Prowadząca:
Za największych bajkopisarzy Europy uważa się Hansa Christiana Andersena, Charles’a Perrault’a oraz braci Wilhelma i Jakuba Grimmów.
Na pewno znacie wiele baśni i bajek, które zostały wymyślone przez tych bajkopisarzy.
Jako, że w bajkach wszystko jest możliwe dzisiaj sami autorzy opowiedzą Wam o swoich utworach.
Wchodzi na scenę Andersen (chłopiec okryty peleryną, na głowie cylinder)
(Dzień dobry – po duńsku)
Nazywam się Hans Christian Andrersen. Urodziłem się w małym duńskim miasteczku w Odense. Moje dzieciństwo nie było tak wesołe jak wasze. Ojciec, który był szewcem, zmarł przedwcześnie po trudach służby w wojsku cesarza Napoleona, moja mama zaś utrzymywała mnie i siebie piorąc i sprzątając u obcych ludzi. Na szczęście miałem jeszcze babcię – bardzo kochaną babcię, która opowiadając mi bajki , wprowadziła mnie w zaczarowany świat, w którym wszystko jest możliwe, a dobro zawsze zwycięża zło.
Kiedy byłem starszy zacząłem sam pisać baśnie. Najbardziej lubię tą o maleńkiej dziewczynce, ślicznej i delikatnej, wzrostu nie większego niż jeden cal. Posłuchajcie, a na pewno domyślicie się jak miała na imię.
Pan Andersen czyta fragment baśni, na scenę wchodzi Calineczka i zamyka się w dużym kwiatku zrobionym z kartonu
„Była sobie pewnego razu kobieta, która bardzo, bardzo pragnęła mieć malutkie dziecko, ale nie wiedziała, skąd je wziąć. Poszła więc do starej czarownicy i powiedziała jej:
- Pragnęłabym z całego serca mieć małe dziecko , czy mogłabyś mi powiedzieć, skąd je mogę wziąć?
- Znajdziemy na to radę – powiedziała czarownica. – Masz tu ziarnko jęczmienia, nie z tego gatunku, który rośnie na chłopskim polu, ani z tego, który jedzą kury. Wsadź je do doniczki, zobaczysz, co z tego wyrośnie!
- Dziękuję ci – powiedziała kobieta i dała czarownicy dwanaście groszy. Potem poszła do domu, zasadziła ziarnko jęczmienia i natychmiast wyrósł piękny, duży kwiat, który wyglądał jak duży tulipan, ale płatki miał stulone tak, jak gdyby kwiat był jeszcze w pączku.
- Jakiż to piękny kwiat! – powiedziała kobieta i pocałowała śliczne, czerwone i żółte płatki. I w chwili kiedy składała ten pocałunek, rozległ się jak gdyby wystrzał i kwiat otworzył się od razu. Był to prawdziwy tulipan, ale w środku kwiatu siedziała na zielonym słupku maleńka dziewczynka, śliczna i delikatna. Miała nie więcej niż cal wysokości i dlatego nazwano ją………(dzieci chóralnie kończą… Calineczką).
Kiedy Andersen kończy czytać fragment baśni Calineczka wychodzi z kwiatka, chwyta za rękę Andersena.
Andersen:
Calineczka przeżyła różne przygody, a jakie dowiecie się, gdy sięgniecie po mój zbiór baśni – gwarantuję dobrą zabawę! Tymczasem… do rychłego spotkania. Schodzą ze sceny machając dzieciom na pożegnanie.
Na scenę wchodzą bracia Grimm.
(Dzień dobry po niemiecku)
Dzień dobry dzieci. Kłaniają się wam Bracia Grimm. Ja mam na imię Jakob, a ja Wilhelm. Pochodzimy z Niemiec. Podobnie jak Andersen bardzo lubimy dzieci i dlatego dla nich napisaliśmy wiele bajek. Naszą pasją było zbieranie ludowych podań i legend , dlatego nasze bajki zawierają wiele wątków pochodzących z ludowych, niemieckich opowiadań. Naszą ulubioną bajką, jest ta, która opowiada o braciszku i siostrzyczce. Posłuchajcie… ( na scenie spacerują Jaś i Małgosia)
„Dawno temu, niedaleko wielkiego lasu, mieszkał sobie drwal ze swoją żoną i dwojgiem dzieci. Chłopczyk miał na imię Jaś, a dziewczynka Małgosia. Byli bardzo ubogą rodziną, a gdy nastała w ich kraju wielka bieda, drwal nie był w stanie zarobić nawet na chleb dla swoich bliskich.
Pewnej nocy nie mógł zasnąć, przewracał się z boku na bok i próbował wymyślić wyjście z tej trudnej sytuacji, aż w końcu bezsilny zapytał żony:
- I cóż z nami teraz będzie? Jak wyżywimy nasze dzieci, kiedy sami nie mamy co jeść?
- Nic się nie martw, mężu – odparła kobieta – jutro, wcześnie rano, zabierzemy dzieci do lasu w takie miejsce, gdzie jest on najgęstszy. Rozpalimy tam dla nich ognisko i damy im po kawałku chleba, a sami pójdziemy do lasu pracować, zostawiając ich w gąszczu. Kiedy zostaną same, na pewno nie znajdą drogi powrotnej i ten sposób pozbędziemy się ich.
- Nie, żono – odrzekł natychmiast drwal – nigdy tego nie zrobię! Jak mógłbym kiedykolwiek zostawić moje dzieci same w lesie? Przecież dzikie zwierzęta znajdą je zaraz i rozerwą na strzępy!
- Och, ty głupcze! – powiedziała kobieta. – Jak tego nie zrobimy, to wszyscy umrzemy z głodu.
Kobieta nie dawała spokoju drwalowi, aż w końcu z wielkim smutkiem zgodził się na jej pomysł i rzekł:
- Zrobię to, ale będzie mi bardzo żal moich kochanych dzieci.
Tej nocy Jaś i Małgosia również nie mogli zasnąć i słyszeli okropny plan swojej macochy, który ta wyjawiła mężowi. Dziewczynka, gdy go usłyszała, zaczęła płakać rzewnymi łzami i zaszlochała:
- Och, teraz już jesteśmy zgubieni.
- Uspokój się, Małgosiu i nie przejmuj się – powiedział Jaś do swojej siostrzyczki – zaraz wymyślę sposób, aby nas uratować”.
Wilhelm Grimm:
Jeżeli chcecie poznać jaki to sposób sięgnijcie po naszą książkę. Razem odkryjemy tę i jeszcze wiele innych baśniowych tajemnic. Zatem …do następnego spotykania.
Na scenę wchodzi Charles Perrault, niesie ze sobą księgą swoich bajek.
(Dzień dobry po francusku)
Moje baśnie również czytane są przez dzieci na całym świecie. Urodziłem się we Francji. Na dworze króla Ludwika XIV, gdzie byłem urzędnikiem, wszelkie cudowności, czarodziejskie baśnie i opowiadania były bardzo modne i każdy lubił słuchać moich bajek, a najbardziej tę o Kopciuszku. Posłuchajcie:
„Był sobie pewien wdowiec, łagodny jak baranek. Miał córkę śliczną, dobrą i pracowitą dziewuszkę. Ojciec i córka kochali się serdecznie i dobrze im się działo.
Wieczorem zasiadali sobie przy domowym kominie, przy trzaskającym ogniu, i patrzyli na iskry przebiegające po płonących drewkach[...]
W spokoju i zgodzie mijały dni i wieczory i byłoby tak zapewne zawsze, gdyby coś nie podkusiło wdowca, żeby ożenił się po raz drugi. Może namówiły go do tego sąsiadki, bo nic łatwiejszego, jak namówić kogoś łagodnego jak baranek.
Wdowa, z którą się ożenił, miała dwie córki. Wszystkie trzy miały przewrócone w głowie i myślały tylko o swoich wygodach. Zaraz po weselu wdowa zaczęła rządzić się w domu wdowca jak szara gęś, wdowiec zaś stawał się z dnia na dzień coraz łagodniejszy i we wszystkim ustępował żonie, byle tylko mieć święty spokój.
Macocha postanowiła skorzystać z tej łagodności i przyuczyć jego córkę do domowych obowiązków, żeby mieć z niej pomoc do wszystkiego, i to darmo. Żal było patrzeć na tę ślicznotkę, jak męczyła się pracą nad siły, to rąbiąc i rozpalając drwa, to szorując garnki, schody i podłogi”.
Na pewno wiecie jak się ta bajka zakończy, ale ja zapraszam was do przeczytania wielu jeszcze innych - czasem wesołych, a czasem smutnych bajek - które zaprowadzą was do cudownego świata, gdzie wszystko zdarzyć się może.
Perrault zamyka księgę baśni i schodzi ze sceny.
Osoba prowadząca
Na tym skończyliśmy bajeczną podróż w czasie której poznaliśmy bliżej największych europejskich bajkopisarzy, ale przecież to nie koniec podróżowania, bo każdy z Was może znów odwiedzić krainę baśni, by w końcu zostać stałym jej bywalcem.
Mirela Kluczniok
Koordynator akcji CPCD
Leszczyny |
