Iniekcja - wprowadzenie roztworu (najczęściej leku) do tkanki za pomocą strzykawki z igłą .

Iniekcje podskórne

Iniekcje podskórne wykonuje się w ramię , brzuch , udo oraz okolicę łopatki . Maksymalnie można podać 2 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 45-90° we wcześniej utworzony wzgórek skórny.

Najczęściej podawanymi lekami w iniekcji podskórnej są insuliny i heparyny drobnocząsteczkowe .

Dość często zleca się pacjentom samodzielne wykonywanie iniekcji podskórnych po krótkim przeszkoleniu.

Iniekcje śródskórne

Iniekcje śródskórne wykonuje się w grzbietową część przedramienia. Maksymalnie można podać 0,1 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 5-10°

Iniekcje śródskórne stosuje się przy testach uczuleniowych lub próbie tuberkulinowej .

Iniekcje domięśniowe

Iniekcje domięśniowe wykonuje się w duże mięśnie, dobrze ukrwione, słabo unerwione, najczęściej są to mięsień pośladkowy wielki , mięsień czworogłowy uda , mięsień trójgłowy ramienia . Można podać maksymalnie do 20 ml (2 razy po 10 ml ze zmianą miejsca wkłucia)^[]. Igłę wprowadza się pod kątem 90° po poprzednim naciągnięciu skóry. Przed podaniem leku należy wykonać próbę aspirowania , aby upewnić się, że koniec igły nie jest położony w świetle naczynia.

Iniekcje domięśniowe są najczęściej wykonywanymi. Stosuje się je podczas podawania wielu leków.

Postać leku: wodna, oleista, zawiesina. Stężenie: izotoniczne

Iniekcje dożylne

Iniekcje dożylne wykonuje się w większe żyły , najczęściej w okolicach zgięcia łokciowego, nadgarstka , grzbietowej części dłoni, czasami nakłuwa się żyły na grzbietowej części stopy. Nie ma maksymalnej ilości roztworu jaką możemy podać w iniekcji dożylnej. Igłę wprowadza się w światło żyły i wolno wprowadza się roztwór.

Najczęściej do iniekcji dożylnej stosuje się wenflon , który zapewnia stały kontakt z żyłą i ułatwia podawanie leku.

Najczęstsze zagrożenia podczas wykonywania iniekcji

1. Wprowadzenie drobnoustrojów do organizmu, powodujące zakażenie miejscowe lub uogólnione.
2. Wprowadzenie leku do krwioobiegu podczas iniekcji domięśniowej (zapobiega się poprzez aspirowanie ).
3. Wprowadzenie leku do tkanki tłuszczowej lub podskórnej przy wykonywaniu iniekcji domięśniowych (zapobiega się poprzez stosowanie dłuższych igieł).
4. Wprowadzenie powietrza do krwi przy iniekcjach dożylnych, powodujące zator powietrzny .
5. Uszkodzenie nerwu kulszowego podczas iniekcji domięśniowej w mięsień pośladkowy większy.