Kazimierz Rokitnicki herbu Prawdzic (ur. 1 marca 1701 , zm. 17 stycznia 1779 ), polski duchowny katolicki , archidiakon pułtuski , biskup pomocniczy płocki .

Był synem Andrzeja (cześnika różańskiego) i Teresy z Sulińskich. Uczęszczał prawdopodobnie do kolegium jezuickiego w Płocku . W 1721 został mianowany kanonikiem płockim, w latach 1723-1726 studiował na Akademii Wileńskiej. Sprawował szereg godności kościelnych, był m.in. proboszczem w Przasnyszu , zastępcą wikariusza generalnego i oficjała płockiego, a przy biskupie Antonim Dembowskim (od 1738) wikariuszem generalnym i oficjałem. Od kwietnia do grudnia 1759 pełnił funkcję administratora biskupstwa płockiego po śmierci biskupa Józefa Szembeka . W 1740 na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał doktorat obojga praw. W t.r. przyjął również święcenia kapłańskie (wcześniej miał niższe święcenia). W czerwcu 1740 został kanonikiem pułtuskim, w 1745 kanonikiem w kolegiacie warszawskiej; był archidiakonem dobrzyńskim od 1738 i archidiakonem pułtuskim od 1740.

W listopadzie 1764 został mianowany biskupem pomocniczym płockim (zwierzchnikiem diecezji był wówczas Hieronim Szeptycki ), ze stolicą tytularną Alalia; sakrę przyjął w styczniu 1765 , prawdopodobnie w Warszawie . Regularnie brał udział w obradach kapituł oraz wykonywaniu obowiązków oficjała płockiego; z ramienia kapituły płockiej kilkakrotnie był deputatem do Trybunału Koronnego . We wrześniu 1778 został odznaczony Orderem Św. Stanisława.

Bratem Kazimierza był Tomasz, kasztelan rypiński, ojciec uczestników konfederacji targowickiej Józefa , Michała Kazimierza i Stanisława.

Źródła

• Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965 - 1999, , Warszawa 2000.
• Tadeusz Żebrowski, Kazimierz Rokitnicki, w: Polski Słownik Biograficzny , tom XXXI, 1989.