Polski Kościół Słowiański - obecnie nieaktywna neopogańska grupa wywodząca się ze środowiska archeologów
toruńskich
i osób związanych z pracami wykopaliskowymi, której zalążkiem była nieformalna grupa wyznaniowa założona już w
1981
roku. Początkowa faza działalności grupy związana była głównie z gromadzeniem informacji i materiałów dotyczących
mitologii
i kultury słowiańskiej, oraz odwiedzaniem starosłowiańskich
miejsc kultowych
i nawiązywaniem wzajemnych kontaktów pomiędzy osobami zainteresowanymi tą tematyką. W lecie
1994
roku, podczas spotkania na
Ślęży
postanowiono przekształcić istniejącą już grupę wyznaniową w Polski Kościół Słowiański, zaczęto też prace nad Statutem i Założeniami Doktrynalnymi.
Doktryna Polskiego Kościoła Słowiańskiego odwołuje się do bogów słowiańskich (Swaroga, Swarożyca, Perkuna, Welesa, Rgieła, Światowida), które pojmowane są jako „symbol Obecności Stwórcy w Naturze" (jest to zarówno wyznanie monoteistyczne jak i panteistyczne). Jest ono jednak sprzeczne z wierzeniami ludowymi Słowian, które były przede wszystkim politeistyczne.
Podstawowe Założenia Doktrynalne Polskiego Kościoła Słowiańskiego:
1.Istnieje Jeden Bóg - Stwórca Wszechrzeczy, obecny w każdym Swoim Dziele Ożywionym i Nieożywionym.
2.Dając początek Naturze i Życiu, Stwórca wykazał swoje do Nich Umiłowanie.
3.Natura, jako dana od Stwórcy, zachowuje Ciągłość Istnienia - Nieożywione i Ożywione przeistaczają się w siebie nawzajem, a Ożywiona ma Duszę Nieśmiertelną.
4.Po dokonaniu Dzieła Stworzenia, Bóg pozostawił Naturze swobodę ewolucji i przeobrażania.
5.Jedynym Znakiem danym od Stwórcy jest Jego Umiłowanie Swojego Dzieła. Chcąc być blisko Niego, miłuj Naturę Ożywioną i Nieożywioną.
Wizerunek kultowy i jednocześnie symbol wyznania to znak kolistej tarczy słońca, przeciętego czterema długimi promieniami, otoczonej wieńcem krótszych promieni. Nie jest on jednak symbolem bóstwa, a jego dzieła – słońca, które uważa się za "zwiastun wszelkich form życia".
Działalność Polskiego Kościoła Słowiańskiego:
1.Kultywowanie wyznawanej wiary poprzez okresowe spotkania wyznawców poświęcone praktykom kontemplacyjnym oraz rozważaniom kwestii religijnych.
2.Uczestnictwo w pracach naukowo-badawczych dotyczących zagadnień kultury i obyczajowości starosłowiańskiej ze szczególnym zaakcentowaniem poszukiwań ruin Radogoszczy ze świątynią Swarożyca.
3.Upowszechnianie tradycji starosłowiańskich m.in. poprzez: popieranie związanej z nią twórczości czy organizowanie wycieczek po dawnych ośrodkach kultu pogańskiego, np. Ślęży, Raduni, Łysej Góry, Arkony itd.
4.Obchodzenie trzech dorocznych słowiańskich świat kalendarzowych: wiosennego Święta Życia (21 marca), letniego Święta Kupały poświęconego czci słońca i ognia jak też pamięci zmarłych (21-23 czerwca) oraz jesiennego Święta Urodzaju i Zbiorów (23 września).
5.Opracowywanie - w oparciu o wzorce starosłowiańskie - oraz wprowadzanie do praktyki społecznej scenariuszy uroczystej oprawy takich ważnych momentów ludzkiej egzystencji jak: nadawanie imienia, zawieranie małżeństwa, pożegnanie zmarłego.
6.Prowadzenie różnorodnych form, działalności ekologicznej, charytatywnej i opiekuńczej, wynikających z doktrynalnego nakazu miłości do Natury.
W dniu
25 marca
1995
roku, podczas I Zgromadzenia Wiernych Polskiego Kościoła Słowiańskiego przyjęto obydwa dokumenty, oraz wybrano Radę Starszych upoważnioną do działań mających na celu legalizację
Kościoła
. Doszło do niej dnia
1 lipca
1995 roku. W rejestrze MSWiA figuruje pod nr 98.
Polski Kościół Słowiański jest jednym z czterech formalnie istniejących w Polsce związków wyznaniowych, odwołujacych się do przedchrzescijańskich wierzeń Słowian (pozostałymi są
Rodzimy Kościół Polski
,
Rodzima Wiara
oraz
Zachodniosłowiański Związek Wyznaniowy "Słowiańska Wiara"
).
Obecnie od kilku lat nie prowadzi żadnej działalności.
Linki zewnętrzne
Marek Rau - Współczesny ruch neopogański w Europie, rozdział VII