"Nazywają w Litwie okolicą lub zaściankiem osadę szlachecką, dla różnicy od właściwych wsi, czyli siół, osad wiejskich." – czytamy w objaśnieniach Mickiewicza do poematu. Mieszkańcy zaścianka to zubożała szlachta, która podobnie jak chłopstwo zajmuje się uprawą roli, ale zachowuje wszystkie szlacheckie prawa i przywileje. Ród Dobrzyńskich, zamieszkujący zaścianek, był niegdyś znany ze swej waleczności. Jednak po dawnej świetności pozostały tylko stare zbroje i zardzewiała broń. Domostwa Dobrzyńskich przypominają raczej folwark niż obronną fortecę:
"Wszystko nadzwyczaj stare, zgniłe; domu dachy
Świeciły się, jak gdyby od zielonej blachy,
Od mchu i trawy, która buja jak na łące (…)
W oknach gniazda jaskółcze, u progu króliki
Białe skaczą i ryją w niedeptanej darni.
Słowem, dwór na kształt klatki albo królikarni."