Paweł VI, właśc. Giovanni Battista Montini (ur.
26 września
1897
w
Concesio
, diecezja
Brescia
, zm.
6 sierpnia
1978
w
Castel Gandolfo
) -
Sługa Boży
Kościoła katolickiego
,
papież
w okresie od
21 czerwca
1963
do
6 sierpnia
1978
.
Życie przed wyborem na papieża
Giovanni Battista Enrico Antonio Maria Montini urodził się 26 września
1897
w Concesio, małym miasteczku koło Brescii. Jego rodzicami byli Giudetta Alghisi i
Giorgio Montini
, a starszym bratem polityk
Ludovico Montini
.
Wyróżniał się zdolnościami i zamiłowaniem do nauki.
Uczył się w Collegio Cesare Artici (w
1913
przerwał naukę z powodów zdrowotnych). W
1916
zdał maturę w gimnazjum Arnoldo di Brescia. Przez następne cztery lata studiował w
seminarium
w Brescii.
20 maja
1920
w Brescii przyjął święcenia kapłańskie.
Zaraz po święceniach przeniósł się do Kolegium Lombardzkiego w Rzymie. Studiował również filozofię i prawo kanoniczne na
Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim
, oraz literaturę na
Uniwersytecie Rzymskim
.
W czasie studiów opanował francuski, hiszpański, niemiecki i angielski. Doskonale znał grekę.
Dostał się na Accademia dei Nobili Ecclesiastici.
W czasie dalszych studiów pracował jako duszpasterz w
Rzymie
(1920-1923). W
1923
podjął pracę w dyplomacji
watykańskiej
, był m.in. sekretarzem
nuncjusza apostolskiego
w
Polsce
(maj-listopad 1923). Po powrocie do Watykanu był urzędnikiem Sekretariatu Stanu, jednocześnie w latach
1925
-
1933
sprawował funkcję narodowego asystenta kościelnego sekcji uniwersyteckiej włoskiej Akcji Katolickiej. Otrzymał tytuły:
tajnego szambelana papieskiego
(1925), prałata domowego (
1931
), protonotariusza apostolskiego (
1938
).
16 grudnia
1937
został mianowany substytutem w Sekretariacie Stanu; był jednym z najbliższych współpracowników sekretarza stanu,
kardynała
Eugenio Pacelliego (późniejszy
papież Pius XII
).
19 listopada
1952
papież mianował go prosekretarzem stanu do bieżących spraw kościelnych.
1 listopada
1954
został wyznaczony na
arcybiskupa Mediolanu
; przyjął sakrę biskupią
12 grudnia
1954 w Rzymie z rąk kardynała
Eugène Tisseranta
(dziekana Kolegium Kardynalskiego). Cieszył się opinią "arcybiskupa robotników"; wielokrotnie w swoich wystąpieniach podkreślał znaczenie sprawiedliwości społecznej. Odwiedzał zakłady pracy, powoływał do życia i często wizytował nowe parafie, był inicjatorem budowy nowych kościołów.
15 grudnia
1958
, na pierwszym konsystorzu
papieża Jana XXIII
, został mianowany kardynałem, z tytułem prezbitera SS. Silvestro e Martino ai Monti. Blisko współpracował z papieżem w okresie przygotowań do
Soboru Watykańskiego II
oraz podczas pierwszej sesji Soboru.
Konklawe po śmierci Jana XXIII
21 czerwca
1963, w 3 dniu
konklawe
po śmierci Jana XXIII, został wybrany na papieża i przyjął imię Pawła VI.
30 czerwca
kardynał Alfredo Ottaviani dokonał koronacji papieskiej.
Tiara którą Paweł VI został ukoronowany 30 czerwca 1963 roku
Papież Paweł VI
Jako papież Paweł VI kontynuował prace nad reformą Kościoła katolickiego. Kierował trzema kolejnymi sesjami
Soboru
(
29 września
-
4 grudnia
1963,
14 września
-
21 listopada
1964
i
14 września
-
8 grudnia
1965
). Z inicjatywy papieża obradował także w Watykanie Światowy
Synod Biskupów
(ustanowiony dokumentem Apostolica sollicitudo z
15 września
1965); w okresie
pontyfikatu
Pawła VI miało miejsce pięć sesji Synodu:
Decyzją Pawła VI
15 listopada
1966
r. Kongregacja Doktryny Wiary wydała dekret anulujący kanony 1399 i 2318 ostatecznie likwidując po 400 latach indeks ksiąg zakazanych[1]. Paweł VI dokonał reorganizacji
Kurii Rzymskiej
(
konstytucja apostolska
Regimini Ecclesiae Universae,
15 sierpnia
1967), zniósł lub ograniczył znaczenie części urzędów; jednocześnie powołał do życia nowe urzędy, uwzględniając wymogi współczesnego świata (m.in. Papieską Komisję ds. Środków Społecznego Przekazu). Zreformował również
Kolegium Kardynalskie
; jego
nominacje
znacznie poszerzyły grono kardynałów zarówno liczebnie, jak i narodowo; przywrócił wysokie znaczenie kardynałom-patriarchom
Kościołów Wschodnich
, a także wprowadził ograniczenie wiekowe prawa udziału w
konklawe
(80 lat). Promulgował nowy Mszał Rzymski, nadal obowiązujący, który jednak kłócił się z postanowieniami II Soboru Watykańskiego w kwestiach liturgicznych.
W
encyklice
Humanae Vitae
odrzucał stosowanie środków
antykoncepcyjnych
i
aborcję
. Tym samym uznał za niezgodne z nauką katolicką związki pozamałżeńskie i kontakty
homoseksualne
;
masturbację
uważał za
ciężki grzech
. W deklaracji Persona Humana za dopuszczalne uznał jedynie współżycie w małżeństwie. Kategorycznie odrzucił postulaty żądające zniesienia
celibatu
i wprowadzenia
kapłaństwa kobiet
.
Encykliki Pawła VI
Wizyty zagraniczne
Państwa odwiedzone przez papieża Pawła VI
Paweł VI jako pierwszy papież od stuleci odbył kilka podróży zagranicznych; w styczniu 1964 był w Ziemi Świętej (m.in.
5 stycznia
1964 odwiedził
Knesset
), w grudniu t.r. w
Indiach
. W październiku 1965 wystąpił na forum
ONZ
w
Nowym Jorku
. Był także w sanktuarium maryjnym w
Fátimie
(
Portugalia
), w
Turcji
, w
Kolumbii
(na Międzynarodowym Kongresie Eucharystycznym) i w
Genewie
; w 1969 odwiedził
Afrykę
(
Uganda
), w
1970
Azję, Australię i Oceanię.
Działalność ekumeniczna
Do działalności ekumenicznej Pawła VI należy zaliczyć m.in. serię spotkań z prawosławnym
patriarchą Konstantynopola
Atenagorasem
, których owocem było odwołanie wzajemnych klątw w grudniu 1965.
Paweł VI i Polska
Przed wyborem na papieża Paweł VI był kilkakrotnie w Polsce. Od maja do listopada 1923 był sekretarzem
nuncjusza
apostolskiego w Polsce.
W 1966 chciał udać się z podróżą apostolską do Polski z okazji roku milenijnego, jednak władze komunistyczne nie wyraziły zgody na jego przyjazd. Podczas tej pielgrzymki miał ofiarować
złotą różę
Matce Boskiej Częstochowskiej
jako
wotum
. Przygotowana róża pozostała w Watykanie do czasu, gdy w pierwotnym miejscu przeznaczenia złożył ją dopiero papież
Benedykt XVI
26 maja
2006
. W międzyczasie inną złotą różę na
Jasnej Górze
złożył Jan Paweł II[2]. Po zawarciu przez Polskę i
RFN
w roku 1970 układu pokojowego Papież Paweł VI wydał w
1972
bullę
Episcoporum Poloniae coetus
, która porządkowała strukturę Kościoła katolickiego w Polsce po
II wojnie światowej
(na ziemiach zachodnich i północnych).
17 października
1971 dokonał
beatyfikacji
Maksymiliana Kolbego
. W roku 1977 papież Paweł VI przyjął na
audiencji
I sekretarza PZPR
Edwarda Gierka
, co odczytywano jako próbę poprawy stosunków
PRL
z Watykanem.
Śmierć i beatyfikacja
Płyta nagrobna w podziemiach Bazyliki św. Piotra
Papież
14 lipca
1978 roku, udaje się do swojej letniej papieskiej rezydencji nad jeziorem Albano, niepewna była sprawa jego powrotu do Watykanu ponieważ był on już dość chory.
6 sierpnia
stan papieża bardzo się pogorszył, przyjął
namaszczenie chorych
i mimo ciężkiego stanu jakim były bardzo silne drgawki zdołał przyjąć
ostatnią Komunię Świętą
około południa. Przez 4 godziny był nieprzytomny. Zmarł w Castel Gandolfo, w
niedzielę
6 sierpnia
1978 roku o
godzinie
21:40. Oficjalną przyczyną śmierci był bardzo rozległy
zawał serca
jaki przeszedł papież.
Jan Paweł II
otworzył proces beatyfikacyjny Pawła VI
11 maja
1993
. Został on jednak wstrzymany, głównie ze względu na fakty ujawnione w książce ks. Luigiego Villa Paweł VI błogosławiony?.
Nominacje kardynalskie
Papież Paweł VI mianował kardynałami trzech kolejnych papieży:
Przypisy
Źródła
Linki zewnętrzne