Robert Anthony Plant
CBE
[1] (ur.
20 sierpnia
1948
w
West Bromwich
[2]) –
brytyjski
wokalista
rockowy
i autor tekstów, członek zespołu
Led Zeppelin
.
W 2006 roku piosenkarz został sklasyfikowany na 1. miejscu listy 100 najlepszych wokalistów wszech czasów wg
Hit Parader
[3].
Biografia
Przed grą w Led Zeppelin
Robert Plant przyszedł na świat
20 sierpnia
1948
w West Bromwich, w hrabstwie Staffordshire (
Wielka Brytania
), a dorastał na przedmieściu
Birmingham
– Kidderminster.
W szkole podstawowej uczył się bardzo pilnie, aby (zgodnie z życzeniem rodziców) zostać księgowym. Te życiowe plany odsunął jednak na bok, kiedy w wieku 13 lat odkrył
rock and roll
, a jego idolem stał się
Elvis Presley
.
Od 15 roku życia Plant występował z lokalnymi zespołami
bluesowymi
w roli
wokalisty
, by wkrótce porzucić dom oraz naukę i zająć się
muzyką
na poważnie. Jednym z pierwszych jego zespołów był The Crawling King Snakes, w którym za
perkusją
siedział jego rówieśnik i późniejszy przyjaciel
John "Bonzo" Bonham
. Potem Plant współpracował z grupą Listen, z którą wydał singla. Nagranie przeszło jednak bez echa.
Robert i
"Bonzo"
spotkali się ponownie w zespole The Band of Joy. Mimo odnoszonych sukcesów formacja ta rozpadła się w roku
1968
i Plant został bez pracy. Aby poprawić swoją sytuację finansową, zatrudnił się w ekipie brukującej drogi. Rola robotnika nie była mu jednak pisana. Rozpoczął występy z
Alexisem Kornerem
i zespołem Hobbstweedle. Podczas jednego z występów tej grupy, wysokie zawodzenie Roberta zwróciło uwagę znanego gitarzysty
Jimmy'ego Page'a
, który zaproponował Plantowi udział w swoim nowym projekcie. Ten chętnie przyjął propozycję i dołączył do zespołu
Page'a
, który przyjął później nazwę
Led Zeppelin
. W grupie tej występowali jeszcze:
John Paul Jones
i
Bonham
(rekomendowany przez
wokalistę
).
Po rozpadzie Led Zeppelin
25 września
1980
roku zmarł
John Bonham
. Jego odejście stanowiło kres historii jednego z najważniejszych zespołów
rockowych
–
Led Zeppelin
.
Po tym wydarzeniu Robert Plant postanowił zająć się karierą solową. Zaczęło się od albumu Pictures at Eleven z
1982
, później były The Principle of Moments (
1983
), Shaken 'N' Stirred (
1985
), Now & Zen (
1988
), Manic Nirvana (
1990
) i Fate of Nations (
1993
). Na krążkach tych Plant eksperymentował z
muzyką
Wschodu,
muzyką pop
,
jazzem
i
bluesem
. Nie zabrakło też typowo
rockowych
brzmień w stylu
Led Zeppelin
oraz elementów
progresywnych
. Twórczość Roberta spotkała się z dużym uznaniem na całym świecie i zaowocowała sukcesem komercyjnym.
W
1994
Plant wznowił współpracę z
Jimmym Page'em
. Duet wydał dwie płyty, po czym w
1999
zawiesił działalność.
Rok
2002
przyniósł kolejny longplay
wokalisty
– Dreamland, zawierający utwory skomponowane przez innych artystów. Wkrótce światło dzienne ujrzała składanka
Sixty Six to Timbuktu
z największymi hitami i nigdy nie publikowanymi utworami Roberta, a w roku 2005 na półkach sklepów muzycznych pojawił się Mighty Rearranger – ciepło przyjęty przez krytykę i fanów, a w
2007
roku album "Raising Sand" z wokalistką bluegrass
Alison Krauss
. Album otrzymał sześć nagród Grammy, między innymi dla płyty roku[4].
Obecnie działa w stworzonej przez siebie Band Of Joy, grając blues, gospel, folk i country oraz nowe wersje utworów Led Zeppelin. Dla potrzeb nowej grupy nawiązał współpracę m.in. z gitarzystą Buddy Millerem i piosenkarką country Patty Griffin[4].
Wybrana dyskografia
-
Pictures at Eleven
(1982)
- The Principle of Moments (1983)
- The Honeydrippers, Vol. 1 (1984, z innymi muzykami)
- Shaken 'N' Stirred (1985)
- Now & Zen (1988)
- Manic Nirvana (1990)
- Fate of Nations (1993)
- No Quarter (1994, z
Jimmym Page'em
)
- Walking Into Clarksdale (1998, z Jimmym Page'em)
- Dreamland (2002)
-
Sixty Six to Timbuktu
(2003)
- Mighty Rearranger (2005)
- Raising Sand (2007, z
Alison Krauss
)
-
Band of Joy
(2010)[5]
Przypisy