1. Wprowadzenie sztandaru szkoły i odśpiewanie hymnu.
2. Przemówienie dyrektora szkoły.
3. Powitanie pierwszoklasistów przez przewodnicząca samorządu uczniowskiego.
Drodzy mali przyjaciele.
Od pierwszego września tworzycie wraz z nami wielką szkolną rodzinę. Wiecie, że w rodzinie każdy obok praw ma także obowiązki, które powinien solidnie wypełniać. Naszym wspólnym obowiązkiem jest przede wszystkim pilna nauka. Do niej wdrożą Was nauczyciele i rodzice. My – starsi koledzy, podamy Wam pomocną dłoń. Korzystajcie z naszych szczerych rad i wskazówek. Możecie zawsze zwracać się do nas ze wszystkimi trudnymi sprawami. Wiemy, że tych może być dużo. My zabawimy się z Wami na przerwie, pomożemy znaleźć zgubiony worek, przeprowadzimy przez jezdnię.
Mały Kolego i Koleżanko – pamiętajcie, jesteśmy Waszymi starszymi przyjaciółmi, którzy służyć Wam będą pomocą, gdy szkolne życie okaże się trudne. Uśmiechnijcie się, bo w szkole jest radośnie. Cieszymy się, że powiększyła się nasza rodzina. Życzymy Wam szóstek i piątek oraz wzorowego zachowania na pierwszym świadectwie.
4. Akt ślubowania.
„Ślubuję być dobrym Polakiem, dbać o dobre imię swojej klasy i szkoły. Będę uczyć się w szkole jak kochać Ojczyznę, jak dla niej pracować, kiedy urosnę! Będę się starać być dobrym kolegą, swym zachowaniem i nauką sprawić radość rodzicom i nauczycielom”.
ŚLUBUJĘ.
5. Część artystyczna w wykonaniu uczniów klasy I.
Wiersz „Barwy ojczyste”.
Powiewa flaga,
gdy wiatr się zerwie.
A na tej fladze
biel jest i czerwień.
/Dzieci podnoszą najpierw białą, a później czerwoną wstążkę./
Czerwień – to miłość.
Biel – serce czyste.
Piękne są nasze
barwy ojczyste.
/Dzieci machają wstążkami nad głowami./
Wiersz „Kto ty jesteś”.
/Recytowany w formie dialogu. Nauczycielka zadaje pytania, uczniowie odpowiadają chórem./
Kto ty jesteś?
Polak mały.
Jaki znak twój?
Orzeł biały.
Gdzie ty mieszkasz?
Między swymi.
W jakim kraju?
W polskiej ziemi.
Czym ta ziemia?
Mą ojczyzną.
Czym zdobyta?
Krwią i blizną.
Czy ją kochasz?
Kocham szczerze.
A w co wierzysz?
W Polskę wierzę.
Piosenka „Płynie Wisła”.
Płynie Wisła, płynie
po polskiej krainie,
a dopóki płynie,
Polska nie zaginie.
Zobaczyła Kraków
wnet go pokochała,
a w dowód miłości
wstęgą opasała.
Wiersz „Pierwszaki”.
Idą pierwszaki – dawne maluchy.
Jeden w drugiego to same zuchy.
Buzie umyte i ręce czyste,
każdy na plecach dźwiga tornister.
Z bijącym sercem stoją przed szkołą.
Jak im tu będzie?
Chyba wesoło.
Wiersz „Pierwszak”.
Jestem bardzo wesoły,
bo już idę do szkoły.
Piaskownicę zostawiam bez żalu.
Książki niosę w tornistrze,
od czystości aż błyszczę.
Przecież jestem już Pierwszak
nie Maluch.
Wiersz „Kasia”.
/Na środek wychodzi troje dzieci – dziewczynka ma na plecach tornister./
Narrator:
Przez wieś idzie dróżką
Kasia uśmiechnięta.
/podchodzi do niej chłopiec i mówi/
Chłopiec:
Co masz Kasiu w teczce?
Dziewczynka:
Nowy elementarz /pokazuje nową książkę/
Piękny, kolorowy.
Będę go szanować,
żeby książka była
cały rok jak nowa.
Piosenka „Jestem uczniem”.
Idę do szkoły
a ze mną przyjaciele.
Śpiewam wesoło,
bo przygód czeka wiele.
Kim ja jestem?
Wie każdy z was!
Do pierwszej klasy
idę pierwszy raz.
Niosę tornister
w nim książki i zeszyty.
W nowym piórniku
mam kredki, długopisy.
Kim ja jestem?
Wie każdy z was!
Do pierwszej klasy
idę pierwszy raz.
Wiersz „Kreda”.
/Na środek wychodzi pięcioro dzieci z rekwizytami./
Dziecko I.
Pisze kreda na tablicy.
Pisze bardzo rada.
Bielutkimi literkami
dzieciom opowiada.
Dziecko II
Tu jest lala. /podnosi do góry wyraz „lala”./
Dziecko III
Tu kot. /unosi w górę napis wyraz – „kot”/
DzieckoIV
Tu jest dom. /jak wyżej/
Dziecko V
A tu płot. /jak wyżej/
Dzieci razem
Gdy się pisać nauczymy,
słowo tak po słowie.
Szereg liter na tablicy,
więcej nam opowie.
Piosenka „Biegnie kreda po tablicy”.
/Indywidualna inscenizacja słów piosenki np. podskoki, kołysanie się/.
Biegnie kreda po tablicy: szur, szur, szur.
Zawijasy kreda ćwiczy: szur, szur, szur.
Wtem literki – hop i zwinnie
uciekają poza linię.
Równaj szereg. Prostuj grzbiet.
Rząd literek – naprzód bieg.
Szur, szur, szur, szur, szur, szur, szur, szur, szur.
Skacze kreda po tablicy: hop, hop, hop.
Kółka i krzyżyki ćwiczy: hop, hop, hop.
Wtem cyferki – hyc , ukradkiem
Wyskakują poza kratkę.
Równaj szereg. Równaj krok.
Rząd cyferek – naprzód skok.
Hop, hop, hop, hop, hop, hop, hop, hop, hop.
Wiersz “Dyżurny”.
Choć dzwonek nie dzwoni,
choć w klasie pusto,
już starłem tablicę,
świeci jak lustro.
Podlałem roślinki,
niech rosną zdrowe,
gdy przyjdą dzieci,
wszystko gotowe.
Piosenka „Roślinki w klasie”.
Roślinki w klasie mam
i bardzo o nie dbam.
Co lubi każda z nich,
wie Jola, Kuba, Zbych.
Paprotka okiem zerka
na Jędrka i Roberta.
Zielone listki małe
dziękują za zraszanie.
Roślinki w klasie mam
i bardzo o nie dbam.
Co lubi każda z nich,
wie Jola, Kuba, Zbych.
To stare kaktusisko,
co kolce ma jak szpady,
wystawia je o słońca,
nie szuka z nikim zwady.
Roślinki w klasie mam
i bardzo o nie dbam.
Co lubi każda z nich,
wie Jola, Kuba, Zbych.
Wiersz „Smutny wierszyk”.
Jaś elementarz
dostał od mamy.
Nie było na nim
kleksów ni plamy.
Trzy dni minęło
szybko jak z płatka,
a już podarta
nowa okładka.
I znów dzień minął.
Na stronie szóstej
w elementarzu
dwie plamy tłuste!
Minęło znowu
cztery dni chyba.
Jaś na okładce
rysuje grzyba.
Grzyb rośnie w lesie,
lecz się nie zdarza
grzyb na okładce
elementarza.
Tu kleks, tam zygzak,
tu strzęp, tam plama.
Chyba to nie jest
książka ta sama.
A co to będzie
za dwa miesiące?
Aż przykro myśleć,
więc wierszyk kończę.
Piosenka „W Literkowie”.
Na spotkanie w Literkowie
jedzie liter całe mrowie.
Ciągnie ciuchcia wagoniki,
pędzi pociąg w takt muzyki.
Stuku, puku, stuku, puku, stuku, puku,
stuku, puku, stuku, puku, stuku, puku.
Każda wielka zaś litera
sama w podróż się wybiera.
Be – balonem, wu – na wrotkach,
w Literkowie chcą się spotkać.
Kiedy koniec lata bliski
w Literkowie jest spotkanie.
Każda z liter w Literkowie
o przygodach swych opowie.
Tralalala, tralalala, tralalala,
tralalala, tralalala, tralalala,
Każda wielka zaś litera
sama w podróż się wybiera.
Be – balonem, wu – na wrotkach,
w Literkowie chcą się spotkać.
Wiersz „Na lekcji uczniowie”.
Na lekcji uczniowie
nie mówią chórem!
Gdy chcesz coś powiedzieć
rękę podnieś w górę.
Gdy nikt nie spóźnia się do szkoły,
gdy raźnie z teczką każdy spieszy,
gdy każdy grzeczny jest, wesoły,
wtedy się nasza Pani cieszy.
Gdy widzi czysty, ładny zeszyt,
gdy ktoś na piątkę odpowiada,
wtedy się nasza Pani cieszy
i uśmiechnięta jest i rada.
Gdy przyjaźń, zgoda zapanuje,
wśród hałaśliwej, szkolnej rzeszy,
gdy nie ma kłótni, dąsów, bójek,
wtedy się nasza Pani cieszy.
Wiersz „W pewnej klasie”.
Każdy z nas dobrze pamięta o tym,
że uśmiech to radość, że śmiech to zdrowie.
Czasami być może jednak inaczej.
Jak? Poczekajcie, zaraz opowiem.
Na przykład w klasie często się zdarza,
że podczas przerwy krążą „latawce”.
Chłopcy trenują biegi wkoło stołu,
dziewczęta chętnie skaczą po ławce.
Ktoś ciska zręcznie kulę z papieru,
inny ją chwyta z radosnym piskiem.
Rzucona książka leci w powietrzu,
jak gdyby była okrągłym dyskiem.
Skaczą, biegają w klasie „sportowcy”,
sieją dokoła zamęt i postrach.
Mapa się chwieje, drży stary globus,
żeby przypadkiem piłką nie dostał.
Próżno dyżurny błaga o spokój,
daremnie łamie bezbronne ręce.
Znam taką klasę, lecz myślę jednak,
że można znaleźć takich klas więcej.
Opracowała:
Łucja Kilar
nauczycielka nauczania zintegrowanego
ZSP Klimkówka q |
