Trybunał Kompetencyjny – w
II Rzeczypospolitej
sąd szczególny, rozstrzygający spory o właściwość między sądami a organami administracyjnymi, ustanowiony przez art. 86 Ustawy z dnia
17 marca
1921
r. –
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej
(
Dz. U. z 1921 r. Nr 44, poz. 267
oraz
Dz. U. z 1926 r. Nr 78, poz. 442
), a powołany Ustawą z dnia
25 listopada
1925
r. o Trybunale Kompetencyjnym (
Dz. U. z 1925 r. Nr 126, poz. 897
). Utrzymany przez art. 70 ust. 1 lit. c)
Ustawy Konstytucyjnej
z dnia
23 kwietnia
1935
r. (
Dz. U. z 1935 r. Nr 30, poz. 227
). Działał do września
1939
roku.
Organizacja Trybunału
Skład
Trybunał Kompetencyjny składał się z:
- dwóch Prezesów – spośród sędziów
Sądu Najwyższego
(SN) i
Najwyższego Trybunału Administracyjnego
(NTA), „po jednym z grona sędziów każdej z tych instytucji” (art. 3 ustawy o Trybunale Kompetencyjnym; dalej „uTK”), oraz
- czternastu członków – czterech spośród sędziów SN, czterech spośród sędziów NTA i sześciu „spośród osób, odznaczających się szczególną znajomością prawa, które jednak nie piastują żadnego urzędu ani w sądownictwie, ani nie są urzędnikami administracyjnymi” (art. 4 ust. 1 uTK)
–– mianowanych przez
Prezydenta Rzeczypospolitej
na wniosek
Rady Ministrów
(art. 2 uTK).
Kandydatów na członków Trybunału spośród sędziów SN i NTA przedstawiały w liczbie podwójnej Zgromadzenia Ogólne Sędziów SN oraz NTA (art. 4 ust.3 uTK). Kandydatów na pozostałych członków Trybunału przedstawiały wydziały prawa uniwersytetów państwowych, każdy po trzech (art. 4 ust. 4 uTK).
Kadencja
Kadencja Prezesów oraz członków Trybunału trwała pięć lat, z możliwością ponownego wyboru (art. 5 ust. 1 uTK).
Prezesi Trybunału sprawowali swoje obowiązki kolejno przez okres piętnastu miesięcy (§ 2 załącznika do
Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej
z dnia
30 kwietnia
1927
r. w sprawie regulaminu Trybunału Kompetencyjnego – Dz.U. Nr 42, poz. 373).
Członek Trybunału, który przestał być sędzią SN lub NTA albo przeszedł z SN do NTA, tym samym przestawał zasiadać w Trybunale (art. 5 ust. 2 uTK). Członek Trybunału powołany spoza grona sędziów SN lub NTA przestawał zasiadać w Trybunale w razie objęcia urzędu w sądownictwie lub administracji (art. 5 ust. 3 uTK).
Zawieszenie w urzędowaniu w SN lub NTA powodowało zawieszenie w sprawowaniu obowiązków w Trybunale Kompetencyjnym (art. 6 ust. 2 uTK).
Składy rozstrzygające Trybunału
Trybunał Kompetencyjny rozstrzygał:
- w składzie całego Zgromadzenia Ogólnego Trybunału (art. 9 zd. 1 uTK) – Zgromadzenie musiało liczyć co najmniej dziesięciu członków łącznie z przewodniczącym, w tym trzech członków wywodzących się spoza SN i NTA (art. 9 zd. 2 uTK) – w sprawach przekazanych mu przez składy siedmiu lub trzech członków,
- w składzie siedmiu członków (art. 8 ust. 1 uTK) – przewodniczący i po dwóch członków spośród trzech grup określonych w art. 4 ust. 1 uTK (art. 8 ust. 2 uTK) – w rozprawach ustnych, oraz
- w składzie trzech członków – przewodniczący i po jednym członku zasiadającym w SN oraz NTA (art. 8 ust. 3 uTK) – we wszystkich innych sprawach.
Postępowanie przed Trybunałem
Postępowanie przed Trybunałem Kompetencyjnym było dwuczęściowe i składało się z:
- rozpoznania wstępnego na posiedzeniu niejawnym (badano czy nie zachodzą uchybienia formalne oraz czy wniosek o rozpatrzenie sprawy został złożony we właściwym czasie); w razie stwierdzenia braku uchybień wyznaczano rozprawę i zawiadamiano o tym właściwą naczelną władzę administracyjną oraz zainteresowane strony (art. 19 ust. 2 uTK); Trybunał, przed rozprawą, mógł „zarządzić przesłuchanie osób zainteresowanych, świadków, znawców, tudzież zebranie innych dowodów i wyjaśnień przez sądy lub władze administracyjne” (art. 19 ust. 3 uTK),
- rozprawy ustnej na posiedzeniu jawnym (art. 20 ust. 1 uTK); dopuszczalne było utajnienie rozprawy ze względu na interes publiczny (art. 20 ust. 2 uTK); orzeczenia Trybunału ogłaszano zawsze na posiedzeniach jawnych (art. 20 ust. 3 uTK).
W postępowaniu przed Trybunałem obowiązywał
przymus adwokacki
; osoby posiadające wyższe wykształcenie prawnicze mogły być przez Trybunał zwolnione od obowiązku występowania za pośrednictwem adwokata (art. 21 ust. 1 zd. 2 i 3 uTK).
Orzeczenie Trybunału zapadało bezwzględną większością głosów podczas tajnej narady, w razie równości głosów rozstrzygał głos przewodniczącego składu orzekającego (art. 23 ust. 1-3 uTK), oraz określało właściwą dla danej sprawy władzę, przekazując jej do załatwienia tę sprawę, i uchylało orzeczenia i zarządzenia wydane przez władzę niewłaściwą (art. 23 ust. 4 uTK). Orzeczenie wiązało w danej sprawie władze sądowe i administracyjne, a władza, której właściwość została ustalona, podejmowała ex officio lub na wniosek stron postępowanie (art. 26 uTK).
Orzeczenie wraz z uzasadnieniem było ogłaszane bezpośrednio po rozprawie lub w ciągu jednego miesiąca, licząc od dnia rozprawy, na innym posiedzeniu, zapowiedzianym przez przewodniczącego składu orzekającego (art. 24 ust. 2 zd. 1 uTK).
Postępowanie przed Trybunałem Kompetencyjnym było wolne od opłat skarbowych, a stronom nie przyznawało się kosztów postępowania (art. 27 uTK).
Akty normatywne dotyczące Trybunału Kompetencyjnego