Skamander. Miesięcznik poetycki – polskie czasopismo literackie z siedzibą w Warszawie ukazujące się w latach 1920 - 1928 , a następnie 1935 - 1939 . Pierwotnie wydawany był przez Władysława Zawistowskiego , a od 1922 przez Mieczysława Grydzewskiego . Trzon zespołu redakcyjnego stanowiła piątka czołowych poetów grupy Skamander ( Jarosław Iwaszkiewicz , Jan Lechoń , Antoni Słonimski , Julian Tuwim i Kazimierz Wierzyński ), przejściowo w jego skład wchodzili także m.in. Karol Irzykowski i Juliusz Kaden-Bandrowski .

Tytuł pisma wziął się, podobnie jak nazwa grupy literackiej, od mitologicznej rzeki opływającej Troję . Jednocześnie jednak stanowi aluzję do cytatu z Akropolis Stanisława Wyspiańskiego : "Skamander połyska, wiślaną świetląc się falą".

W początkowym okresie profil pisma ściśle związany był z działalnością skamandrytów – stanowiło ono ich trybunę, występując w opozycji do innych grup literackich tego okresu. Sytuacja uległa zmianie po 1935 roku, gdy znacznie szerzej zaczęto w piśmie przedstawiać twórczość nie uwzględnianych wcześniej artystów, np. Bolesława Leśmiana czy żagarystów . W "Skamandrze" publikowane były teksty krytycznoliterackie, eseistyka oraz recenzje – również z dziedziny teatru, sztuk plastycznych, muzyki i filmu. Po 1935 roku więcej miejsca poświęcano także tekstom historycznoliterackim i z teorii literatury (np. autorstwa Franciszka Siedleckiego i K. W. Zawodzińskiego). Pismo, mimo iż z nazwy miesięcznik poetycki, poświęcało sporo uwagi również prozie i dramatowi, drukowane w nim były np. we fragmentach Sanatorium pod Klepsydrą Brunona Schulza oraz Iwona, księżniczka Burgunda Witolda Gombrowicza . Publikowano także licznie przekłady, m.in. francuskich i rosyjskich symbolistów .

Linki zewnętrzne

• Wszystkie roczniki "Skamandra" w Cyfrowej Kolekcji Czasopism Polskich BUW