Paul Ricoeur (ur. 27 lutego 1913 w Valence, zm. 20 maja 2005 pod Paryżem ) – francuski filozof, jeden z najbardziej znanych myślicieli francuskich II połowy XX wieku .

Był działaczem socjalistycznym i chrześcijańskim ( protestanckim ). Jest autorem dzieł filozoficznych dotyczących wielu dziedzin: polityki, psychoanalizy, egzegezy biblijnej, poetyki, teorii literatury. Ricoeur - zdeklarowany pacyfista i przeciwnik totalitaryzmu - został zmobilizowany w 1939 i spędził cztery lata w Niemczech w obozie jenieckim. Po wojnie został profesorem - najpierw Sorbony , następnie uniwersytetu w Nanterre pod Paryżem, skąd wyszła rewolta studencka w maju 1968 . W 1970 podał się do dymisji. O Ricoeura-wykładowcę zabiegało wiele uczelni europejskich i amerykańskich. Wykładał na uniwersytetach w Chicago i Yale , w Montrealu , w Louvain i Genewie .

Dzieła

Po polsku z wielu prac Ricoeura ukazały się:

• Egzystencja i hermeneutyka. Rozprawy o metodzie (Warszawa 1985);
• Symbolika zła (Warszawa 1986);
• Podług nadziei: odczyty, szkice, studia (Warszawa 1991);
• Filozofia osoby (Kraków 1992);
• Zło. Wyzwanie rzucone filozofii i teologii (Warszawa 1992);
• Myśleć biblijnie (Kraków 2003 - razem z André LaCocque);
• Krytyka i przekonanie, przełożył Marek Drwięga, Wydawnictwo KR, Warszawa 2003;
• Drogi rozpoznania: wykłady Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu (Kraków 2004);
• O sobie samym jako innym (Warszawa 2005);
• Pamięć, historia, zapomnienie (Kraków 2006);
• Czas i opowieść (Kraków 2008);
• Żyć aż do śmierci: oraz fragmenty (Kraków 2008);
• O interpretacji. Esej o Freudzie, przełożył Maciej Falski, opracował Robert Reszke , Wydawnictwo KR, Warszawa 2009.