Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Sakoku

Sakoku

Sakoku ( jap. (鎖国 sakoku, lit. zamknięty kraj) – polityka izolacjonizmu w Japonii , prowadzona przez rządy rodu Tokugawa , w szczególności Iemitsu Tokugawa . Wjazd obcokrajowców, jak i wyjazd Japończyków, był niemożliwy pod groźbą kary śmierci. W latach 16331639 wprowadzono liczne akty prawne zakazujące kontaktów z Zachodem i polityka ta była utrzymywana aż do 1853 , kiedy to komodor Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych Matthew Perry wymusił na Japonii nawiązanie kontaktów zagranicznych. Japończycy mogli swobodnie opuszczać kraj dopiero po restauracji Meiji w 1868 .

Termin sakoku wywodzi się z pracy Sakoku-ron ( jap. 鎖国論) napisanej przez Tadao Shitsuki w 1801 . Shitsuki wymyślił słowo, tłumacząc prace siedemnastowiecznego niemieckiego podróżnika Engelberta Kaempfera dotyczące Japonii. Terminem występującym równocześnie i określającym politykę izolacji jest kaikin ( jap. 海禁 zakaz morski).

Japonia była jednak daleka od całkowitej izolacji podczas trwania praw sakoku. System ten został bowiem wprowadzony głównie pod kątem umożliwienia prowadzenia handlu i wymiany zagranicznej wyłącznie przez szogunat i wyznaczone hany .

Spis treści

Uzasadnienie izolacji

Uważa się, że szogunat narzucił politykę izolacji w wyniku rozszerzających się wpływów hiszpańskich i portugalskich , zagrażających stabilizacji władzy i pokoju na wyspach japońskich. Wzrastająca liczba przechodzących na katolicyzm w południowej Japonii (głównie na Kiusiu) była również tym czynnikiem, który stwarzał zagrożenie. Cesarzowa Meishō ( 16241696 ) miała wielkie wątpliwości, gdy usłyszała jak Hiszpanie i Portugalczycy osadzają się w Nowym Świecie i doszła do wniosku, że z Japonią może być podobnie.

Protestanckie Anglia i Holandia wzmacniały te przekonania, oskarżając hiszpańskich i portugalskich misjonarzy o szerzenie katolicyzmu jako część polityki kulturalnej dla kolonizowanych krajów azjatyckich . Liczba katolików w Japonii rosła dzięki wysiłkom misjonarzy takich jak Franciszek Ksawery oraz dzięki nawracającym się daimyō. Bezpośrednim przyczynkiem wprowadzenia polityki sakoku, było powstanie na półwyspie Shimabara na przełomie lat 1637-1638, w którym wzięło udział ok. 40 tys. głównie chrześcijańskich chłopów i roninów . W wyniku tego, szogunat oskarżył misjonarzy o podburzanie chłopów do buntu, wygnał ich z kraju i zakazał chrześcijańskich obrzędów pod groźbą śmierci. Japońscy chrześcijanie, którzy pozostali w kraju, głównie w Nagasaki, utworzyli podziemne wspólnoty i zaczęli nazywać siebie kakure-kirishitan.

Wszelkie kontakty z zewnętrznym światem zostały ściśle podporządkowane szogunatowi. Holenderscy kupcy zostali dopuszczeni do handlu tylko pod warunkiem zgody na powstrzymanie się od aktywności misjonarskiej. Obecnie w Japonii populacja chrześcijan (1%) pozostaje dużo mniejsza niż w sąsiednich krajach azjatyckich: w Chinach (5%), Wietnamie (7%), Korei Płd. (prawie połowa) i na Filipinach (ponad 90%).

Handel w czasie Sakoku

Chińska dżonka w Japonii, na początku okresu Sakoku (1644-1648 japoński drzeworyt ).

W okresie sakoku Japonia prowadziła handel z pięcioma nacjami przez cztery "bramy". Prawo stanowiło, że jedynym europejskim przedsiębiorstwem dopuszczonym do wpływania do portów Japonii była holenderska faktoria w Dejimie w Nagasaki . Bardzo ważny dla Japonii handel z Chinami również był prowadzony przez Nagasaki. Handel z dynastią Joseon z Korei był prowadzony przez ród Sō z hanu Tsushima (dzisiejsza część prefektury Nagasaki ), z Ajnu przez lenno Matsumae na Hokkaido , a z Królestwem Ryūkyū przez ród Shimazu z Satsumy (obecnie prefektura Kagoshima ). Według Kazui Tashiro, profesor Uniwersytetu Keio , handel między Japonią a wymienionymi narodami można podzielić na dwie grupy: grupę A, którą stanowiły Chiny i Niderlandy, a kontakty z nimi podlegały bezpośrednio pod szogunat w Nagasaki i grupę B obejmującą Królestwo Korei i Królestwo Ryūkyū, z którymi handel prowadziły lokalne rody[1]. Poza tymi głównymi kontaktami handlowymi w peryferyjnych prowincjach , wymienione kraje musiały wysyłać swoich wasali do shōguna w Edo, więc gdy emisariusze podróżowali przez kraj Japończycy mogli mieć styczność z kulturą Zachodu.

Podział na te dwie grupy odzwierciedla również różnica w prowadzeniu handlu. Handel z grupą A obejmował głównie import i odbywał się wyłącznie na sztucznie usypanej wyspie Dejima w Nagasaki, łączącej się ze stałym lądem wąską groblą. Jednak żaden cudzoziemiec nie miał prawa zejść na ląd przez Dejimę, jak również żaden Japończyk nie mógł wejść do Dejimy bez specjalnego zezwolenia. Handel z grupą B, obejmujący głownie eksport, odbywał się w miastach handlowych wybudowanych poza wyspami japońskimi, na terenach Korei i wysp Riukiu , przez rody odpowiedzialne za kontakty z nacjami grupy B[2].

Próby zakończenia izolacji

W XVIII i XIX wieku mocarstwa zachodnie wielokrotnie próbowały przerwać izolację Japonii. Floty amerykańska, rosyjska i francuska próbowały na próżno nawiązać stosunki z Japonią.

  • W 1778 roku handlarz z Jakucka , Paweł Lebiediew-Lasoczkin, przybył na Hokkaido z małą ekspedycją, przywiózł podarki i prosił o zgodę na handel, lecz bezowocnie.
  • W 1787 roku na wody japońskie przypłynął Jean-François de La Pérouse , odwiedzając wyspy Riukiu oraz przepłynął cieśninę pomiędzy Hokkaido i Honsiu, która obecnie nosi jego imię.
  • W 1791 roku dwa amerykańskie okręty pod dowództwem John Kendricka zacumowały na wyspie Kii, na południe od półwyspu Kii . Był on pierwszym znanym Amerykaninem, który odwiedził Japonię. Mimo że postawił on amerykańską flagę , informacje o jego pobycie na wyspach nie istnieją.
  • W 1792 roku Rosjanin, Adam Laxman, odwiedził Hokkaido.
  • W latach 1797 - 1809 wiele amerykańskich okrętów przybywało do Nagasaki pod banderą holenderską na prośbę samych Holendrów, którzy byli zaangażowani w konflikt z Wielką Brytanią w czasie wojen napoleońskich [3].
  • W 1797 roku amerykański kapitan, William Robert Stewart, upoważniony przez Holendrów z Batavii , przypłynął do Nagasaki okrętem Eliza of New York, przywożąc holenderskie towary.
  • W 1803 roku William Robert Stewart powrócił na statku The Emperor of Japan, dawnej Eliza of New York, do Nagasaki i próbował bezskutecznie handlu poprzez holenderską enklawę Dejima .
  • Inny amerykański kapitan , John Derby, próbował bezskutecznie otworzyć Japonię na handel opium .
  • W 1804 roku rosyjski wysłannik, Mikołaj Rezanof, przypłynął do Nagasaki, domagając się wymiany handlowej. Szogunat odrzucił żądania, w wyniku czego Rosjanie zaatakowali Sachalin oraz Wyspy Kurylskie , zmuszając szogunat do wzmocnienia obrony na północnych terenach zwanych Ezo.
  • W 1808 roku brytyjska fregata HMS Phaeton napadła flotę holenderską na Pacyfiku , wpłynęła do Nagasaki pod holenderską banderą, domagając się uzyskania zgody na dostawy i grożąc użyciem siły.
  • W 1811 roku rosyjski porucznik marynarki , Wasyl Golownin, zszedł na ląd na wyspie Kunashiri, został jednak aresztowany i uwięziony na dwa lata.
  • W 1825 roku szogunat ustanowił prawo ikoku-sen-uchiharai-rei ( jap. 異国船打払令) zobowiązujące władze nadbrzeżnych prowincji do aresztowania lub zabicia każdego obcokrajowca, który zejdzie na ląd.
  • W 1830 roku niezamieszkane wyspy Bonin należące do Japonii, zasiedlił Amerykanin Nathaniel Savory, tworząc pierwszą kolonię na wyspie Chichi [4].
  • W 1837 amerykański biznesmen z Kantonu , Charles W. King, znalazł możliwość otwarcia handlu z Japonią, próbując przewieźć rozbitków japońskich. Wpłynął do kanału Uraga nieuzbrojonym amerykańskim statkiem handlowym Morrison. Okręt został wielokrotnie ostrzelany i zatonął.
  • W 1842 roku, w następstwie porażek Chin w wojnach opiumowych i wewnętrznych krytyk dotyczących incydentu z Morrisonem, szogunat zawiesił rozkaz zabijania obcokrajowców i wydał prawo pozwalające na dostawy drewna i wody na zagraniczne statki - shinsui-kyūyō-rei.
  • W 1844 roku francuska wyprawa dowodzona przez kapitana Forniera Duplana odwiedziła Okinawę . Japończycy odrzucili możliwość handlu, ale na wyspie pozostał wraz z tłumaczem ojciec Forcade.
  • W 1845 roku statek wielorybniczy Manhattan 1843 uratował 22 japońskich marynarzy. Kapitan Mecator Cooper został wpuszczony do zatoki Edo, gdzie pozostał przez 4 dni, spotykając się z gubernatorem Edo i przedstawicielami cesarza. Wymieniono prezenty i pozwolono odpłynąć, zaznaczając by już nie powracali.
  • 20 lipca 1846 roku dowódca James Biddle, wysłany przez rząd Stanów Zjednoczonych, aby otworzyć handel, zakotwiczył dwoma statkami w zatoce Edo, w tym jednym uzbrojonym w 72 działa. Jego żądania układu handlowego pozostały bezowocne.
  • W 24 lipca 1846 roku francuski admirał Cécille przybył do Nagasaki, lecz jego negocjacje spełzły na niczym. Towarzyszyło mu dwóch księży, którzy nauczyli się japońskiego na Okinawie: ojciec Forcade i ojciec Ko.
  • W 1848 Ranald MacDonald (pół-Szkot pół-Czinuk) próbował udawać rozbitka i dotarł na wyspy Rishiri. Został wysłany do Nagasaki, gdzie mieszkał 10 miesięcy i został pierwszym nauczycielem języka angielskiego w Japonii.
  • W 1848 kapitan James Glynn wpłynął do Nagasaki i prowadził ostatnie negocjacje ze strony amerykańskiej z "zamkniętą" Japonią. Po powrocie do USA przedstawił Kongresowi swoją opinię, iż negocjacje z Japonią powinny być poparte demonstracją siły. To było początkiem przygotowań dla wyprawy Perry'ego.
  • W 1849 do Zatoki Tokijskiej wpłynął HMS Mariner z królewskiej marynarki przewodząc wyprawie topograficznej. W wyprawie uczestniczył wygnaniec Otokichi, który był tłumaczem. Aby uniknąć problemów w władzami japońskimi, Otokichi podawał się za syna chińskiego biznesmena, który prowadził interesy z Nagasaki i dzięki temu nauczył się japońskiego.

Koniec izolacji

Japońska rycina z 1854 obrazująca wizytę amerykańskiego komodora Perry'ego.

8 lipca 1853 komodor Matthew Perry dowódca marynarki wojennej USA czterema statkami: Mississippi, Plymouth, Saratoga i Susquehanna wpłynął do Zatoki Tokijskiej i zażądał pod groźbą użycia nowych dział Paixhans, w które wyposażone były jego okręty, aby Japonia otworzyła się na handel z Zachodem. Okręty te zostały nazwane kurofune ( jap. 黒船 pol. "czarne statki").

W następnym roku, komodor Perry powrócił z siedmioma okrętami i zmusił shōguna do podpisania traktatu 31 marca 1854 w Kanagawie ("Traktat o pokoju i przyjaźni"), który formalnie rozpoczął rozwój stosunków dyplomatycznych pomiędzy Japonią i Stanami Zjednoczonymi.

Między 1852 i 1855 , admirał Jewifimij Putjatin z marynarki rosyjskiej próbował uzyskać dla Rosji korzystne warunki handlu z shōgunem. W lipcu 1853 przywiózł do zatoki Nagasaki list od ministra spraw zagranicznych Karla Roberta Nesselrode i zademonstrował Hisashige Tanace silnik parowy , prawdopodobnie pierwszy raz w Japonii. Jego wysiłki doprowadziły do podpisania traktatu w Shimodzie w lutym 1855 r.

W przeciągu pięciu lat, Japonia podpisała podobne traktaty z resztą zachodnich krajów. Jednak traktaty były uważane w Japonii za niekorzystne i podpisane przy użyciu okrętów wojennych jako nacisku. Poza tym Japonię pozbawiono wpływu na taryfy importowe, a wszyscy przybywający zachodni obywatele mieli gwarancję eksterytorialności. Ta sytuacja utrzymywała się aż do końca wieku.

Misje na Zachód

Syn fotografa Nadara, wraz z drugim japońskim ambasadorem w Europie w 1863

W celu opóźnienia otwarcia portów morskich na handel, szogunat wysłał szereg misji na Zachód. Miały one również na celu poznanie kultury Zachodu i ewentualne zrewidowanie traktatów. Japoński ambasador został wysłany do Stanów Zjednoczonych w 1860 r. na pokładzie okrętu wojennego "Kanrin Maru". W 1861 w incydencie pod Cuszimą rosyjska flota próbowała siłą otworzyć port na handel zagraniczny, ale z pomocą floty brytyjskiej została odparta. Pierwszy ambasador Japonii do Europy został wysłany w 1862 r., a drugi w 1863 . Japonia wysłała również swoją delegację na wystawę światową w Paryżu w 1867 r. Również hany Chōshū i Satsuma wysłały swoje misje do Europy, jednakże jeszcze w sekrecie przed shōgunem.

Zobacz też

Przypisy

  1. Kazui Tashiro. Foreign Relations During the Edo Period: Sakoku Reexamined. „Journal of Japanese Studies”. 8 (2) (1982) ( ang. ). 
  2. Ronald Toby: State and Diplomacy in Early Modern Japan. Princeton: Princeton University Press, 1984. 
  3. K. Jack Bauer, A Maritime History of the United States: The Role of America's Seas and Waterways, University of South Carolina Press, 1988., p. 57
  4. http://www.asjapan.org/Lectures/2003/Lecture/lecture-2003-02.htm The Bonin (Ogasawara) Islands: A Multilingual, Multiethnic and Multicultural Community in Japan (Dr. Daniel Long)


Inne hasła zawierające informacje o "Sakoku":

Traktat z Kanagawy ...

Historia Japonii ...

Izolacjonizm ...

Epoka Edo ...

Kategoria:Historia Japonii ...

Sakoku Iemitsu Tokugawa Sakoku ( jap. (鎖国, Sakoku, lit. zamknięty kraj) – polityka izolacjonizmu w Japonii , ...

Matthew Perry (oficer) ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Sakoku":

Hasło nie występuje w innych lekcjach!





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie