W 1977 ukończył studia na Wydziale Historii
Uniwersytetu Lwowskiego
. W 1984 obronił pracę kandydacką na Uniwersytecie
Użhorodzkim
, a w 2000 uzyskał habilitację na
Uniwersytecie Warszawskim
. W latach 1977–1980 nauczał historii we wsi Kamionki w
rejonie podwołoczyskim
. Od 1980 do 1982 był dyrektorem szkoły średniej w Kołodziejówce. Od 1982 zatrudniony jako aspirant w Katedrze Historii Słowiań Południowych i Zachodnich. W latach 1984–1986 pracował Katedrze Nauk Społecznych Politechniki Tarnopolskiej, a od 1986: Tarnopolskiego Uniwersytetu Technicznego.
Pod koniec lat 80. zaangażował się w odrodzenie polskości na
Kresach WschodnichII RP
. Przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Kulturalno-Oświatowemu w
Obwodzie Tarnopolskim
(od 1994). Od 1998 pełni obowiązki prezesa Stowarzyszenia Uczonych Polskich Ukrainy[1]. Naukowo zajmuje się historią społeczności polskiej na dzisiejszych ziemiach ukraińskich (m.in. represjami w dwudziestoleciu międzywojennym w USRS) oraz polskim dziedzictwem kulturowym na
Kresach
. Wykłada na
Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim
w
Olsztynie
. Zasiada w Radzie Programowej Centrum Badań Wschodnich
Ośrodka Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego[2].