, jeżeli zaistnieje ryzyko, że nie może być doprowadzony do końca w ramach określonych przepisami gry.
3.1 Skład sędziowski
Boisko – dwóch sędziów prowadzących. Stolik – sędzia protokolant sędzia mierzący czas. Prawa i obowiązki sędziów prowadzących wynikają z przepisów gry i rozpoczynają się z chwilą wejścia na boisko. Uprawnienia sędziów do karania rozciągają się również na przewinienia zaistniałe podczas chwilowej przerwy w grze.
3.2 Stroje sędziów
Sędziowie mają szare koszulki, czarne spodenki i czarne podkolanówki.
4 CZAS GRY
W rozgrywkach szkolnych czas gry może wynosić od 2 x 5 minut do 3 x 20 minut gry z przerwą, która zależy od czasu gry i może wynosić od 1 do 10 minut. Czas gry ustala organizator i podaje wcześniej informacje zainteresowanym zespołom. W zależności od czasu gry ostatnia minuta (3 minuty) meczu, zatrzymywana jest na każdy gwizdek sędziego.
5 STAŁE SYTUACJE
5.1 Rzut sędziowski
Rzut sędziowski wykonują zawodnicy (po jednym z przeciwnych drużyn). Stojący naprzeciwko siebie, prostopadle do krótszego boku, twarzą w kierunku bramki przeciwnika, stopy mają być ustawione prostopadle do linii środkowej i równolegle do siebie, kije trzymane normalnym chwytem do gry, a obie dłonie pod linią uchwytu, łopatki kijów ustawione są pod kątem prostym do linii środkowej po dwóch stronach piłki (nie dotykając jej), zawodnicy nie mogą mieć kontaktu ze sobą przed wykonaniem rzutu sędziowskiego.
Rzut sędziowski wykonuje się: na początku tercji i przy uznanej bramce rzut sędziowski:
- wykonywany jest z punktu środkowego (przy rzucie sędziowskim z punktu środkowego, każda drużyna znajduje się na swojej połowie boiska);
- gdy żadnej z drużyn po przeprowadzeniu gry na gwizdek sędziego nie można przyznać rzutu z atu, rzutu wolnego lub rzutu karnego;
- z najbliższego punktu rzutu sędziowskiego, przy którym znajdowała się piłka w momencie przerwania gry na gwizdek sędziego;
- rzut sędziowski może być skierowany bezpośrednio do bramki.
5.2 Rzuty z autu
- gdy piłka zostanie przypadkowo uszkodzona;
- gdy piłka zostanie zablokowana lub leży na siatce bramki;
- gdy zostanie uszkodzona banda, a piłka znajduje się w pobliżu miejsca uszkodzenia;
- gdy bramka zostanie nieumyślnie przesunięta;
- gdy zaistnieje poważna kontuzja w czasie gry lub gdy kontuzjowany zawodnik bezpośrednio wpływa na sytuację gry;
- gdy w czasie gry powstanie nienaturalna sytuacja;
- gdy bramka nie zostanie uznana, a nie zostało popełnione wykroczenie karne rzutem wolnym;
- gdy rzut karny nie przynosi zdobycia bramki;
- gdy sędziowie nie mogą ustalić drużyny do wykonania rzutu z autu lub rzutu wolnego;
- gdy sędzia pomyłkowo przerwie grę.
Rzuty z autu
- rzut z autu zarządza się dla drużyny , która nie przewiniła, gdy piłka opuści boisko;
- rzut z autu wykonuje się 1,5 m od bandy w miejscu, gdzie piłka opuści boisko, lecz nigdy poza domyślnymi przedłużeniami linii bramkowych;
- zawodnicy nie wykonującej rzutu z autu, zajmują pozycje w odległości co najmniej 3 m od piłki łącznie z kijem;
- piłka musi być uderzona, a nie ciągnięta lub podnoszona;
- zawodnik wykonujący rzut z autu nie może ponownie dotknąć piłki, dopóki nie dotknie ona innego zawodnika lub jego wyposażenia;
- piłka rzucona z autu nie może wpaść bezpośrednio do bramki.
Stałe sytuacje prowadzące do rzutu z autu:
- gdy piłka przejdzie ponad bandą lub dotknie jakiejkolwiek przeszkody (zawodnika, widza itp.) znajdującej się poza bandą;
- gdy piłka uderzy w sufit lub przedmiot znajdujący się nad boiskiem.
Rzut wolny :
- rzut wolny wykonywany jest w miejscu, gdzie popełniono wykroczenie ,lecz nigdy poza domyślnymi przedłużeniami linii bramkowych ani też bliżej stref przedbramkowych niż 3.5 m;
- przeciwnicy przyjmują pozycję w odległości co najmniej 3 m od piłki, łącznie z kijem;
- piłka musi być uderzona nie ciągnięta lub podnoszona;
- zawodnik wykonujący rzut wolny nie może ponownie dotknąć piłki dopóki nie dotknie ona innego zawodnika lub wyposażenia innego zawodnika;
- piłka z rzutu wolnego może wpaść bezpośrednio do bramki.
Wykroczenia prowadzące do rzutu wolnego:
- gdy zawodnik uderzy ,podnosi lub kopie kij przeciwnika;
- gdy zawodnik rozgrywający w walce o piłkę za pomocą kija uderzy stopy lub nogi przeciwnika;
- gdy zawodnik rozgrywający przed lub po uderzeniu unosi łopatkę kija ponad wysokość bioder;
- gdy jeden z zawodników rozgrywających jakąś częścią kija lub stopą zagra lub próbuje zagrać piłkę powyżej wysokości kolan;
- gdy zawodnik rozgrywający włoży kij , stopę lub kolano pomiędzy nogi lub stopy przeciwnika;
- gdy zawodnik pcha przeciwnika;
- gdy zawodnik zagra piłkę stopą dwukrotnie, a w tym czasie nie dotknie kija zawodnika;
- gdy zawodnik przyjmie podanie stopą od zawodnika rozgrywającego tej samej drużyny;
- gdy zawodnik rozmyślnie przesuwa bramkę przeciwnika;
- gdy zawodnik podskakuje i rozmyślnie zatrzymuje piłkę;
- gdy zawodnik znajduje się poza boiskiem i stamtąd rozgrywa piłkę;
- gdy rzut z autu lub rzut wojny zostaną wykonane w niewłaściwy sposób;
- gdy którykolwiek z zawodników wkłada kij do środka bramki próbując zagrać piłkę znajdującą się w sytuacji korzystnej do zdobycia bramki.
Rzuty karne:
- rzut karny wykonywany jest z punktu środkowego, 7 m od bramki;
- zawodnicy w trakcie wykonywania rzutu karnego znajdują się poza boiskiem;
- piłka musi być uderzona a nie pchnięta;
- piłka z rzutu karnego może bezpośrednio wpaść do bramki.
Przewinienia prowadzące do rzutu karnego:
- obrona ciałem kijem piłki zmierzającej w kierunku bramki w momencie kiedy zawodnik broniący znajduję się w polu przedbramkowym;
- celowe przesunięcie bramki przez drużynę broniącą w czasie strzału na bramkę;
- niebezpieczna gra, faulowanie zawodnika ,gdy ten znajduje się w sytuacji korzystnej do zdobycia bramki.
6. KARY – OGÓLNE POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE KAR
Gdy nastąpi przewinienie obłożone karą, należy nałożyć ją na winnego zawodnika. Rodzaj kary zależy od przewinienia.
Ukarany zawodnik przez cały czas trwania kary znajduje się na ławce kar. Czas kary różni się w zależności od długości gry i wynosi:
- przy grze 2 x 5 min – kara mniejsza: 30 sekund, kara większa 1 minuta;
- przy grze 2 x 10 min – kara mniejsza 1minuta kara większa 2 minuty;
- przy grze 2 x15 min ¬– kara mniejsza 2 minuty kara większa 5 minut;
- przy grze dłuższej – patrz c.
Podczas odsiadywania przez zawodnika kary drużynowej, drużyna gra w osłabieniu. Mierzenie kary osobistej mniejszej przerywa się w momencie, gdy karana drużyna posiadająca karę straci bramkę (zawodnik odsiadujący karę wchodzi na boisko). Jeżeli więcej niż jeden zawodnik odsiaduje karę, po stracie jednej bramki drużyna może wprowadzić tylko jednego zawodnika (tego, który został ukarany pierwszy). Mierzenie kary osobistej mniejszej nie przerywa się, jeżeli drużyny grają w równowadze, tj., jeżeli zawodnicy obu drużyn siedzą na ławce kar. Kary drużynowej większej nie przerywa się.
Przewinienia prowadzące do kary drużynowej mniejszej:
- gdy zawodnik bez szans dojścia do piłki lub dla zdobycia znaczącej przewagi uderza, blokuje, unosi lub kopie kij przeciwnika;
- gdy zawodnik rozgrywający jakąś częścią kija lub stopy gra lub usiłuje zagrać powyżej wysokości kolan;
- gdy zawodnik jest winny niebezpiecznej gry kijem;
- gdy zawodnik w nieprawidłowy sposób przyciska przeciwnika do bandy;
- gdy zawodnik w walce o piłkę przewraca lub brutalnie gra ciałem na przeciwnika;
- gdy zawodnik przytrzymuje przeciwnika lub jego wyposażenie;
- gdy zawodnik przeszkadza przeciwnikowi, który nie ma piłki;
- gdy zawodnik łamie zasadę zachowania odległości przy wybijaniu rzutów wolnych;
- gdy zawodnik rozgrywający zatrzymuje lub zagrywa piłkę na leżąco lub siedząco;
- gdy zawodnik rozgrywający zatrzymuje bądź zagrywa piłkę dłonią , głową lub ręką;
- gdy podczas gry następuje nieprawidłowa wymiana;
- gdy zawodnik popełnia kilkakrotnie przewinienie obłożone rzutem wolnym;
- gdy zawodnik opóźnia celowo grę;
- gdy zawodnik lub trener protestują przeciwko werdyktowi sędziów lub gdy udzielanie rad trenerskich drużynie przeszkadza lub odbywa się w niewłaściwy sposób;
- gdy zawodnik rozgrywający uczestniczy w grze bez kija.
Przewinienia prowadzące do kary drużynowej większej:
- gdy zawodnik rozgrywający w walce o piłkę wykonuje gwałtowne lub niebezpieczne uderzenia kijem;
- gdy zawodnik rozgrywający za pomocą kija podcina przeciwnika;
- gdy zawodnik rzuca kijem lub innym elementem wyposażenia z zamiarem trafienia piłki;
- gdy zawodnik w walce o piłkę gwałtownie atakuje przeciwnika;
- gdy zawodnik kilkakrotnie w meczu popełnia przewinienia prowadzące do kary drużynowej mniejszej.
Kara osobista
Czas kary osobistej zależy od czasu gry i wynosi:
- przy grze 2 x 5 min – 2,5 min.
- Przy grze 2 x 10 min – 5 min.
- Przy grze 2 x15 min –10min.
- Przy grze dłuższej – patrz c
Przy wystąpieniu kary osobistej zawodnik odsiaduje odpowiednią ilość czasu na ławce kar oraz dodatkowo karę drużynową mniejszą. Kary są mierzone w następującej kolejności: najpierw kara drużynowa (w tym czasie drużyna gra w osłabieniu), po jej wygaśnięciu na boisko może wejść zawodnik rezerwowy: bezpośrednio po wygaśnięciu kary drużynowej mierzona jest kara osobista, której się nie przerywa.
Przewinienia prowadzące do mniejszej kary drużynowej i kary osobistej: gdy zawodnik lub trener winny jest niesportowego zachowania (przez niesportowe zachowanie rozumie się mowę, mimikę lub niestosowne gesty, zawodnika trenera innych funkcjonariuszy lub publiczności itp.)
Kara meczowa
Zawodnik lub trener otrzymujący karę meczową udaje się do szatni i nie wolno mu uczestniczyć w meczu .
- kara meczowa 1 – kara techniczna ; przewinienie prowadzące do kary 1 meczu:
- gdy zawodnik rozgrywający używa kija ze zbyt dużym zakrzywienie lub ze zbyt długą rękojeścią
- kara meczowa 2 wyłącza z następnego meczu w tym samym turnieju.
Przewinienia prowadzące do kary meczowej 2:
- gdy zawodnik uczestniczy w rękoczynie ;
- gdy zawodnik lub trener kontynuuje lub powtarza niesportowe zachowanie
- gdy zawodnik w złości połamie kij lub inne wyposażenie ;
- gdy zawodnik dopuszcza się przewinienia w wyraźnym celu utrudniania gry .
- kara meczowa 3 – prowadzi do wyłączenia z następnego meczu w tym samym turnieju oraz do dalszych konsekwencji, które podejmuje Polska Federacja Unihokeja – Floorball.
Przewinienia prowadzące do kary meczowej 3:
- gdy zawodnik uczestniczy w bójce ;
- gdy zawodnik dopuszcza się brutalnego zachowania ;
- gdy zawodnik lub trener dopuści się obrazy
- gdy zawodnik używa kija ze wzmocnioną rękojeścią .
7. BRAMKI
Bramkę uważa się za uznaną , gdy została zdobyta we właściwy sposób jest potwierdzona rzutem sędziowskim w punkcie środkowym. Uznanej bramki nie wolno negować.
7.1 Prawidłowe zdobycie bramki
Gdy cała piłka w kierunku do przodu przejdzie linię bramkową po tym jak w prawidłowy sposób została zagrana kijem zawodnika rozgrywającego i drużyna atakująca nie dopuści się żadnego przewinienia obłożonego rzutem wolnym lub karą w związku z bramką lub bezpośrednio przed jej zdobyciem;
- gdy cała piłka w kierunku do przodu przejdzie przez linię bramkową po tym jak zawodnik drużyny broniącej kijem lub jakąś częścią ciała skierował piłkę , lub zawodnik drużyny atakującej jakąś częścią ciała nieumyślnie skierował piłkę i drużyna atakująca nie dopuściła się żadnego przewinienia obłożonego rzutem wolnym lub w związku z bramką lub bezpośrednio przed jej zdobyciem.
7.2 Niewłaściwie zdobyta bramka:
- gdy zawodnik drużyny atakującej popełnił przewinienie obłożone rzutem wolnym lub karą w związku z bramką lub bezpośrednio przed jej zdobyciem ;
- gdy zawodnik drużyny atakującej jakąś częścią ciała rozmyślnie skieruje piłkę do bramki;
- gdy piłka mija linię bramkową podczas lub po gwizdku sędziego przerywającego grę lub sygnale końcowym;
- gdy piłka wpada do bramki ,nie przechodząc w kierunku do przez linię bramkową ;
- gdy zawodnik rozgrywający drużyny atakującej rozmyślnie kopie piłkę i ta wpada do bramki po tym ,jak dotknęła innego zawodnika lub wyposażenia innego zawodnika ;
- gdy rzut z autu wpada bezpośrednio do bramki ;
- gdy piłka odbija się od któregoś z sędziów i wpada bezpośrednio do bramki.
II METODYKA NAUCZANIA TECHNIKI
I TAKTYKI GRY W UNIHOKEJA
Zainteresowanie dzieci sportowymi grami zespołowymi oraz elementami tych gier pojawia się dość wcześnie. Próby gry w piłkę nożną, hokeja i inne gry z piłką można zaobserwować u dzieci w młodszym wieku szkolnym, a nieraz u dzieci w wieku przedszkolnym. Takie wczesne zainteresowanie się elementami gier zespołowych jest jednym z warunków umożliwiających wcześniejsze rozpoczęcie systematycznego nauczania unihokeja.
Metodyka pracy szkoleniowo – wychowawczej z dziećmi w zakresie gry zespołowej, jaką jest unihokej, powinna opierać się na ogólnych założeniach pedagogiki, fizjologii, psychologii, teorii wychowania fizycznego itp. Stać powinna ona na stanowisku zachowania specyficznych cech wszechstronnego rozwoju dzieci, realizacji zadań dydaktycznych w procesie nauczania, oparcia specjalizacji na bazie wszechstronnego przygotowania fizycznego w przeciwnym razie, wczesna sportowa specjalizacja może naruszyć drogę prawidłowego i harmonijnego rozwoju organizmu dziecka.
Połączenie ogólnego przygotowania fizycznego ze sportową rywalizacją to główne zadanie w nauczaniu unihokeja. Wyniki treningowe w znacznej mierze powinny zależeć od stosowania odpowiednich dostępnych dla poszczególnych grup wiekowych metod i środków wykorzystywanych w nauczaniu techniki i taktyki gry.
Podstawą każdej gry zespołowej jest technika. Możemy ją zdefiniować jako sposób wykonania zadania ruchowego zgodnie z zasadami określonymi przez przepisy obowiązujące w danej dyscyplinie sportu, z uwzględnieniem cech somatycznych, motorycznych i psychicznych zawodnika. Stanowi podstawę wszechstronnego i prawidłowego opanowania niezbędnych do prowadzenia gry indywidualnych ruchów z piłką i bez piłki. Mówiąc o nauczaniu techniki unihokeja, prowadzący zajęcia zobowiązany jest do podania uczniom koniecznych wiadomości, wyrobienia umiejętności oraz wyćwiczenia odpowiednich nawyków ruchowych.
Cały proces pedagogiczny zmierzający do opanowania prawidłowej techniki powinien wpływać na podniesienie sprawności fizycznej ćwiczących, stanu zdrowotnego i rozwój korzystnych cech psychicznych związanych nierozerwalnie z wychowaniem młodego człowieka.
Ucząc techniki, należy zawsze uwzględniać właściwości i cechy indywidualne ćwiczących, tj. wiek, płeć, stan zdrowotny, rozwój fizyczny i sprawność ruchową zainteresowania oraz zdolności. Aby nauczyć prawidłowej techniki, należy systematycznie i wielokrotnie powtarzać ułożone ćwiczenia metodyczne z równoczesnym wykorzystaniem szerokiego zasobu ćwiczeń pomocniczych. Niewłaściwy dobór ćwiczeń metodycznych i brak odpowiedniej systematyczności w ich stosowaniu zawsze przedłuża okres nauczania elementów technicznych danej dyscypliny, a w wielu wypadkach uniemożliwia ich poprawne opanowanie. Od stopnia technicznego przygotowania zawodników zależy realizacja nałożonych na zespół zadań taktycznych. Umiejętności prawidłowego opanowania piłki kijem przez zawodników pozwala na skupienie się podczas gry na akcjach taktycznych.
Nauczanie taktyki, jak we wszystkich sportach drużynowych, to proces złożony. Jego efekty zależą od wiedzy trenera, przestrzegania ogólnych zasad dydaktycznych, powiązania przygotowania taktycznego z innymi stronami wyszkolenia zawodnika oraz zastosowania logicznej kolejności w stopniu trudności zadań stawianych przed zawodnikiem i drużyną.
Taktyka w zespołowych grach sportowych-to część wiedzy o grze obejmująca teorię i praktykę metod prowadzenia walki sportowej na boisku. U podstaw każdego systemu taktycznego leży indywidualne wyszkolenie taktyczne zawodników, to znaczy umiejętność postępowania w sytuacjach "jeden na jednego" oraz współdziałania z innymi partnerami. Efektywna realizacja wybranej koncepcji, czyli właściwe techniki, co pozwala na ekonomiczne wykonanie czynności. Młodzież z racji powszechności nauczania i szerokiej dostępności środków przekazu, osiąga coraz wyższy poziom intelektualny, co przyspiesza proces nauczania i doskonalenia taktyki gry.
Zasady, metody oraz formy nauczania
Nauczanie gry w unihokeja ma na celu wyposażenia ćwiczącego w niezbędny zasób wiadomości, umiejętności oraz nawyki konieczne do realizacji czekających go zadań sportowych. Systematyczne, świadome i aktywne powtarzanie ćwiczenia prowadzi do przekształcenia umiejętności ruchowej w nawyk.
W pierwszej fazie kształcenia nawyku ruchowego ogromne znaczenie ma opis ćwiczenia i jego wzorcowy pokaz, natomiast w kolejnych kontrolowanie poprawności wykonania danego elementu techniki gry. Obok zasad nauczania (zasada świadomości i aktywności poglądowości, systematyczności, przystępności, trwałości) jako ogólnych norm postępowania dydaktycznego należy podczas organizacji procesu lekcyjnego i treningowego przestrzegać zasad treści i organizacji kształcenia i wychowania:
- zasady podmiotowego traktowania ucznia,
- zasady integracji kształcenia i wychowania ,
- zasady łączenia teorii z praktyką,
- zasady różnicowania treści i form kształcenia ,
- zasady kształcenia ustawicznego.
W nauczaniu nowych elementów technicznych i taktycznych oraz w procesie doskonalenia umiejętności stosujemy następujące metody nauczania:
- metodę syntetyczną polegającą na wyuczeniu ruchu w całości. Stosuje się ją w nauczaniu ich prostych elementów techniki gry;
- metodę analityczną polegającą na rozbijaniu całości ruchu na części składowe i nauczaniu ich osobno, a następnie łączeniu ich ponownie w całość. Posługujemy się nią w nauczaniu trudnych elementów techniki gry.
- metodę kompleksową polegającą na kombinacji wymienionych metod, przy czym dopuszczalna jest przewaga jednej z nich .
Bazuje ona na elementach złożonych i powtarzalnych, zbliżonych do gry. W prowadzeniu zajęć lekcyjnych i treningowych należy uwzględnić różne formy nauczania: zabawową, ścisłą oraz fragmentów gry.
Formą zabawową stosujemy w nauczaniu techniki gry. Wyróżniamy tu gry i zabawy oraz ćwiczenia techniczne prowadzone we współzawodnictwie. Gry i zabawy oraz współzawodnictwo indywidualne i zespołowe urozmaicają, uatrakcyjniają proces lekcyjny lub treningowy. Można, a nawet należy, stosować je zarówno w grupach dzieci, jak i młodzieży bez względu na zaawansowanie w umiejętnościach techniki gry. W formie zabawowej ćwiczenia spełniają pożyteczną rolę zarówno w pracy szkoleniowej z grupami początkującymi jak, również z zawodnikami zaawansowanymi. W początkowym okresie nauczania prowadzenie ćwiczeń w formie zabawowej powinno wpływać na pobudzenie i rozwój zainteresowania unihokejem u dzieci i młodzieży, które podjęły systematyczną pracę szkoleniową. Interesująco prowadzone zajęcia spowodują nie tylko utrwalenie zainteresowań, ale dadzą dzieciom możliwość wyżycia się w zabawie i w ruchu, umożliwią poznanie przeżyć emocjonalnych związanych z walką sportową.
Wykorzystując tę formę w zajęciach nauki elementów gry w unihokeja, prowadzący powinien pamiętać o:
- wykorzystaniu różnych momentów wychowawczych występujących w grach, zabawach i ćwiczeniach ze współzawodnictwem w celu kształtowania u ćwiczących zalet psychicznych ;
- sprawiedliwym ocenianiu uzyskanych wyników w trakcie rywalizacji ;
- zapewnieniu jednakowych warunków do walki o zwycięstwo dla każdego zespołu i uczestnika ;
- dokładnym wyjaśnieniu każdej zabawy, gry i ćwiczenia ze współzawodnictwem ;
- przestrzeganiu dyscypliny w wypełnianiu zadań ;
- zwracaniu uwagi na dokładne i prawidłowe wykonanie danego elementu technicznego stosowanego w przeprowadzonej zabawie lub grze (ćwiczący chcąc wygrać jest zaabsorbowany szybszym wykonaniem zadania ruchowego niż poprawną formą );
- dostosowaniu gier i zabaw prowadzonych w danej jednostce lekcyjnej do tematyki zajęć ;
- nie przeładowywaniu jednostki grami i zabawami ruchowymi
Forma ścisła – formę ścisłą stosujemy w nauczaniu techniki i taktyki gry. Ma ona na celu wyuczenie właściwych indywidualnych czynności zawodnika oraz współdziałania w ataku i w obronie. Ważne jest aby nauczanie przebiegało dogodnie oraz w warunkach zbliżonych do gry, lecz bez przeciwnika. Dlatego należy prawidłowo dobrać sposoby ustawienia ćwiczących (koło, półkole, szereg, dwuszereg), a także ustalenia kolejności wykonywania zadania ruchowego, w formie ścisłej nauczamy nie tylko pojedynczych elementów, lecz równie ćwiczenia kompleksowe łączące kilka elementów tworzących ze sobą logiczną całość.
Przy zastosowaniu tej formy ćwiczeń prowadzący powinien uwzględnić:
- stopniowanie zwiększanie trudności ćwiczeń ;
- wyznaczanie czasu przeznaczonego na prowadzenie jednego ćwiczenia (ćwiczenia wykonywane w sposób dokładny przy pełnym zaangażowaniu ćwiczących spełniają swoje zadania );
- przestrzeganie utrzymania przez ćwiczących właściwych pozycji wyjściowych dla danego ćwiczenia ;
- przestrzeganie wykonywania przez ćwiczących tego samego zadania ruchowego w zależności od poleceń prowadzącego ;
- stałe doskonalenie poprawności wykonywania danego elementu;
- wybór takiego miejsca na boisku w czasie prowadzenia zajęć , aby widzieć wszystkich ćwiczących i aby przy wykonywaniu ćwiczeń zajmować takie miejsca , które zmuszają ćwiczącego do prawidłowego poruszania się względnie zajmowania najdogodniejszej pozycji;
- przemyślenie i zorganizowanie kolejnych zmian ćwiczeń , gdyż daje to gwarancję wzrostu specjalistycznych umiejętności.
Forma fragmentów gry
To ćwiczenia techniki i taktyki z dodaniem przeciwnika, przez co tworzymy warunki zbliżone do gry. Na początku ćwiczeń zawodnik pełniący rolę przeciwnika jest bierny podczas ćwiczeń staje się coraz bardziej aktywny, pod koniec procesu nauczania w pełni realizuje swoje funkcje starając się w miarę swoich możliwości uniemożliwić poczynania zawodników atakujących. Możemy stosować tu sytuacje 1 x 1, 2 x 1, 2 x 2, a także sytuacje, w których zespoły występują w pełnych składach 5 x 5.
Przy nauczaniu taktyki atakowania i obrony w formie fragmentów gry prowadzący powinien zwrócić szczególną uwagę na to, aby:
- ćwiczenia uwzględniały konkretne założenia taktyczne , które muszą być wykonywane we właściwym miejscu boiska i w odpowiedniej odległości od atakowanej czy bronionej bramki;
- trudność wykonywania zadań taktycznych była stopniowana;
- zwiększać przewagę liczebną od mniejszej do równej liczby atakujących i broniących ;
- stosować małe gry w unihokeja (2 x 2 , 3 x 3 , na jedną bramkę i na całym boisku).
Gra uproszczona – przeprowadza się ją z początkującymi.
Ten rodzaj gry powinien wzbudzić u dzieci i młodzieży zapał oraz zainteresowanie uprawianą dyscypliną, a także zapoznać z prawidłowymi założeniami i przepisami gry. Zdając sobie sprawę ze słabego zaangażowania technicznego grających w grze uproszczonej nie powinno zwracać się szczególnej uwagi na znajomość wszystkich przepisów.
Gra szkolna – polega na wyznaczaniu konkretnych zadań do realizacji w trakcie gry. Dotyczy to stosowania i wykonywania elementów technicznych, jak i założeń taktycznych. Prowadzący może przerwać grę celem zwrócenia uwagi na odpowiednie jej elementy i w krótkiej przerwie skorygować sposób prowadzenia danej akcji taktycznej lub zwrócić uwagę na błędy techniczne.
W grze szkolnej stawia się zwykle przed zespołem zadania, które winny być zrealizowane.
Gra właściwa – prowadzona jest według obowiązujących przepisów. Jest sprawdzianem efektów pracy zawodnika i zespołu. Wskazuje, w jakim stopniu opanowano elementy techniczne i taktyczne oraz jak zespół potrafi realizować założenia taktyczne. Odpowiada ona wszystkim wymogom, jakie stawia się drużynie w oficjalnych zawodach.
CHARAKTERYSTYKA GIER I ZABAW RUCHOWYCH
Gry i zabawy ruchowe obok zabaw manipulacyjnych, naśladowczych, konstrukcyjnych i gier dydaktycznych stanowią jedną z najbardziej interesujących form zabawowych dzieci i młodzieży. Należą do czynności podejmowanych nie tylko w szkole, w czasie zajęć, ale także dla przyjemnego spędzenia czasu wolnego i dla rozrywki. Gry i zabawy ruchowe opierają się o różnorodne formy ruchu, który w nich dominuje. Prowadzi się je wg określonych reguł, albo jako rodzaj walki rozgrywanej wg ustalonych zasad. Mają one swoje prawidła oraz określone ramy. Każda z nich ma swój początek i zakończenie, a także własną fabułę, treść ruchową i swoistą organizację. Dzieci w młodszym wieku szkolnym, w miarę wygasania zainteresowania zabawami tematycznymi polegającymi na naśladowaniu, powtarzaniu w zabawie czynności osób dorosłych, zwierząt, postaci z bajek pragną współzawodniczyć ze sobą w różnych dziedzinach, aby wykazać swoją wiedzę, siłę, szybkość, zręczność, zwinność. Problemy: kto prędzej, kto lepiej, kto sprawniej stają się ważne i mobilizują do współzawodnictwa. Stąd bierze się rosnąca popularność gier i zabaw ruchowych ustępująca dopiero w latach dojrzewania.
Z ogólno - wychowawczego punktu widzenia gry i zabawy ruchowe pełnią przede wszystkim rolę bodźca fizycznego. Równocześnie dają możliwość oddziaływania na psychiczną i umysłową stronę osobowości bawiącego się dziecka i sprzyjają odprężeniu nerwowemu i czynnemu wypoczynkowi.
Przez właściwe ich stosowanie można wpływać na rozwój różnych cech osobowości i intelektu młodego człowieka, a także oddziaływać terapeutycznie w przypadku różnych opóźnień i zaburzeń rozwojowych. Ze względu na wielkie bogactwo ruchowe, gry i zabawy ruchowe są podstawowym środkiem wychowania fizycznego, wszechstronnie oddziałują na ustrój, przyczyniając się do podnoszenia jego wydolności oraz wszechstronnej sprawności fizycznej. W toku gier i zabaw ruchowych podnosi się wydolność wielu układów i narządów, a zwłaszcza układu ruchu, układu krążenia, oddychania, przemiany materii. Rozwijają się także wszystkie cechy motoryki, jak: siła, szybkość, zręczność, wytrzymałość oraz umiejętności ruchowe mające zastosowanie w toku codziennej działalności człowieka. W zestawieniu z ćwiczeniami gimnastycznymi lub innymi rodzajami ćwiczeń mających często ograniczone czy też wyraźnie zlokalizowane możliwości oddziaływania na ćwiczącego, gry i zabawy ruchowe dzięki swej różnorodności i swobodzie w dokonywaniu wyboru rozwiązań ruchowych angażują wielkie masy mięśniowe i dają okazję do wszechstronnego, wielokierunkowego wpływu na człowieka, na jego rozwój psychomotoryczny a także na kształtowanie prawidłowej postawy. Opierając się o tak utylitarne formy ruchu, jak: chód, bieg, rzut, skok umożliwiają nie tylko doskonalenie tych form, lecz na tej drodze również podnoszenie funkcji adaptacyjnej ustroju oraz zwiększenie jego przydatności życiowej. Dzięki temu, że grom i zabawom ruchowym towarzyszy zwykle duże zaangażowanie uczuciowe i przeżywanie emocji, są one bardzo zbliżone do sportu, chociaż emocje te nie są aż tak bardzo widoczne, jak w sporcie wyczynowym. Są one natomiast zabarwione uczuciem nieskrępowanej radości i zadowolenia, co sprzyja wypoczynkowi i odprężeniu, a zarazem skupieniu uwagi i zainteresowania. Mówiąc o korzystnym wpływie zabaw i gier ruchowych na kształtowanie i podnoszenie wydolności i sprawności fizycznej człowieka oraz wzbogacenia jego umiejętności, należy również podkreślić, iż korzystnie wpływają na rozwój umysłowy dzieci i młodzieży oraz na kształtowanie ich woli i charakteru.
IV PRZYKŁADOWE GRY I ZABAWY NAUCZAJĄCE GRY W UNIHOKEJA
Indywidualne poruszanie się zawodnika po boisku
Podczas zabaw nie należy rezygnować ze stosowania kija jako przyboru dodatkowego lub wspomagającego. Dzięki temu nabyte umiejętności podczas prostych zabaw mogą stać się niezbędne w doskonaleniu kolejnych elementów techniki i taktyki:
Chwyć przybór
L i c z b a u c z e s t k ó w : dowolna , parzysta.
P r z y b o r y: kije do gry w unihokeja dla każdego uczestnika.
U s t a w i e n i e: w luźnej rozsypce na linii , 10 – 12 kroków od niej kije do gry ułożone na podłożu.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego uczestnicy wybiegają z oznaczonej linii do przyborów, chwytają je: trzymają kij w uchwycie ciasnym lub szerokim przyjmując prawidłową postawę. Zabawę powtarzamy dowolną ilość razy, zwracając uwagę na prawidłowość wykonywanych ćwiczeń. Zabawę rozpoczynamy różniąc pozycje wyjściowe do biegu: z siadu skrzyżnego, z leżenia przodem, z przysiadu podpartego tyłem do kierunku biegu.
"Rób tak, nie rób tak"
L i c z b a u c z e s t n k ó w: dowolna
P r z y b o r y: kije do gry w unihokeja dla każdego uczestnika.
U s t a w i e n i e: luźna rozsypka z zachowaniem bezpiecznych odległości między ćwiczącymi.
P r z e b i e g: na sygnał słowny prowadzącego: " rób tak " – uczestnicy wykonują demonstrowany przez prowadzącego sposób trzymania kija, " nie rób tak " prowadzący pokazuje nieprawidłowe zachowania zawodnika z kijem, uczniowie nie wykonują danego ćwiczenia,
Zestaw ćwiczeń może być dowolny. Po okresie nauki prawidłowego trzymania kija i poruszania się po boisku instruktor mówiąc " rób tak " lub "nie rób tak " może wprowadzać w błąd ćwiczących, np. mówiąc " rób tak " – i pokazywać nieprawidłowe zachowania zawodnika z kijem, uczestnicy nie powinni ich wykonywać, ten, kto wykona zadanie, otrzymuje punkt karny.
Różne sygnały
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna parzysta
P r z y b o r y: kije do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, pachołki.
U s t a w i e n i e: w luźnej rozsypce na oznaczonym boisku
P r z e b i e g: prowadzący ustala sygnały głosowe i ruchowe, na które uczestnicy powinni wykonywać poszczególne zadania ruchowe. Zawodnicy poruszają się swobodnie po boisku, prowadząc kije ustalonym wcześniej sposobem i trzymają je przy podłożu. Na sygnał prowadzącego np. krótki gwizdek – uczestnicy zabawy wykonują obrót dookoła swojej osi; na długi gwizdek – szybki bieg do przodu; dwa krótkie – bieg do tyłu; na długi i pokazanie prawej ręki – bieg w prawo itp.
Uczestnicy będąc cały czas w ruchu, zwracają uwagę na sygnały i wykonują zadania. Za pomyłkę lub opóźnienie uczestnik otrzymuje punkt karny. Wygrywa ta osoba, która popełni najmniej błędów.
Odmiana: zabawę przeprowadzamy jw., lecz każdy z uczestników prowadzi piłkę kijem.
Podania i przyjęcia piłki kijem w miejscu i w ruchu, gra o bandę
Podania i przyjęcia piłki kijem stanowią w unihokeju podstawowy element techniki gry i są ze sobą ściśle powiązane. Umiejętność poprawnego i dobrego przyjęcia piłki ma podstawowe znaczenie w szybkim wykonaniu wszystkich elementów taktyki gry. Dlatego bez opanowania tych elementów nie możemy mówić o dobrej technice gry zawodnika.
Wyścig piłek z odbiciem o bandę
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna
P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, piłka na zespół, 2 części bandy lub 2 odwrócone ławeczki.
U s t a w i e n i e: w rzędach na linii startu, w odległości 3 – 5 kroków od niej ustawione bandy lub ławeczki.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego pierwszy zawodnik z każdego rzędu, podaje piłkę kijem do bandy, po czym biegnie na koniec własnego rzędu. Po odbiciu piłki od bandy przyjmuje ją kolejny z rzędu zawodnik, powtarzając rozpoczęte przez pierwszego zadanie. Wyścig kończy się, gdy wszyscy uczestnicy wezmą w nim udział. Wygrywa ten zespół, który szybciej i dokładniej wykona zadanie.
Przesuń dalej
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna parzysta.
P r z y b o r y: piłka i kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, dwa pudła takiej samej wielkości.
U s t a w i e n i e: w zespołach w luźnej gromadce, przed oznaczonymi liniami startu, w odległości 2 – 3 kroków od nich pudła.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego, każdy pierwszy zawodnik z zespołu stara się silnym podaniem piłki trafić w pudło tak , aby przesunąć je dalej niż przeciwnik, w zależności od liczby zawodników , każdy z nich może wykonać od 1 do 5 uderzeń.
Wygrywa zabawę ta drużyna, która przesunie pudło dalej.
Pudło do przeciwnika
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna parzysta.
P r z y b o r y: piłka kij do gry dla każdego uczestnika, pudło na 4 ćwiczących.
U s t a w i e n i e: parami naprzeciwko siebie, na oznaczonych liniach w odległości 10 – 16 kroków od siebie między liniami pudło.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego, każdy z uczestników stara się nie przekraczając linii, trafić w pudło, tak, aby przesunąć je w stronę przeciwnika. Za przesunięcie para zdobywa punkt. Wygrywa ta para, która zdobędzie więcej punktów.
Strzał na bramkę
Jednym z podstawowych warunków szkolenia jest nauczanie umiejętności prawidłowego wykonania strzału na bramkę z różnych pozycji wyjściowych. Strzał jest trudnym elementem, ale i ulubionym przez dzieci.
Szybko do celu
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna
P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, minimum 5 piłek , bramka 60 x 90 cm.
U s t a w i e n i e: w odległości 5 – 8 kroków od bramki, na wyznaczonej linii ustawiamy piłki jedna obok drugiej w odległości od siebie od 0,5 do 1 kroku.
P r z e b i e g: przed zabawą prowadzący losuje kolejność prób uczestników. Pierwszy zawodnik podchodzi do piłek i na sygnał prowadzącego stara się w jak najkrótszym czasie, w dowolnej kolejności wykonać celne strzały na bramkę. Rywalizację wygrywa ten zawodnik, który w krótszym czasie zdobędzie najwięcej celnych bramek. Uwaga – zabawę możemy przeprowadzić w rywalizacji drużynowej.
Strzał do bramki
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna parzysta.
P r z y b o r y: kij piłka do gry w unihokeja dla każdego uczestnika zabawy, dwie bramki 60 x 90 cm.
U s t a w i e n i e: w dwóch rzędach na oznaczonej linii startu, w odległości 10 kroków od niej naprzeciw każdego z zespołów bramka, za nią wyznaczony sędzia (pomocnik), który liczy punkty – celne bramki w drużynie.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego pierwszy zawodnik z każdego rzędu wybiega, prowadząc piłkę kijem i wykonuje dowolny strzał na bramkę. Sędzia liczy trafne strzały. Po niecelnym strzale zawodnik może powtórzyć go lub wrócić do rzędu, dając tym samym sygnał do biegu następnemu. Wygrywa ten zespół, który szybciej ukończył bieg i wykonał więcej trafnych strzałów na bramkę.
Wyścig slalomem ze strzałem na bramkę
L c z b a u c z e s t n i k ó w : dowolna parzysta .
P r z y b o r y: kij i piłka do unihokeja, 8 pachołków lub znaczników, 2 bramki 45 x 60 cm.
U s t a w i e n i e: w dwóch rzędach na oznaczonej linii startu; w odległości 3 – 4 kroków od niej ustawione przed każdym zespołem po 4 pachołki – w odstępach 3 – 4 kroków 4 kroki od ostatniego stoi bramka, za nią wyznaczony sędzia (pomocnik) liczący punkty – bramki.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego każdy pierwszy zawodnik z rzędu prowadzi piłkę slalomem pomiędzy pachołkami, po czym oddaje strzał na bramkę. Zawodnik, który pierwszy wykona zadanie, trafiając w bramkę uzyskuje 2 pkt. Drugi 1 pkt. Za niecelny strzał 0 pkt. Na kolejny sygnał prowadzącego wybiega druga para zawodników. Wygrywa ta drużyna, która zdobędzie większą ilość punktów.
Prowadzenie piłki kijem
Szybkość gry oraz bezbłędna obrona i atak wymagają od zawodnika doskonałego opanowania prowadzenia piłki kijem. Duże znaczenie w treningu odgrywają ćwiczenia żonglerki oraz ćwiczenia oswajające z piłką i kijem. Pozwalają one nauczyć operowania piłką bez kontroli wzrokowej, czyli tzw. " czucia piłki kijem". Prowadzenie piłki kijem stosowane jest w akcjach, często jako konfrontacja między atakującym a broniącym. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że zbyt częste lub niewłaściwe prowadzenie piłki kijem wpływa niekorzystnie na przebieg gry, zwalnia jego tempo doprowadzając często do utraty piłki.
W nauczaniu prowadzenia piłki kijem wyróżniamy:
- prowadzenie piłki kijem z boku;
- prowadzenie piłki kijem slalomem;
- prowadzenie piłki ze zmianą tempa i kierunku biegu;
- prowadzenie piłki kijem dryblingiem.
Berek unihokej
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna , parzysta ,
P r z y b o r y: kij do unihokeja dla każdego uczestnika, 2 – 3 piłki mniej niż uczestników.
U s t a w i e n i e: luźna gromadka.
P r z e b i e g: uczestniczący poruszają się po całym boisku prowadząc piłki kijami, natomiast berkami są ci zawodnicy, którzy nie posiadają piłek, starają się, zatem, odebrać ją dowolnej osobie z grupy ćwiczących. Jeżeli się uda to uczestnik, który stracił piłkę zostaje berkiem.
Sztafeta z przekazywaniem piłki
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna parzysta.
P r z y b o r y: kij do gry w unihokeja dla każdego uczestnika, 2 piłki.
U s t a w i e n i e: 4 rzędy naprzeciwko siebie, dwa zespoły z piłkami.
P r z e b i e g: na sygnał prowadzącego, z każdego rzędu wybiega pierwszy zawodnik. Ćwiczący z piłkami prowadzą je kijami do linii środkowej, tam przekazują je swoim współćwiczącym z rzędu przeciwnego, po czym powracają jak najszybciej do swojego rzędu po przeciwnej stronie. Wygrywa zespół, który szybciej wykona zadanie.
Prędzej dookoła
L i c z b a u c z e s t n i k ó w: dowolna parzysta.
P r z y b o r y: kij piłka do gry w unihokeja dla każdego uczestnika.
U s t a w i e n i e: dwa zespoły ustawione na obwodzie koła: jeden na jednej połowie, drugi na drugiej połowie. Po odliczeniu zawodnicy w zespołach otrzymują numery.
P r z e b i e g: wywołany numer przez prowadzącego obiega swój rząd, starając się powrócić na swoje miejsce szybciej niż jego przeciwnik, prowadząc jednocześnie piłkę kijem. Punkt zdobywa ten zespół, który zawodnik szybciej wykona zadanie.
PODSUMOWANIE
W zaproponowanych formach ruchowych wykorzystałem przede wszystkim sprzęt do unihokeja, nadający się doskonale do przeprowadzenia wielu specjalistycznych ćwiczeń, zabaw, gier i torów przeszkód zarówno w lekcjach wychowania fizycznego, jak i zajęciach treningowych, czy pozalekcyjnych. Przedstawiony materiał przewidziany jest nie tylko dla dzieci i młodzieży, która po raz pierwszy styka się z tą dyscypliną, ale również dla tych, którzy posiadają już jakąś wiedzę na ten temat i unihokej nie jest im obcy. Zaproponowane formy zadań ruchowych powinny być pomocne nie tylko w opanowaniu i utrwalaniu umiejętności operowania kijem i piłka, lecz również powinny ułatwić opanowanie taktyki gry i kształtowanie określonych cech motorycznych. Mam nadzieję, że przedstawione propozycje będą stanowić źródło dalszych pomysłów, zmobilizują zainteresowanych do poszukiwań innych rozwiązań w doskonaleniu techniki i taktyki gry w unihokeja.
Bibliografia
- M. Bondarowicz, Zabawy i gry ruchowe w zajęciach sportowych, RCMSz Warszawa 1994
- K. Nowakowska, Wychowanie fizyczne w klasach I – III, Wydawnictwo Pedagogiczne ZNP Kielce 1994
- Przepisy gry w unihokeja (bez bramkarza)1997, Polska Federacja Unihokeja – Floorball
- S. Starzyńska, Ćwiczenia i zabawy doskonalące elementy gry w unihokeja, Lider 1997
- W. Stroczyński, A. Stuła, Gry i zabawy ruchowe w szkoleniu piłkarskim, Skrypt AWF Poznań
- R. Trześniowski, Gry i zabawy ruchowe, SiT Warszawa 1953
- Tywoniuk – Małysz, Forma zabawowa w nauczaniu elementów unihokeja, Lider 1996
- Tywoniuk – Małysz, Bawmy i uczmy na lekcji unihokeja, Lider 1996
- Tywoniuk – Małysz, Gry i zabawy w nauczaniu unihokeja, Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne 1998
Grzegorz Grzelak
Nauczyciel wychowania fizycznego
w Szkole Podstawowej we Władysławowie |
