Tasiemiec psi (Dipylidium caninum) – gatunek
tasiemca
, pasożytujący u
psowatych
,
kotowatych
i innych mięsożernych ssaków, a także sporadycznie u
człowieka
. Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, dipylidoza (ang. dipylidosis), zazwyczaj ma u człowieka przebieg bezobjawowy.
Charakterystyka pasożyta i cykl życiowy
Cykl życiowy tasiemca psiego.
Tasiemiec psi jest kosmopolitycznym pasożytem, spotykanym w jelicie cienkim psów, kotów, lisów i innych mięsożernych ssaków.
Skoleks
tasiemca psiego wyposażony jest w cztery przyssawki i 4–7 rzędów haczyków.
Proglotydy
tego gatunku, po oderwaniu się od strobilii, mają zdolność samodzielnego poruszania się. Żywicielem pośrednim pasożyta są owady (larwy
pcheł
i postaci imaginalne
wszołów
), larwa typu
cysticerkoid
rozwija się w ich
hemocelu
. Po metamorfozie larw cysticerkoid pozostaje w ich organizmie.
Dipylidoza
- Objawy i przebieg
Większość infestacji Dipylidium caninum jest bezobjawowa. Zwierzęta zarażone tasiemcem przejawiają zachowania wskazujące na
świąd
okolicy
odbytu
(takie jak pocieranie nią o trawę lub chodnik). Mogą wystąpić objawy zaburzenia pracy przewodu pokarmowego. Najbardziej znamienną cechą zarażenia jest wydalanie
proglotydów
pasożyta. Mogą one być znajdywane w okolicy odbytu, w kale, pieluchach, niekiedy w pomieszczeniach w których przebywają zwierzęta i zarażone dzieci. Świeżo wydalone proglotydy mają zdolność ruchu i mogą być omyłkowo brane za
czerwie
much.
- Epidemiologia
Tasiemiec psi spotykany jest na całym świecie. Zarażenia ludzi notowano w
Europie
, na
Filipinach
, w
Chinach
,
Japonii
,
Argentynie
i
USA
.
- Rozpoznanie
Pakiet jaj tasiemca psiego zawierający 8 jaj.
Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu jaj lub proglotydów pasożyta w kale. Pojedyncze jajo jest okrągłe lub owalne i ma wielkość 35-40 µm (31-50 µm x 27-48 µm)i zawiera
onkosferę
zaopatrzoną w sześć haczyków. Jaja tworzą pakiety; w pakiecie znajduje się 5-15 (niekiedy więcej) jaj[1].
- Leczenie
Lekiem z wyboru jest
prazykwantel
w jednorazowej dawce 5-10 mg/kg masy ciała p.o., ewentualnie niklozamid (jednorazowo 2 g p.o. w dwóch dawkach w odstępie godzinnym)[2].
Przypisy
Bibliografia
- Parazytologia i akroentomologia medyczna. Antoni Deryło (red.). Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN
, 2002, ss. 229-231. .
- Inwazje i choroby pasożytnicze. W: Zbigniew Pawłowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze. Zdzisław Dziubek (red.). Warszawa:
Wydawnictwo Lekarskie PZWL
, 2003, s. 480. .
Linki zewnętrzne
