|
|
Sartre
|
Egzystencjaliści stanęli ostatecznie na tym: skoro człowiek nie ma stałych cech i będzie tym, czym sam siebie zrobi, to zawsze może być czymś więcej niż jest. Stąd wyciągali wniosek, niech będzie czymś więcej, i to jest jedyne zadanie, jakie mu można postawić: zawsze wychodzić poza samego siebie. Ale jest to zadanie heroiczne,
i nieraz etykę egzystencjalizmu określano jako etykę heroizmu.
Nastrój tej filozofii był pesymistyczny, bo istnienie było dla niej bez oparcia, wśród nicości. Tak w każdym razie odczuwała większość zwolenników i przeciwników. Zwłaszcza pisma Sartre'a budziły pesymizm, choć on sam uważał,
że egzystencjalizm jest raczej optymizmem, wszak dowodzi,
że istnienie człowieka jest w jego własnych rękach, a to jest najwyższe, czego można od istnienia wymagać.
