Poza klasycznymi pięcioma drogami zaproponował własną, „szóstą drogę” oraz drogi rozumu praktycznego do Boga (doświadczenie poetyckie, doświadczenie moralne, „świadectwo przyjaciół Boga”, czyli doświadczenie mistyczne).
Oryginalne poglądy na naturę ludzkiego poznania wyraził w teorii poznania. „Poznać” w znaczy „spostrzec” realnie istniejący przedmiot. Oryginalność ujęcia natury poznania wyraża się w tym, że jego istotę upatruje w powiązaniu istnienia podmiotu poznającego z istnieniem przedmiotu poznawanego, a nie tylko z formą tego przedmiotu, jak to czyniono do jego czasu. Rezultatem aktu poznania jest istnienie intencjonalne przedmiotu poznawanego w podmiocie poznającym. Poznanie nazywał ponadistnieniem.
Stanął w opozycji do tych tomistów, którzy naturę poznania upatrywali w łączeniu się podmiotu z przedmiotem poznawanym tylko przez formę przedmiotu oraz w opozycji do idealizmu teoriopoznawczego Kartezjusza, I. Kanta i innych myślicieli z XVIII i XIX w. Zajmował stanowisko empiryzmu genetycznego oraz realizmu krytycznego.
