Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Style uczenia się dzieci dyslektycznych

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2848 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 


opracowanie: mgr Barbara Kisiel
Szkoła Podstawowa Nr 5 w Redzie

STYLE UCZENIA SIĘ DZIECI DYSLEKTYCZNYCH

PREFERENCJE SENSORYCZNE

     Każdy człowiek posiada indywidualny, specyficzny dla siebie sposób odbierania i reagowania na informacje przekazywane kanałem wzrokowym, słuchowym i kinestetycznym. Sposób ten decyduje o tym jak odbieramy świat, jakiego typu informacje najlepiej pamiętamy i spostrzegamy, czyli jak tworzymy naszą reprezentację świata. System ten determinuje naszą osobistą strategię uczenia się i styl komunikowania się z innymi.
     Preferowany system sensoryczny powoduje, że nie nauczysz się czegoś, co jest przedstawione nie w twoim systemie reprezentacyjnym, lub uczysz się tego z wielkim trudem i znacznym brakiem zrozumienia i trudnością w koncentracji uwagi. Ze względu na preferowany sposób odbierania rzeczywistości możemy wyróżnić następujące typy:
  • WZROKOWCY- ich faworyzowanym sposobem uczenia się i odbierania rzeczywistości jest kanał wzrokowy. Lubią się uczyć poprzez patrzenie, lub obserwację pokazu ( demonstrację), lubią wykresy, tabele, teksty zorganizowane. Lubią opisy, pamiętają twarze, zapominają imiona, lubią robić notatki. Ich myśli formułowane są w postaci obrazów . Często wypowiadają się nieco chaotycznie. Koncentrację zaburzy im nieporządek i nadmierny ruch. Są ekspresyjni: łatwo płaczą. Lubią porządek i schludność, preferują sztuki wizualne.
  • SŁUCHOWCY – lubią słuchać innych i sami dużo mówią. Unikają długich opisów ( np. przyrody), w książkach nie zauważają ilustracji. Powtarzają głośno, to co napisali, dobrze pamiętają imiona, zapominają twarze, zapamiętanie następuje poprzez głośne powtarzanie materiału, poruszają ustami, gdy czytają, po cichu". Nie zwracają uwagi na szczegóły, łatwo się dekoncentrują w wyniku hałasu, " głośno myślą", nucą, rozmawiają ze sobą, lubią wypowiedzi typu "potok słów". Lubią słuchać- ale z pewnym zniecierpliwieniem czekają by się wtrącić. Wolą muzykę, niż sztuki wizualne. Wolą mówić o dziełach sztuki, niż je oglądać. Nie korzystają wiele z pokazów i demonstracji, mają kłopoty z mapami, wykresami.
  • CZUCIOWCY ( KINESTETYCY) – lubią czuć emocje, ruch, zapachy i smaki. Dla czuciowców czytanie nie jest ulubionym zajęciem. Mają kłopoty z ortografią, najlepiej pamiętają to, co sami wykonali, wyobraźnia ich pracuje w ruchu, muszą się poruszać, wiercić, lubią coś trzymać, czymś poruszać, manipulować, podskakują z zadowolenia, tupią ze złości, gestykulują. Lubią bliski kontakt z drugim człowiekiem podczas rozmowy ( dotykanie, klepanie), ale nie są dobrymi słuchaczami.
Lubią się uczyć poprzez wykonywanie i bezpośrednie zaangażowanie. Nawet jak dbają o estetykę, to im nie wychodzi.
     Do grupy czuciowców zaliczamy wspólnie grupy osób preferujących ruch (kinestetyków); mających doskonale rozeznanie we własnych i cudzych stanach psychicznych, emocjonalnych; a także węchowców i smakowców. Do tej grupy można zaliczyć dobrego sportowca, tancerza, psychoterapeutę, akrobatę.
     Czystych typów sensorycznych jest raczej niewiele. Na ogół występują typy mieszane z przewagą określonego systemu. Każdy człowiek ucząc się i komunikując się ze światem korzysta z trzech kanałów: wzroku, słuchu, czucia. Biorąc pod uwagę te 3 kanały "przyjmowania wiedzy", można mówić o następujących typach uczenia się:
  1. wzrokowo – słuchowo- ruchowy
  2. wzrokowo – ruchowo - słuchowy
  3. słuchowo - wzrokowo - ruchowy
  4. słuchowo - ruchowo – wzrokowy
  5. ruchowo - słuchowo - wzrokowy
  6. ruchowo - wzrokowo - słuchowy
Wśród dzieci dyslektycznych nie ma typów: W – S – R i S – W – R.

Charakterystyka stylu uczenia się dzieci dyslektycznych przedstawia się następująco:
  1. Wzrokowo – ruchowo – słuchowy styl uczenia się
    To dzieci o dobrej koordynacji wzrokowo-ruchowej. Łatwo uczą się obserwując innych i powtarzając czynności. Zazwyczaj piszą ładnie, ale popełniają liczne błędy ortograficzne. Niechętnie uczą się na pamięć wierszy, słów piosenek. Najchętniej uczą się poprzez doświadczenie, wycieczki poznawcze, manipulowanie, wykonywanie modeli. Czytając często pomagają sobie bujając się na krześle. Numery telefonów zapamiętują zapisując je. Z filmów zapamiętują obraz oraz akcję. Chętnie uczą się za pomocą filmu przyrodniczego lub geograficznego.
         Uczniowie ci są zazwyczaj niezwykle sprawni w obsłudze komputera. W szkole często są postrzegani jako dzieci bardzo ruchliwe, wręcz nadpobudliwe. Mają kłopoty ze skoncentrowaniem się na dłuższych wypowiedziach, dlatego niewiele wynoszą z lekcji na których stosuje się metodę wykładu. Wskazanymi metodami nauczania w przypadku dzieci prezentujących wzrokowo -ruchowo -słuchowy styl uczenia się są metody poglądowe, wzbogacone o techniczne środki przekazu, oraz poznawanie poprzez wycieczki poznawcze.
  2. Słuchowo – ruchowo – wzrokowy styl uczenia się
    Dzieci te uczą się łatwo w toku dyskusji oraz słuchając wypowiedzi innych. Często operują bogatym słownictwem. Zazwyczaj mają problemy z czytaniem, przekręcają wyrazy. Niechętnie uczą się za pomocą tekstu pisanego, często nie rozumieją przeczytanych przez siebie informacji. Piszą niestarannie i mało czytelnie, rysują schematycznie. Lubią słuchać i koncentrują się na czytanych tekstach. Nie potrafią skoncentrować się na obserwacji, lub wyszukiwaniu szczegółów w oglądanym obiekcie. Nie lubią pisemnego odrabiania pracy domowej. Dzieci te potrzebują dużo ruchu. Podczas uczenia się często słuchają muzyki. Łatwo uczą się wierszy i piosenek.
         Czynności poznawcze preferowane w szkole przez dzieci uczące się zgodnie z tym stylem są: wykład, opowiadanie, pogadanka oraz chodzenie i słuchanie czyli wycieczki poznawcze.
  3. Ruchowo – wzrokowo – słuchowy styl uczenia się
    Osoby, które nie realizują się w języku mówionym, odpowiadają na pytania jednym zdaniem. Mają trudności z zapamiętaniem tytułów książek i filmów oraz nazwisk. Często są uzdolnione manualnie, lubią wykonywać prace plastyczne, ale też chętnie uczestniczą w zajęciach sportowych. Stosunkowo łatwo uczą się różnych czynności: jazdy na rowerze, nartach, pływania. Dzieci wrażliwe słuchowo – nie lubią hałasu, dlatego niechętnie pracują w środowisku klasy ze względu na nadmiar docierających do nich dźwięków.
         Te dzieci najchętniej uczą się poprzez wycieczki poznawcze, doświadczenia np. fizyczne, zwiedzanie muzeów, obserwacje wykresów, ilustracji.
  4. Ruchowo – słuchowo – wzrokowy styl uczenia się
    Dzieci w ciągłym ruchu, są bardzo sprawne fizycznie. Doświadczają świata poprzez dotyk, smak, eksperymentowanie. W szkole postrzegane są jako dzieci nadpobudliwe. W czasie lekcji bujają się na krześle, chodzą między ławkami. Kiedy są zmuszane do bezruchu, wówczas gwałtownie intensyfikuje się mimika ich twarzy. Lubią się uczyć poprzez wykonanie i bezpośrednie zaangażowanie. Uczenie się jest dla nich czynnością dynamiczną, opartą na ruchu i słowie. Próby przekonania ich do tradycyjnych metod nauczania skazane są na niepowodzenie.
     Najczęściej angażowanym rodzajem czynności w procesie nauczania na terenie szkoły są czynności oparte na wzroku: spostrzeganie, obserwacja, czytanie, pisanie, przepisywanie z tablicy. Stanowią one 60% czynności w których uczestniczy uczeń na lekcjach. Około 25% stanowią czynności oparte na słuchaniu. Natomiast najmniej zaangażowaną sferą w proces uczenia się jest sfera ruchowa – około 15 %.
     Biorąc pod uwagę fakt że wymagania poznawcze szkoły koncentrują się na zaangażowaniu głównie sfery wzrokowej, w mniejszym stopniu sfery słuchowej, a sfera ruchowa jest wyraźnie niewykorzystywana jako droga uczenia się można stwierdzić, że w najtrudniejszej sytuacji wobec spełniania wymagań szkoły są dzieci, u których na pierwszym miejscu stylu uczenia się jest droga "ruchowa". Dzieci te są zazwyczaj bardzo dynamiczne, mają potrzebę wykonywania czynności manipulacyjnych, co w obszarze działań szkoły jest uważane za brak koncentracji i nadpobudliwość.

Bibliografia:
  1. Dyrda J: Modele uczenia się dzieci dyslektycznych, a wymagania poznawcze szkoły; Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego; Gdańsk 2004.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie