Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Juliusz Rómmel

Juliusz Karol Rómmel - (ur. 3 czerwca 1881 w Grodnie, zm. 3 września 1967 w Warszawie) – pułkownik rosyjskiej artylerii konnej, generał dywizji Wojska Polskiego.

Pochodził ze starego rodu szlachty kurlandzkiej von Rummlów. Absolwent Korpusu Kadetów w Pskowie i Konstantynowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu. Od 1903 oficer zawodowy rosyjskiej artylerii. Pułkownik z 1916. Brał udział w I wojnie światowej na froncie austriackim jako dowódca 1 Brygady Artylerii. Od września 1917 w II Korpusie Polskim - styczeń - luty 1918 dowódca oddziału polskiego w Kijowie, luty - czerwiec 1918 dowódca dywizjonu artylerii konnej. Potem dowódca lekkiej Brygady w III Korpusie Polskim. Internowany przez Austriaków.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Do grudnia 1918 dowódca obozu i pułku artylerii w Rembertowie, a potem dowódca 8 pułku artylerii polowej. Marzec 1919 - czerwiec 1920 dowódca I Brygady Artylerii Legionów. Czerwiec - lipiec 1920 dowódca 1 Dywizji Piechoty Legionów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca 1 Dywizji Kawalerii lipiec 1920 - czerwiec 1921, w tym Korpusu Jazdy (wrzesień - listopad 1920). Od 1920 generał brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Czerwiec 1921 - kwiecień 1924 inspektor jazdy 1 Armii w Wilnie, kwiecień 1924 - wrzesień 1926 dowódca 1 Dywizji Jazdy, wrzesień 1926 - czerwiec 1929 generał do prac przy Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych. Od 1 stycznia 1928 generał dywizji. Czerwiec 1929 - wrzesień 1939 inspektor armii. 1 - 27 września 1939 dowódca Armii "Łódź". W niewyjaśnionych okolicznościach porzucił dowodzoną jednostkę i 8 września pojawił się w Warszawie, jakoby w celu nawiązania kontaktu z Naczelnym Wodzem.

Jako najstarszy rangą oficer w oblężonym mieście podawał się później za dowódcę obrony Warszawy, mimo że faktycznie obowiązki te pełnił gen. Walerian Czuma. Prawdą jednak jest, że wtrącał się w podejmowane decyzje, głównie sprzeciwiając się projektom prowadzenia działań zaczepnych. M. in. wbrew uzgodnieniom z gen. Tadeuszem Kutrzebą nie zgodził się na uderzenie siłą jednej dywizji na pomoc wycofującej się Armii "Poznań". Po chlubnej obronie stolicy i wyczerpaniu środków walki kapitulował. Powołał, przed kapitulacją, ruch oporu z gen. Michałem Tokarzewskim-Karaszewiczem na czele - Służba Zwycięstwu Polski. Po ataku wojsk sowieckich na Polskę 17 IX Rómmel bezprawnie rozkazał radiodepeszą traktowanie sił bolszewickich jako "oddziały sprzymierzone". Po upadku Warszawy wzięty do niewoli (m. in. jeniec obozu VII A Murnau), gdzie przebywał do końca wojny.

Po zakończeniu II wojny światowej Juliusz Rómmel przebywał przez pewien czas we Francji. Jako jeden z nielicznych generałów II RP porozumiał się z władzami komunistycznymi. Formalnie przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego i przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie. Przez cały okres PRL zapisy cenzorskie zabraniały publikowania w prasie jakichkolwiek krytycznych ocen na temat jego zachowania podczas II wojny światowej.

Autor wspomnień Za honor i ojczyznę, Iskry, Warszawa 1958.

Jego młodszym bratem był znany jeździec ppłk Karol Rómmel, medalista olimpijski z 1928 r. Do 1918 ich nazwisko pisane było Rummel.

Był odznaczony między innymi:





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie