Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Przyczyny napięć i agresji u dzieci w wieku przedszkolnym

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 5164 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
     Jedną z form dewiacji, czy też niedostosowania się do współczesnego społeczeństwa jest agresywne zachowanie określone skrótowo mianem agresji. Niestety coraz częściej występuje ono również wśród małych dzieci.
     Według psychologa Tomaszewskiego (Wstęp do psychologii) – agresja będzie to zachowanie skierowane przeciw czemuś lub komuś. I może ono mieć dwa kierunki: na zewnątrz – przeciw przedmiotom lub osobom zewnętrznym, np. przeciw samej przeszkodzie lub osobie będącej sprawcą trudności. Będzie to np. pobicie lub znieważenie słowne, bezcelowe zabijanie zwierząt, niszczenie roślin, rozbijanie, uszkadzanie przedmiotów itp. ; oraz przeciw samemu sobie (autoagresja przyjmująca formę samouszkodzenie).
     Ze względu na sposób manifestowania Z. Skorny wyróżnia cztery rodzaje agresji:

  1. Agresję fizyczną – gdzie atak skierowany na inną osobę, przyjmuje formę uderzenia, pobicia powodującego zadanie bólu lub uszkodzenia ciała.
  2. Agresję słowną – przejawiającą się w wystąpieniu przykrych i szkodliwych dla atakowanej osoby bodźców słownych w formie wyśmiewania, obraźliwego przezywania, straszenia, grożenia, poniżania godności osobistej.
  3. Agresję symboliczną – skierowaną na przedmioty symbolizujące dla agresora osobę, w odniesieniu, do której chciałby on przejawiać agresję, ale z różnych powodów jest to niemożliwe. Będzie to np. podarcie fotografii, zniszczenie listów osoby, która zerwała dotychczasowe więzi uczuciowe.
  4. Agresję ukrytą (wyobrażeniową) – będzie to np. marzenie o zemście, pobicie nie lubianej osoby lub zniszczenie należących do niej przedmiotów. Istnienia tego typu agresji można się domyślać na podstawie objawów mimicznych, wypowiedzi słownych itp.
     Do psychologa często przychodzą rodzice, skarżąc się, że ich dziecko stało się nieznośne, o byle, co się złości, rzuca zabawki na podłogę, krzyczy. W nocy nie może spać, przewraca się z boku na bok, czasem budzi się z płaczem. Jak można wytłumaczyć takie zachowania?
     Najprawdopodobniej, w większości rodzin było tak: dziecko zapłakało, bo było spragnione, albo uderzyło się, czy zabawka mu wypadła. Czyli dziecko płaczem albo krzykiem dawało znać, że coś jest nie w porządku i na to wołanie zawsze ktoś przychodził. W wyniku takich zdarzeń, w umyśle dziecka tworzy się przekonanie, że gdy jest mu źle – może płaczem, krzykiem, a w późniejszych latach wołaniem, przywołać kogoś, kto pomoże, a także potrafi usunąć źródło przykrości. I jeśli w dalszym życiu dziecko otrzyma pomoc ilekroć jej potrzebuje – nie będzie prezentowało takich zachowań, które świadczą o zaburzeniach procesów emocjonalnych.
     Ale może zdarzyć się tak, że dziecko woła – a mama nie przychodzi. Płacze – a tatusia nie ma. Jest pozostawione samemu sobie. I wtedy właśnie mogą rozwijać się takie zachowania, które nas niepokoją. Są to zachowania mające na celu powiedzenie, wykrzyczenie, że coś się dzieje niedobrego, że dziecko potrzebuje pomocy. Daje nam o tym znać – w taki sposób, jaki jest mu dostępny. Bo, czy zwrócilibyśmy uwagę na dziecko, gdyby było grzeczne, ciche, posłuszne, dobrze spało...? Dziecko sięga, więc po takie metody, które będą zauważone. Zachowanie jego są, zatem odpowiednikiem zachowań małego dziecka, które płacze, bo potrzebuje naszej pomocy.
     Takich sytuacji jest bardzo dużo. Rodzice, coraz częściej większość czasu spędzają w pracy, od rana do wieczora, że nawet nie mają już czasu na całuska na dobranoc.
     Tak, więc w niektórych rodzinach zostały zaburzone proporcje, najpierw dobra materialne, a dziecko... gdzieś tam na końcu. Warto się, więc zastanowić: jaka jest nasza hierarchia wartości?
     Opinię publiczną bulwersują ostatnio informacje o bestialskich wyczynach nieletnich. Przyczyny tego zjawiska z pewnością są bardzo złożone, ale obserwując wzrost agresji u małych dzieci można powiedzieć, że problem ten pojawia się już u bardzo małych dzieci.
     Przedszkola, który rano wkracza do sali i po chwili szuka partnera do walki, nie jest już niczym niezwykłym. Coraz częściej nawet drobne nieporozumienia kończą się rękoczynem, a na pytanie "Dlaczego uderzyłeś?" – słyszymy odpowiedź "Nie wiem".
     Trudno się jednak dziwić, jeśli idolami współczesnych przedszkolaków są: Rambo, Rocky, Supermen, bohaterowie filmów, bajek przepełnionych brutalnością, agresją i walką.
     Z przyzwoleniem i akceptacją rodziców kilkuletnie dzieci oglądają wstrząsające filmy o zabijaniu: horrory, thrillery – aby potem odtworzyć je w zabawach. Podobni bohaterowie pojawiają się również w kreskówkach, komiksach, grach i zabawach. Dzieci nie znają praw fizyki, ani praw rządzących ludzkim życiem, utożsamiając się z ulubioną postacią są pewne, że i tym razem wszystko zakończy się dobrze np. wyskoczenie bohatera z trzeciego piętra dobrze się skończy.
     Zapobieganie i przeciwdziałanie aktom agresji należy do ważnych działań wychowawczych. Wymaga to jednak poznania prawidłowości kierujących agresywnym zachowaniem, takich jak:
  • Struktura grupy społecznej – to utrwalone przekonanie, że ten, kto znajduje się na "szczycie" jest upoważniony do agresywnego zachowania wobec pozostałych członków w grupie np. lider.
  • Deindywidualizacja – to osobnik działający anonimowo w dużej grupie, wykazuje w większym stopniu skłonność do agresywnego zachowania się, niż wtedy, gdy wiadomo, że jest on sprawcą swoich czynów.
  • Model – to mimowolne naśladowanie modeli agresywnego zachowania się, z którymi dana osoba zetknęła się w swoim otoczeniu. Modelem agresji bywa dla dzieci, agresywne zachowanie rodziców, sąsiadów czy rówieśników (również film, telewizja, sceny bajek, napadów itp.)
  • Frustracja – źródłem frustracji doznawanej przez dzieci są kary fizyczne stosowane przez rodziców.
  • Blokada –o brak możliwości zaspokojenia określonych potrzeb. Powstanie agresywnego zachowania się dzieci sprzyja blokada uznania społecznego (częste upominanie go, wytykanie mu wad – błędów), blokada samodzielności (np. zbyt liczne zakazy – nadmierne ograniczanie samodzielności dziecka) oraz blokada potrzeby afiliacji (spowodowanej oziębłością uczuciową rodziców, brakiem objawów serdeczności).
  • Zmiany chorobowe – to np. zaburzenia nerwicowe (zwiększona pobudliwość), choroby psychiczne (psychopaci, schizofrenicy, epileptycy), ludzie pozbawieni sumienia – bezkrytyczni, choroby somatyczne (np. chory na reumatyzm).
ZAPOBIEGANIE I TERAPIA
  1. Skuteczne kary – kara jest skuteczna wówczas, gdy karany akceptuje normę, za przekroczenie, której została ona wymierzona i gdy karany przejawia pozytywny stosunek do osób wymierzających karę.
  2. Uwzględnienie mechanizmu powstawania agresji i dostosowanie do nich środków oddziaływania pedagogicznego.
Dzieci mogą w sytuacji zabawy realizować swoje potrzeby i uczucia, działać aktywnie i według uznania. W ćwiczeniach i w zabawach integracyjnych agresji można nadać określoną formę. Tego typu ćwiczenia spełniają szereg funkcji:
  • służą wyrażaniu złości i wrogości,
  • oddalają od społecznego przymusu,
  • dzięki nim można bez wstydu i sankcji rozmawiać na tematy tabu np. o przekleństwach, przezwiskach.
     Bardzo często możemy się również spotkać z agresją bezsłowną. Wykrzywienie, pokazanie języka, zrobienie obraźliwego gestu – to niektóre zachowania wywołujące atak u dziecka – odbiorcy. Częściej są w tym wypadku karane dzieci, które reagują na bezsłowną zaczepkę – a nie te, które są rzeczywistym źródłem konfliktu. W ten sposób wzmacniamy bezsłowną agresję, bowiem dziecko prezentujące takie formy zachowań są pewne swej bezkarności, a więc może powtarzać złe zachowania.
     Rozsądzając spory między dziećmi, warto zdać sobie sprawę z tego, że nie zawsze to, które uderzy czy popchnie jest prowokatorem agresji.
     Podsumowując, można wymienić wspólne cechy środowisk rodzinnych wpływających na przyczyny napięć i agresji u dzieci w wieku przedszkolnym.
Są to:
  1. Ogólnie niekorzystna atmosfera w rodzinie, będąca wynikiem znacznej impulsywności i nerwowości dorosłych członków rodziny.
  2. Duża liczba osób uczestniczących w wychowaniu dziecka.
  3. Przewaga wychowania niekonsekwentnego.
  4. Przewaga kar w wychowaniu, rzadkie stosowanie wzmocnień pozytywnych. Stosowanie kar za agresję.
mgr Iwona Tyrała
nauczycielka wychowania przedszkolnego

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie