Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Nadpobudliwość psychoruchowa ? przyczyny, skutki oraz działania terapeutyczne

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2108 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

W życiu każdego człowieka niezależnie od jego wieku , emocje odgrywają ogromną rolę . Określamy je jako stany organizmu wywołane brakiem równowagi z otoczeniem. Znaczenie , jakie nadajemy otaczającej nas rzeczywistości , bądź własnemu działaniu , zawiera w sobie ocenę. Może być odbierane pozytywnie, dające zadowolenie , lub negatywnie, ujemnie, powodujące przykrość. Znak emocji dodatni bądź ujemny jest elementem warunkującym częstotliwość podejmowania określonego działania. Emocje różnią się nie tylko znakiem ale również intensywnością. Te, które charakteryzują się silnym natężeniem określamy jako afekty. Słabe natężenie uczuć cechujące się dłuższym okresem trwania określamy jako nastrój. Emocje różnią się pod względem treści. Wyróżnia się: strach, gniew, lęk, radość, czułość, itd.
Do zaburzeń emocjonalnych dochodzi wówczas, gdy silne napięcia emocjonalne nie są rozładowane. Dzielimy je na:
- psychosomatyczne: moczenie mimowolne, brak łaknienia, snu, jąkanie, tiki, bóle brzucha, głowy, itp.
- nerwicowe: nerwica szkolna
- zaburzenia zachowania: agresja bezpośrednia, słowna, fizyczna, autoagresja.
U podstaw wszystkich rodzajów zaburzeń leży lęk. Źródłem zaburzeń emocjonalnych może być : dom, szkoła, środowisko, w jakim żyje dziecko, mogą to być również czynniki organiczne.
Chciałabym zająć się nadpobudliwością psychoruchową , która może być efektem zaburzeń emocjonalnych bądź może do nich doprowadzić. Najczęstszym objawem nadpobudliwości jest agresja. Nadpobudliwość może objawiać się w trzech sferach:
- nadpobudliwość ruchowa
- duża nadwrażliwość na bodźce z otoczenia
- nadwrażliwość poznawcza wyrażająca się trudnością w koncentracji uwagi, pochopnością w myśleniu i działaniu.
Zachowanie dzieci nadpobudliwych nastręcza wiele trudności rodzicom i nauczycielom. Dzieci te łatwo wybuchają złością, reagują krzykiem, płaczem w sytuacjach , które u innych nie wywołują tak gwałtownych emocji. Dzieci te przerywają wykonywaną czynność, złoszczą się , niekiedy niszczą wytwory swojej pracy. Nie potrafią spokojnie i cierpliwie pokonywać pojawiających się trudności. Reakcje emocjonalne tych dzieci są gwałtowne , nieproporcjonalnie silne do działającego bodźca. Przyczyną takiego zachowania jest przewaga procesów pobudzania nad procesami hamowania, wynikająca z określonego typu układu nerwowego. Ich układ nerwowy jest labilny, słaby, co w efekcie powoduje iż dzieci te szybko się męczą wykonywaną pracą. Dlatego też istotne znaczenie w rozwoju tych dzieci ma system wychowania. Niekorzystnie wpływa brak stałych, jasno sprecyzowanych wymagań w stosunku do dziecka oraz często zmieniające się ? zależnie od aktualnego nastawienia rodziców, oceny jego zachowania. Dziecko w takiej sytuacji nie może korzystać z uprzednich doświadczeń, dlatego też jego reakcje są nieoczekiwane, gwałtowne, niezgodne z przyjętymi normami.
Nauczyciele natomiast uważają dzieci nadpobudliwe jako niedbałe, nie przykładające się do wykonywania swoich prac. Dzieci te są na zajęciach bardzo uciążliwe, trudne do prowadzenia, męczące. Krytyka ze strony nauczyciela powoduje u takiego dziecka złość, niszczenie wytworów swojej pracy, bądź wystąpienie silnych reakcji okazywanych w sposób bardzo żywy i ekspresyjny : skaczą, krzyczą , głośno wyrażają swoje uczucia, co powoduje ograniczanie ich aktywności poprzez ostro wyrażone zakazy czy nakazy. W konsekwencji kontakty dzieci nadpobudliwych z dorosłymi opierają się na zniecierpliwieniu, krzyku, wymierzaniu kar, co w konsekwencji prowadzi do uporu z ich strony, niegrzecznego zachowania. Również kontakty z rówieśnikami nie układają się najlepiej. Często zaobserwować można nieporozumienia, kłótnie, a nawet poważniejsze konflikty.
Podstawową więc sprawą w zrozumieniu zachowań dzieci nadpobudliwych jest to, iż ich gwałtowne, niepohamowane reakcje nie wynikają z ich złej woli, czy złośliwości, ale są efektem określonych właściwości typologicznych układu nerwowego.
Dlatego też należałoby:
1. Zaplanować i zorganizować schemat dnia dziecka.
2. Przestrzegać stałych godzin posiłków, nauki i odpoczynku.
3. Przeplatać czynności wymagające uwagi, skupienia zabawami ruchowymi typu: gry, lepienie, rysowanie.
4. Przy pojawiających się trudnościach w realizowaniu zadań, dorośli winni ze spokojem i cierpliwością, wskazać inną drogę rozwiązania.
5. Dzieci nadpobudliwe powinny pracować w mniejszych zespołach klasowych.
6. Zadbać w domu o odpowiednią higienę pracy umysłowej.
7. Zorganizować miejsce pracy dziecku tak, by nie było rzeczy rozpraszających jego uwagę.
8. Włączyć te dzieci w grupy koleżeńskie, gdzie nie spotkają się z krytyką, żartami na swój temat.
9. Wzmacniać je pochwałami przy podejmowaniu nawet najmniejszych działań zakończonych sukcesem.
Bardzo ważną rolę w pracy z dzieckiem nadpobudliwym odgrywa kontakt z rodziną dziecka. Ma on na celu uwrażliwienie rodziców na problemy dziecka, pozwala zrozumieć jego prawidłowości rozwojowe i potrzeby oraz to, jakie sytuacje rodzinne powodują i nasilają zaburzenia w funkcjonowaniu dziecka.
Działania terapeutyczne obejmować będą:
1.Zapewnienie dziecku i rodzicom poczucia bezpieczeństwa. Jest to możliwe jedynie w atmosferze życzliwości i akceptacji.
2.Wyzwolenie w dziecku i rodzicach chęci do współpracy poprzez nie ocenianie krytyczne ich wypowiedzi.
3. Nawiązanie do dużej roli rodziców w terapii.
4. Uświadomienie, że tylko w atmosferze wzajemnego zrozumienia swoich problemów jest możliwe szukanie lepszej drogi poznania siebie i dziecka . Pomocą może tu być metoda psychodramy, czyli odgrywania ról przez wszystkich członków rodziny.
5. Wgląd w sytuację rodzinną dziecka poprzez rysunek rodziny.
6. Przeżycie trudności razem z dzieckiem, inaczej odczulanie, czyli uświadamiamy racjonalnie jego lęki, odtwarzamy sytuacje, które wywołują ten lęk oraz praktyczne wskazówki terapeuty.
7. Zmiana zachowań, korygowanie zachowań na właściwe poprzez:
a. psychodramę odgrywaną przez członków rodziny. Rodzice przeżywają sytuacje, w których często znajdowało się ich dziecko, przeżywają również emocje będące jego udziałem, nabywają więc umiejętności współ odczuwania co spowodować może zmianę ich postaw.
b. zmiana ról
c. powrót do początkowej fazy i zagranie swoich ról przy właściwym zachowaniu.
8. Sprawdzenie w toku codziennych sytuacji domowych proponowanych przez terapeutę sposobów postępowania. Kontrolowanie, czy dziecko zachowuje się inaczej.
9.Zastosowanie techniki rysunku, w celu sprawdzenia efektów terapii.

Tylko systematyczna praca z dzieckiem nadpobudliwym w połączeniu z działaniami terapeutycznymi jego członków rodziny może zaowocować lepszym funkcjonowaniem w środowisku rówieśniczym i osiąganiu przez niego sukcesów szkolnych.

Przygotowała: Jadwiga Domańska pedagog szkolny

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie