Libretto (z włoskiego książeczka) – tekst stanowiący podstawę dzieł sceniczno - muzycznych , takich jak opera , operetka , kantata , musical czy balet .

Zawiera treść partii wokalnych , a także partii deklamowanych, monologów i dialogów . Pełni też funkcję scenariusza . Wiąże się ściśle z muzyką, bez niej traci swój sens i na ogół nie może być osobno wystawiane. Niezależnie od wartości literackiej i scenicznej, libretto powinno być skonstruowane w sposób przejrzysty, podkreślać węzłowe momenty akcji, bez wchodzenia w szczegóły. Forma i charakter libretta zależą od tendencji stylistycznych epoki. Przeważnie jednak nawiązuje ono do rozwoju dramatu w danym okresie, ponieważ i opera i dramat muzyczny wykazują wpływ dramatu mówionego.

Pierwsze polskie libretta operowe powstawały w XVII wieku . Twórcą pierwszych librett oryginalnych był Wojciech Bogusławski (Nędza uszczęśliwiona, 1778 , wg Franciszka Bohomolca , z muzyką Macieja Kamieńskiego oraz Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale , 1794 , z muzyką Jana Stefaniego ). W XIX wieku do znanych polskich librecistów należeli Jan Chęciński , twórca libretta do Verbum nobile , Strasznego dworu i Parii Stanisława Moniuszki oraz Włodzimierz Wolski , twórca libretta do Halki i Hrabiny Moniuszki.

Za głównego twórcę opery uważa się kompozytora, dlatego nazwisko librecisty wymieniane jest najczęściej jako mniej ważne, a czasem całkowicie pomijane. Kompozytorzy piszący własne libretta należą do zdecydowanych wyjątków. Najbardziej znanym jest Ryszard Wagner . Z kolei Alban Berg adaptował na potrzeby swoich oper gotowe (w sensie sceniczne) sztuki innych autorów (Lulu, Wozzeck ). Do najbardziej znanych librecistów należą: Wawrzyniec (Lorenzo) da Ponte , Henri Meilhac , Eugène Scribe , Francesco Maria Piave , Arrigo Boito .