|
Architektura neobarokowa
Architektura neobarokowa Neobarok – nurt w architekturze
historyzmu
, nawiązujący formalnie do
baroku
, szczególnie w dekoracji
elewacji
, rozpowszechniony w końcu
XIX wieku
(od
1880
).
W stylu neobaroku wznoszono przede wszystkim budynki użyteczności publicznej (
Pałac Ziemstwa Pomorskiego
w
Szczecinie
, w Warszawie gmach Towarzystwa Zachęty), zwłaszcza
teatry
, gdyż włoskie i francuskie korzenie baroku kojarzyły się z rozwojem
opery
i
dramatu
. Jednocześnie powstawały neobarokowe budynki mieszkalne, jednocześnie z
neorenesansowymi
. Neobarok niekiedy występował też w architekturze sakralnej (np.
Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie
). W końcowej fazie neobarok współistniał z
secesją
, style wzajemnie na siebie wpływały. Sporadycznie był spotykany jeszcze do lat 20.
XX wieku
. W
Austrii
neobarok kojarzony był z patriotyzmem, gdyż nawiązywał do stylu panującego w okresie największej potęgi politycznej tego państwa w początku
XVIII stulecia
. Zobacz też
Inne hasła zawierające informacje o "Architektura neobarokowa":
Pęcice
...
Mieszko II Lambert
...
Linköping
...
Sztuka
...
Brno
...
Klasztor w Pożajściu
...
Kopiec Kościuszki
...
Bernardo Bellotto
...
Zamek Chojnik
...
Sława (miasto)
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Architektura neobarokowa":
011. Cesarstwo Bizantyjskie (plansza 14)
...
213 Polska kultura, sztuka i nauka dwudziestolecia międzywojennego (plansza 12)
...
213 Polska kultura, sztuka i nauka dwudziestolecia międzywojennego (plansza 13)
...
|
|
|
|